Φωτογραφίες: Αθηνά Κόρμαλη (1,4), Λευτέρης Τσινάρης + Γιάννης Κατάκης (3) & Ζήσης Τσούμπος (2)
Πλησιάζει η ώρα για τη συναυλία που θα δώσετε στο Θέατρο Ρεματιάς, στο Χαλάνδρι. Τι να περιμένουν οι φίλοι σας; Θα παίξετε και νέο υλικό;
Ναι, είναι μια συναυλία η οποία έχει προετοιμαστεί με πολύ μεράκι εκ μέρους όλων των παιδιών και αυτό που περιμένουν νομίζω οι φίλοι μας είναι δύο συγκροτήματα να εκφράζονται με όλη τους την ψυχή, σε έναν πολύ ωραίο χώρο, όπως εκείνος του Θεάτρου Ρεματιάς. Από την πλευρά των Στίχοιμα συγκεκριμένα, πάντα υπάρχει κάτι καινούριο σε κάθε μας εμφάνιση: είτε ένα κουπλέ δικό μου, είτε ένα κομμάτι που δεν έχει ακουστεί ξανά.
Μαζί σας εκείνο το βράδυ εμφανίζονται και οι Χατζηφραγκέτα. Ποια πράγματα σάς ενώνουν με τον Βαγγέλη Χατζηγιάννη και τον Πάνο Φραγκιαδάκη;
Δεν ξέρω αν μας ενώνει κάτι, αλλά σίγουρα έχουμε κάποια κοινά σημεία, όπως την ελεύθερη έκφραση στον στίχο, το χιούμορ, το χαμόγελο που δεν τσιγκουνευόμαστε όπου μας βγαίνει και το ότι ανεβαίνουμε και οι δύο μπάντες από τη σκάλα –δεν μπήκαμε στο ασανσέρ κανενός. Από εκεί και πέρα, εμείς οι Στίχοιμα έχουμε πολύ ψηλά το θέμα των συναυλιών και τα παιδιά επίσης. Παίζουν εξαιρετικά live, κατά την άποψή μου.
Στην προηγούμενη συνέντευξή σας εδώ στο Avopolis, είχατε ανακοινώσει ότι ο τίτλος του επερχόμενου άλμπουμ σας θα είναι Θάλασσα. Έχετε να αποκαλύψετε πράγματα σχετικά με τη θεματολογία και το περιεχόμενό του; Και πότε περίπου να το περιμένουμε;
Ναι, αυτός θα είναι ο τίτλος, δεν έχουμε αλλάξει γνώμη. Θεματολογικά ο δίσκος είναι πιο εσωτερικός, έχει όμως πολύ δρόμο ακόμα. Υπολογίζουμε ότι θα πάρει άλλον έναν χρόνο σίγουρα.
Θα συνεχίσετε εκτός δισκογραφικών, όπως κάνατε και με τις Μηχανές το 2012; Πιστεύετε ότι υπάρχουν σήμερα ουσιαστικά πράγματα που μπορεί να προσφέρει μια εταιρεία στους καλλιτέχνες, έστω σε επίπεδο προώθησης;
Ναι, θα κινηθούμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όπως με τις Μηχανές. Θεωρώ ότι κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί τη μουσική που κάνουμε καλύτερα από εμάς τους ίδιους. Ειδικά σε μια χώρα όπου, όταν υπήρχε δισκογραφία, ήταν μια δισκογραφία πολύ χαμηλής ποιότητας από άποψη προθέσεων και προτεραιοτήτων. Δεν πιστεύω ότι μια εταιρία μπορεί να προσφέρει τίποτα στον δημιουργό, εκτός από την ψευδαίσθηση μιας κάποιας επιβεβαίωσης. Τώρα, αν με τον όρο «προώθηση» εννοούμε την εισαγωγή στις playlist των ραδιοφωνικών σταθμών, μια τηλεοπτική εμφάνιση σε talent show ή μια συναυλία εύκολη και σίγουρη, τότε δεν κοιτάμε στο ίδιο σημείο: κοιτάμε αλλού ο ένας, αλλού ο άλλος. Η καλύτερη προώθηση για τη μουσική σου, είναι η ίδια η μουσική σου.
Τα μεγάλα χρονικά διαστήματα που μεσολαβούν μεταξύ των άλμπουμ σας έχουν να κάνουν μόνο με τη δική σας διάθεση για επεξεργασία του υλικού ή σχετίζονται και με θέματα οικονομικής φύσεως; Γενικά, είστε σήμερα σε θέση να ζείτε από τη μουσική σας; Αν όχι, θα θέλατε να είστε ή προτιμάτε τη ρομαντική θεώρηση του να μην βλέπετε τη μουσική με όρους ανταποδοτικότητας;
Οφείλεται και στα δύο και στο πώς αυτά τέμνονται χρονικά. Σε θέση να ζούμε από τη μουσική μας δεν είμαστε. Μπορεί μέσα μας να θέλαμε να ζούμε από τη μουσική, ώστε να έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε περισσότερο. Δεν ξέρω πώς θα ήταν και αν το θέλω πραγματικά. Περίεργο συναίσθημα σίγουρα. Η ανταποδοτικότητα νομίζω ως έννοια, είναι παρεξηγημένη. Στην κουλτούρα του hip hop το λέμε στήριξη. Στη λέξη αυτή εμπεριέχονται όλα εκείνα τα συναισθήματα τα οποία χρειάζεται μια μικροκοινωνία όπως το hip hop, αλλά και μια κοινωνία όπως η ελληνική.
Κυκλοφορήσατε φέτος το τραγούδι "Η Μέρα Που Σκεφτήκαμε Εμάς". Αυτό το «εμάς», ποιους περιλαμβάνει; Και πόσο εύκολο είναι, στη συγκεκριμένη συγκυρία, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, να μιλάμε και να δρούμε με βάση το συλλογικό και όχι το ατομικό;
To «εμάς» περιλαμβάνει όσους νιώθουν το κομμάτι. Δεν μπορώ να χωρέσω ούτε έναν άνθρωπο σε μία λέξη. Αυτό όμως που μπορώ να κάνω, είναι να ταχτοποιήσω τα συναισθήματά του σε έναν στίχο και η Μαρίνα σε ένα beat. H λέξη «συγκυρία», τώρα, έχει ένα άρωμα τυχαίου. Η χώρα αυτή δεν έφτασε όμως εδώ τυχαία. Οι Έλληνες έγιναν φτωχότεροι επειδή τα κανάλια τους έπεισαν. Η ζωή τους έγινε πιο δύσκολη όχι επειδή δανείστηκαν λεφτά, αλλά επειδή κάποιος τους τα δάνεισε. Τα εργασιακά δικαιώματα εξανεμίστηκαν επειδή κάποιος το ζήτησε. Και γενικότερα η άποψή μου είναι ότι η χώρα ολισθαίνει σε μια πραγματικότητα όπου η εργασία αποκαλείται πλέον «απασχόληση».
400 ευρώ βασικός μισθός και για όλα φταίνε οι πρόσφυγες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι καθηγητές, οι οδηγοί λεωφορείων και γενικότερα κάποιοι άλλοι, που στην ουσία είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ένας κοινωνικός κανιβαλισμός αισχρού τύπου, τον οποίον καλλιεργούν μέσα ενημέρωσης, όπως αυτά που πήραν τηλεοπτικές άδειες πριν μία εβδομάδα από την κυβέρνηση του Τσίπρα. Δεν υπάρχει κάτι που να μου αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Έχουν αλλοιώσει τον τρόπο με τον οποίον σκεφτόμαστε. Αυτός ο λαός μπορεί πλέον να ζει ευτυχισμένος μέσα στη δυστυχία.
Συνεχίζετε, πάντως, να είστε καταγγελτικοί και παρεμβατικοί μέσα από τους στίχους σας. Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής της βαλτώδους κατάστασης που μάς περιβάλλει; Ή απαιτούνται και άλλα πράγματα;
Όχι, σε καμία περίπτωση, ο κόσμος δεν θέλει να δει, ούτε να ακούσει. Το μόνο που μπορούμε λοιπόν να κάνουμε, είναι να καταθέσουμε την άποψή μας. Και από εκεί και πέρα αυτή θα πάρει τον δρόμο της.
Παρακολουθείτε τις εξελίξεις στη hip hop, αλλά και στην ευρύτερη μουσική σκηνή της χώρας; Ποια η γνώμη σας για την τωρινή της κατάσταση και για νέα, πολυσυζητημένα ονόματα, όπως π.χ. ο Νέγρος Του Μοριά;
Βγαίνουν αρκετά ωραία πράγματα και γενικότερα πολλά παιδιά έχουν να δώσουν πάρα πολλά. Δεν μπορούμε να έχουμε κακή άποψη για κανένα παιδί που προσφέρει σε αυτήν την κουλτούρα με σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Κλείνοντας, πώς ήταν για εσάς το φετινό καλοκαίρι, συναυλιακά, δημιουργικά αλλά και σε επίπεδο ξεκούρασης; Και τι άλλο σχεδιάζετε, για μετά τη συναυλία στο Χαλάνδρι;
Κάναμε 3 συναυλίες και διακοπές. Πολύ χαλαρά πράγματα. Μετά τη Ρεματιά θα ακολουθήσουν και άλλες συναυλίες, πλέον όμως προτεραιότητά μας είναι η Θάλασσα.
{youtube}ctC2NiQMg5c{/youtube}
