Θεήλατοι: «έργον αναρχοφωτόμυστον, υπό του ακαδημαϊκού Ζωρζ Πιλαλί και της λογιωτάτης Soufra Band». Έτσι προλογίζεται στο δελτίο τύπου η παράσταση που θα λάβει χώρα στη σκηνή του Κυττάρου την επόμενη Παρασκευή, 20 του Φλεβάρη. Να λοιπόν η ευκαιρία για μια –σύντομη– κουβέντα με έναν άνθρωπο που μπορεί να απέχει από τη δισκογραφία, έχει όμως πάντα κάτι ενδιαφέρον στα σκαριά...
Τι θα περιλαμβάνουν οι «Θεήλατοι»; Θα είναι το ίδιο πρόγραμμα με αυτό που παρουσιάστηκε πέρυσι στο Stage Vol. 1 ή τίποτα δεν είναι ποτέ ακριβώς το ίδιο;
Αρκεί η παρουσία μας επί της σκηνής δια να προκαλέσει εις το κοινόν το σύμπτωμα της φρενίτιδος.
Ο Μάκης Μηλάτος, που σας γνωρίζει από τα χρόνια του Γυμνασίου, λέει πως ο Ζωρζ Πιλαλί «όλο και κάτι έχει στα σκαριά». Στις περισσότερες όμως συνεντεύξεις σας ρωτάνε κυρίως για το παρελθόν...
Έχετε δίκιο, τα περισσότερα παιδιά αρχίζουν τη μεταξύ μας συνέντευξη με αυτήν την κοινότυπη ερώτηση.
Απορίες νεοτέρων #1: Ερπιόδωρος & Εκφραστικοί Αναβάτες, Μεταπολίτευση, ξενοδοχείο Ξενοφών. Πόση σημασία είχε εκείνο το σχήμα για ό,τι γίνατε στη συνέχεια;
Ξενοδοχείο Ξενοφών, 1976. Η εποχή ήταν δύσκολη για τη σύγχρονη νεολαία. Τα εμβατήρια, οι νεορεμπέτες, τα ψευδολαϊκά μοτίβα και κάθε είδους οχλαγωγία κατέκλυζαν χυδαία την ατμόσφαιρα των μεταχουντικών χρόνων. Ο κόσμος εκυβερνάτο με τα πάθη του όχλου... Η συνέχεια γνωστή.
Απορίες νεοτέρων #2: 1981, σκυλάδικο στην Καλαμάτα. Πώς προέκυψε η Καλαμάτα; Ήταν πολύτιμη η θητεία στα σκυλάδικα της εποχής;
Πήγαμε εκδρομή με κάποιους φίλους, ξεμείναμε από χρήματα και αρχίσαμε να δουλεύουμε σε ένα από τα μαγαζιά του είδους. Αν ορίσουμε το σκυλάδικο ως το ελληνικό καμπαρέ υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον, που γρήγορα καταντά πληκτικό λόγω της αηδούς και κυνικής συμπεριφοράς εν γένει θαμώνων και προσωπικού.
Σε μια συνέντευξη κάνετε διάκριση μεταξύ Τσιτσάνη και Ζαμπέτα, που τους θεωρείτε λαϊκούς, και Στράτου Διονυσίου (και λοιπών ακουσμάτων), που τα αποκαλείτε γελοία. Σήμερα όμως ακόμα και αγγλόφωνες μπάντες στην ημεδαπή θεωρούν τον Διονυσίου ανάμεσα στους μεγάλους του λαϊκού. Εξωραΐστηκε η «φτήνια» ή ήταν εσφαλμένη η εκτίμηση;
Ναι, ο Ζαμπέτας και ο Τσιτσάνης είναι λαϊκοί συνθέτες, το έργο τους είναι βιωματικό, αλλά όχι συμπλεγματικό. Αναφερόμαστε σε δύο εξαιρετικές περιπτώσεις ιδιοφυών συνθετών. Ο λαϊκός συνθέτης φέρει εντός του τη μνήμη ενός ολόκληρου έθνους. Αυτήν και εκφράζει. Εν αντιθέσει με το υποτιθέμενο λαϊκό τραγούδι, που υπήρξε μια παρωδία του ρεμπέτικου τραγουδιού, η οποία σκοπό είχε την αναψυχή της νέας ανερχόμενης οικονομικής τάξης και των εσμών τής. Δεν θα τους αποκαλούσα λαϊκούς τραγουδιστές τους εκφραστές αυτού του υβρίδιου, αλλά μίμους που μιμούνται και εκφράζουν τη νοοτροπία συνοικιών ή συντεχνιών. Πλην όμως η μετάδοση της συγκίνησης των προσωπικών τους δραμάτων δύναται να προκαλέσει εις ημάς πενθογενή και ερασιθάνατα συναισθήματα.
Απορίες νεοτέρων #3: τι μπέρδεμα δημιούργησε η έκδοση της Επιθυμίας το 1982; Πώς τα έχετε τακτοποιημένα στο μυαλό σας σήμερα, τα όσα συνέβησαν τότε;
Η Επιθυμία περιείχε 12 αυτοτελή λαϊκά τραγούδια, που αποτελούσαν μια φάρσα για τα αφελή λαϊκά άσματα. Δεν κατανόησαν το χιούμορ των τραγουδιών και κατά συνέπεια τους αποδόθηκαν οι ανάλογες τιμές, κατατάσσοντάς τα ανάμεσα στα λαϊκά τραγούδια της εποχής. Τι να θυμάμαι; Το τίποτα; Τη γελοιότητα; Την αθλιότητα;
Έχετε συχνά ρίξει πυρά κατά του λεγόμενου «έντεχνου» τραγουδιού και κυρίως κατά όσων ασχολήθηκαν με τη μελοποίηση ποίησης. Βάλλετε ωστόσο, έχω παρατηρήσει, πιο στοχευμένα προς τον Μίκη Θεοδωράκη, παρά προς τον Μάνο Χατζιδάκι. Γιατί;
Η δημιουργία ενός ποιήματος θα πρέπει να θεωρείται τελεία. Οι ελάσσονες συνθέτες, των οποίων το έργο στερείται πρωτοτυπίας και ουσίας, καταφεύγουν στη λύση της μελοποίησης ποιημάτων. Επαίρονται δε γι’ αυτήν τους την αδυναμία, συστήνοντας τάχα την ποίηση στον κόσμο μέσω των λαϊκότροπων μελωδιών τους. Δύναται όμως η ουσία της ποίησης να γίνει κατανοητή χωρίς να υπάρχει το ανάλογον αντίτιμον; Έτσι η ουσία της ποίησης εκπίπτει στη νοοτροπία του όχλου κι από κατανοητή γίνεται συμπαθής, δηλαδή οικεία.
Ο Χατζιδάκις λειτούργησε ως αντίποδας στην εν λόγω προπαγάνδα, συστήνοντας τη σύγχρονη Ελλάδα στους Νεοέλληνες, προτείνοντας τα έργα του Γιάννη Χρήστου, του Ιάννη Ξενάκη και του Νίκου Σκαλκώτα. Θέτοντας έτσι το μέτρο στην αμετροεπή, άτεχνη και απαίδευτη κρίση των Νεοελλήνων.
Πόσο ισχυρές ήταν/είναι οι σειρήνες που μπορούν να μετατρέψουν έναν καλλιτέχνη σε «οικογενειακό παγωτό»;
Από τη στιγμή που θα ενδώσει στις σειρήνες, παύει να είναι καλλιτέχνης.
Ο Κροταλίας της Ασφάλτου, που απαθανατίστηκε στην –περίφημη πια– φωτογραφία από το live Στην Ξέρα Και Στην Άπνοια, τι λέει για τα τελευταία ελληνικά χρόνια; Και πώς βλέπει τις προοπτικές επί πρώτης Αριστερής κυβέρνησης;
Ας τελειώνουμε με τα συνθήματα και τα παρασυνθήματα «αριστερός», «δεξιός», «σύντροφος», «συμπότης» και «ομόκλινος». Τα παιδιά είναι εντάξει, με καθαρή την καρδιά και τη συνείδηση.
Και τέλος, τι υπάρχει στα σκαριά για το 2015;
(η απάντηση στο παρακάτω βίντεο)
{youtube}Q74mwSwGNIo{/youtube}
