Έχεις καταπιαστεί με πολλά και σύνθετα είδη ηλεκτρονικής μουσικής, τόσο σε ηχογραφήσεις, όσο και στα DJ sets σου. Τι σε έκανε να στραφείς στην παραδοσιακή (κατά κάποιον τρόπο) φόρμα της reggae;
Τα είδη που έχω κατά καιρούς ασχοληθεί σε παραγωγές μου ή έχω παίξει σε DJ sets, έχουν ως κοινό παρανομαστή τη reggae και την κουλτούρα του soundsystem. Tο ωραίο με τη reggae, σε οποιαδήποτε εποχή και μορφή της, είναι πως, ενώ έχει τροφοδοτήσει με αναφορές και τεχνικές την παραγωγή του hip hop, του dancehall, της bass music, του jungle και τόσων άλλων, περιέχει και αμέτρητες αναφορές από τη soul, τα blues, την jazz, το funk. Τα τελευταία χρόνια νιώθω την ανάγκη να δουλεύω με μουσικούς και φυσικούς ήχους, γράφοντας τραγούδια με τον παραδοσιακό τρόπο. Οπότε είναι όλο απόλυτα φυσικό, ως επιλογή και εξέλιξη.
Με τον Promise No Promises, πώς ήρθατε σε επαφή και πώς ήταν η συνολική σας συνεργασία;
Άκουσα τον Promise πρώτη φορά σε ένα βίντεο στο YouTube και επικοινώνησα απευθείας μαζί του. Αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί ένα κομμάτι, όσο όμως του έστελνα demos ήθελε να κάνει και άλλα. Έτσι, καταλήξαμε να έχουμε αρκετά τραγούδια για άλμπουμ, σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ηχογραφήσαμε αρχικά τη μουσική στην Αθήνα με τους Roots Evolution και μετά ο Promise έγραψε τα φωνητικά σε ένα στούντιο στο St. John's στην Αντίγκουα.
Μίλησέ μας για τον δίσκο In Real Life, που προέκυψε. Τι πρέπει να εντοπίσει ο υποψιασμένος ακροατής σε αυτά τα τραγούδια;
Οι στίχοι του Promise No Promises είναι ένα σημαντικό στοιχείο στον δίσκο, καθώς και τα μηνύματα που θέλει να περάσει. Σε πρόσφατη επικοινωνία μας, μου είπε πως έγραψε το "No Skylarking" για να δείξει μια αθέατη πλευρά της ζωής στην Καραϊβική, πέρα από τα στερεότυπα που θέλουν τους πάντες εκεί να ξυπνούν το πρωί και να λιάζονται στην παραλία χωρίς προβλήματα. Προσωπικά ήθελα να δουλέψω με πολύ συγκεκριμένους φυσικούς ήχους και χωρίς πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία. Επίσης δεν υπήρξε κανένα άγχος να δουλευτούν τα κομμάτια σε φιλικές προς τον DJ φόρμες: είναι ελεύθερα να είναι αυτό που είναι. Δεν ξέρω αν πέτυχε, αλλά στο μυαλό μου το σενάριο ήταν να έχω μια μπάντα του 1970 με μηχανήματα από το 2000 και ηχολήπτη από το μέλλον.
Το ταξίδι των ηχογραφήσεων έγινε από την Αντίγκουα στην Αθήνα και πάλι πίσω. Το ταξίδι του δίσκου, πού φιλοδοξείς να φτάσει; Ποια είναι η στρατηγική προώθησής του;
Αυτήν την περίοδο κάνουμε πρόβες με τους Roots Evolution, με σκοπό να παρουσιάσουμε live κομμάτια από το In Real Life και το Survival Οf Τhe Fittest. Στην ουσία είναι ένα μικρό σχήμα από ένα κομμάτι των μουσικών που έχουν παίξει στους δίσκους: Θάνος Κοσμίδης (πλήκτρα, μελόντικα, φωνητικά), Δημήτρης Στεργίου (drums) και ο BNC (φωνητικά). Αυτό που βγαίνει είναι μία περισσότερο dub ερμηνεία των κομματιών, καθώς όλα αποδομούνται και ξεφεύγουν από την αρχική τους μορφή. Σύντομα μάλιστα θα κυκλοφορήσει και δεύτερο βιντεοκλίπ από το In Real Life, για το "No One Loves". Θα κάνω επίσης DJ sets σε Αθήνα, Βόλο, Λάρισα, Θεσσαλονίκη και Γρεβενά, ενώ από την Άνοιξη του 2017 θα γίνουν και κάποιες μικρές περιοδείες σε πόλεις στην Ευρώπη.
Τι έμαθες τελικά και τι αποκόμισες από το καλλιτεχνικό πείραμα με τον Promise Not Promises;
Ακόμα ο δίσκος είναι πολύ φρέσκος. Συνήθως μου παίρνει πάνω από μισό χρόνο μετά την κυκλοφορία για να δω το αποτέλεσμα αντικειμενικά και να βγάλω συμπεράσματα.
Πες μου δυο λόγια και για το crowdfunding, που έχει σκοπό την κυκλοφορία του δίσκου σε συλλεκτικό βινύλιο...
Η σελίδα που στήσαμε δεν είναι crowdfunding με την κλασική έννοια του όρου. Στην περίπτωσή μας, δηλαδή, το κόστος παραγωγής, οι μουσικοί, το στούντιο, το mastering, τα εξώφυλλα και λοιπά έξοδα, έχουν ήδη καλυφθεί. Αυτό που προσδοκούμε είναι να μαζευτούν αρκετές προπαραγγελίες έτσι ώστε να κοπούν βινύλια περιορισμένης έκδοσης (300 αντίτυπα). Όποιος λοιπόν θέλει βινύλιο, απλά προπαραγγέλνει τον δίσκο. Και τη στιγμή που θα έχουμε 300 προπαραγγελίες, ξεκινάμε τη διαδικασία κοπής. Με κάθε προπαραγγελία –και ενώ περιμένεις να ολοκληρωθεί η καμπάνια και να τυπωθεί ο δίσκος– λαμβάνεις κι ένα δωρεάν download του άλμπουμ σε ψηφιακή μορφή. Σε περίπτωση τώρα που δεν καταφέρουμε να μαζέψουμε το ποσό που αναλογεί στα 300 βινύλια, δεν θα χρεωθεί κανείς και ο δίσκος δεν θα τυπωθεί. (σ.σ.: περισσότερα μπορείτε να μάθετε εδώ)
Ποια είναι η δική σου προσθήκη στη μεγάλη παράδοση της reggae; Μια απολαυστική διατήρηση της φόρμας; Μια αποδόμηση; Ένας φόρος τιμής;
Η προσθήκη μου σε αυτόν τον ωκεανό ήχων, στυλ και ειδών που ονομάζεται «reggae» και τζαμαϊκανική μουσική, είναι ελάχιστη. Η αποδόμηση είναι επόμενο και ζητούμενο για μένα. Η reggae είναι μια μουσική ζωντανή και συνεχώς σε εξέλιξη, η οποία επαναπροσδιορίζει διαρκώς τα όριά της.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να αποταυτιστεί στη συνείδηση ενός μη μυημένου ακροατή η κλασική reggae από τη φτηνή σοδιά που κατακλύζει τα καλοκαιρινά beach bar της Ελλάδας;
Σε γενικές γραμμές, τα beach bars δεν παίζουν reggae: έτσι θέλει το στερεότυπο, αλλά σπάνια συμβαίνει. Ακόμα και να έπαιζαν, όμως, στην εποχή μας αυτό που βλέπω είναι πως η μουσική δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Αυτά που έχουν σημασία για τον κόσμο είναι η κοινωνικοποίηση και να είναι το περιβάλλον αρκετά hip. Η μουσική πάντως είναι από τα τελευταία στη λίστα με τα πράγματα που ενδιαφέρουν το κοινό το οποίο πηγαίνει σε parties. Προφανώς γιατί το Djing, μέσω μιας τρομερά μέτριας ποιοτικά υπερ-προσφοράς απο ερασιτέχνες, διανύει σαν έννοια την πιο παρακμιακή περίοδο στην ιστορία του.
{youtube}kAN1VBgTkBI{/youtube}
