Ο Κώστας Λειβαδάς έχει το ιδιαίτερο γνώρισμα ότι δεν στέκεται σε μία φόρμα έκφρασης: γράφει, ερμηνεύει και δίνει συνθέσεις του σε καλλιτέχνες που συχνά διαφοροποιούνται από το δομικό του ύφος. Στα πλαίσια αυτής της ιδιαίτερης στάσης του έρχεται και η αυριανή συναυλία στο Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας, όπου θα παρουσιάσει τον νέο δίσκο του και επιλεγμένες στιγμές από τη μέχρι τώρα πορεία του, παρέα με την επί μακρόν ερμηνεύτρια συνθέσεών του Ελένη Τσαλιγοπούλου, αλλά και με τον αρχιμάστορα του παραδοσιακού μας τραγουδιού, Χρόνη Αηδονίδη...
Πέραν του υψιπετούς αναστήματός του στην παραδοσιακή μουσική της χώρας μας, σε ποια σημεία της συμπεριφορικής ή της σκέψης του σας έχει κάνει εντύπωση ο Χρόνης Αηδονίδης, σε προσωπικό επίπεδο;
Είναι ο πιο νέος άνθρωπος που έχω συναντήσει στον χώρο, δάσκαλος αληθινός κι αληθινός άγγελος στη συμπεριφορά. Πάρα πολύ «ανοιχτός» στη σκέψη και στη μουσική και γεννημένος μουσικός. Δεν είναι μόνο η αιώνια μελένια φωνή του και η ατελείωτη αγάπη για το αντικείμενό του. Είναι και η επιστημονική γνώση του, σε συνδυασμό με το μοναδικό χάρισμα αυτοσχεδιασμού, παραλλαγών και συνθέσεως πάνω σε μία μελωδία. Ένας άγιος του τραγουδιού, πάντα με το τραγούδι και το χαμόγελο στο στόμα, μια πατριαρχική φυσιογνωμία.
Με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, πάλι, έχετε μια συνεργασία η οποία εκτείνεται στον χρόνο. Τι σας αρέσει ειδικότερα στη φωνή της;
Είναι μία από τις σημαντικότερες φωνές του τόπου μας, επίσης γεννημένη μουσικός, αλλά και η «μαζικότερη» τραγουδίστρια της γενιάς της. Συνεργαζόμαστε τα τελευταία 15 χρόνια και μοιραστήκαμε μεγάλες χαρές γύρω από το τραγούδι και τη χαρά του κόσμου. Τη νοιώθω πια σαν τη μεγάλη μου αδερφή. Η φωνή της, φυσικά, έχει τόσα πολλά χαρίσματα για να σταθεί κανείς. Αυτή τη φορά θ' αναφερθώ λοιπόν σε κάτι που το έχουν πολλοί λίγοι και το διαθέτει η Ελένη: κάθε βράδυ θα σε κάνει να εκπλαγείς και να «φας» μαχαιριές από τις ερμηνευτικές προσεγγίσεις της, τις τόσο απρόβλεπτες και τόσο άμεσες, που πετυχαίνουν όμως την ποθητή «ένωση» κοινού και καλλιτέχνη. Ό,τι κι αν έχει συμβεί, στο τέλος πάντα θα το κερδίσει το συγκεκριμένο στοίχημα. Αληθινά.
Ποια θέματα βρίσκετε δύσκολο να θιχτούν σε επίπεδο στίχων; Έχετε συναντήσει δυσκολίες στην αποπεράτωση ενός θέματος-ταμπού (για να το θέσω έτσι), ακριβώς επειδή κι εσείς συναισθανθήκατε την κρισιμότητά του;
Αυτή είναι μία αιώνια πάλη. Και στις εποχές τις οποίες διανύουμε καλό είναι να ενδιαφέρεται κανείς διπλά για τα ερωτήματα που θέτει στο τραγούδι. Το τραγούδι θέλει αναμονή και υπομονή. Και, πάνω απ' όλα, μια στιγμή που να έρχεται απ' την αλήθεια. Όλα τα θέματα λοιπόν θέλουν κόπο και προσοχή, αν θέλεις να εξαντλήσεις το ζητούμενό σου. Καλό βέβαια είναι να μην σκέφτεσαι πολύ.
Υπάρχουν περιπτώσεις που ο συνθέτης νιώθει στομωμένος, είτε από την κούραση, είτε από την περίφημη «λακκούβα έμπνευσης». Έχετε αντιμετωπίσει τέτοια ζητήματα; Και πώς;
Λίγες φορές, γιατί φρόντιζα πάντα να έχω μεγάλα διαστήματα ξεκούρασης από αυτό το «άγχος». Τα περισσότερα τραγούδια μου έχουν γραφτεί σε ανύποπτη στιγμή, χωρίς καν να γνωρίζω ποιος θα τα τραγουδήσει, και κυκλοφόρησαν μετά από καιρό. Για μένα το τραγούδι είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ανά πάσα στιγμή παρακολουθήσιμος… Αν υπάρχει πάντως κάποια λύση, μόνο στην περιπέτεια της ζωής και στην τροφοδοσία της μπορεί να ανευρεθεί. Και στην εμπιστοσύνη στη μουσική…
Προσωπικά ξεχωρίζω από τη συνθετική σας αρμαθιά το τραγούδι "Έχω Άνθρωπο", το οποίο ενσαρκώθηκε άψογα σε επίπεδο συναισθηματικότητας με τη φωνή της Γιώτας Νέγκα. Ποιες είναι οι στιγμές που ν' αφορούν συνθέσεις σας στις οποίες έχετε συγκινηθεί, είτε σε συναυλίες, είτε σε δίσκους;
Τελευταία το ακούω αυτό για το "Γραμμένο Με Κόκκινο". Ευχαριστώ. Ναι, ήταν μία σημαντική στιγμή το "Έχω Άνθρωπο" και η συνεργασία με τον Θοδωρή Γκόνη, τη Γιώτα Νέγκα και τους εξαίρετους μουσικούς. Όμως, ευτυχώς και δόξα τω Υψίστω, οι στιγμές είναι πάρα πολλές, ειλικρινά. Και νιώθω ευγνώμων τον τελευταίο καιρό ξανά με το "Η Επιμονή Σου", "Των Φίλων Τα Σπίτια" και το "Πάω Να Δω Τ' Αστέρια". Πολύ συγκινούμαι όταν βλέπω κόσμο να παντρεύεται με τραγούδια όπως το "Για Να Σε Συναντήσω" ή να χορεύει ακόμα με το "Σαν Να Μην Πέρασε Μια Μέρα" ή να αισθάνεται δυνατότερος με το "Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα".
Υπάρχουν μουσικά ρεύματα τα οποία απασχόλησαν το αυτί σας και σε κάποιο σημείο της ζωής σας τα αφήσατε πίσω διότι πια δεν εξέφραζαν κάτι ιδιαίτερο για εσάς;
Δεν υπάρχει καλό και κακό είδος μουσικής εξ ορισμού, αλλά καλή και κακή μουσική γενικά. Απ' όλα πήρα και απ' όλα άφησα κι αυτό είναι το σπουδαίο, όταν το πάθος για ακρόαση είναι μεγάλο.
Διορθώστε με αν κάνω λάθος, έχω πάντως την εντύπωση ότι οι ενορχηστρώσεις του Σταύρου Ξαρχάκου υπάρχουν σαν επιρροή στα πονήματα σας. Είναι λαθεμένη αυτή η οπτική μου;
Ναι, πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς. Γιατί ειδικά σε μένα, αλλά και στους συνεργάτες μου, κυριαρχεί το ηλεκτρικό στοιχείο. Ενδιαφέρον πάντως και, σε ό,τι αφορά στην καλαισθησία του κυρίου Ξαρχάκου, πολύ τιμητικό. Θα το σκεφτώ!
Ποιο είναι το σημείο τήξης για έναν συνθέτη; Ποια είναι τα κομβικά σημεία που καταλαβαίνει ότι πλησιάζει έστω και λίγο το όνειρό του;
Τι; Τα τυπικά; Ζω απ' αυτό, καταξίωση στους συναδέλφους, ακούω τα τραγούδια μου να τραγουδιούνται απ' τον κόσμο, έχω αναγνωρίσιμο ύφος, τιμώ το χρέος στους προηγούμενους, εξέλιξα με πάθος την Τέχνη μου. Από κάτω όμως: η συγκίνηση. Ο πιο ισορροπημένος άνθρωπος. Η αγάπη για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Η εσωτερική τακτοποίηση. Αυτοί είναι οι βασικοί στόχοι της θεραπείας της σύνθεσης. Θέλει πολλή δουλειά.
{youtube}XCeg-0iF4nc{/youtube}
