Οι συστάσεις για έναν από τους καλύτερους και πιο αναγνωρίσιμους MCs της εγχώριας σκηνής, περιττεύουν. Το πραγματικό ερώτημα, όμως, ήταν γιατί άργησε τόσο πολύ ο πρώτος σόλο δίσκος του. Ο Ευθύμης μας το απάντησε –όπως και σε πολλά ακόμα– ενόψει της live παρουσίασής του στο Gagarin (την επόμενη Παρασκευή, 17 Απριλίου)...
Ας ξεκινήσουμε με την ερώτηση που ακουγόταν συνέχεια τα τελευταία χρόνια από τα χείλη των οπαδών: γιατί πήρε τόσο καιρό να ακούσουμε τον δίσκο σου;
Κατ' αρχάς, η καθυστέρηση αυτή οφείλεται στη δική μου επιλογή να δουλεύω χωρίς dead line, χωρίς κάποιον χρονικό περιορισμό, με μόνο γνώμονα το τελικό αποτέλεσμα και το πόσο ικανοποιημένος είμαι από αυτό. Από 'κει και πέρα, υπήρξαν και ορισμένοι αστάθμητοι παράγοντες στην προσωπική μου ζωή, οι οποίοι μόνο περαιτέρω καθυστέρηση μπορούσαν να προκαλέσουν. Γενικά ήταν μια δική μου, εθελούσια, αντιεπαγγελματική οπτική απέναντι στο πέρασμα του χρόνου.
Από τους στίχους της Εκδοχής Ε φαίνεται πως θέλεις να θυμίσεις ή να επιβεβαιώσεις τη θέση σου στις τάξεις των εγχώριων MCs. Είναι σημαντική για σένα η φήμη του Ευθύμη, ως ράπερ; Θεωρείς ότι χρειάζεται ενίσχυση κάτι τέτοιο, μετά από την πορεία σου όλα αυτά τα χρόνια;
Νομίζω ότι ένας MC (και όχι μόνο MC, γενικότερα ένας καλλιτέχνης –είτε στιχουργός, είτε ζωγράφος) δεν πρέπει να επαναπαύται στις δάφνες του. Αν θέλει να είναι ενεργό μέλος μιας κουλτούρας και γενικότερα της κοινωνίας, έχει υποχρέωση να εργάζεται και να παράγει έργο. Όπως και κάθε βιοπαλαιστής.
Είναι το κομμάτι “Δε Μ’ Αγγίζεις” μια δήλωση από μέρους σου, ότι δεν έχεις χάσει τίποτα στον τομέα των skills σου;
Το "Δε Μ' Αγγίζεις" μιλάει για τη σχέση μου με την κριτική –φίλων και μη– και για το πώς κατορθώνω να μην επηρρεάζομαι από αυτήν. Είναι ένα τεχνικό κομμάτι, αλλά δεν το θεωρώ το πιο τεχνικό κομμάτι του δίσκου. Θεωρώ ότι το "Έψιλον" και η "Φυλακή" είναι πιο δύσκολα από την άποψη των «skills» (σε πολλά εισαγωγικά).
Όταν έβγαλες τον “Πόλεμο”, υπήρξαν κάποιοι που είπαν ότι δεν χρειαζόταν ένα τέτοιο «πολεμικό» κομμάτι από εσένα, σε εκείνη τη φάση της ζωής σου. Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα έχει επικρατήσει μια άποψη ότι το χιπ χοπ είναι μονάχα για νεανικές ηλικίες –αγνοώντας πως στο εξωτερικό υπάρχουν MCs που συνεχίζουν για δεκαετίες, χωρίς να αντιμετωπίζουν τέτοιες διακρίσεις;
Το "Πόλεμο" πραγματεύεται την προσωπική μου θέση μέσα στο χιπ χοπ, όπως το βλέπω σήμερα. Βλέπω προσωπικότητες, τάσεις και απόψεις με τις οποίες δεν σκοπεύω να συμπράξω. Κι αυτό το έκανα σαφές και διακριτό, με πολύ κατηγορηματικό τρόπο. Η ηλικία και, κυρίως, η εμπειρία και οι παραστάσεις που κουβαλάει ο καθένας, είναι απαραίτητα για να μπορώ να έχω αυτή τη δυνατότητα. Με αφήνει αδιάφορο η επικρατούσα άποψη του πρωινάδικου, ότι «το χιπ χοπ είναι κάτι ατίθασα παιδάκια, με καπέλα, που χοροπηδάνε». Άποψη που δυστυχώς την έχουν πιστέψει και πολλοί από τους ακροατές. Το χιπ χοπ είναι ένα σοβαρό, αιχμηρό, παρεμβατικό κοινωνικό φαινόμενο και είναι άδικο (και ύποπτο) που τα ΜΜΕ το κατατάσουν στις μετεφηβικές ορμονικές διαταραχές.
Το “Χαλάζι” είναι ένα ξεκάθαρα storytelling τραγούδι. Βασίζεται σε αληθινή ιστορία ή είναι προϊόν της φαντασίας σου;
Ναι, είναι μια παλιά, αληθινή ιστορία. Με μικρές, ανούσιες, ιστορικές ανακρίβειες, ώστε να μην είναι ανιχνεύσιμη στα αρχεία της αστυνομίας. Η ιδέα υπήρχε πολλά χρόνια στο συρτάρι μου, αλλά δεν ταίριαζε θεματικά σε παλιότερο δίσκο.
«Γιατί η γενιά μου έχει μάθει να μισεί τη χώρα που ζει», λες στο “Για Τη Γενιά Μου”. Και δεν μπορώ παρά να κάνω τη σύνδεση με την υποδοχή που επεφύλαξαν οι εγχώριοι χιπ χοπ οπαδοί στο Έσσεται Ήμαρ, πίσω στο 2001. Μετά από τόσα χρόνια, έχει υπάρξει τελικά διάκριση στο μυαλό του κόσμου μεταξύ του πατριώτη και του εθνικιστή;
Όχι, ούτε καν μου είχε περάσει αυτό από το μυαλό, μέχρι που το είπες. Θες να πεις ότι όταν ακούς «τη χώρα που ζει», σου έρχεται στο μυαλό το αρχαίον κάλλος; Αντιθέτως, σου έρχεται το σημερινό, τριτοκοσμικό τσιφλίκι πολιτικών και επιχειρηματιών, με την έλλειψη αξιοκρατίας, οργάνωσης και κοινωνικής πρόνοιας, που καθιστούν τη χώρα μη βιώσιμη. Και παρακάτω ο στίχος λέει «γι' αυτούς που διάλεξαν να φύγουν, γι' αυτούς που πέσαν στον αγώνα, μα πάνω απ' όλα, γι' αυτούς που ακόμα δίνουν καθημερινά τη μάχη της ζωής με αξιοπρέπεια». Βλέπεις λοιπόν ότι η χώρα έχει πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από το τι ταμπέλα θα μου κολλήσει ο καθένας.
Ο Ευθύμης στα 40 του πλέον, έχει απωθημένα στο καλλιτεχνικό μέτωπο; Ήταν μια προσωπική δουλειά ένα από αυτά;
Η προσωπική δουλειά δεν αποτελούσε απωθημένο ή κρυφό πόθο. Αντιθέτως, μου αρέσει πολύ να δουλεύω μέσα σε ένα γκρουπ. Είναι πιο διασκεδαστικό, πιο δημιουργικό, πιο παρεΐστικο. Η Έκδοχή είναι ώριμη επιλογή, είναι φυσική συνέχεια της προσωπικής μου πορείας και σκέψης.
Η κρίση θεωρείς ότι έκανε τελικά καλό ή κακό στο πολιτιστικό κομμάτι της χώρας;
Κακό, μόνο κακό. Επειδή γενικότερα οι σημαντικές καλλιτεχνικές διοργανώσεις εξαρτώνται εδώ και δεκαετίες από τις κρατικές επιχορηγήσεις, εξαφανίστηκαν εν μία νυκτί, όταν ξέσπασε η κρίση. Αυτή η στρεβλή σχέση καλλιτέχνη-κοινού, δεν έχει βρει ακόμα μία βιώσιμη λύση για να αντικαταστήσει την εξάρτησή της από τον κρατικό μηχανισμό. Αξιόλογοι καλλιτέχνες γεννιούνται ακόμα, καθημερινά –με έντονα ερεθίσματα από τη ζοφερή καθημερινότητα. Αλλά παλεύουν για την προβολή τους έχοντας τα ίδια μέσα με τα λοιπά σκουπίδια.
{youtube}gM0_8oWwVV4{/youtube}
