Μας συστήθηκες το 2012 μέσα από το Wrong Direction, αλλά τώρα επιστρέφεις με το πιο αισιόδοξα τιτλοφορημένο Before Dawn. Ποιες διαφορές υπάρχουν μεταξύ των δύο άλμπουμ –θεματολογικές, υφολογικές, ενορχηστρωτικές ή άλλες;
Η αλήθεια είναι ότι το 2012 ένιωθα πραγματικά ότι είχα πάρει λάθος δρόμο, εντελώς αντίθετο από αυτόν που ήθελα: ήθελα να κάνω μουσική, στην Ελλάδα, το “In The Light” είχε ψηφιστεί Jumping Fish song για το φθινόπωρο και παιζόταν πολύ στα ραδιόφωνα κι εγώ βρισκόμουν μακριά από όλους και από όλα –στο Λονδίνο– να ζορίζομαι και να διαβάζω μαθήματα που με οδηγούσαν σε έναν άλλο κόσμο, τον οποίον ήθελα να προσπεράσω. Έζησα αυτή τη φάση σε απόλυτη μιζέρια, το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώσω και να επιστρέψω. Ευτυχώς, στις δύσκολες εκείνες ώρες, η κιθάρα μου με βοηθούσε και με αποφόρτιζε και όλη η μαυρίλα και η στενοχώρια μου διοχετεύτηκε σε στίχους και τραγούδια, που αποτέλεσαν τον κορμό του Before Dawn. Σε αυτή τη φάση έγραψα και το “Tonight”.
Αλλά και θεματολογικά και υφολογικά υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα δύο άλμπουμ, αφού το πρώτο αποτελεί συλλογή τραγουδιών που, αντίθετα με το δεύτερο, δεν τα έγραψα σε μία συγκεκριμένη περίοδο. Η ενορχήστρωση των τραγουδιών του Wrong Direction έχει αποκλειστικά τη σφραγίδα του Ευριπίδη Ζεμενίδη, ο οποίος τα πήγε προς την κατεύθυνση που αυτός ουσιαστικά διάλεξε κι εγώ τον εμπιστεύτηκα σχεδόν ολοκληρωτικά –και δεν το μετάνιωσα.
Στο Before Dawn ο Ευριπίδης έκανε και πάλι την ενορχήστρωση και παραγωγή κι εγώ ήμουν πολύ πιο σίγουρη και ενεργή. Και έγινε έτσι όπως ακριβώς το ονειρευόμουνα: σε μεγάλο βαθμό ακουστικό, με πινελιές φολκ. Είναι ένας δίσκος με κεντρικό θέμα. Διηγείται μια ιστορία με τις φωτεινές και τις σκοτεινές της πλευρές, στην οποία συνειδητά –γιατί αυτή είναι η στάση μου στη ζωή– ήθελα να περάσω ένα μήνυμα αισιοδοξίας.
Πώς λειτουργεί αυτή η συνεργασία σας με τον Ευριπίδη Ζεμενίδη στο στούντιο και πόσο μεγάλο ρόλο έχει παίξει στον ήχο των δίσκων σου;
Ε, νομίζω ότι ο ρόλος του έχει υπάρξει καταλυτικός. Το πρώτο άλμπουμ κυριολεκτικά δεν θα υπήρχε χωρίς αυτόν. Και το λέω ξεκάθαρα και στα credits του Wrong Direction. Στο Before Dawn ήμουν πιο ώριμη, ήξερα απόλυτα τι ήθελα και –για κάποιον μαγικό λόγο– ήθελε το ίδιο και ο Ευριπίδης. Στο στούντιο ζήσαμε λοιπόν, μαζί και με τον ηχολήπτη μας Γιάννη Λαμπρόπουλο, στιγμές μεγάλης ευφορίας, γιατί νιώθαμε ότι το Before Dawn έβγαινε όπως το είχαμε φανταστεί. Η ηχογράφησή του ήταν απίστευτη εμπειρία.
Παρατηρώ πάντως και αρκετές διαφορές στο artwork: από το ασπρόμαυρο εξώφυλλο και τις απλές γραμμές του ντεμπούτο σου, πέρασες τώρα στην έκρηξη των χρωμάτων. Ασχολείσαι ενεργά με το περιτύλιγμα των δίσκων σου;
Θεωρώ πολύ σημαντικό το artwork και πιστεύω ότι πρέπει να είναι απόλυτα συμβατό με τη μουσική μου και να εκπέμπει την ίδια αισθητική. Η επιλογή της Στεφανίας Βλαστάρη και για τα δύο αλμπουμ δεν ήταν καθόλου τυχαία. Εκτιμώ αφάνταστα το ταλέντο της και νιώθω πολύ τυχερή που κατάφερε να εκφράσει ακριβώς αυτό που εξέπεμπε ο κάθε δίσκος.
Διακρίνω μια ευγένεια, απλότητα και τρυφερότητα στο πώς ερμηνεύεις τα τραγούδια σου. Θα έλεγες ότι είσαι έτσι και στην πραγματικότητα; Γενικά, επιλέγεις την αυτοβιογραφικότητα ή μπαίνεις και σε ρόλους ως τραγουδοποιός;
Ω! Σας ευχαριστώ πολύ που αναγνωρίζετε τέτοια χαρακτηριστικά σε εμένα! Δεν ξέρω τι άλλο να πω, γενικά νιώθω άβολα να μιλάω τόσο πολύ για τον εαυτό μου. Προτιμώ να μιλάω με τα τραγούδια και τη μουσική μου. Είναι πιο απλό και πιο ειλικρινές.
Το έργο ποιων καλλιτεχνών σε οδήγησε αρχικά στο να γράψεις τα δικά σου τραγούδια; Και ποιους παρακολουθείς αυτόν τον καιρό;
Νομίζω ότι ήταν περισσότερο μια εσωτερική ανάγκη να εκφραστώ, παρά η διάθεση να μοιάσω σε κάποιον μουσικό που θαύμαζα. Τα μουσικά μου ακούσματα φαντάζομαι βέβαια ότι έπαιξαν ρόλο, αλλά δεν ξέρω σε τι βαθμό. Οι αγαπημένοι μου μουσικοί τα τελευταία χρόνια είναι η Laura Marling, ο Johnny Flynn, οι Noah And The Whale, οι Alt-J και οι Mumford & Sons.
Για κάποιον καιρό έζησες στο Λονδίνο, όπως μας είπες και προηγουμένως, σπουδάζοντας νομικά. Τι εμπειρίες –μουσικές και άλλες– σου πρόσφεραν εκείνα τα χρόνια;
Ναι, έζησα 4 χρόνια στο Λονδίνο. Το βασικό πλεονέκτημα αυτής της εμπειρίας ήταν η επαφή μου με ανθρώπους με εντελώς διαφορετική κουλτούρα και πολιτισμικό υπόβαθρο. Οι κολλητοί μου φίλοι στο πανεπιστήμιο ήταν μία κοπέλα αρκετά μεγαλύτερη από εμένα από τη Σιγκαπούρη, μία Ισραηλινή κι ένας Αιγύπτιος. Η διαπολιτισμικότητα, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι εμπειρίες και αρχές που εμπέδωσα τα χρόνια αυτά.
Μέσω του πατέρα σου, έζησες φαντάζομαι από κοντά τον κόσμο της πολιτικής. Ποια η άποψή σου για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια; Αισιοδοξείς για το μέλλον της χώρας;
Με τρομάζει πολύ ότι, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, εξακολουθούμε να είμαστε τόσο επιρρεπείς στον λαϊκισμό και στη δημαγωγία. Τα προβλήματα όμως είναι τεράστια και για να λυθούν χρειάζονται ρεαλισμό και ειλικρίνεια.
Ετοιμάζεσαι να παίξεις στο Fuzz σε λίγες μέρες. Πέρα από το υλικό των δύο δίσκων σου, τι άλλο θα παρουσιάσεις το βράδυ του Σαββάτου και με ποιους συνεργάτες;
Θα παρουσιάσω και κάποιες διασκευές, από Bob Dylan και Joan Baez μέχρι Laura Marling και Johnny Flynn. Θα έχω τη χαρά για άλλη μια φορά να πλαισιώνομαι από πολυμελή μπάντα, αποτελούμενη από μερικούς από τους σημαντικότερους μουσικούς της ελληνικής σκηνής: ο Ευριπίδης Ζεμενίδης στην ενορχήστρωση, τις κιθάρες και τα έγχορδα, ο Θάνος Μιχαηλίδης στα τύμπανα, ο Μιχάλης Καλκάνης στο μπάσο και στο κοντραμπάσο, ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος στα πλήκτρα, ο Χρήστος Πετεβής στο βιολί και ο Γιώργος Μυλωνάς στα έγχορδα και τα φωνητικά.
Ο αγαπημένος μου ηχολήπτης Γιάννης Λαμπρόπουλος –ο οποίος ανέλαβε τον ήχο και την ηχογράφηση του Before Dawn και μερικών τραγουδιών του Wrong Direction– αναλαμβάνει μαζί με τον Αργύρη Λιανό τον ήχο και ο Γιώργος Τέλλος σχεδίασε τον φωτισμό, τον οποίον θα προγραμματίσει ο Παναγιώτης Τσεβρένης. Όλα αυτά όμως δεν θα ήταν δυνατά χωρίς τον Τάσο Τρύφων, που πίστεψε σε εμένα και στη μουσική μου και ανέλαβε ως συμπαραγωγός το live.
Οι ζωντανές εμφανίσεις σου είναι μάλλον αραιές. Για ποιους λόγους συμβαίνει αυτό; Προτιμάς περισσότερο τη σκηνή ή το στούντιο;
Μου αρέσουν και τα δύο πολύ! Αλλά θα έλεγα πως το στούντιο με αγχώνει λιγότερο... Η μικρή διάρκεια του live και η αμεσότητά του μου προκαλούν ορισμένες στιγμές δυσάρεστο άγχος, το οποίο μετατρέπεται όμως πάνω στη σκηνή σε καθαρή αδρεναλίνη. Πράγματι, οι live εμφανίσεις μου είναι αραιές και αυτό σε έναν βαθμό θέλω να αλλάξει. Νιώθω μεγαλύτερη ανάγκη να εκφραστώ live σήμερα απ' ό,τι πριν 3 χρόνια, που είχα άλλες προτεραιότητες.
Τι σχεδιάζεις αυτόν τον καιρό για το άμεσο μέλλον και τι ονειρεύεσαι για το απώτερο;
Στο πολύ άμεσο μέλλον θέλω να πάνε όλα τέλεια με το Fuzz! Είναι μία συναυλία την οποία περιμένω καιρό και θέλω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό! Στη συνέχεια ονειρεύομαι μικρά λαϊβάκια σε μικρά venues, τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία. Και μία προσπάθεια να ακουστεί η μουσική μου και εκτός συνόρων... Για να δούμε!
{youtube}-g-c6X2TC4Q{/youtube}
