Υπήρξαν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ελληνόφωνα ποπ συγκροτήματα των 1990s κι επιστρέφουν φέτος με νέο δίσκο (Ονειροπαγίδα, στην Inner Ear), μετά από δισκογραφική απουσία 14 χρόνων. Βρήκαμε έτσι κι εμείς την ευκαιρία να συζητήσουμε με τον Στέλιο Γούλα για τη νέα τους δουλειά, για την οπτική τους πάνω στην πορεία την οποία έχουν διαγράψει, αλλά και για το γιατί ο ελληνόφωνος στίχος έχει πια δώσει τη θέση του στον αγγλόφωνο στην εγχώρια κιθαριστική παραγωγή...
Μελόντικα 2000 - Ονειροπαγίδα 2014. Τι έχει αλλάξει για εσάς, τόσα χρόνια μετά; Είδατε διαφορές στην προσέγγιση των τραγουδιών σας τώρα, σε σύγκριση με την πρώτη περίοδο της μπάντας;
Έχουμε μεγαλώσει λίγο και μάλλον τα ακούσματά μας έχουν εμπλουτιστεί. Η πρόσβαση στην πληροφορία –και ειδικά στη μουσική– έχει γίνει πιο εύκολη από ποτέ και σίγουρα ο καθένας από εμάς ακούει ετερόκλητα πράγματα. Παρ’ όλα αυτά θέλαμε να μείνουμε πιστοί στον ήχο της Ονειροπαγίδας. Δεν υπήρξαν δηλαδή τεράστιες διαφορές στο πώς γράψαμε ή προσεγγίσαμε το κάθε κομμάτι. Όπως κάναμε πάντα, αφήσαμε το ίδιο το τραγούδι να μας «μιλήσει» και δουλέψαμε περισσότερο με το ένστικτο.
Αυτή η μακρά περίοδος αποχής έφερε μαζί της και αλλαγές για τα ίδια τα μέλη σας: πλέον ζείτε ο καθένας σε διαφορετικό σημείο του κόσμου. Πόσο επηρέασε κάτι τέτοιο τη διαδικασία δημιουργίας των τραγουδιών και τι προκλήσεις παρουσίασε ως προς την ολοκλήρωση του νέου δίσκου;
Δεν ήταν πολύ εύκολο... Υπήρχαν στιγμές που νιώσαμε ότι δεν θα γίνει ποτέ. Αλλά είμαστε πεισματάρηδες. Το θέλαμε πάρα πολύ και κυρίως πιστεύαμε στο υλικό που είχαμε. Αυτό ίσως είναι κι ένα από τα καλά που μπορεί να έχουν οι μπάντες –η ηθική κυρίως στήριξη του ενός στον άλλο, η οποία κάνει τα πράγματα να γίνονται. Όλοι το χρειάζονται, πολύ παραπάνω όταν ένας από εμάς (ο Χρήστος) επωμίστηκε και την παραγωγή. Είχε αρκετό χαμαλίκι και μεγάλη ευθύνη και ίσως να μην ευχαριστήθηκε 100% τον ρόλο του ως μουσικός.
Ακούγοντας το Ονειροπαγίδα παρατηρώ ότι έχει δοθεί έμφαση στις κιθάρες: παρουσιάζεται ένας ήχος που γέρνει περισσότερο προς το indie, παρά προς το ποπ στοιχείο. Υπήρχε εξ αρχής στο μυαλό σας μια τέτοια κατεύθυνση ή απλώς προέκυψε;
Τα περισσότερα κομμάτια του Ονειροπαγίδα είναι γραμμένα μετά τη Μελόντικα. Τα είχαμε δηλαδή ως demo, κυρίως από πρόβες, πρόχειρα ηχογραφημένα. Για πολλά χρόνια είχαν ωριμάσει μέσα μας με τον ήχο που έχουμε ζωντανά. Όποτε, όταν τα ξαναπροσεγγίσαμε, ήταν σχεδόν φυσικό να δοθεί έμφαση στις κιθάρες. Συμπτωματικά βέβαια έχουν και γρήγορο τέμπο και ίσως γι’ αυτό να σου ακούγονται indie. Αλλά για εμάς τουλάχιστον οι όροι δεν έχουν μεγάλη σημασία. Μεταξύ μας λέμε ότι θέλουμε να είμαστε μια ροκ εν ρολ μπάντα. Λίγο κουλ, λίγο αντισυμβατική, λίγο βρώμικη πού και πού. Όχι πολύ γκλίτερ...
Ποιες συνθέσεις υπήρχαν δηλαδή από το παρελθόν; Και κατά πόσο πιστεύετε ότι κουβαλούν μέσα τους κάτι από τη νοοτροπία και την αισθητική που είχατε τότε;
Είναι η "Μελωδία", το "Τέρας", το "Από Πικρό Σε Πιο Γλυκό", το "Άσχημο Όνειρο" και το "Κάνω Ό,τι Κάνω". Ήταν ίσως αυτά που αντέξανε περισσότερο στον χρόνο, τουλάχιστον στα δικά μας αυτιά, και ο λόγος για τον οποίον συζητάμε τώρα για το άλμπουμ. Τα υπόλοιπα γραφτήκανε μετά την τελευταία συναυλία μας το 2009. Αλλά μάλλον, επειδή ρωτάς, ίσως δεν βλέπεις διαφορές στην αισθητική. Ίσως στην τελική να είναι ένα άλμπουμ 100% Ονειροπαγίδα. Μια περίληψη μιας ολόκληρης δεκαετίας.
Επιστρέφετε εντωμεταξύ σε μια εποχή κατά την οποία ο εγχώριος κιθαριστικός ήχος έχει στραφεί (στο μεγαλύτερο μέρος του) στον αγγλικό στίχο. Γιατί πιστεύετε ότι μεταφερθήκαμε τόσο έντονα σε αυτήν τη σχεδόν καθολική επικράτηση της αγγλικής γλώσσας;
Έχει ενδιαφέρον αυτό που λες... Η αγγλική είναι προφανώς ο κανόνας, όσον αφορά στο ροκ εν ρολ· είναι η φυσική του γλώσσα. Κι εμείς το έχουμε κάνει στο παρελθόν, άσχετα αν επιλέξαμε με την Ονειροπαγίδα να γράφουμε στη φυσική μας γλώσσα. Αλλά η παρατήρησή σου αφορά τα trends της τοπικής σκηνής τη στιγμή που μιλάμε. Δεν αποκλείεται να αλλάξουν πάλι ή, ακόμη καλύτερα, να συνυπάρξουν τελικά όλες οι γλώσσες. Άλλωστε δεν κάνει η γλώσσα αποδεκτό ένα συγκρότημα. Το αντίθετο, το συγκρότημα κάνει αποδεκτή τη γλώσσα.
Μιας και πολύς κόσμος περιμένει να σας παρακολουθήσει ξανά ζωντανά, πείτε μας τι πλάνα υπάρχουν από μεριάς σας για συναυλίες ανά την Ελλάδα...
Θέλουμε πολύ να ξαναπαίξουμε ζωντανά. Ελπίζουμε αυτό να είναι αρκετό στη δεδομένη στιγμή...
Ποιο τραγούδι ή τραγούδια είναι εκείνα στα οποία ο κόσμος ανταποκρίνεται πιο θερμά στις ζωντανές σας εμφανίσεις; Το νέο σας υλικό τι αντιδράσεις δημιουργεί στο κοινό, έως τώρα;
Αναμφισβήτητα η "Μποσανόβα" –τουλάχιστον στα λάιβ. Αυτό δεν έχει αλλάξει από παλιά. Ραδιοφωνικά όμως ήταν η Μελόντικα το πιο επιτυχημένο μας άλμπουμ. Όσον αφορά στο καινούριο, υπάρχει μια θετικότατη αποδοχή από τους παλιότερους φίλους μας, αλλά και από νέους. Με κίνδυνο ωστόσο ν' ακουστεί αλαζονικό, δεν έχει σημασία. Γιατί σε εμάς αρέσει πολύ. Κι αυτή ήταν πάντα η συνταγή μας: να κυκλοφορούμε κάτι για το οποίο εμείς πρώτα θα είμαστε περήφανοι· και ασφαλώς να γινόμαστε καλύτεροι. Όλα τα άλλα έρχονται φυσικά.
Εκ των τριών πρώτων δίσκων σας, αν έπρεπε να διαλέξετε μονάχα έναν που θα χαρακτήριζε πιο πιστά το ύφος του συγκροτήματος κατά την πρώτη του περίοδο, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Η «Μικρή Ασημένια Μελόντικα» μάλλον! Δύσκολη ερώτηση. Σαν να σου ζητάνε να ξεχωρίσεις κάποιο παιδί σου. Είναι τρεις διαφορετικοί δίσκοι, οι οποίοι μας αντιπροσωπεύουν όμως 100%. Εντάξει, ίσως την Παυλίνα λιγότερο η Μελόντικα... Αν και στα περισσότερα κομμάτια εκεί, ήμασταν ακόμη μαζί όταν τα γράφαμε.
Η φετινή Ονειροπαγίδα θα είναι μια αυτόνομη κυκλοφορία; Ή στο μυαλό σας υπάρχουν σκέψεις για συνέχεια της δισκογραφικής πορείας;
Υπάρχουν όλων των ειδών οι σκέψεις, αλλά τίποτε ανακοινώσιμο. Ακόμη...
{youtube}I71eqiGxdBs{/youtube}
