Υπάρχει μια αίσθηση ότι περιμέναμε αρκετά για τον πρώτο σας δίσκο, με βάση την υποδοχή που βρήκε πρώτα το "Doop Doop" (2013) και ύστερα το "F.M.R." (2014) από μερίδα του κοινού. Έτσι νιώθετε κι εσείς ή ο χρόνος κύλησε με διαφορετικούς ρυθμούς για τη μπάντα;
Όταν βγήκε το "Doop Doop", όλα έγιναν πολύ γρήγορα και δεν περιμέναμε πως θα είχε τέτοια ανταπόκριση. Καθώς ήταν το πρώτο βήμα μας στον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας, μας βρήκε απροετοίμαστους. Χρειαστήκαμε χρόνο για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά και να κάνουμε κινήσεις για τις οποίες θα είμαστε σίγουροι και δεν θα το μετανιώναμε μετά. Εγώ προσωπικά χαίρομαι που πήραμε τον χρόνο μας να βγάλουμε τον δίσκο, γιατί μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια που πέρασαν από το "Doop Doop" νιώθω πως έχω ωριμάσει πολύ μουσικά και σαν άνθρωπος και πλέον μπορώ να κάνω συνειδητές επιλογές.
Τον Ιούνιο του 2014, όταν ήσασταν runner-up του Jumping Fish, είχε γραφτεί ότι το ντεμπούτο σας θα κυκλοφορούσε από τη Bantha Records, σε παραγωγή Ottomo. Βγαίνει όμως τελικά από την Inner Ear, σε παραγωγή Άλεξ Μπόλπαση. Τι μεσολάβησε; Υπάρχουν ηχογραφήσεις που εν τέλει έμειναν στο συρτάρι;
Αν και με τον Ottomo είχαμε μια πολύ ωραία συνεργασία όσο κράτησε, στην συνέχεια καταλάβαμε και οι δύο ότι δεν είχαμε τόσο κοινή αισθητική και στόχους. Χρειάστηκε πράγματι να αφήσουμε κάποιες ηχογραφήσεις στο συρτάρι και να πάμε παρακάτω, βρίσκοντας τελικά τον ήχο μας στον Άλεξ Μπόλπαση και τη μουσική εκπροσώπηση στην Inner Ear.
Πώς δουλεύει συνήθως η τραγουδοποιία στη δική σας περίπτωση; Πόσο Δάφνη είναι δηλαδή το τελικό αποτέλεσμα και πόσο συγκρότημα;
Αν πάρει κανείς τα κομμάτια και τα παίξει σε μια ακουστική κιθάρα ή στο πιάνο, είναι 100% Δάφνη. Αυτό που ακούγεται όμως στον δίσκο είναι το αποτέλεσμα μιας ενορχήστρωσης της μπάντας και του παραγωγού μας.
Μου άρεσε πολύ το βιντεοκλίπ για το "Burn Down Your House", δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες δουλειές στην Ελλάδα. Ποια είναι η ιστορία πίσω του και ποιος πήρε τις κρίσιμες αποφάσεις για την αισθητική που απολαμβάνουμε;
Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε όλα αυτά τα βιντεοκλίπ-υπερπαραγωγές διάσημων ξένων μουσικών, για τα οποία ξοδεύονται ασύλληπτα ποσά για να γυριστούν. Δυστυχώς, όσες φορές έχω δει πολύ μικρότερες παραγωγές να προσπαθούν να τα μιμηθούν, το αποτέλεσμα είναι συνήθως πολύ λυπηρό. Σκέφτηκα λοιπόν ότι, αφού δεν έχω κάποιο budget, ας γυρίσω κάτι πρωτότυπο με όσα έχω στη διάθεσή μου. Έτσι κι έγινε.
Η ιδέα προέκυψε αυθόρμητα, και την εξέλιξα όσο μπορούσα. Έκανα τη σκηνοθεσία, το μοντάζ, τα σκηνικά και τα φώτα, αλλά δεν θα είχε βγει αυτό το αποτέλεσμα χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της Αφροδίτης Ταυρή –η οποία συντόνισε όλο το γύρισμα– και κάποιων ακόμα συμφοιτητών μου από τη σχολή σκηνοθεσίας που παρακολουθώ. Γενικά μου αρέσει πάρα πολύ να δουλεύω μόνη μου και να δημιουργώ πράγματα από το μηδέν, αλλά ευτυχώς, όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ πόσο σημαντική και όμορφη μπορεί να είναι μια συνεργασία, όταν γίνεται με ανθρώπους που εκτιμάς και εμπιστεύεσαι.
Το δελτίο τύπου της Inner Ear λέει για σένα, Δάφνη, ότι «θα μπορούσες να είσαι το κορίτσι της διπλανής πόρτας», ενώ κάτι ανάλογο διαβάζω και αλλού: «ο τύπος του κοριτσιού της διπλανής πόρτας, που βλέπεις στις ταινίες». Δεν είναι όμως ένας μύθος των ρομαντικών κομεντί, αυτό το κορίτσι;
Έχω την εντύπωση πως ο όρος «το κορίτσι της διπλανής πόρτας» δημιουργήθηκε για να αντικρούσει την έννοια της ντίβας ή της εξηζητιμένης περσόνας. Πιστεύω ότι αν προσπαθούσα να δημιουργήσω μια περσόνα, ένα στημένο καλλιτεχνικό προφίλ, θα αποτύγχανα –παρόλο που θαυμάζω πάρα πολλούς καλλιτέχνες που πήγαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Προς το παρόν προσπαθώ να βρω την άνεση να βγάλω προς τα έξω τον πιο ειλικρινή μου εαυτό, ενώ προσπαθώ να καταλάβω ακόμα καλύτερα ποια είμαι. Δεν νομίζω ότι είμαι ακριβώς το «κορίτσι της διπλανής πόρτας», αλλά μάλλον κάτι τέτοιο βγαίνει προς τα έξω τη δεδομένη στιγμή.
Παίζετε στο Six d.o.g.s. στις 6 Απριλίου, μετά από αυτό το live τι άλλα ανακοινώσιμα σχέδια υπάρχουν για τη φετινή άνοιξη και το καλοκαίρι;
Σε λίγο καιρό θα αρχίσουμε τα γυρίσματα για ένα δεύτερο βιντεοκλίπ, ενώ κανονίζουμε και κάποια καλοκαιρινά live.
Πώς βλέπετε το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι, που πολλοί λένε ότι θυμίζει τα χρόνια προ Κρίσης; Εσείς σε ποιες συναυλίες θέλετε πολύ να βρεθείτε;
Είμαι ενθουσιασμένη με όλα αυτά τα ονόματα που έρχονται φέτος για συναυλίες! Μακάρι να μπορούσα να πάω παντού. Είναι λίγο κρίμα απλά που έρχονται όλοι μαζί, γιατί το βρίσκω λίγο δύσκολο εν μέσω κρίσης να μπορέσει κανείς να πάει σε πάνω από δύο το πολύ συναυλίες. Ξέρω ότι σίγουρα δεν θέλω να χάσω Last Shadow Puppets. Οι Muse, αν και δεν ακούω πλέον, είναι εφηβικό μου απωθημένο και θα ήθελα να το ικανοποιήσω. Φυσικά θα 'θελα πολύ να δω και Lana Del Rey με Allah-Las, Sigur Rós, PJ Harvey, Beirut… Αλλα πού να πρωτοπάω!!!
Έζησες κάποιο διάστημα στο Παρίσι απ' όσο γνωρίζω, ως φοιτήτρια σε πρόγραμμα Erasmus. Πώς βλέπεις λοιπόν τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις εκεί, ο εφιάλτης των οποίων ξανάζησε πριν λίγες μέρες, με το χτύπημα στις Βρυξέλλες;
Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο εκτός Ευρώπης μας φαίνεται πολύ μακρινό, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι θα συμβεί σε εμάς. Εκεί που ο κόσμος τρελαίνεται (και είναι λογικό) είναι όταν βλέπει τέτοιες ενέργειες να συμβαίνουν δίπλα του, σε αυτό που θεωρεί δικό του πολιτισμό. Στον Δυτικό κόσμο μας παρουσιάζονται τα πάντα υπερβολικά ωραιοποιημένα και όταν συμβαίνει κάτι φριχτό έχουμε μάθει να ρίχνουμε το φταίξιμο μόνο στους άλλους. Δεν βλέπουμε και τις φριχτές ενέργεις του Δυτικού κόσμου εναντίον άλλων λαών.
Στεναχωριέμαι πολύ που συμβαίνουν και αυτά στην εποχή μας, όμως νιώθω αδύναμη να κάνω κάτι για να το αλλάξω, παρ'όλο που θα θελα. Κάτι που μπορούμε να κάνουμε, είναι ο καθένας, μέσα από το αντικείμενό του, να εκφράζει τη διάθεσή του να αλλάξει τον κόσμο –όσο μικρή συνεισφορά κι αν αποτελεί κάτι τέτοιο. Αν μπορώ να κάνω έστω κι έναν άνθρωπο χαρούμενο με την τέχνη μου, είναι ένα τεράστιο βήμα.
{youtube}Vyh4WT7eBk0{/youtube}
