Μπορεί να βλέπετε το θέμα στις συνεντεύξεις, όμως δεν ήταν σε καμία περίπτωση συνέντευξη με την τυπική δημοσιογραφική έννοια. Αντιθέτως, η περίσταση έμοιαζε περισσότερο με εκδρομή: μαζευτήκαμε στα γραφεία της Archangel στο Χαλάνδρι ένα ηλιόλουστο απόγευμα, τα κορίτσια του label μας κέρασαν δροσιστικά Μοχίτο και η Μόνικα μάς έπαιξε τον νέο της δίσκο, λέγοντάς μας παράλληλα ένα σωρό ιστορίες για το καθοριστικό της ταξίδι στην Αμερική και την όλη δημιουργική διαδικασία. Φεύγοντας, μείναμε νομίζω όλοι με την αίσθηση πως το επερχόμενο Secret In The Dark θα είναι ένα από τα πιο συζητημένα εγχώρια άλμπουμ για φέτος. Κάτι που προσθέτει μία ακόμα διάσταση στο σούσουρο γύρω από την εμφάνιση της Μόνικας στο Ηρώδειο (Τετάρτη 16 Ιουλίου, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών)...
για το πώς και βρέθηκε εξ αρχής στη Νέα Υόρκη, δύο χρόνια πριν...
Έχω μια κολλητή, με την οποία μεγαλώσαμε μαζί. Καθώς όμως είναι μισή Αμερικανίδα/μισή Ελληνίδα, με το που τελείωσε το New York College πήγε στη Νέα Υόρκη –εκεί είναι άλλωστε η οικογένειά της. Είχα λοιπόν να τη συναντήσω 3 χρόνια, οπότε εκμεταλλεύτηκα ένα κενό και πήγα να τη δω, το 2012 αυτό. Έμεινα τότε 15 μέρες στη Νέα Υόρκη: έπαθα ένα σοκ με την πόλη, τα έβλεπα όλα και λίγο σαν ταινία, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν βρέθηκα εκεί για να κάνω δίσκο.
για το πώς ένας επί χρόνια Αβοπολίτης ανέτρεψε τελικά το πλάνο της νεοϋορκέζικης εκδρομής...
Ενώ είχα ήδη μία εβδομάδα στη Νέα Υόρκη, ήρθε εκεί ο Δημήτρης ο Λιλής. «Πάμε σε στούντιο!», μου είπε ενθουσιασμένος, πάμε να δούμε π.χ. πού γράφτηκε ο δίσκος των Florence & The Machine. Εγώ πάλι βρισκόμουν σε διαφορετική φάση, δεν ήθελα να τρέχω, όμως ο Δημήτρης με παρέσυρε –και του το λέω πλέον, «λαμπάδα πρέπει να σου ανάψω»! Ένας λοιπόν από τους προορισμούς μας ήταν και τα Dunham Studios, στο Williamsburg του Μπρούκλιν. Όμως η μέρα που πήγαμε ήταν αργία, με αποτέλεσμα να μη βρίσκουμε κανέναν. Καθόμασταν έτσι έξω από ένα σάπιο κτίριο, με 40 βαθμούς θερμοκρασία και σκουπίδια τριγύρω, και κοιτάζαμε· εδώ έγραψε η Amy Winehouse το BackToBlack, μου λέει ο Δημήτρης. Πολύ ωραία, του απαντάω, είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους, αλλά τώρα τι κάνουμε; Κι όμως! Μπήκε στο ίντερνετ, έκανε μερικά τηλεφωνήματα και σε κάποια φάση ανοίγει μια πόρτα γκαράζ, βγαίνει ο Thomas Brenneck (κιθαρίστας για ένα διάστημα στους Sharon Jones & The Dap-Kings) και μας ρωτάει: «are you the Greeks;».
για το πώς μια τυχαία επίσκεψη κατέληξε σε πρόταση καλλιτεχνικής συνεργασίας
Καθώς ήταν αργία, ο Brenneck απλά άραζε στα στούντιο παρέα με τον Homer Steinweiss (τον ντράμερ των Dap-Kings). Ανεβήκαμε λοιπόν κι εμείς πάνω, συστηθήκαμε, ο Δημήτρης τους είπε ότι είμαι κι εγώ μουσικός και σε κάποια φάση μου λένε: «δεν μάς βάζεις κάτι ν' ακούσουμε; Έχεις τίποτα demo;». Demo τώρα υπήρχαν, χάρη στις μέρες εκείνες που απλά αράζω στο σπίτι μου και γράφω –έτσι σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς να σκέφτομαι στοχευμένα αν και με ποιον θέλω να μοιραστώ τη μουσική μου. Τους βάζω λοιπόν ένα και άρχισαν αμέσως να με ρωτούν διάφορα πράγματα· εσύ παίζεις εδώ; Εσύ τραγουδάς εδώ; Τι λένε οι στίχοι; Τους παίζω κι ένα ακόμα, ήταν φανερό πως δημιουργήθηκε μια χημεία. Και μετά από ένα τρίτο με ρωτούν: «θες να βγάλουμε έναν δίσκο μαζί;». Εννοείται πως ήθελα! Ανταλλάξαμε έτσι τηλέφωνα και είπαμε να τα πούμε μέσα στο καλοκαίρι, ώστε να έχω να τους φέρω μερικά κομμάτια έτοιμα.
για το πώς μπλόκαραν τα πράγματα κατόπιν, αλλά και για το πώς τελικά ξεμπλόκαραν...
Κρατήσαμε επαφή το καλοκαίρι, αλλά τον Σεπτέμβριο είχα το ναυάγιο (σ.σ.: το φουσκωτό όπου επέβαινε η Μόνικα και η παρέα της έπιασε φωτιά έξω από τη Σέριφο και αναγκάστηκαν να κολυμπήσουν για ώρες, δίχως σωσίβια, έως ότου έφτασαν στην Τζιά). Οπότε ακυρώθηκαν όλα· τους ζήτησα συγγνώμη και τους εξήγησα ότι, εκείνη τη στιγμή, δεν γινόταν να έρθω στην Αμερική. Στη συνέχεια ανέλαβα κι ένα μεγάλο project, την παράσταση στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών (Ιανουάριος 2013), στο οποίο ήθελα να αφοσιωθώ –χώρια που δεν ήθελα να αγχωθώ ξανά για τίποτα. Μόλις όμως τελείωσα με τη Στέγη, ξυπνάω την επόμενη κιόλας μέρα και λέω: «θέλω να πάω στη Νέα Υόρκη να κάνω μουσική. Και να βρω εκείνους τους τύπους, γιατί κάπως με εμπνέουν». Κανονίζω έτσι να μείνω ενάμιση μήνα στην Αμερική, έναν στη Νέα Υόρκη και δύο εβδομάδες θα πήγαινα στο Coachella και στο Λος Άντζελες· και παίρνω μόνη μου το αεροπλάνο και πηγαίνω...
για την αμερικάνικη περιπέτεια πίσω από το SecretInTheDark...
Φτάνω λοιπόν στη Νέα Υόρκη, αγοράζω ποδήλατο την πρώτη κιόλας μέρα και προσπαθώ να ολοκληρώσω τα demo μου με ό,τι έμπνευση μου παρείχε η πόλη, πάντα σε συνδυασμό με τις ελληνικές μου καταβολές. Κλείνοντας έναν μήνα στέλνω μήνυμα στον Thomas Brenneck, ότι έχω έτοιμα τα demo κι αν θέλει να βρεθούμε να τ' ακούσει, ώστε να προχωρήσουμε. Αλλά εκείνος μου απαντάει πως δεν μπορεί, γιατί θα έφευγε την επομένη για περιοδεία και θα γύρναγε σε έναν μήνα! Απογοήτευση... Είχε έρθει στο μεταξύ και πάλι ο Λιλής, μη στεναχωριέσαι μου λέει, πάμε στο Coachella, θα περάσουμε ωραία. Κι ενώ ένα βράδυ είμαστε στο Λος Άντζελες, σε ένα λάιβ στο θρυλικό Trobadour όπου έπαιζε ο Lee Fields, μου λέει ο Δημήτρης πως ο μπασίστας του –ο Nick Movshon– είναι πολύ φίλος με τον Brenneck. Πάω λοιπόν, του μιλάω, του εξηγώ την κατάσταση κι εκείνος μου δίνει το τηλέφωνο του Homer Steinweiss!
Με το που γυρίζω στη Νέα Υόρκη του τηλεφωνάω: σε παρακαλώ του λέω, η πτήση μου για Ελλάδα είναι την Πέμπτη, θες να βρεθούμε την Τετάρτη ν' ακούσεις τα demo κι αν σ' αρέσουν να κάνουμε εκείνον τον δίσκο; Τετάρτη δεν μπορώ, μου απαντά, αν θες Πέμπτη πρωί... Η πτήση μου έφευγε 6 το απόγευμα, οπότε 11 το πρωί βρισκόμουν στα Dunham. Τα ακούμε λοιπόν, μου βάζει κι εκείνος ένα ορχηστρικό, του φτιάχνω κι εγώ μια φωνή επί τόπου καθισμένη στο πιάνο, «θα βγάλουμε δισκάρα!» μου λέει. Τελικά είναι οι ανθρώπινες σχέσεις που φέρνουν τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή μας. Δεν έχει να κάνει ούτε με τα credits, ούτε με τίποτα τέτοιο. Δεν είχε σημασία δηλαδή για αυτόν ποια ήμουν, ούτε για εμένα που είχε παίξει με τον Paul McCartney και είχε τόσες διακρίσεις. Όλα συνέβησαν γιατί μεταξύ μας αναπτύχθηκε μια χημεία.
για την ελληνική συνέχεια, στο Άστρος της Κυνουρίας...
Κρατήσαμε επικοινωνία με τον Homer, αλλά ενώ καλοκαίριαζε του είπα πως με τα mail δεν γινόταν δουλειά. Έπρεπε να έρθει στο εξοχικό μου, στο Άστρος, να αράξουμε εκεί και να δουλέψουμε μαζί. Και όντως ήρθε, για 10 μέρες. Κάναμε μπάνια, παίζαμε πινγκ-πονγκ, πηγαίναμε στο Ναύπλιο, όμως βγήκαν πολλά πράγματα παράλληλα. «Με το που έρχεσαι στη Νέα Υόρκη», μου είπε φεύγοντας, «κάνουμε το άλμπουμ». Πράγματι, με το που προσγειώθηκα, πήγα στο στούντιο και φτιάξαμε το SecretInTheDark.
για τη σημασία του να δουλεύεις αναλογικά...
Σε αναγκάζει να γίνεσαι καλύτερος, γιατί δεν έχεις παρά ένα take. Ασφαλώς και μπορείς μετά να τα περάσεις ολα από τον υπολογιστή, όμως ο Homer και ο κύκλος αυτός δεν δουλεύουν έτσι. Τα γράψαμε λοιπόν όλα λάιβ –και τη φωνή μου. Μόνο τα έγχορδα προστέθηκαν μετά από πάνω. Σε εμπνέουν όμως κι εσένα έτσι. Εγώ ας πούμε συγκλονίστηκα που είχαν διαβάσει τόσο καλά τη μουσική και τα κομμάτια ήδη από το demo: μπήκαν απλά και έπαιξαν!
συγκρίνοντας την εμπειρία της Αμερικής με εκείνη της Γερμανίας, όπου είχε γίνει η παραγωγή του Exit...
Είναι θέμα διαφορετικής νοοτροπίας. Με τον Homer και τους υπόλοιπους μάς ένωσε μια κοινή αντιμετώπιση της μουσικής. Στη Γερμανία θυμάμαι, όταν είχαν έρθει τα έγχορδαμ τους είπα «θέλω να παίξετε αυτό το σημείο με πάθος, με αίσθημα». Για να πάρω την απάντηση «δεν είναι γραμμένο στην παρτιτούρα»...
Για το πώς ο DanAuerbach (BlackKeys) έπαιξε κομμάτια της, ένα βράδυ στο Tribeca...
Ο Leon Michels –ο οποίος έπαιξε κιθάρα, πλήκτρα και σαξόφωνα και είναι κολλητός με τον Homer– συνεργάζεται συχνά με τον Dan Auerbach των Black Keys. Σε κάποια λοιπόν φάση αυτός ήρθε στη Νέα Υόρκη, οπότε ερχόταν μαζί μας όταν βγαίναμε όλοι μαζί. Και μια μέρα μας λέει με έχουν καλέσει κάπου να παίξω DJ το βράδυ, υπάρχουν και προσκλήσεις, ελάτε να κάνουμε μπαρότσαρκα. Εγώ εντωμεταξύ δεν έπινα όσο βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη· γιατί περνάγαμε πολλές ώρες στο στούντιο και ήταν γενικά μεγάλη επένδυση για μένα, οπότε έπρεπε να προσέχω τη φωνή μου. Αλλά εκείνη τη μέρα είπα εντάξει, ας το κάνουμε.
Πάμε λοιπόν στο μπαρ όπου έπαιζε ο Dan, σε μια φάση κοιτάζει το κινητό του και μας λέει «με κάλεσαν στο Tribeca, πάμε». Φεύγουμε έτσι οι τέσσερίς μας και πάμε στο Tribeca, όπου ο Dan πάει στα decks και μου λέει «φέρε demo, να δούμε τις αντιδράσεις του κόσμου!». Συγκινήθηκα πολύ και τα παιδιά με σήκωσαν μάλιστα ψηλά στη συνέχεια, γιατί με το που ακούστηκε το "Babyboy" (σ.σ.: το εναρκτήριο τραγούδι του SecretInTheDark) ο κόσμος άρχισε να λικνίζεται. Άρχισα έτσι κι εγώ να απολαμβάνω λίγο τα όσα συνέβαιναν. Γιατί δεν κρύβω ότι είχα και τις ανασφάλειές μου πηγαίνοντας στη Νέα Υόρκη, π.χ. με την προφορά μου. Όμως τα παιδιά δεν ήθελαν να αλλάξω τίποτα. «Αυτή είσαι», μου έλεγαν, «έτσι τραγουδάς, σημασία έχει η έκφραση, όχι η προφορά». Κι ήταν πολύ σημαντικό αυτό, ότι δεν υπάρχει «σωστό» στη μουσική· σωστή είναι μόνο η έκφραση.
και τελικά, εμάς πώς μας φάνηκε ο νέος δίσκος;
Μας άρεσε. Με το SecretInTheDark η Μόνικα επιχειρεί τη φυγή προς τα εμπρός που χρωστούσε στον εαυτό της. Της πάνε, βρήκα, οι εβδομηντάρικες soul/funk/disco γκρούβες του "Babyboy" και του "Shake Your Hands"· δείχνει πολύ άνετα μέσα εκεί, εμφανίζοντας έναν δημιουργικό χαρακτήρα αναπάντεχα πιο εξωστρεφή –θέλω μάλιστα πολύ να τη δω στη σκηνή του Ηρωδείου να παίζει αυτά τα τραγούδια, με αυτούς τους μουσικούς. Το άλμπουμ ωστόσο επιλέγει να μη στηριχτεί μονάχα στη συγκεκριμένη έκπληξη/πρόταση και επαναφέρει έτσι την πιο γνωστή Μόνικα κάπου προς το μέσον, π.χ. με το "Give Us Wings". Υπάρχει αναντίρρητα μια σωστή αίσθηση ισορροπίας εδώ, καθώς και μέριμνα ώστε να μην αποξενωθούν εντελώς οι μέχρι τώρα fans, όσοι δηλαδή περιμένουν κάτι πιο alternative/pop από εκείνη. Προσωπικά, ωστόσο, ήθελα να ακούσω μια πιο ολοκληρωμένη πρόταση πάνω στους μαύρους ήχους και όχι ένα άλμπουμ με πολλά διαφορετικά στυλ. Ίσως λοιπόν, εν μέρει, να απογοητεύτηκα από την εξέλιξη, αδικώ όμως έτσι τραγούδια που από μόνα τους με συγκίνησαν, όπως λ.χ. το "Stripping". Οπότε χρειάζονται πιο πολλές (και προσεκτικές) ακροάσεις. Πάντως θεωρώ πως δεν υπάρχει περίπτωση να μη συζητήσουμε φέτος το SecretInTheDark. Κάτι που μόνο καλό θα κάνει στη Μόνικα.
{youtube}lOEowdIEbXk{/youtube}
