φωτογραφίες 4,5: Ντιάνα Καλημέρη
Διαβάζω στο δελτίο τύπου ότι ο νέος σας δίσκος προέκυψε μέσα από πειραματισμό σε πρωτόγνωρα για εσάς πεδία. Ποιος ήταν, λοιπόν, αυτός ο πειραματισμός; Με τι πράγματα δουλέψατε και τι απορρίψατε;
Νίκος Ρέτσος: Είχαμε κάποιες ιδέες και ακούγαμε. Και ήταν σαν να ακούμε soundtrack από διαφορετικές ταινίες.
Μάνος Πατεράκης: Δεν ξεκινάς με τη διάθεση «ΟΚ, από Δευτέρα πειραματίζομαι». Κάνεις κάποια demo, τα οποία και σε αυτόν τον δίσκο δεν ήταν μόνο μια κιθάρα και φωνή, είχαν διάφορους ήχους. Νομίζω αφήσαμε το υλικό να μας κατευθύνει.
Ν.Ρ.: Για παράδειγμα, έρχεται μια μέρα ο Μάνος με ένα πετάλι και αρχίζει και παίζει με τις παραμέτρους και μου γράφει ένα 10άλεπτο κομμάτι. Όταν το ακούσαμε μετά, πάθαμε πλάκα: είχε τόσο δραματική εξέλιξη. Αυτό ήταν ένα πείραμα το οποίο δεν περιείχε καμία μουσική ιδέα. Αλλά για κάθε σημείο του που μας έκανε αίσθηση, φτιάχναμε το ανάλογο μουσικό πέρασμα. Έτσι προέκυψε το “Quantum Unknown (Riveted Eye)”. Μάς οδήγησε ένα αφηρημένο πράγμα στο να κάνουμε κάτι μουσικό και σχηματοποιημένο. Το οποίο δεν θέλαμε να το κάνουμε πολύ σχηματοποιημένο, ούτως ή άλλως. Μια άλλη στιγμή ήταν όταν ενορχηστρώσαμε κάποια έγχορδα –κάτι που δεν ξέρουμε να κάνουμε εμείς. Γενικά πήγαμε να κάνουμε πράγματα που δεν είχαμε ξανακάνει.
Μ.Π.: Αυτό όμως έχει και προέκταση στους στίχους. Δηλαδή μετά το The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud ήθελα λίγο να τριπάρω και στιχουργικά.
Οι μουσικές σε οδήγησαν στους στίχους αυτούς;
Μ.Π.: Η μουσική σίγουρα σου δίνει ένα vibe. Εγώ λειτουργώ πάρα πολύ με την εικόνα. Έτσι, αν ακούσω ένα demo μας ή έναν συγκεκριμένο ήχο –είτε από τα πετάλια μου είτε από τα σύνθια του– και με βάλει σε μια εικόνα, θα την εκμεταλλευτώ. Δεν σκέφτομαι εξ αρχής, στο θέμα με οδηγεί η μουσική ιδέα.
{youtube}oHFqstqo_EU{/youtube}
Δουλεύατε οι δυο σας εδώ, και μετά μπήκαν τα νέα μέλη του γκρουπ;
Ν.Ρ.: Στην αρχή ήρθε ένας νέος κιθαρίστας, ο Αλέκος Γεωργουλόπουλος, ο οποίος μας έπαιξε και δύο σόλα δικά του, καθοδηγούμενα κάπως από εμάς. Ήρθε κι ένας μπασίστας, ο Μαμπρέ Κασαρτζιάν, ο οποίος έπαιξε σε δύο κομμάτια δικά του riff –όπως στο “More Than An Matter Of Instinct”, όπου το μπάσο του είναι πολύ χαρακτηριστικό και πολύ μουσικό. Και βέβαια ο Κώστας Στεργίου, ο οποίος έπαιξε πιάνο (το οποίο αρχικά είχα γράψει εγώ με άρπα), έκανε sampler programming, έπαιξε στο hammond ένα θέμα του Μάνου και κάπου αλλού έπαιξε με τον δικό του τρόπο. Ο Στεργίου είναι παίχτης, είναι hammond-ίστας με ξεχωριστό στυλ. Τέτοια πράγματα έγιναν πρώτη φορά στο Quantum Unknown. Γι' αυτό και ακούς μερικά σολιστικά περάσματα που εμείς δεν θα βάζαμε –όπως τρομπέτα να παίζει με μια τζαζ προσέγγιση. Αυτές ήταν στιγμές που προέκυψαν από άλλα άτομα, το υλικό όμως είχε ήδη χτιστεί.
Οπότε δεν είδατε τους υπόλοιπους συμμετέχοντες απαραίτητα σαν μέλη του γκρουπ, αλλά σαν guest μουσικούς...
Μ.Π.: Εμένα η συμμετοχή των παιδιών και μου αρέσει και θέλω να έχουν περισσότερο χώρο. Και νομίζω ότι έχουν μπει με πολύ σωστά βήματα. Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπει ένας μουσικός σε ένα ντουέτο που έχει ήδη 10 χρόνια στην πλάτη, έχει βρει τους τρόπους του και ξέρει γιατί έχει φτάσει εκεί που βρίσκεται. Έχουμε μια πορεία δουλειάς πίσω μας.
Ν.Ρ.: Ναι, συνολικά 1 ώρα μουσικής από το 2003! (γέλια)
Μ.Π.: Εγώ δεν το νιώθω σαν βάρος, ότι έχουμε φάει τα νιάτα μας, είναι κάτι πολύ δημιουργικό. Απλώς, για να μπει κάποιος άλλος σε αυτό θα πρέπει να το κάνει σιγά-σιγά.
Ν.Ρ.: Και βγήκε πολύ πετυχημένο αυτό τελικά, μας άρεσε, μας εξίταρε. Που ήρθαν κάποιοι και παίξανε, και ήταν και μέσα στο κόλπο, αλλά και βάλανε κάτι δικό τους.
Μπορείτε επομένως να φανταστείτε κάποιον άλλο να μπαίνει στο μέλλον στο κόλπο από τις βάσεις; Ή σε αυτό θα είστε πάντα εσείς οι δύο;
Ν.Ρ.: Δεν αποκλείουμε τίποτα. Είναι πολύ πρόσφατη η νέα μπάντα, ο κιθαρίστας έχει λιγότερο από έναν χρόνο. Διαθέτει πολύ ωραίες ιδέες και ενδεχομένως να χρησιμοποιήσουμε μερικές στη συνέχεια. Πάντα είμαστε ανοιχτοί, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ειδικά όταν είσαι στην ηλικία 25-30, που αρχίζεις να παίζεις με γκρουπ και να γίνεσαι καλός, είναι πολύ δύσκολο να σεβαστείς κάποιον άλλον που είναι δημιουργός μέσα στη μπάντα. Αυτό έχω βιώσει εγώ με τις διάφορα συγκροτήματα στα οποία έχω συμμετάσχει.
Μ.Π.: Είναι τρομερό χασομέρι όλο αυτό, για όλες τις πλευρές.
Ν.Ρ.: Αλλά τώρα είμαστε πολύ τυχεροί με τα καινούργια παιδιά. Νιώθουμε ότι επιτέλους βρήκαμε ανθρώπους που έχουν καταλάβει τον χώρο και τον ρόλο τους.
Για τα τόσα χρόνια που υπάρχουν οι Gravitysays_i, έχετε βγάλει σχετικά λίγα πράγματα. Αυτό έχει να κάνει με την έλλειψη χρόνου ή με το ότι είστε πολύ αυστηροί στην επιλογή; Ή μήπως απλώς δεν βλέπετε τη μπάντα ως καριέρα και δουλεύετε όποτε νιώθετε την ανάγκη;
Ν.Ρ.: Για εμάς, οι Gravitysays_i είναι σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στις ζωές μας. Αλλά παίζουν όλα όσα ανέφερες, νομίζω. Σίγουρα δεν υπάρχει πολύς χρόνος από την πλευρά του Μάνου, λόγω δουλειάς και οικογένειας...
Μ.Π.: Όσο μεγαλώνεις λιγοστεύει ο χρόνος που μπορείς να αφιερώσεις. Όμως σκέφτομαι τους Gravitysays_i 24 ώρες το 24ωρο. Κι όταν δεν είμαι εδώ, δουλεύω ιδέες στο μυαλό μου. Είμαστε βέβαια και αυστηροί, ο καθένας με τον εαυτό του, αλλά και μεταξύ μας.
Ν.Ρ.: Νομίζω έχουμε βρει κι ένα τέχνασμα: φτιάχνουμε κάτι και θέλουμε μετά να του δώσουμε ένα εξάμηνο που θα το ακούμε μέχρι να πούμε ότι είναι καλό. Προκύπτει αυτό συγκυριακά, αλλά το επιδιώκουμε κιόλας.
Μ.Π.: Το επιδιώκουμε γιατί μας έχει βγει σε καλό.
{youtube}I3Qy-MsW0Z4{/youtube}
Το The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud είχε μεγάλη αναγνώριση. Σας προέκυψε άγχος για το πώς θα συνεχίσετε;
Μ.Π.: Σίγουρα δεν θέλαμε να κάνουμε κάτι ίδιο. Σε καμία περίπτωση δηλαδή δεν σκεφτόμασταν να έχουμε πάλι πολλές φωνές κλπ.
Ν.Ρ.: Νομίζω είχαμε τριπάρει τόσο πολύ με το concept του Quantum Unknown, ώστε δεν μπήκαμε καθόλου στην διαδικασία να σκεφτούμε τέτοια πράγματα.
Μ.Π.: Ούτως ή άλλως δεν σκεφτόμαστε έτσι.
Ν.Ρ.: Μόνο όταν τελείωσε ο δίσκος μάς ήρθε ένα άγχος: «τώρα είναι καλό αυτό ή μαλακία;» (γέλια) Αλλά αυτό το είχαμε και με τα προηγούμενα άλμπουμ.
Μ.Π.: Θυμάσαι που το Patterns... σκεφτόμασταν αν θα το βγάζαμε ή όχι;
Ν.Ρ.: Για εμάς τότε ήταν σαν να είχαμε ανακαλύψει την Αμερική. Είχαμε ενθουσιαστεί. Αλλά αναρωτιόμασταν μήπως το καταλαβαίναμε μόνο εμείς αυτό. Ήταν και λίγο άκυρο σε σχέση με ό,τι ακουγόταν τότε.
Μ.Π.: Αυτή η σκέψη είναι σαν σκουλήκι. Σε όποιου το μυαλό τρυπώσει, χαμένος θα βγει.
Ν.Ρ.: Όταν δημιουργείς πρέπει να ξεχάσεις τα πάντα.
Μ.Π.: Πρέπει να συντονιστείς με το υλικό που έχεις. Αυτό κάνουμε εμείς.
Διαπιστώνω ένα ενδιαφέρον για τη Φυσική από την πλευρά σας. Το εντοπίζω και στο όνομα της μπάντας, και στον τίτλο, αλλά και στους στίχους του νέου άλμπουμ...
Μ.Π.: Πέρασα μία φάση κολλήματος με την εκλαϊκευμένη αστροφυσική, όταν έτρεχα στα πλανητάρια και στα αστεροσκοπεία.
Ν.Ρ.: Κι εγώ μαζί τότε. Είχαμε κολλήσει με το Πλανητάριο.
Μ.Π.: Απλά δεν με κάλυπταν τα γήινα μοτίβα, δεν μου έδιναν απαντήσεις. Και νομίζω ότι βρήκα μια αλήθεια πιο οικουμενική, που αφορά τους πάντες στη βάση τους. Το όνομα της μπάντας, όμως, προέκυψε πολύ πριν από όλο αυτό.
Ν.Ρ.: Πάντως αναφορές υπάρχουν και στον προηγούμενο δίσκο. Ας πούμε στο “Paradox Of Youth” και στο “The "All Things Decay" Nebula”.
Μ.Π.: Το “Paradox Of Youth” είναι για το παράδοξο της νιότης. Είναι όταν τα νέφη που συγκεντρώνονται γύρω από μαύρες τρύπες καταφέρνουν να δημιουργήσουν άστρα. Αυτό μου φάνηκε πολύ ποιητικό. Η αστρονομία έχει πάρα πολλή ποίηση, αν την προσεγγίσεις με την ανάλογη διάθεση.
Στο Quantum Unknown αναφέρεστε και σε εκείνο το περίφημο πείραμα όπου ο παρατηρητής επηρεάζει το αποτέλεσμα. Αυτό το είδατε και σαν μεταφορά για την καθημερινή ζωή;
Μ.Π.: Σίγουρα!
Ν.Ρ.: Μα είναι θεμελιώδες για τη ζωή αυτό.
Μ.Π.: Συμβαίνει πραγματικά κάτι τέτοιο, δεν είναι από εκείνα που λέμε όταν πίνουμε τσίπουρα.
Σε μια συνέντευξή σας, κάποιον καιρό πριν κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος, μιλούσατε για την αυτοδιαχείρηση σαν προτιμητέα προσέγγιση. Παρ' όλα αυτά δεν το πήγατε μέχρι το τέλος και το βγάλατε με την Inner Ear το άλμπουμ.
(γέλια)
Είναι τελικά η αυτοδιαχείρηση μια ουτοπία, κάτι που δεν μπορεί να περπατήσει, αφού κάποιος δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του;
Ν.Ρ.: Τα κάνεις μέχρι το σημείο που μπορείς.
Μ.Π.: Αν δεν υπήρχε η Inner Ear;
Ν.Ρ.: Θα βρίσκαμε μια άλλη εταιρεία. Δεν μπορούσαμε να το τρέξουμε εμείς, δεν ξέρουμε πώς.
Επίσης, κάθε άλμπουμ σας είναι σε άλλη εταιρεία...
Ν.Ρ.: Αυτό έχει να κάνει με το σε ποια φάση βρίσκεται η εκάστοτε εταιρεία όταν πάμε και όταν φεύγουμε. Όταν η εταιρεία παραδίδει δηλαδή τα όπλα, φεύγεις. Ο Σείριος, π.χ., στη φάση που φύγαμε, σταμάταγε τις κυκλοφορίες.
Μ.Π.: Εν τω μεταξύ, στη φάση που ήμασταν όταν είχαμε τελειώσει το Patterns... –επειδή στο The Roughest Sea δεν είχαμε κάνει καθόλου συναυλίες και θέλαμε να το κυνηγήσουμε αυτό το θέμα– ο Σείριος δεν μπορούσε να μας δώσει κάτι εκεί. Μας το έδωσε η Restless Wind. Για παρόμοιους λόγους, δεν συνεχίσαμε με τη Restless Wind και προέκυψε η Inner Ear. Η οποία είναι από τις καλύτερες περιπτώσεις: δίνει σημαντικό παρών στα πράγματα και έχει το know-how.
Κάποτε λέγατε ότι δεν περνάγατε καλά στις συναυλίες...
Ν.Ρ.: Γιατί τώρα περνάμε, νομίζεις; (γέλια)
Αυτή η ελληνική συναυλιακή πραγματικότητα γιατί πρέπει να είναι τόσο εξουθενωτική;
Μ.Π.: Νομίζω ότι έχει να κάνει κυρίως με εμάς αυτό.
Ν.Ρ.: Όσο δύσκολες και να είναι οι συνθήκες, πρέπει να βρεις τον τρόπο. Μπορεί στην Ελλάδα τα μηχανήματα να είναι λιγότερο καλά ή οι τεχνικοί περισσότερο άσχετοι, όμως εμείς δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης. Δεν παίζουμε έξω, εδώ παίζουμε.
Μ.Π.: Πρακτικό θέμα, δικό μας, ήταν αυτό.
Ν.Ρ.: Όταν ξεκινήσαμε τα live με την προηγούμενη σύνθεση, είχαμε πάρα πολύ άγχος. Ήμασταν και 10-11 άτομα παραγωγή. Με το που ξεκινήσαμε τις συναυλίες θέλαμε και χορωδίες, άρπες, τσέλα και δεν ξέρω τι άλλο.
Μ.Π.: Πολλά κουβαλήματα, πολλές ώρες soundcheck και στο τέλος ανατωτιόμασταν γιατί το κάνουμε.
Ν.Ρ.: Μέχρι που αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε sampler.
Μ.Π.: Έγινε από έλλειψη εμπειρίας όλο αυτό. Τώρα περνάμε καλύτερα. Αν δεν περάσεις μέσα από αυτό, δεν μπορείς να το αλλάξεις.
Ν.Ρ.: Η μουσική που παίζουμε έχει διαφορετικά επίπεδα εντάσεων και δυναμικών και ετερόκλητους ήχους και είναι πολύ δύσκολο να μιξαριστεί –να συνυπάρξει π.χ. στη σκηνή σαντούρι με drive κιθάρες, και να ακουστεί και χορωδία μαζί, και να ακούει η χορωδία τα όργανα. Όλα αυτά είναι πονοκέφαλος κι όταν δεν έχεις κάποιον να σου τα κάνει, λες «όχι live!» (γέλια)
Μ.Π.: Ζήτω το στούντιο!
Πάντως δεν μπαίνετε στη διαδικασία να φτιάξετε πιο λιτούς δίσκους ώστε να μπορείτε να τους παίξετε πιο εύκολα στις συναυλίες. Και τώρα βάλατε πολλά όργανα...
Ν.Ρ.: Ναι. Απλώς τώρα απλοποιούμε όσο μπορούμε το πώς παίζουμε στα live.
Μ.Π.: Από την άλλη, έχει να κάνει και με το πώς δίνεις ένα τελικό αποτέλεσμα σε ένα άλμπουμ. Δηλαδή το Patterns... δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό –με μία μόνο φωνή ή με λιγότερα όργανα. Αυτό πιο μετά το απομυθοποιείς και βγαίνεις πιο λιτός για να κάνεις το live. Εμείς στην αρχή δεν το κάναμε, λέγαμε «ο δίσκος είναι έτσι, δεν αλλάζει τίποτα» (γέλια). Χωρίς να σκεφτούμε το ψυχολογικό κόστος που θα είχε κάτι τέτοιο.
Ν.Ρ.: Υπάρχουν διαφορετικού τύπου συγκροτήματα. Όταν μια μπάντα είναι live μπάντα που παίζει και γεμίζει τη σκηνή, δεν την πειράζει να διαφοροποιήσει λίγο τα κομμάτια ή να διαφοροποιήσει ένα παίξιμο, ένα πετάλι ή ένα όργανο· γιατί δεν έχει τόση σημασία. Όταν όμως το πράγμα έχει να κάνει με ενορχήστρωση δουλεμένη σαν ψηφιδωτό –γιατί κάπως έτσι την βλέπω εγώ τη μουσική μας– αυτό είναι πολύ δύσκολο να βγει ζωντανά. Πολλοί μάς έχουν πει ότι είμαστε ψυχροί στο live, ότι δεν το ζούμε και τέτοια. Θέλει να είσαι εκεί. Αλλά είναι μια πρόκληση αυτό κι αν το πετύχεις νιώθεις μεγάλη ικανοποίηση.
Μ.Π.: Πλέον έχουμε την εμπειρία και δεν μας πειράζει αν ένα riff που στον δίσκο παίχτηκε με κλασική κιθάρα, παιχτεί στο live με ηλεκτρική. Παλιότερα δεν το συζητάγαμε.
Σχετικά με την ευρύτερη αγγλόφωνη σκηνή, κάτι που συζητιέται είναι ότι ενώ έφερε νέα χρώματα και ήχους, δεν έβγαλε τους μεγάλους δίσκους που θα περίμενε κανείς. Συμφωνείτε;
Μ.Π.: Εγώ έναν σημαντικό δίσκο που σκέφτομαι είναι το April των Misuse.
Ν.Ρ.: Και το Haunted της May Roosevelt.
Μ.Π.: Ισχύει και δεν ισχύει αυτό που είπες. Το April δεν ξέρω γιατί δεν έκανε το εμπορικό μπαμ, ίσως έχει να κάνει με το ότι είναι ορχηστρικός δίσκος.
Ν.Ρ.: Νομίζω οι Έλληνες ποστροκάδες ακούνε στην πλειονότητά τους πολύ χαζά πράγματα και δεν τον έπιασαν εκείνο τον δίσκο. Είναι πάντως από τα πιο σπουδαία άλμπουμ που βγήκαν.
Μ.Π.: Σίγουρα το επίπεδο πλέον είναι υψηλότερο από ποτέ στον τομέα της ηχογράφησης, αλλά δεν ακούω αυτό που λέμε songwriting. Ακούω πολύ σποραδικά ωραίες μελωδίες. Ας πούμε, το πρώτο άλμπουμ των No Clear Mind, το Dream Is Destiny, έχει εξαιρετικές μελωδίες. Νομίζω ότι εκεί χωλαίνει το πράγμα. Αλλά πιστεύω ότι έχει κατακτήσει πολλά πράγματα η σκηνή αυτή και πως, ό,τι μου λείπει τώρα, σε μερικά χρόνια θα το ακούω. Έχει να κάνει και με την κουλτούρα. Οι πιτσιρικάδες σήμερα είναι πιο ενημερωμένοι.
Ν.Ρ.: Ναι, αλλά στέκονται πολύ στα τεχνικά ρε 'συ. Δεν νομίζω ότι θα λυθεί αυτό στα επόμενα χρόνια και ότι όλοι θα κοιτάνε την ουσία. Δες τα πρότυπα, δες τι κάνει τη μεγαλύτερη επιτυχία στην Ελλάδα, στην αγγλόφωνη σκηνή. Έχει ήχο και στυλ και τσαμπουκά. Είναι το stoner, ο σκληρός ήχος γενικά. Εξαιρώ τους V.I.C., που είναι ένα φαινόμενο. Ο κόσμος στην πλειονότητά του ακόμα εντυπωσιάζεται, δεν εμβαθύνει. Ακούς πράγματα απίστευτα τεχνικά, αλλά δεν υπάρχει ουσία. Γιατί μια μπάντα να μην έχει ως πρότυπο τους Radiohead; Όχι στον τεχνικό τομέα, αλλά στον συνθετικό.
Μ.Π.: Πάντως κι εγώ, όταν ήμουν 15 ή 18 χρονών, από κάτι παραμυθιάστηκα και άρχισα να ασχολούμαι. Η επιφανειακή προσέγγιση είναι η πρώτη, αναπόφευκτα.
Ν.Ρ.: Ναι, αλλά πολλοί δεν ωριμάζουν, ακόμα κι αν φτάσουν 30-35 χρόνων. Δεν απεγκλωβίζονται ποτέ από αυτό το πράγμα.
Η επιλογή της γλώσσας για εσένα Μάνο με τι είχε να κάνει; Υπήρχαν βλέψεις για αναγνώριση στο εξωτερικό;
Μ.Π.: Κατ' αρχάς, δεν πιστεύω ότι οι αγγλόφωνοι λαοί περιμένουν να ακούσουν εμένα για να πούνε «πω πω, τι λέει το άτομο». Δεν θα έλεγα ότι είχα ποτέ βλέψεις για διεθνή καριέρα. Έχει να κάνει κυρίως με την αισθητική. Όταν γράψω μια μελωδία, την ακούω καλύτερα με ξένο στίχο, με τους φθόγγους τους αγγλικούς. Επομένως, έχει κυρίως να κάνει με τα ακούσματα. Από εκεί και πέρα, είναι και μια πρόκληση. Με ενδιαφέρει η συγκεκριμένη γλώσσα, τη μελετάω και θέλω να κρατήσω επαφή μαζί της.
Πρόσφατα, επίσης, παίξατε στο Φεστιβάλ του Σπούτνικ...
(γέλια)
Αυτή τη στιγμή, το να σχετίζεται κανείς με οποιονδήποτε τρόπο με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι λίγο επικίνδυνο. Εσάς σας πείθει όλη αυτή η φιλολογία περί προδοσίας του λαού από την παρούσα κυβέρνηση;
Ν.Ρ.: Ο καθένας μας έχει, νομίζω, διαφορετική προσέγγιση. Εσύ το έκανες με βαριά καρδιά, έτσι;
Μ.Π.: Ναι. Πιστεύω δηλαδή ότι μάς πρόδωσε κι ο τελευταίος τους. Αλλά πήγα λίγο προς τη μεριά των υπολοίπων. Κάπως πρέπει να ζήσει και ο μουσικός.
Ν.Ρ.: Είναι καλοπληρωμένα τα φεστιβάλ αυτά, είναι οι μόνες περιπτώσεις όπου μπορείς να πάρεις αξιοπρεπή χρήματα. Εμένα δεν με άγγιξε καθόλου αυτός ο προβληματισμός. Είμαστε, ούτως ή άλλως, τόσο λάθος ως ψηφοφόροι στην Ελλάδα, δεν έχουμε ιδέα από πολιτική και δεν έχουμε κανένα μέλλον στο να κάνουμε τη σωστή επιλογή. Μιμούμαστε τον διπλανό μας ουσιαστικά, δεν έχουμε δική μας γνώμη. Δεν με πείραξε να παίξω εκεί, το είδα σαν ένα ακόμα live το οποίο μπορεί να αγγίξει κάποιον από τον κόσμο που ήταν εκεί. Κι επίσης με ενδιέφερε που είχε πολύ φθηνό εισιτήριο.
Κάπου διάβασα ότι ξεκινήσατε ως cover band των Dead Moon...
(γέλια)
Ν.Ρ.: Αυτό ήταν τρολάρισμα του Μάνου.
Μ.Π.: Ξέρεις τι γίνεται; Η φάση με τις συνεντεύξεις είναι λίγο περίεργη, γιατί οι περισσότεροι σου στέλνουν ερωτήσεις μέσω mail. Είναι σαν να συνδιαλέγεσαι με ένα πτώμα. Είχαμε λοιπόν μπουχτήσει και το έγραψα αυτό έτσι, για να γελάσουμε. Πάντως είμαι φαν των Dead Moon και τον Andrew Loomis, τον ντράμερ, τον έκλαψα. Όταν τους είδα πρώτη φορά μου έδωσαν πάρα πολλή δύναμη για να ασχοληθώ με αυτό το πράγμα. Ήταν όπως αν άκουγε κάποιος τέλη του 1970 τους Sex Pistols κι έλεγε «μπορώ κι εγώ». Στους Dead Moon είδα μια ηθική.
Κλείνοντας, έστω κι αν είναι νωρίς: επόμενος δίσκος σε 5-6 χρονάκια πάλι;
(γέλια)
Μ.Π.: Υπάρχει υλικό, αλλά δεν ξέρουμε πότε θα σχηματοποιηθεί και θα είναι ολοκληρωμένο για εμάς. Μπορεί σε 10 χρόνια, μπορεί και σε 2. Κανείς δεν μπορεί να το πει, αυτή τη στιγμή.
{youtube}YY5OIpWnf2M{/youtube}
