Λίγες μόνο μέρες έμειναν για την εμφάνιση των Stavento στο φετινό River Party (Κυριακή 3/8), το οποίο ξεκινάει σήμερα στο Νεστόριο της Καστοριάς. Μ' αυτήν την αφορμή, τα είπαμε με τον «εγκέφαλο» και δημιουργό τους Μιχάλη Κουϊνέλη, τον οποίον το μεν εγχώριο χιπ χοπ κοινό γνωρίζει ως Μέθυσο από τη θητεία του στους Βαβυλώνα, το δε πανελλήνιο ως έναν από τους 4 «coach» του περσινού The Voice. Ευγενικός, επικοινωνιακός, ετοιμόλογος και αυθόρμητος, ο Μιχάλης μας μίλησε ανοιχτά για το γκρουπ που έφτιαξε μόνος του από το μηδέν, για το The Voice, για το τι έγινε στο UMICAH διήμερο πριν λίγους μήνες, αλλά και για τις ανύπαρκτες ευκαιρίες της ελληνικής δισκογραφίας...
Την Κυριακή παίζετε στο φετινό River Party, στο Νεστόριο της Καστοριάς. Είσαι fan των καλοκαιρινών φεστιβάλ;
Πάρα πολύ μεγάλος φαν! Και δεν το λέω τώρα επειδή παίζουμε στο River Party. Τα καλοκαιρινά φεστιβάλ έχουν κάτι που δεν το βρίσκεις στις χειμερινές, κλειστές συναυλίες. Πρώτα απ' όλα, υπάρχει η επαφή με τη φύση. Έχεις περισσότερο χρόνο να χαλαρώσεις, ν' αράξεις και να απολαύσεις τη μουσική –και τα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Το όλο πράγμα, δηλαδή, δεν είναι μία κι έξω. Έπειτα, υπάρχει η δυνατότητα της κατασκήνωσης: είναι σαν να έχεις πάει διακοπές, μόνο που υπάρχει και πολύ ωραία μουσική (γέλια)! Ειδικά στο Νεστόριο, το περιβάλλον είναι πολύ ωραίο, ο κόσμος κάνει μπάνιο, παίζει παιχνίδια. Είναι μια πάρα πολύ ωραία κατάσταση.
Σ' αυτό πιστεύεις ότι οφείλεται η σταθερή και μεγάλη επιτυχία του River Party;
Το River Party είναι ένα μεγάλο, ανοιχτό φεστιβάλ κι εδώ και πολλά χρόνια ο κόσμος πηγαίνει μέχρι εκεί και για άλλους λόγους, πέραν της μουσικής. Όπως είπα βέβαια και πριν, παίζει μεγάλο ρόλο και η τοποθεσία. Τι να σου λέω τώρα, είναι πραγματικά ειδυλλιακή. Είναι λοιπόν ένας συνδυασμός παραγόντων που έχουν βοηθήσει στο να «δέσει» το γλυκό.
Σκοπεύετε να παρακολουθήσετε και κάποιες εμφανίσεις, πέρα από το να παίξετε;
Δυστυχώς βρισκόμαστε σε περιοδεία, οπότε μάλλον δεν θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο Νεστόριο πριν από την Κυριακή το πρωί. Προσωπικά θα ήθελα να δω όλα τα παιδιά, και τους Burger Project και τη Νατάσσα Μποφίλιου και την Ελεονώρα Ζουγανέλη και τον Κωστή Μαραβέγια... Αλλά, λόγω δουλειάς, δεν θα τα καταφέρω. Νομίζω πάντως πως το πρόγραμμα όλων των ημερών είναι πολύ καλό.
Πριν λίγους μήνες εμφανίστηκες στο UMICAH, τη μεγάλη συναυλία των Active Member με τον Νικήτα Κλιντ και τους Βαβυλώνα στο Stage Volume 1. Κάποιοι αντέδρασαν στην παρουσία σου εκεί. Εσύ πώς πήρες την απόφαση να συμμετάσχεις σε κάτι τέτοιο;
Πρώτα απ' όλα, θα ήθελα να πω ότι όσα συνέβησαν εκείνο το διήμερο ήταν πολύ συγκινητικά και φορτισμένα με ένα ιδιαίτερo συναίσθημα. Αυτό από μόνο του τα λέει πιστεύω όλα. Εννοώ πως εξηγεί το γιατί να θέλει κάποιος να βρίσκεται εκεί. Για μένα ήταν αρκετό το ότι βρέθηκα ξανά μαζί με τη συγκεκριμένη μεγάλη παρέα και είδα τον B.D. Foxmoor και τον Νικήτα Κλιντ μαζί στη σκηνή, έπειτα από τόσο καιρό.
Ίσως όσοι είναι απ' έξω να μην το καταλαβαίνουν ιδιαίτερα, αλλά όλοι εμείς είμαστε παιδιά που ξεκινήσαμε παρέα να φτιάξουμε κάτι. Ξεκινήσαμε να κάνουμε τη μουσική που αγαπάμε όταν το χιπ χοπ δεν υπήρχε ούτε καν σαν ιδέα στην Ελλάδα. Υπήρχε λοιπόν –και υπάρχει ακόμα– ένας ισχυρός δεσμός ανάμεσά μας. Χάρηκα πολύ που βρέθηκα εκείνο το βράδυ στο Stage Volume 1 και δεν καταλαβαίνω τον λόγο που κάποιοι το είδαν διαφορετικά...
Όταν ξεκίνησες με τους Βαβυλωνα ήσουν 18 χρονών. Πώς μπήκε αλήθεια το χιπ χοπ στη ζωή σου;
17 ήμουν (γέλια)! Πιτσιρίκι δηλαδή... Ούτε που ήξερα γιατί μου αρέσει τόσο αυτό το πράγμα. Δεν θυμάμαι να σου απαντήσω ακριβώς, πάντως το χιπ χοπ ήταν η μουσική που άκουγα από πάντα κι αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Τότε ήμουν βέβαια πολύ μικρός και πήγαινα λίγο στα τυφλά –ακολουθούσα το ένστικτό μου. Δεν είχα διαμορφώσει ακόμη την προσωπική μου άποψη. Η αλήθεια είναι πως αργότερα ήρθε μέσα στο όλο πράγμα κι ένα πιο ποπ στοιχείο, το οποίο αισθανόμουν ότι με εκφράζει πολύ. Έτσι το πήγα λιγάκι αλλού το πράγμα, όμως βάση για μένα παραμένει πάντα το χιπ χοπ.
Aν αναζητήσει κάποιος το όνομά σου στη Βικιπαίδεια, θα διαβάσει πως οι «Stavento είναι το μουσικό παιδί του Μιχάλη Κουϊνέλη. Κάτι το οποίο είναι εντελώς δικό του». Tι είναι αυτό που έχουν, λοιπόν, οι Stavento, μα δεν το είχαν οι Βαβυλώνα;
Αρχικά οι Stavento είναι κάτι που έχω φτιάξει μόνος μου, από την αρχή. Οι Βαβυλώνα ήταν ένα σχήμα που έστησε ο Β.D. Foxmoor, το οποίο ακολουθούσε τα δικά του βήματα και τη δική του αισθητική. Ούτε καν γράφαμε οι ίδιοι τα τραγούδια... Παρ' όλα αυτά, οι Βαβυλώνα υπήρξαν μεγάλο σχολείο για μένα, γιατί εκεί μέσα έμαθα να ραπάρω. Οι Stavento, πάλι, είναι άλλο πράγμα: κάνω τα πάντα εγώ –από τη δημιουργία των τραγουδιών μέχρι και την παραγωγή. Και μετά είναι κι εκείνο το ποπ στοιχείο για το οποίο μίλησα και παραπάνω. Κάτι που μου ταιριάζει και που πιστεύω πως πηγαίνει πολύ στη μουσική μας.
Στα περισσότερα κομμάτια σας συμμετέχουν άλλοι καλλιτέχνες, κυρίως ως (συν)ερμηνευτές. Από πού προκύπτει μια τέτοια ανάγκη; Όταν ξεκινάς δηλαδή να γράφεις ένα νέο τραγούδι, έχεις και κατά νου ποιος θα ταίριαζε να το πει;
Ε, όταν δουλεύεις συνέχεια με διαφορετικούς ανθρώπους, ανοίγει και το μυαλό (γέλια)! Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Νιώθω ότι έχω να πάρω πράγματα από κάθε συνεργασία που κάνω –και σαν μουσικός και σαν άνθρωπος. Τώρα για το άλλο που ρώτησες, εξαρτάται την περίπτωση... Καμιά φορά ναι, έχω στο μυαλό μου από πριν ποιος θα ήθελα να συμμετέχει σε ένα κομμάτι –μερικές φορές μάλιστα έχω ήδη μιλήσει μαζί του, πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία της δημουργίας. Άλλες πάλι φορές ο καλεσμένος απλά προκύπτει στην πορεία. Κάποια τραγούδια δεν προορίζονταν δηλαδή για να ηχογραφηθούν ως συνεργασίες κι απλά έκατσε τελείως αυθόρμητα και φυσικά.
Σε έμαθε πολύς κόσμος μέσω του The Voice. Το θεωρείς ως ξεχωριστή περίπτωση ανάμεσα στα τηλεοπτικά talent shows; Πιστεύεις γενικότερα ότι αυτά παρέχουν μια καλή ευκαιρία για να ξεκινήσουν καριέρα όσα παιδιά κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα;
Όχι, καθόλου! Σαν άνθρωπος είμαι πάρα πολύ αντίθετος με τα talent shows, αλλά και με τα realities γενικότερα. Πιστεύω ότι αποσυντονίζουν έναν νέο καλλιτέχνη που θέλει να φτάσει κάπου. Ούτε και η έκθεση την οποία προϋποθέτουν μου αρέσει. To Τhe Voice δεν θεωρώ λοιπόν πως ήταν ιδιαίτερη περίπτωση από μόνο του, περισσότερο έπαιξε ρόλο ότι έκανε την εμφάνισή του σε μια διαφορετική εποχή. Σε μια εποχή δηλαδή που οι όροι της μουσικής βιομηχανίας έχουν αλλάξει και για ένα νέο παιδί που αρχίζει τώρα είναι πια πολύ δύσκολο να καταφέρει να περάσει τη δουλειά του προς τα έξω. Πόσο μάλλον να την περάσει και σε μια τόσο μεγάλη μερίδα του κοινού... Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο –αν όχι αδύνατον. Άρα, ένα αξιοπρεπές μουσικό σόου δίνει όντως μια πολύ καλή ευκαιρία σε όποιον βέβαια «το έχει».
Tι έχει δηλαδή αλλάξει τόσο πολύ στη δισκογραφία, σε σύγκριση με την εποχή στην οποία ξεκίνησες;
Τα πάντα (γέλια)! Όχι, σοβαρά τώρα, μιλάμε για μια τελείως άλλη κατάσταση. Ξεκινάμε από το ότι πλέον δεν υπάρχουν δισκογραφικές εταιρίες. Δηλαδή υπάρχουν, όμως τα πράγματα έχουν συρρικνωθεί πάρα πολύ. Ακόμα κι αν καταφέρεις να μπεις σε μια εταιρία, ακόμα κι αν σε αναλάβουν, έχεις να κάνεις με πολύ λιγότερους ανθρώπους από όσους υπήρχαν κάποτε. Τώρα τρέχει συχνά ένα μόλις άτομο για όλους τους καλλιτέχνες. Όπως καταλαβαίνεις, ο τρόπος που γίνεται η προώθηση μιας δουλειάς είναι πια πολύ πιο «στενός» και πολύ πιο περιορισμένος. Δεν βρίσκεις ούτε τις ευκαιρίες, αλλά ούτε και τις δυνατότητες που υπήρχαν παλαιότερα.
Πού αλλού θα σας δούμε φέτος το καλοκαίρι, εκτός από την Καστοριά;
Θα είμαστε στα Χανιά στις 11 Αυγούστου και στην Κάρπαθο την επόμενη μέρα. Μετά έχουμε συναυλίες στην Αερόπολη, στην Αρτέμιδα και προς τα τέλη του μήνα (21 Αυγούστου) θα βρεθούμε στην Καρδίτσα. Αυτά θυμάμαι τώρα. Είναι και πολλά, τι να κάνω; (γέλια) Και μετά, αν προλάβουμε, ξεκούραση. Ε, να κάνουμε κι εμείς λίγες διακοπές, καιρός μας είναι...
{youtube}BCIwlQKkpvU{/youtube}
