Τελικά οι ElectricLitany συζητήθηκαν περισσότερο για τις πρόσφατες δηλώσεις τους για τον Πειραιά και τον Βόλο –όπου ακύρωσαν τις προγραμματισμένες τους εμφανίσεις, διαμαρτυρόμενοι για τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, λέγοντας πως οι δύο πόλεις «αξίζουν τον μεσαίωνα που έχουν επιλέξει»– παρά για τον άξιο δεύτερο δίσκο τους EnduringDaysYouWillOvercome, σε συμπαραγωγή AlanParsons. Εμείς βρήκαμε τον Αλέξανδρο Μίαρη στο Λονδίνο πριν από όλα αυτά, κάνοντας μια ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί του…
Αν καταλαβαίνω σωστά, εσείς ηχογραφήσατε το EnduringDaysYouWillOvercome σε ένα στούντιο της Ουαλίας, ενώ ο παραγωγός σας –ο AlanParsons– βρισκόταν στην Καλιφόρνια. Πώς έγινε δυνατό κάτι τέτοιο και πώς σας φάνηκε η διαδικασία να ηχογραφείς έχοντας τον παραγωγό κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά;
Το αρχικό πλάνο ήταν να πάμε εμείς στο στούντιο του Parsons στην Καλιφόρνια, αλλά λόγω έλλειψης χρημάτων δεν μπορούσε να γίνει. Ψάχναμε έτσι μια λύση. Βρέθηκε μέσω των ανθρώπων από τη Sourceconnect, οι οποίοι μας προμήθευσαν με μια νέα τεχνολογία (την οποία ο Alan είχε ήδη δοκιμάσει) σε κάπως πειραματικό ακόμα στάδιο. Ενώ λοιπόν εμείς παίζαμε στο performance room του στούντιο στην Ουαλία, ο Parsons βρισκόταν στο control room στο στούντιό του στην Καλιφόρνια. Αυτός άκουγε εμάς σε πραγματικό χρόνο και σε υψηλή ποιότητα κι εμείς εκείνον. Έτσι, η διαφορά της απόστασης δεν υπήρχε –όλοι άκουγαν σωστά όλους και μπορούσαν να ελέγχουν κάθε κανάλι ξεχωριστά, σαν να βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο. Σίγουρα βέβαια το άλλο εξ ίσου σημαντικό ήταν οι ώρες συζητήσεων, είτε κατ’ ιδίαν, είτε μέσω Skype, κατά τις οποίες δουλεύτηκα ιδέες για τον δίσκο. Τέλος, για την ιστορία, η παραγωγή έγινε από τον Parsons, τον Γιώργο Μπότη κι εμάς.
Πώς σας φάνηκε γενικώς η εμπειρία να δουλεύετε με έναν παραγωγό/μουσικό με το βιογραφικό του AlanParsons;
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε μαλαγανιές του τύπου πόσο μεγάλος είναι και ποιο το εκτόπισμά του. Αυτά ήδη υπάρχουν και δεν θα επικυρωθούν περαιτέρω από εμένα. Αυτό που όντως έχει σημασία, είναι κάτι πιο ανθρώπινο. Το ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δούλεψε μαζί μας κι εμείς μαζί του με μοναδικό κίνητρο τη μουσική και τίποτε άλλο –δεν υπήρχαν χρήματα, άρα δεν πληρώθηκε. Ένας άνθρωπος τέτοιας καλλιτεχνικής αξίας, λειτούργησε δίχως καμία έπαρση, ανοικτός στο να μας ακούσει και να προτείνει έναν πολύ φυσικό συσχετισμό μαζί μας. Να ένα γερό κωλοδάχτυλο στους καμπόσους στουντιάρχες, παραγωγούς, μουσικούς και γενικούς ξερόλες ανά την υφήλιο, οι οποίοι λόγω έλλειψης ουσίας αντισταθμίζουν τη βλακεία τους με φράσεις τύπου «άκου εδώ», «αυτό γίνεται μόνο έτσι», «εγώ θα σου πω», «εγώ, εγώ, εγώ»… Στην Ελλάδα το συγκεκριμένο είδος απαντάται δυστυχώς συχνά και είναι εύκολο να το συναντήσει κάποια κακόμοιρη μπάντα παιδιών, η κάθε μουσική ιδιαιτερότητα της οποίας παραμερίζεται και καταστρέφεται από τέτοιους οπισθοδρομικούς ξερόλες.
Έχουμε συνηθίσει (ίσως κακώς) να θεωρούμε τα 4 χρόνια μεταξύ δύο δίσκων μεγάλο διάστημα. Εσείς, τέλος πάντων, γιατί χρειαστήκατε τόσο;
Ναι, ίσως να θεωρείται μεγάλο το διάστημα... Για εμάς πάντως ήταν όσο χρειαζόταν για να είμαστε έτοιμοι να γράψουμε κάτι για το οποίο να μην νιώθουμε ότι βγήκε με βιασύνη ή με εκπτώσεις.
Πηγαίνοντας στον τίτλο του δίσκου: πού αναφέρονται αυτές οι «enduringdays» και πώς τελικά τις ξεπερνά κανείς;
Αναφέρονται και σε εμάς ως μπάντα, περιγράφοντας τις δυσκολίες για να φθάσουμε στο ηχογράφημα αυτό. Αναφέρονται επίσης σε προσωπικές μάχες που με επιμονή –και όχι υπομονή– προσπαθούμε και τελικά κερδίζουμε. Και αναφέρονται εν τέλει και σε μια κατάσταση κοινωνική, την οποία όλοι ζούμε στο πετσί μας και δεν μένει τίποτα παρά να την υπερνικήσουμε.
Αν δεν κάνω λάθος, για τη χρηματοδότηση του δίσκου χρησιμοποιήσατε και τη μέθοδο του crowdfunding. Τι προοπτικές θεωρείτε πως ανοίγουν τέτοιες μέθοδοι;
Ανοίγουν προοπτικές για απεξάρτηση από κλασικές μεθόδους χρηματοδότησης. Είναι ενδιαφέρον σημείο της εποχής όλο αυτό. Με μια λαϊκίστικη εξήγηση: από το να σου δώσει ο κάθε Μίνος δύο ψωροχιλιάρικα για βγάλει είκοσι, είναι πάντα καλύτερο να μοιραστούν αυτά τα δύο από ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν τι κάνεις και αποτελούν μέρος του. Εμείς δεν πετύχαμε τον τελικό σκοπό, μα εν τέλει τα καταφέραμε.
Από την πρώτη παρουσίαση του δίσκου τον Γενάρη στο Λονδίνο έως σήμερα, πώς κρίνετε την ανταπόκριση του κοινού στα νέα σας κομμάτια;
Νιώθουμε ωραία με τη συμμετοχή του κόσμου σ’ αυτές τις πρώτες εμφανίσεις. Οι συναυλίες είναι ακόμη πιο κατανυκτικές και ουσιαστικές. Πλέον το live set έχει πάρει μια μορφή αφήγησης, έχει μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος· ο κόσμος ως τώρα το δέχεται σαν μια ολότητα και μένει στη μνήμη του σαν μια βραδιά η οποία πήγε «κάπου», η οποία δεν αναμενόταν να τον αγγίξει μ' αυτόν τρόπο.
Πώς τα πάτε αλήθεια στο εξωτερικό, σε επίπεδο αποδοχής;
Στο Λονδίνο έχουμε περάσει από διάφορα στάδια αποδοχής. Στις αρχές παίζαμε παντού και είχαμε σκληροπυρηνικούς φαν, που ίδρωναν στις συναυλίες μας. Μετά τον πρώτο δίσκο το αφήσαμε το Λονδίνο και μας άφησαν και οι άνθρωποί του. Πλέον έχουμε βρει τους χώρους που μας εκφράζουν, μεγαλώνουμε το κοινό μας και φτιάχνουμε μερικές νύχτες ιδιαίτερες –η αποδοχή σ’ ό,τι κάνουμε είναι πλέον γερή. Το Λονδίνο έχει την ιδιαιτερότητα να μαζεύει ανθρώπους από οπουδήποτε και ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα (και επομένως δεν έχουν να χάσουν τίποτα). Αυτό το στοιχείο κουβαλάει μια συντροφικότητα στον τρόπο που στήνεται και λειτουργεί μια συναυλία, μια ακομπλεξάριστη συμπεριφορά από όλους. Δεν έρχονται δηλαδή να μας ακούσουν για να πουν απλώς ότι ήρθαν σε μια συναυλία ή ότι βγήκαν μια βόλτα. Είναι ωραία έτσι.
Θεωρείτε πως η μουσική σας θα ήταν διαφορετική αν η βάση σας βρισκόταν λ.χ. στην Αθήνα;
Θα ήταν, ναι. Αλλά το να κρίνω πώς θα ήταν, μου μοιάζει αδύνατο.
Τα πράγματα γενικώς στην Ελλάδα τα παρακολουθείτε; Πώς σας επηρεάζουν;
Επειδή η μουσική δεν είναι τα πάντα, οτιδήποτε συμβαίνει στην Ελλάδα το παρακολουθούμε καθημερινά και συμμετέχουμε όσο μπορούμε. Μας επηρεάζει σε όλα τα επίπεδα και μας τρώει καθημερινά. Όσο μπορούμε κατεβαίνουμε στην Ελλάδα και δρούμε προσωπικά, όσο μπορούμε «προπαγανδίζουμε» στην Αγγλία για μια καλύτερη αντιπληροφόρηση. Όχι μόνο επειδή είμαστε από την Ελλάδα. Είναι χρήσιμο να μην αφήνεις το κάθε Mega η Σκάι της Αγγλίας να παίρνει το μονοπώλιο της πληροφόρησης σε ανθρώπους που σχηματίζουν γνώμη καθημερινά. Τα μέτωπα είναι πλέον πολλά, δεν είναι μόνον ένα κράτος-εχθρός στους πολίτες, ούτε μόνον οι Ναζί και οι φασίστες που βρίσκονται στη Βουλή. Είναι και μια γενική καταστολή σε οποιαδήποτε ελευθερία. Αυτά πρέπει να τα λέμε, αδιαφορώντας αν κάποιοι μας θεωρήσουν λαϊκιστές. Διότι η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, ώστε πρέπει να ξεπερνάμε λίγο και τους εαυτούς μας.
Τι υπάρχει στο άμεσο μέλλον των ElectricLitany; Κάποια συναυλία στην Ελλάδα λ.χ.;
Ετοιμάζουμε μια μεγάλη ευρωπαϊκή τουρνέ, στην οποία η Ελλάδα θα είναι μια βασική στάση. Το μόνο σίγουρο ως τώρα είναι η εμφάνισή μας στο Up Festival στα Κουφονήσια, στις 19 Ιουλίου.
Σ’ ευχαριστώ…
Καλή αντάμωση…
{youtube}-KIdtg7MfXE{/youtube}
