Προτού ενωθούμε κάθετα με τις εκτός Mode Plagal παράλληλες διαδρομές του Θοδωρή Ρέλλου στα πλαίσια του επερχόμενου Deteriorate Sound Festival (Δευτέρα, Τρίτη & Τετάρτη 24, 25 και 26 του μήνα στο Six d.o.g.s. –o Ρέλλος εμφανίζεται τη Δευτέρα μαζί με τον Γιάννη Αναστασάκη, δίπλα στον Νίκο Κυριαζόπουλο και τους Sancho 003), αποτυπώνουμε παρέα μερικές μικρές διαδρομές λόγου μεταξύ ερωτήσεων και απαντήσεων…
Υποπίπτει κάθε τόσο στην αντίληψή σας ένας σνομπισμός –το θέτω κομψά– απέναντι στην εγχώρια μουσική παράδοση; Εκ μέρους μουσικών, ακροατών (ειδικών και μη), ανθρώπων που κατά τ' άλλα ακούνε…
Δεν μπορώ να γνωρίζω τις δεύτερες ή και τρίτες σκέψεις των ανθρώπων στις ποικίλες μας συναναστροφές ή όσων μας χειροκροτούν σε ένα live. Υποθέτω ότι αρκετοί από αυτούς μας αποκαλούν απαξιωτικά παραδοσιακούς και κάποιοι άλλοι, επαγγελματίες παραδοσιακοί, ερασιτέχνες.
Σας στεναχωρεί αυτό; Αναζητάτε εξήγηση; Ειδικά εσείς, για ευνόητους λόγους...
Μερικές φορές είναι κουραστικό ή ενοχλητικό. Είναι πάντα μοναχικός ο δρόμος.
Εκείνο το «οφείλουμε να ανανεώνουμε την παράδοση» –έτσι επιτακτικά– έχει καμιά δημιουργική βάση;
Τέτοιου τύπου έρευνες και δραστηριότητες υπακούουν σε βαθύτερες ανάγκες, αφού τις δύο τελευταίες δεκαετίες τις συναντάμε σε μουσικούς από όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Ανάγκες διαφορετικές, αντιφατικές (οι κλίμακες και οι ρυθμοί της λαϊκής μουσικής βοηθούν στην ανανέωση της τονικότητας και της φόρμας), ανάγκες αντιπαράθεσης σε άλλες μουσικές και γενικότερα σε ένα κόσμο όπου το άτομο περιορίζεται όλο και περισσότερο σε ένα στείρο περιβάλλον.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να συγκεράσεις ηχοκουλτούρες δίχως να κυλήσεις προς κιτς μεριά; Τι θέλει; Αισθητήριο, εκγύμναση, αυτί;
Όσο χρόνο αφιερώνει κανείς εμβαθύνοντας, προχωρώντας προς τις ρίζες, βλέπει πως πολλά πράγματα που επιφανειακά είναι ασύμπτωτα, υπογείως διακλαδώνονται. Το σχετικό βίωμα καταξιώνει κατά κάποιον τρόπο όλες αυτές τις διαδικασίες στις οποίες αναφέρεστε.
Και πόσο λεπτό είναι το ζήτημα της προσωπικής έκφρασης όταν η πρόκληση του παντρέματος είναι πάντα εκεί και σε τριβελίζει; Υπάρχει ο κίνδυνος να σε στοιχειώσει το «τέλειο» πάντρεμα;
Παράλληλα με την αίσθηση της ανακάλυψης ενός τεράστιου ορυχείου, υπάρχει και η αίσθηση του κινδύνου του εγκλεισμού μέσα στον –θαυμάσιο αλλά περιορισμένο– χώρο του φολκλόρ. Χρειάζονται κι άλλες παράλληλες δραστηριότητες.
Εκτός από διαφορετικό, μήπως υπό μία έννοια είναι και πιο δύσκολο να γράφεις τραγούδια; Νιώσατε κάτι τέτοιο στο πιο πρόσφατο άλμπουμ σας με τους Mode Plagal;
Απλά προσπαθώ να κάνω αυτό που δεν ξέρω να κάνω.
Θα περιμένουμε πολύ και μέχρι τον επόμενο;
Για να δείτε την καινούργια μας δουλειά… ως δίσκο, θα περιμένετε λίγο.
Υπάρχουν ανακοινώσιμα προσωπικά σχέδια εν τω μεταξύ;
Αυτό τον καιρό με τον Χαΐνη Δημήτρη Αποστολάκη, άλλα δύο μέλη των Mode Plagal (Κλέων Αντωνίου, Τάκης Κανέλλος) και την ομάδα Χορού και Ακροβασίας «Κι όμΩς κινείται» στήσαμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την παράσταση Το Σωματίδιο Του Θεού. Έκανε πρεμιέρα χθες (σ.σ. 21/2) και θα συνεχιστεί ως και την Κυριακή, 24 Φεβρουαρίου.
Τι μας επιφυλάσσει η εμφάνισή σας στο Deteriorate Sound Festival, αμέσως έπειτα;
Αυτό στο οποίο αναφερόμουν παραπάνω λέγοντας για παράλληλες δραστηριότητες, προκύπτει μέσα από μια παιδική περιέργεια και ενσωμάτωση νέων εκφραστικών μέσων, νέων δασκάλων, νέων συμμαθητών. Πρόκειται για το ξεκίνημα μιας καινούργιας δουλειάς-συνεργασίας με τον Γιάννη Αναστασάκη, με τον τίτλο «εναλλακτικές πραγματικότητες», σε κείμενα του Philip K. Dick.
Με αφορμή και το δελτίο τύπου του φεστιβάλ: «πειραματισμός», άλλος ένας όρος για να καταλαβαινόμαστε (κουτσά-στραβά) ή κάτι παραπάνω; Ένας όρος για να μην καταλαβαινόμαστε;
Ας μην αισθανόμαστε άσχημα με το «experimental».
Κάθε μουσικός (ας αφήσουμε κατά μέρος το «σοβαρός») δεν εξερευνά εξ ορισμού, δεν πειραματίζεται; Γιατί θα πρέπει να το προτάσσει κάτι τέτοιο;
Εμείς οι μουσικοί είμαστε άτομα με ειδικές δεξιότητες. Μας αρέσει η ασφάλεια μέσα από στερεότυπα, δηλαδή γνώριμα πράγματα. Μην θεωρείτε λοιπόν δεδομένο τον πειραματισμό και την υπέρβαση των στερεότυπων: αυτό προϋποθέτει μια διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Πρέπει να βγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό και να δοκιμάσεις πέρα από τα όρια αυτού που ήδη γνωρίζεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας μας. Κανονικά, εξ ορισμού, θα έπρεπε ο άνθρωπος να κατακτήσει ένα καινούριο επίπεδο λειτουργίας της κοινωνίας του κι όμως ακόμα πατάει στα στερεότυπα. Δεν θα έπρεπε να πειραματιστεί βγαίνοντας απ’ αυτά; Όπως λέει και η φίλη μου.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ…
Εγώ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
{youtube}KaJ8lk31iQw{/youtube}
