Λίγο πριν την εμφάνισή του στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών παρέα με τους MazeEnsemble (Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου), είχαμε μια άκρως θεωρητική ανταλλαγή ιδεών με τον Ελληνοκύπριο συνθέτη πάνω στον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του και ρίξαμε λίγο φως στη μέθοδο με την οποία γεννάει τα εκλεκτά του ηχοτοπία...
Ο τρόπος που ξεδιπλώνεις τη μουσική και τις ιδέες σου στο πρόσφατο άλμπουμ Resorts & Ruins, αφήνει την αίσθηση μιας ανελισσόμενης αφήγησης, η οποία μεταφράζεται σε εικόνες. Αισθάνομαι ότι υπάρχει μια ιστορία...
Υπάρχει σίγουρα μια ιστορία. Μια καθαρά προσωπική ιστορία, συνδεδεμένη με τις παλιότερές μου αναμνήσεις από το σπίτι μου στη Βαρώσια –στα μέρη που είχαν εκκενωθεί κατά τους βομβαρδισμούς του 1974. Δεν είναι πολιτική η αφήγηση. Είναι περισσότερο το συμπλήρωμα των αναμνήσεών μου από μια πόλη-φάντασμα· από ένα μέρος που κάποτε ήταν ειδυλλιακό.
Καταφέρνεις και συνδυάζεις δύσκολες έννοιες και αντίθετες ιδέες. Η μουσική σου είναι επική σε σύλληψη, αλλά μινιμαλιστική σε εκτέλεση, με το μπαρόκ στοιχείο να ελλοχεύει στο ανατολίτικο ποπ αισθητήριο. Πώς θεωρείς ότι θα σταθεί ο ακροατής απέναντι σε αυτές τις αντιθέσεις;
Μου αρέσει να δουλεύω βασιζόμενος σε ένα πλαίσιο ιδεών. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι πολύπλοκο. Μπορεί να είναι απλά μια ιδέα ικανή να μεταφραστεί με αναπάντεχο τρόπο, με μια διαφορετική μορφή ή σε έναν απλό ήχο, σε συνδυασμό με κάποια άλλα μέσα. Μου αρέσει να υπάρχει διαφάνεια, επομένως προσπαθώ να μην θάβω την ιδέα κάτω από ένα πολύπλοκο πολιτιστικό νόημα. Εφόσον όμως η γλώσσα και η επικοινωνία –μέσω της μουσικής– είναι το βασικό μου ενδιαφέρον, προσπαθώ να προσεγγίσω τα πράγματα με ένα σχετικό παιχνίδισμα, ώστε ο ακροατής να έρχεται σε καλύτερη επαφή με την επικοινωνία μας και να υπάρχει αρκετός χώρος για αντιδράσεις, αντιφάσεις και παράδοξα, τα οποία θα εξερευνηθούν με πολλές ακροάσεις.
Όταν γράφεις μουσική, έχεις στο μυαλό σου ότι «απευθύνεσαι» στους ακροατές (ή σε έναν ιδανικό ακροατή); Ή σου αρκεί να εκφράσεις και να αποτυπώσεις τις ιδέες σου;
Σκέφτομαι συνέχεια τον ακροατή, γιατί βάζω τον εαυτό μου στη θέση του όταν γράφω. Συνθέτω δηλαδή σαν ακροατής. Το ίδιο το ηχογράφημα έχει βέβαια τη δική του συνοχή. Αυτό που δεν σκέφτομαι ακριβώς είναι η δική μου αυτοέκφραση: την αφήνω να διοχετευτεί σιγά-σιγά στο έργο. Αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου σαν «μέσο», όσο χτίζεται η σχέση μεταξύ της ιδέας μου και του ακροατή. Για εμένα σύνθεση μουσικής είναι η δημιουργία ενός πεδίου μέσα στο οποίο θα μπορεί να εισέλθει ο ακροατής.
Τα ερείπια και τα εγκαταλελειμμένα κτίρια είναι μια θεματική που στοιχειώνει τις συνθέσεις σου, ειδικά τις πιο αφαιρετικές. Πώς σε γοήτευσε αυτή η ιδέα αρχικά;
Είναι αλήθεια, έχω γράψει πολλή μουσική σχετικά με τα εγκαταλελειμμένα κτίρια. Με τραβάνε τα ασταθή μέρη που βρίσκονται σε λησμονημένους τόπους. Μέρη τα οποία δίνουν μια αίσθηση μετάβασης και καμία ιδέα σταθερότητας. Που δημιουργούν ανασφάλεια και ερωτηματικά. Η μουσική μπορεί να γεμίσει αυτούς τους άδειους χώρους, όχι γιατί απαντάει τις ερωτήσεις που γεννάνε τέτοιες συνθήκες –ή η ιστορία τους ή τα χνάρια τα οποία άφησαν στον χρόνο– αλλά γιατί μπορεί να αναδείξει αυτά τα ερωτήματα…
Θεωρώ τη μουσική σου ιδανική για ένα μεταμοντέρνο εικαστικό installation. Ίσως αυτό να οφείλεται στην αίσθηση της ακινησίας που μου μεταδίδει...
Η ακινησία, με κάποιον τρόπο, είναι ίσως αυτό που σου περιέγραψα νωρίτερα: το μέρος όπου μπαίνει ο ακροατής και κάνει τους δικούς του συσχετισμούς. Είναι κάτι που κάνω αρκετά τα τελευταία χρόνια, το να δημιουργώ μια τέτοια εικαστική δουλειά ώστε να εκφράσω με υλικούς τρόπους και με κατασκευάσματα εκείνο το παράξενο μέρος.
Πώς χρησιμοποιείς τον ηλεκτρονικό ήχο και πόσο σε αφορά η εξέλιξη της τεχνολογίας στη μουσική; Μπορείς να μας ξεναγήσεις στη μεθοδολογία σου;
Το να καταλάβουμε τις αλλαγές της τεχνολογίας στον τρόπο που σκεφτόμαστε για την τέχνη και στον τρόπο που τη δημιουργούμε –ακόμα και στον τρόπο με τον οποίον την καταναλώνουμε– είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Μερικές φορές νιώθω παγιδευμένος ανάμεσα στους δυο αυτούς κόσμους. Σε ό,τι αποκαλώ «χάρτινες συνθέσεις», τις συνθέσεις δηλαδή παλιάς τεχνολογίας με μουσικούς οι οποίοι παίζουν ακριβώς αυτό που έχεις γράψει, και στις νέες τεχνολογίες, που (σε συνδυασμό με τα new media) αλλάζουν την ιδέα του τι σημαίνει «μουσικό θέμα».
Μπορούμε πλέον να ηχογραφήσουμε σε οποιοδήποτε περιβάλλον, είτε φυσικούς ήχους, είτε ηλεκτρονικούς, και να τους επεξεργαστούμε στη συνέχεια στον υπολογιστή. Η μουσική είναι κατασκευασμένη από πολλά στρώματα τεχνολογίας, από διαφορετικές περιόδους της ιστορίας: άλλες φορές αφήνει τα χνάρια της στην κουλτούρα της εποχής της και άλλες είναι τελείως εξαφανισμένη. Σαν συνθέτης ήθελα να περιηγηθώ σε αυτές τις παλιές τεχνολογίες και να βρω διαφορετικούς τρόπους για να τις συνδυάσω. Προσπαθώ να διατηρήσω την περιέργειά μου για όλα αυτά όταν συνθέτω· προσπαθώ να μην επεμβάινω στις πρωταρχικές μου ιδέες και στο πώς φαντάζομαι ότι θα έπρεπε να ήταν το ύφος τους. Αλλά κυρίως μου αρέσει να χρησιμοποιώ τα new media και μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο μεταβάλλεται με τον χρόνο η ακρόαση της μουσικής.
Σε ποια είδη μουσικής και σε ποιες ηχογραφήσεις βρίσκεις σανατόριο σαν ακροατής αυτόν τον καιρό;
Αυτόν τον καιρό ακούω παλιές ηχογραφήσεις του Hugh Tracey, τις οποίες αγόρασα πριν 8 χρόνια. Είναι απίστευτες ηχογραφήσεις, που έγιναν στη δεκαετία του 1930 και του 1950 στην Αφρική –στην Αγκόλα, στο Μαλάουι, στην Τανζανία και στη Μοζαμβίκη. Στην πιο πειραματική πλευρά, μόλις κυκλοφορήσαμε στην Unsounds (σ.σ.: την εταιρεία που έχει στήσει ο Κυριακίδης στην Ολλανδία μαζί με τον Andy Moor των Ex και τη σχεδιάστρια/φωτογράφο Isabelle Vigier) μια νέα δουλειά του Λιθουανού Arturas Bumšteinas με τίτλο Epiloghi. Οπότε ακούω τα παλιά του CD, μου τα είχε χαρίσει πριν χρόνια.
Τι να περιμένουμε από την επερχόμενη εμφάνισή σου στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, με το σύνολο ηλεκτρακουστικής μουσικής Maze; Έχεις δυο λόγια για να προϊδεάσεις τους ακροατές;
Στα περισσότερα από τα πράγματα που θα παρουσιάσουμε στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών θα χρησιμοποιήσουμε ποικιλοτρόπως τα οπτικά και τα ακουστικά εργαλεία μας. Πολλά από τα τραγούδια έχουν αφήγηση και χρησιμοποιούν τη γλώσσα. Θα υπάρξουν και πιο ευχάριστες στιγμές, οι οποίες έχουν να κάνουν με το επαναδούλεμα κλασικών ποπ τραγουδιών. Ένα μουσικό θέμα βασισμένο σε αφήγηση ονείρου ("The Arrest"), ένα πάνω σε μια τελετή δαιμονισμού ("Mad Masters"), αλλά και μερικά εδραζόμενα στο φολκλόρ και στη φιλοσοφία. Είμαι τυχερός που μπορώ και τα παρουσιάζω με τη βοήθεια των βιρτουόζων Maze. Θα έιναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ταξίδι.
{youtube}27S2CjmHu1g{/youtube}
