Πολλοί έμαθαν τον Γιώργο Κατσάνο από τη σύμπραξή του με τον Φοίβο Δεληβοριά, βλέποντάς τον να παίζει 24 σπάνια όργανα στη σκηνή του Μετρό. Όσοι ωστόσο παρακολουθούν πιο προσεκτικά τα εγχώρια πράγματα γνωρίζουν ότι έχει υπάρξει ιδρυτικό μέλος τριών συγκροτημάτων (Ομαδική Απόδραση, Eos, Lost Circus), όπως βέβαια και τη δράση του ως τζαζ πιανίστα, τις συνεργασίες του με τη Λένα Πλάτωνος και τη Σαβίνα Γιαννάτου, αλλά και τη σόλο δισκογραφία του. Μιλήσαμε μαζί του με αφορμή την επικείμενη συμμετοχή του στο τριήμερο Deteriorate Sound Festival –μια συνάντηση Ελλήνων καλλιτεχνών επικεντρωνόμενων στη σύγχρονη μουσική, η οποία θα λάβει χώρα στο Six d.o.g.s. τη Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη αντίστοιχα 25, 26 και 27 του Φλεβάρη (ο Κατσάνος εμφανίζεται τη δεύτερη μέρα, μαζί με τους Mohammad και τους Elektronik Meditation)…
Θα είναι τόσο πολυσύνθετη η εμφάνισή σας στο Deteriorate Sound Festival όσο και σε άλλες περιπτώσεις; Θυμάμαι παλιότερο δημοσίευμα (σε εφημερίδα), όπου ο συντάκτης είχε μετρήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 24 όργανα υπό την εποπτεία σας, κατά τη διάρκεια των συναυλιών σας με τη μπάντα του Φοίβου Δεληβοριά…
Tα 24 όργανα που χρησιμοποίησα στη «big band» του Φοίβου Δεληβοριά ήταν για να ντύσω και να ενορχηστρώσω τα τραγούδια του με μια εντελώς διαφορετική αισθητική. Ήταν μια μεγάλη πρόκληση για εμένα κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Φοίβο για την εμπιστοσύνη και την ελευθερία που μου έδωσε. Στο Deteriorate Sound θα χρησιμοποιήσω έναν αναλογικό συνθετητή, μερικές καλίμπες, λίγα μουσικά κουτιά κι ένα reverb εφέ.
Έρχεστε από ένα, θα έλεγε κανείς, «ακαδημαϊκό» περιβάλλον –με την έννοια της μόρφωσης. Πόσο δύσκολο ήταν να περάσετε τα όρια που σας επέβαλλαν οι κανόνες που επιτάσσει ένα κονσερβατόριο;
Θυμάμαι πριν φύγω από τη Βοστώνη τα λόγια του δασκάλου μου: «σου εύχομαι να γίνεις αυτό που πραγματικά είσαι». Μεγάλη κουβέντα αυτή! Ξέρετε, η μουσική είναι ένα ταξίδι που έχει μόνο αρχή. Δεν υπάρχει τέλος. Πάντοτε έχω την ανάγκη να σκάβω μέσα στον ήχο, να αναζητώ «κάτι» στον ηχο. Η λέξη «μουσική» γεννήθηκε άλλωστε από τη «μώσα», τη δωρική λέξη για τη μούσα, η οποία προέρχεται με τη σειρά της από το αρχαιοελληνικό ρήμα «μω», που σημαίνει αναζητώ, εξερευνώ.
Οι πρώτες μου απόπειρες στον χώρο της «πειραματικής» μουσικής ξεκίνησαν από το Μικρό Μουσικό Θέατρο του Αναστάση Γρίβα. Ένας απίστευτος άνθρωπος ο Αναστάσης και το ΜΜΘ ένα «εργαστήρι» νέων ιδεών κι ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης πραγματικό δώρο για μουσικούς και ακροατές. Είχα παρά πολύ άγχος στην πρώτη μου εμφάνιση εκεί! Δεν είναι εύκολο να τολμάς το «διαφορετικό», δεν είναι εύκολο να βουτάς στο «χάος». Όμως στη ζωή έρχεται κάποια στιγμή που λες στον εαυτό σου «ποιος είμαι πραγματικά»; Τι πραγματικά θέλω να πω; Έχω κάτι να πω;
Ο πειραματισμός είναι μια ανερχόμενη τάση τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Πού οφείλεται αυτό, κατά τη γνώμη σας;
Πιστεύω πως οφείλεται στην ανάγκη των ανθρώπων (μουσικών ή και όχι) να εκφράσουν τη μουσικότητά τους μέσα από τους ήχους. Ο ήχος είναι ένας τόπος όμορφος στον οποίον αρκετοί θέλουν να ταξιδεύουν και να ξεκουράζονται εκεί. Προέρχομαι, όπως κι εσείς είπατε, από ένα «ακαδημαϊκό» περιβάλλον. Αυτή είναι η αλήθεια. Και όλες οι σπουδές μου, οι μαθητές μου, τα γκρουπ, οι φίλοι με τους οποίους έπαιξα μαζί κι αγάπησαν τις μουσικές μου –μα και τις ιδιοτροπίες μου– όλα αυτά με βοήθησαν να φτάσω εδώ. Μέσα από όλα αυτά αρχίζω να βλέπω «κάτι». Το δύσκολο είναι να περάσεις τα όρια που σου βάζει ο εαυτός σου.
Ποιους συνθέτες παρακολουθείτε στενά επί σειρά ετών και για ποιους λόγους, εκτός βέβαια της (αυτονόητης) αρεσκείας σας στη δουλειά τους;
Παρακολουθώ τον Erik Satie, για την υπέροχη «ατμόσφαιρά» του. Τον Akio Suzuki, για τη μοναχικότητα την οποία δημιουργεί. Τον Tom Waits, για την ευρηματικότητα των τραγουδιών του, αλλά και για τα όργανα που χρησιμοποιεί. Τον Stephan Micus, για την οργανολογική του αναζήτηση. Τον Sigbjorn Apeland, για την αγάπη του στο harmonium. Τον Brian Eno, για τα ηχητικά πορτραίτα τα οποία δημιουργεί.
Στις επερχόμενες κινήσεις σας υπάρχει και κάποια κυκλοφορία δίσκου; Το Retrospective γιατί αλήθεια δεν κυκλοφόρησε ως δίσκος; Το θεωρήσατε ως πείραμα και όχι ως κατασταλαγμένη άποψη;
Το 2007 παρουσίασα το Blur (στην TMC Music] και το 2012 το Rusty Memories (με τους Lost Circus). Τώρα ετοιμάζω ένα τρίτο CD. Όσο για το Retrospective, είναι ο τρόπος με τον οποίο σκέφτομαι πάνω στον ήχο. Κάποια στιγμή σίγουρα θα δισκογραφηθεί.
{youtube}9XbUNHIVPiA{/youtube}
