Μέσα στο 2015 κυκλοφόρησες το 3ο σου άλμπουμ, Θα Το 'Κανα Ξανά. Είσαι ικανοποιημένος από την υποδοχή και την προσοχή που έλαβε;
Για να είμαι ικανοποιημένος ή όχι, θα έπρεπε από πριν να περιμένω κάτι συγκεκριμένο. Αποφεύγω να κάνω εκτιμήσεις πιθανής αποδοχής. Μόνο κακό σου κάνουν. Άσε που ακόμα είναι μωρό το δισκάκι. Κάτσε να μεγαλώσει.
Στα νέα αυτά τραγούδια μιλάς ακόμα περισσότερο για όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Είναι κάτι που, παραδόξως, λίγοι το κάνουν, παρά τον ορυμαγδό που συμβαίνει γύρω μας, έτσι δεν είναι;
Ισχύει, αλλά σίγουρα δεν το κάνω σκόπιμα. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ακούς τραγούδια που αναφέρονται στην κρίση με τόσο εξόφθαλμο τρόπο, του στιλ «κάτσε να βάλουμε και λίγη κρίση και λίγη πληγωμένη Ελλάδα, που είναι κι επίκαιρο».
Οι προηγούμενοι δίσκοι σου κυκλοφόρησαν μέσω εταιρειών, αλλά τούτη τη φορά επέλεξες την ανεξάρτητη έκδοση. Γιατί;
Από ανάγκη.
Πλησιάζει μια σειρά εμφανίσεών σου στον Σταυρό Του Νότου. Τι θα παρουσιάσεις εκεί, πέρα από τα νέα τραγούδια, και με ποιους συνεργάτες;
Κυρίως δικό μου υλικό κι ελάχιστες, αυστηρά επιλεγμένες διασκευές, με τους δυο παλιούς κι αδερφικούς φίλους και συνεργάτες Λεωνίδα Πετρόπουλο και Γιώργο Καρδιανό, καθώς κι έναν απίστευτο καινούριο ντράμερ –τον Στέφανο Σακελλαρίου.
Συνήθως ερμηνεύεις ο ίδιος τα τραγούδια σου. Μπαίνεις καμιά φορά στο τριπάκι να σκεφτείς άλλες φωνές να τα λένε;
Έχω δώσει τραγούδια στην Ελένη Τσαλιγοπούλου, στη Γεωργία Νταγάκη και στην Ευτυχία Μητρίτσα. Πολλές φορές προκύπτουν τραγούδια που δεν είναι για μένα. Μ' αρέσει πολύ κι αυτή η διαδικασία.
Πώς γράφεις, αλήθεια; Πρώτα έρχεται ο στίχος ή η μουσική;
Όπως να 'ναι έρχονται κάθε φορά. Ας έρχονται όπως θέλουν κι ευπρόσδεκτα είναι πάντα.
Η κατάσταση της δημόσιας παιδείας είναι ένα θέμα που ακούμε να συζητιέται από όταν ήμασταν παιδιά. Εσύ, ως καθηγητής σε σχολείο, πώς βλέπεις την κατάσταση από μέσα και τι θεωρείς ότι μπορεί να γίνει για να βελτιωθούν τα πράγματα;
Το βασικότερο πρόβλημα είναι η νοοτροπία του συνόλου της κοινωνίας απέναντι στον ρόλο του σχολείου. Δυστυχώς, ακόμα το σχολείο κατατάσσει τους μαθητές σε «καλούς» και «κακούς», με μόνο κριτήριο την πιθανή τους εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Μου 'χει πει μαθήτρια της Γ' Δημοτικού «γιατί κύριε κάνουμε μουσική, αφού δεν τη δίνουμε στις πανελλήνιες»; Βλέπεις την παθογένεια; Εγώ ονειρεύομαι ένα σχολείο που δεν κυνηγάει την ύλη της γλώσσας και των μαθηματικών (γιατί αυτό στην πραγματικότητα κάνει), αλλά ένα σχολείο το οποίο βοηθάει τα παιδιά να μάθουν τον κόσμο και τους εαυτούς τους. Καλά τώρα...
Στην εποχή μας, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ο καθένας μπορεί να γράψει ένα τραγούδι στο υπνοδωμάτιό του, να κάνει αυτοέκδοση ενός βιβλίου του, να κάνει γνωστές σε όλους, μέσω των social media, τις απόψεις του επί παντός επιστητού. Aυτή η «αλλαγή μοντέλου» θεωρείς ότι μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλό;
Προς το παρόν έχει οδηγήσει στην προσωπική εκτόνωση των καλλιτεχνικών ορμών οποιουδήποτε και στη συσσώρευση μη διαχειρίσιμης πια πληροφορίας. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό ακόμα. Αλήθεια.
Τα τραγούδια “Για Αυτούς Που Δεν Ανήκουν” και “Κόκκινος Στρατός” μοιάζουν να αποτελούν δηλώσεις ανεξαρτησίας και απόστασης από τα πάντα. Δεν είναι όμως ζητούμενο –ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες– η δημιουργία συνασπισμών;
Δυστυχώς υπάρχει κάτι το οξύμωρο... Οι συνασπισμοί από τη μία είναι αποτελεσματικότεροι της ατομικότητας, όμως καταπιέζουν και την ατομικότητα και την ελευθερία για να λειτουργήσουν. Τα ελεύθερα πνεύματα έχουν καλύτερη κρίση, αλλά δεν είναι τόσο αποτελεσματικά... Ο καθένας βρίσκει τη γωνιά του.
Κλείνοντας, τι σκέφτεσαι και τι σχεδιάζεις για τη συνέχεια; Και με τι φίλτρο, σκούρο ή φωτεινό, ατενίζεις το μέλλον;
Έχω πολλά καινούρια τραγούδια. Θέλω να ηχογραφώ και να παίζω. Ελπίζω να μη μου το στερήσουν οι συνθήκες. Η αισιοδοξία ή η απαισιοδοξία έχει να κάνει με τον βαθμό προσαρμοστικότητας του καθενός. Ξέρω ότι δε θα σταματήσω την προσπάθεια κι αυτό με καθησυχάζει πια.
{youtube}yDrQ6TmtVsE{/youtube}
