φωτογραφίες: Τένια Δημακοπούλου (1,4), Χρήστος Καπάτος (2,3)
Για τον καινούριο σου δίσκο ZRSHA; Fundus Uterus επινόησες μία νέα, φανταστική γλώσσα. Τι πυροδότησε αυτήν την απόφαση; Είχες από την αρχή την ιδέα για ένα concept άλμπουμ;
Όχι ακριβώς. Δηλαδή είχα φανταστεί ποια κατεύθυνση θα έχει ο δίσκος, αλλά συνειδητοποίησα αργότερα ότι οι ιδέες που ήταν υπό κατασκευήν χτίζονταν πάνω σε μια κοινή ηχητική φόρμα. Η γλώσσα στο "Αsana" και στο "Εros" λειτούργησε ως φωνητικός πειραματισμός. Δηλαδή ήταν μέρος της ενορχήστρωσης, αλλά και ένα αποκρυφιστικό κομμάτι της.
Ποια νέα μουσικά ερεθίσματα είναι υπεύθυνα για την ανανεωμένη, ηχητική σου κατεύθυνση;
Είναι μια παλιά κατεύθυνση, θα έλεγα. Ξεκίνησα να γράφω μουσική στην ηλεκτρονική κολεκτίβα Sequence Theory Project, πριν από 10 χρόνια περίπου. Απλώς μέχρι τώρα έγραφα παρτιτούρες ή δημιουργούσα με φυσικά όργανα. Τα τελευταία 3 χρόνια βούτηξα στα συνθεσάιζερ και στην παραγωγή ηλεκτρονικών ήχων. Δουλεύοντας πάνω σε αυτούς τους ήχους, ιδίως για διάφορα soundtracks που είχα αναλάβει, ενδεχομένως επηρεάστηκα από τους πρωτοπόρους και από αρκετούς θεμελιωτές της πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής. Οπότε αφιέρωσα χρόνο σε πράγματα που με είχαν σαγηνέψει αρχικά στην κινηματογραφική μουσική, όπως ο Eduard Artemyev, ο Vyacheslav Ovchinnikov, o Klaus Schulze, o Edgar Froese..
Η βάση σου βρίσκεται πλέον στο Βερολίνο, πόλη όπου υπάρχει μεγάλη, αναπτυσσόμενη ambient/modern classical σκηνή. Νιώθεις κατά κάποιον τρόπο κομμάτι αυτής ή οι προσπάθειές σου στρέφονται περισσότερο προς το κοινό της Ελλάδας;
Η προσπάθειά μου στρέφεται στο να αισθανθώ ολοκλήρωση ως δημιουργός. Στο Βερολίνο υπάρχουν διάφορα ρεύματα αυτήν την εποχή, με κυρίαρχο αυτό της techno· επίσης εξαπλώνεται εντυπωσιακά και το φαινόμενο της noise (ή Neue Improvisationsmusik). Παρακολουθώ περισσότερο διάφορες underground εκδηλώσεις με ακραία, πειραματικά setup, αν και όσα συμβαίνουν στις μέρες μας είναι αναβιώσεις μιας πρωτοπορίας που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Άρα ζούμε κάτι σαν μία back to the future πραγματικότητα.
Εγώ μεγάλωσα με μια σοβιετική κλασική εκπαίδευση στη μουσική. Παράλληλα, όμως, ζούσα πολύ έντονα τους ήχους της πόλης από μικρή: με τράβαγαν τα old school hip hop τα οποία έφτιαχναν τα αλάνια στις γειτονιές, η πανκοκουλτούρα των 1990s καταλήψεων –όλες μου οι επιρροές βασίστηκαν παραδόξως στην αποδόμηση αυτού που μελετούσα και πάσχιζα να κατακτήσω. Μια ολοκληρωτική αντίφαση, δηλαδή. Μελετούσα 6 ώρες πιάνο κονσέρτο Σοστακόβιτς λ.χ. και μετά πήγαινα και ούρλιαζα σε ένα girl crust band που είχαμε τότε. Οπότε από πάντα είχα αυτήν τη δυαδική προσωπικότητα θαρρώ, ώσπου βρήκα τον τρόπο να συνδυάζω τη grunge, soul και beat μουσική με νεοκλασικά και μεταμοντέρνα στοιχεία.
Μέχρι τώρα συνεργάστηκες με πολλούς, διαφορετικούς μουσικούς και δούλεψες πάνω σε ποικίλα projects. Πώς έχει βοηθήσει αυτό το «τσαλάκωμα» τις δημιουργικές σου επιδιώξεις;
Δεν είμαι σίγουρη. Δεν το επεδίωξα ποτέ εγώ η ίδια. Πιθανώς να έχει βοηθήσει στο να διαχωρίσω τις καλλιτεχνικές από τις επαγγελματικές μου αντοχές.
Το θέμα της μνήμης και των επιλογών χαρακτηρίζει τον πυρήνα του ZRSHA; Fundus Uterus. Ποια η σχέση σου με τη νοσταλγία; Προτιμάς να ξεχνάς ή να θυμάσαι;
Η νοσταλγία έχει να κάνει με τη συναισθηματική μνήμη. Ο άνθρωπος αισθάνεται ασφαλής μόνο στο παρελθόν, γιατί είναι το πεπερασμένο –είτε έχει όμορφες, είτε άσχημες αναμνήσεις εκεί. Θα έλεγα ότι ο άνθρωπος χωρίς νοσταλγία, είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Όσο πιο βαθιά «τραυματισμένος» είναι κανείς, τόσο πιο δύσκολο είναι να ξεχάσει.
Ποια θεωρείς πως είναι μία επαναστατική πράξη σήμερα;
Η αγάπη είναι μία επαναστατική πράξη.
Πιστεύεις πως η βιαιότητα των καιρών μάς έχει αποπροσανατολίσει απ’ ό,τι είναι πραγματικό ουσιώδες στη ζωή;
Η βιαιότητα ήταν κάτι που υπήρχε ανέκαθεν στην ανθρωπότητα, είναι στη φύση, είναι στις δυνάμεις αυτού του κόσμου. Εκείνο που μας έχει αποπροσανατολίσει είναι η υπερπληροφόρηση βιαιοπραγιών. Μια ακατάληπτη ηδονή για τη σαπίλα του ανθρώπινου είδους. Ο,τι σκατό κυκλοφορεί εκεί έξω πρέπει σώνει και ντε να διοχετευθεί σε όλα τα μέσα, για να κρατάμε τη θεαματικότητα ζωντανή. Θέλω να πω ότι ο αγώνας της ζωής είναι σκληρός για τον καθένα, το να μετράς τη ζωή σου με σημείο αναφοράς τον πάτο τότε μόνο αλαζόνας μπορείς να γίνεις. Και η αλαζονεία είναι το μόνο χαρακτηριστικό των καιρών μας.
Ως άνθρωπος που έχει εργαστεί στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ποιο θεωρείς πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το σύστημα στη χώρα μας; Γιατί στην Ελλάδα δεν αναπτύσσουμε μουσική συνείδηση από μικρότερες ηλικίες;
Γιατί δεν ενδιαφέρει κανέναν από αυτούς που κερδίζουν από το κεφαλαιοκρατικό μας σύστημα να έχει αισθητική ή φαντασία ο εργαζόμενος. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι βασισμένο στο πρότυπο της αγοράς εργασίας. Χέστηκε ο ιδιοκτήτης του Media Markt αν ο υπάλληλος γνωρίζει το μακροδομικό πρότυπο ή τις χρωματικές αλυσίδες, αν μπορεί να ξεχωρίσει μια σονάτα από μια σουίτα. Η μονοτονία είναι χαρακτηριστικό της ζωής μας. Πάρε διαφήμιση χίλιες φορές το ίδιο πράγμα. Θα μπορούσε κανείς να καταναλώσει με την ίδια ταχύτητα αν βρισκόταν κάθε φορά σε ένα σουπερμάρκετ στο οποίο αλλάζουν θέσεις τα ράφια; Ή θα έφταναν στην ώρα τους στα γραφεία οι επιβάτες αν ο οδηγός του λεωφορείου έλεγε ας πούμε «Αδέρφια, η Κηφισίας είναι φριχτή και κακόγουστη, θα πάμε από Παραλιακή, που είναι και ωραία βόλτα δίπλα στη θάλασσα»;
Άφησες στην άκρη το αντικείμενο των σπουδών σου για να ασχοληθείς επαγγελματικά με την μουσική, το θέατρο και την τέχνη γενικότερα. Έχουμε σταματήσει να διεκδικούμε τη ζωή που ονειρευόμαστε;
Είναι κάπως επίφοβο να απαντήσω σε κάτι τέτοιο, μιας και δεν γνωρίζω τι ονειρεύονται οι άλλοι άνθρωποι...
{youtube}AxFSWaVJNjs{/youtube}
