Συνεχίζοντας και διευρύνοντας το «εκφραστικό άνοιγμα» που ξεκίνησε με τον δίσκο Οι Σχιζοφρενείς Δεν Χασμουριούνται Σχεδόν Ποτέ, ο Δημήτρης Καρράς κυκλοφόρησε στα τέλη του 2012 το Θνητάριο, δουλειά η οποία βρήκε τον δρόμο της στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ του παρόντος site. Αφορμή επαρκής για μια σύντομη διαδικτυακή συζήτηση, ενόψει και των συναυλιών του σε Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή και Αλεξανδρούπολη…
Στην νέα σου δουλειά συνεργάζεσαι με μουσικούς ενός διαφορετικού «ρεπερτορίου» (με το συγκρότημα των Skull & Dawn και τον Κώστα Στεργίου των Misuse). Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να βρεθούν οι κοινοί τόποι;
Η συνεργασία δεν έγινε επί τούτου. Με τα παιδιά γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια, οπότε υπήρχε αντίληψη του τι κάνει ο καθένας μας και τι μπορεί να προσφέρει. Ο σχεδιασμός της ιδέας ήρθε σχετικά αβίαστα, μέσα από πολύωρες και εξαντλητικές πρόβες. Οι «κοινοί τόποι» στο Θνητάριο είναι τα σκοτεινά παιξίματα των παιδιών, τα λόγια που έδεσαν με αυτά και με την ενορχήστρωση του Στεργίου και φυσικά η μεταξύ μας φιλία.
Παρατηρώ σωστά ότι με το Θνητάριο μορφοποιείται πληρέστερα η τάση σου να απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από ό,τι τις τελευταίες δεκαετίες αποκαλούμε «έντεχνο»;
Θα έλεγα απλώς ότι κάνω μια παύση με αυτούς τους δύο δίσκους –πριν με τους Σχιζοφρενείς και τώρα με το Θνητάριο. Μου αρέσουν οι «έντεχνοι» τραγουδοποιοί κι αυτό έχει περισσότερο να κάνει με τον λόγο. Δεν μου αρέσουν όμως καθόλου οι ταμπέλες. Η μουσική είναι μία· υπάρχουν καλά και άσχημα τραγούδια και πάλι αυτό είναι υποκειμενικό. Η δική μου πάντως παύση στηρίζεται στην εσωτερική μου ανάγκη και στο ένστικτο.
Λαμβάνοντας αφορμή από το “Ψυχορραγούν Οι Θάλασσες”, θέλω να σε ρωτήσω για τη σχέση σου με την παράδοση. Κι αλήθεια πόσο δύσκολο είναι να καταφέρεις να εντάξεις στοιχεία της σε σύγχρονες φόρμες;
Το συγκεκριμένο τραγούδι το έγραψα μετά από ένα ταξίδι μου στην Κρήτη. Μάλλον είμαι θαυμαστής της ακατέργαστης παράδοσης και μέσω αυτού του θαυμασμού είναι που έρχεται η ανάγκη για δημιουργία. Το πώς αυτό παντρεύτηκε μέσα σε μια σύγχρονη φόρμα δεν είναι δική μου ευθύνη, ανήκει στους άλλους της παρέας. Μια αντίστοιχη προσπάθεια πάντως υπάρχει και στους Σχιζοφρενείς, στο τραγούδι “Φράγμα”.
Σε απασχόλησε το ενδεχόμενο ότι με το να συμπεριλάβεις τους Σχιζοφρενείς στην έκδοση της νέας σου δουλειάς, ίσως με κάποιο τρόπο διαταράσσεις την ομοιογένειά της;
Εμένα όχι, τους υπολοίπους ναι. Μου έδωσαν όμως το ελεύθερο και το έπραξα. Όπως σου είπα και προηγουμένως, πιστεύω πως αυτοί οι δύο δίσκοι έχουν κοινή αισθητική. Έπειτα, τα τραγούδια από τους Σχιζοφρενείς δεν υπάρχουν πλέον κάπου (σ.σ.: οι 300 κόπιες της έκδοσης βινυλίου έχουν εξαντληθεί). Γιατί να μην τα έχει όποιος τα θέλει; Επίσης, με αυτόν τον τρόπο συμβαίνουν δύο πράγματα: ο δίσκος γίνεται πιο «χορταστικός», με 17 τραγούδια, και –το σημαντικότερο– ο ακροατής γνωρίζει και την προηγούμενη δουλειά, πλάθοντας έτσι μία αρτιότερη εικόνα.
Στο artwork υπάρχουν δύο ιδιαίτερες φωτογραφίες. Κρύβεται κάποια ιστορία από πίσω τους;
Ο δίσκος ήταν έτοιμος από το καλοκαίρι του 2011. Τότε έπεσε στο τραπέζι η φωτογραφία του εξωφύλλου και απορρίφτηκε. Ο δίσκος όμως δεν ήταν γραφτό να βγει στη διάρκεια του 2011. Έτσι, όταν το ξανασκεφτήκαμε το καλοκαίρι του 2012, είπαμε με τη Νίκη Μουσαδάκου (η οποία είναι υπεύθυνη εικαστικών και βίντεο στο στούντιο Πάζλ) να τη βάλουμε. Βάζω σημείο αναφοράς τα καλοκαίρια, γιατί η φωτογραφία υπήρχε στο αρχείο της μητέρας μου στην Πάτμο· μόνο τότε τη βλέπαμε. Και την επιλέξαμε γιατί απλά θεωρήσαμε πως ταίριαζε με το υλικό.
Η επιλογή της θεματολογίας σου, να εκληφθεί ως απότοκο της Ελλάδας της κρίσης; Πώς μεταφράζεται αλήθεια αυτό που όλοι μας ζούμε σε νότες –ή δεν είναι καν αυτό το ζητούμενο;
Η αλήθεια είναι ότι μπορείς να το πάρεις κι έτσι. Για μένα είναι μία κατάθεση που κάναμε μαζί με τους Skull & Dawn και τον Στεργίου, χωρίς πολλά-πολλά. Σίγουρα υπάρχει πολιτικό τραγούδι στον δίσκο (ας πούμε στη “Βιτρίνα”) και σίγουρα η όλη κατάσταση με έχει επηρεάσει. Φάνηκε άλλωστε και από το “Έτσι Οι Μέρες Περνούν” πριν από τρία χρόνια· τότε που δεν είχαμε ακόμα καταλάβει καλά-καλά ποιος και τι έρχεται.
Επιλογή ή ανάγκη η ανεξάρτητη κυκλοφορία των δίσκων σου;
Για να συνεργαστείς με κάποιον πρέπει να πιστεύει πολύ στο υλικό σου, έτσι ώστε να ρισκάρει μαζί σου. Αλλιώς γιατί να δίνεις τα δικαιώματα των τραγουδιών σου; Χαίρομαι πολύ που μου ανήκουν οι προσωπικοί μου δίσκοι. Σήμερα, τα σύγχρονα μέσα βοηθούν πολύ στο να δημοσιοποιείς ανά πάσα ώρα και στιγμή τη δουλειά σου.
Για το μέλλον, ποια τα μουσικά σου σχέδια (συναυλίες/δίσκοι/συνεργασιες);
Στο άμεσο μέλλον υπάρχουν κάποιες εμφανίσεις. Μεθαύριο, στις 7 του Μάρτη, πάμε στη Θεσσαλονίκη –στο καφωδείο Ελληνικό• την επομένη στην Κομοτηνή (στο καφέ Αλάβαστρο) και στις 9/3 στην Αλεξανδρούπολη (στο Notos Stage). Επίσης θα κυκλοφορήσει και μία επετειακή δουλειά για τα 10 χρόνια του στούντιο Πάζλ από μια εφημερίδα, όπου θα περιέχονται τραγούδια από το label και 4-5 καινούργια, από νεότερους καλλιτέχνες. Προσωπικά, αυτόν τον καιρό συνεργάζομαι με τον μουσικό-τραγουδοποιό Νίκο Γύρα και φτιάχνουμε παρέα κάποια τραγούδια, τα οποία θα τραγουδήσουν (ως επί το πλείστον) άλλοι εξαιρετικοί συνάδελφοι.
{youtube}eJW16SPfhDU{/youtube}
