Η Κατερίνα Μακαβού κουβαλά στις αποσκευές της πολλές εμπειρίες από επί σκηνής συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Σωκράτης Μάλαμας, ενώ έχει στο ενεργητικό της και δύο προσωπικές δισκογραφικές εργασίες –τη μία μάλιστα πολύ πρόσφατη. Κουβεντιάσαμε μαζί της με αυτή την τελευταία ως αφορμή...
Πρόσφατα κυκλοφόρησε η δεύτερη δισκογραφική σου δουλειά, Άλλη Μια Ώρα. Τι άλλαξε σε επίπεδο δημιουργικής διαδικασίας και κατευθύνσεων και τι παρέμεινε σταθερό σε σχέση με τα Μικρά Μυστικά του 2008;
Αν εξαιρέσουμε κάποιους μόνιμους συνεργάτες οι οποίοι συμμετείχαν και στην πρώτη αλλά και στη δεύτερη δουλειά, άλλαξαν αρκετά πράγματα. Ένας τέτοιος συνεργάτης είναι ο Θανάσης Dzingovic, ο οποίος ανέλαβε εξ ολοκλήρου αυτή τη φορά το στήσιμο της δουλειάς. Θέλαμε να υπάρχει ενιαίος ήχος στο Άλλη Μια Ώρα και μια πολύ συγκεκριμένη άποψη για το πώς θα ενορχηστρωθούν τα τραγούδια. Η άλλη διαφορά με τον πρώτο δίσκο είναι ότι ο καινούριος αποτελεί δική μου, ανεξάρτητη παραγωγή και διατίθεται αποκλειστικά στο διαδίκτυο μέσω της επίσημης ιστοσελίδας μου, www.katerinamakavou.gr
Αυτό πώς προέκυψε; Δεν υπήρξε ανταπόκριση από κάποια εταιρεία ή επέλεξες συνειδητά να κινηθείς εκτός του δισκογραφικού κυκλώματος;
Υπήρχε από την αρχή η ιδέα της διάθεσης της δουλειάς μέσω διαδικτύου. Όλα εκεί οδηγούν ούτως ή άλλως. Ωστόσο, έγιναν κάποιες κινήσεις για δισκογραφικές εταιρείες και μέσω του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος άκουσε το Άλλη Μια Ώρα και ενδιαφέρθηκε να βοηθήσει. Όμως τα πράγματα, ως γνωστόν, βρίσκονται στη μεγαλύτερη καμπή τους –χωρίς budget δεν κινείται τίποτα. Πάντως για όποιον θέλει να κάνει πράγματα υπάρχουν τρόποι. Έτσι και υλοποιήθηκε ο στόχος, με βάση το πρώτο πλάνο: διάθεση μέσω ίντερνετ! Δεν το μετάνιωσα καθόλου, ίσα-ίσα είχα και πολύ θετική ανταπόκριση.
Από το εξώφυλλο κιόλας του Άλλη Μια Ώρα γίνεται πασιφανής μια ρετρό αισθητική, η οποία διέπει –διακριτικά έστω– και το ίδιο το υλικό. Ποιες χρονικές περίοδοι του παρελθόντος σε έλκουν και γιατί; Λειτουργεί για σένα η εξιδανίκευση του παρελθόντος ως τρόπος διαφυγής από το σκοτεινό παρόν;
Αυτή την ιδέα για το εξώφυλλο την είχα πολύ καιρό στο μυαλό μου. Πίστευα ότι ήταν η πιο κατάλληλη εικόνα για να ντύσει το συγκεκριμένο υλικό. Είμαι από τους ανθρώπους που συχνά ανατρέχουν στο παρελθόν προσπαθώντας να αναβιώσουν στο τώρα παλαιότερες εικόνες και μυρωδιές. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και λάθος αυτό, μπορεί και όχι. Ωστόσο ο ρομαντισμός και η ευγένεια έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους, ανεξαρτήτως εποχής. Υπάρχει μια πολύ ωραία ταινία του Woody Allen, το Midnight In Paris, που πραγματεύεται αυτό ακριβώς: το πόσο ελκυστικό μπορεί να είναι το παρελθόν, η Belle Époque ή η Αναγέννηση, αλλά πώς τελικά για τον καθένα που τις έζησε ήταν η ίδια βαρετή ζωή του την οποία προσπαθούσε να γεμίσει με το δικό του παρελθόν.
Έκανες στο παρελθόν σπουδές τζαζ και θεατρικής παιδείας. Ποια στοιχεία από αυτές τις σπουδές σε έχουν βοηθήσει ως ερμηνεύτρια και ως τραγουδοποιό; Σκοπεύεις να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου σε τέτοιους χώρους;
Πάντα ένιωθα την άμεση σύνδεση της μουσικής με το θέατρο, χωρίς να έχω σπουδάσει ηθοποιός και χωρίς να έχω ασχοληθεί με το είδος. Οι σπουδές πάνω στη θεατρική παιδεία είχαν ως στόχο να μου ανοίξουν δρόμους σε ό,τι αφορούσε την αντίληψή μου και την προσέγγιση στο ίδιο το τραγούδι. Και φυσικά με έχουν βοηθήσει. Όταν μαθαίνεις παραπάνω τρόπους για να πεις αυτό που θες, συνεννοείσαι πάντα καλύτερα –ειδικά με το κοινό σου. Τώρα για το αν θα ασχολιόμουν με το είδος κάποια στιγμή... Δεν το έχω σκεφτεί, αλλά κανείς ποτέ δεν ξέρει!
Πρόσφατα εγκατέλειψες τη Θεσσαλονίκη και εγκαταστάθηκες στην Αθήνα. Η επιλογή σου έγινε αποκλειστικά με γνώμονα τις περισσότερες ευκαιρίες στον επαγγελματικό τομέα; Ή υπήρξαν και άλλοι παράγοντες (νοοτροπία, ρυθμοί ζωής κλπ.) που έπαιξαν ρόλο;
Είναι η δεύτερη φορά που μετακομίζω στην Αθήνα, ουσιαστικά βρίσκομαι εδώ από το καλοκαίρι. Σίγουρα ο βασικός λόγος ήταν επαγγελματικός: η Αθήνα, σε σχέση με τη Θεσσαλονίκη, έχει να προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες σε όποιον θέλει να ακουστεί η δουλειά του σε μεγαλύτερο κοινό. Υπάρχουν περισσότεροι μουσικοί και άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να συνεργαστείς. Επιπλέον, υπάρχει και μία αίσθηση ροής πραγμάτων που για έναν καλλιτέχνη είναι πολύ σημαντικό.
Μία από τις πιο πρόσφατες επί σκηνής συνεργασίες σου ήταν με τον Διονύση Σαββόπουλο. Με αφορμή τις πρόσφατες εμφανίσεις του στο Gagarin ξέσπασαν και πάλι συζητήσεις γύρω από το πρόσωπό του, το οποίο εδώ και αρκετά χρόνια είναι αμφιλεγόμενο. Ποια η δική σου μαρτυρία για τον άνθρωπο και καλλιτέχνη Σαββόπουλο;
Τον κ. Σαββόπουλο τον γνώρισα το καλοκαίρι, ερχόμενη στην Αθήνα. Είχαμε κάνει ένα ραντεβού στο οποίο άκουσε τον δίσκο μου και ενδιαφέρθηκε να μεσολαβήσει σε εταιρείες, όπως είπα και πιο πριν. Λίγο καιρό μετά με πήρε ένα τηλέφωνο για να μου προτείνει να συμμετέχω στις συναυλίες για το αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι. Η χαρά μου φυσικά ήταν μεγάλη. Πάντα πίστευα ότι η δουλειά ενός καλλιτέχνη είναι να παρουσιάζει το έργο του και μόνο. Αυτό μας χρειάζεται κι αυτό έχουμε ανάγκη: ένα έργο που να μας δίνει αναπνοή, έμπνευση, στόχο. Όχι δημαγωγούς. Ποτέ δεν προσπάθησα να συνδέσω το έργο με τη ζωή του καλλιτέχνη. Η απόλυτη βέβαια ταύτιση μεταξύ των δύο είναι ευχής έργο, αλλά είναι τόσο σπάνιο. Και σίγουρα η μη ταύτιση δεν αναιρεί ούτε κατά διάνοια το ίδιο το έργο. Αυτό είναι δικό μας πια. Γιατί αισθανθήκαμε μαζί του, γιατί μας άνοιξε πόρτες. Κι ας πάρει ο καθένας τον δρόμο του τώρα, και ο δημιουργός και ο ακροατής. Η επαφή μας έγινε. Η Μίριαμ Μακέμπα είχε πει: «Δεν τραγουδάω για τα δεινά των μαύρων της Νότιας Αφρικής, τραγουδάω για την ίδια μου τη ζωή». Καταλήγοντας, λοιπόν, γνώρισα έναν καλλιτέχνη εμπνευσμένο, εργάτη και φοβερό παραμυθά.
Ακούγεται συχνά τα τελευταία χρόνια η άποψη ότι η οικονομική κρίση μπορεί να ευνοήσει την άνθιση των τεχνών. Ποια η άποψή σου και πώς βιώνεις εσύ τη δύσκολη αυτή περίοδο;
Τη βιώνω δύσκολα, όπως όλοι. Η ανάγκη μας για έκφραση και δημιουργία όμως δεν αλλάζει, ούτε σταματάει, όσο και να δυσκολεύουν τα πράγματα. Είναι η ίδια και ακόμα μεγαλύτερη γιατί βρίσκει πολλές φορές τοίχο. Ναι, είναι αρκετές οι φορές που οι δυσκολίες μας βάζουν σε μια μπρίζα για να βρούμε λύσεις. Αλλά, προς Θεού, ας μην γίνει κάτι τέτοιο πιπίλα στο στόμα ανθρώπων που επαναπαύονται και δεν θέλουν να προσφέρουν τίποτα απολύτως σε ό,τι έχει να κάνει με την τέχνη. Ας μη γίνει η τέχνη είδος πολυτελείας, είναι βασικό συστατικό της ζωής όλων μας.
Τελειώνοντας, υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο σε σχέση με προσεχείς δραστηριότητές σου; Γενικά είσαι άνθρωπος που σχεδιάζει προσεκτικά κάθε του κίνηση ή έχεις πιο χαλαρή διάθεση απέναντι στα πράγματα;
Η χαλαρή διάθεση έχει και χαλαρά αποτελέσματα. Προσπαθώ λοιπόν όσο μπορώ να κινώ τα πράγματα, ώστε να συμβαίνουν κιόλας! Αυτό τον καιρό κανονίζονται συναυλίες με το πλήρες σχήμα, αλλά οι ημερομηνίες δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμες. Ωστόσο, οποιαδήποτε ανακοίνωση θα γίνει μέσα από τη σελίδα μου στο Facebook.
{youtube}VQkEgXVvZWs{/youtube}
