Μόλις κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο (Σαν Έρθεις), στον οποίο υπογράφει μουσικά τα περισσότερα τραγούδια. Παρ' όλα αυτά ο Αλέξανδρος Μπελλές εξακολουθεί να αισθάνεται τραγουδιστής, καθόλου συνθέτης και σίγουρα όχι στιχουργός. Παράλληλα δημιούργησε τη δική του δισκογραφική εταιρία μαζί με τον παραγωγό Νίκο Μακράκη (Phonograph), με σκοπό να βοηθήσει τόσο τον εαυτό του, όσο κι άλλους νέους καλλιτέχνες που θέλουν πραγματικά να βγάλουν δίσκο σε μια χώρα η οποία δεν υπάρχει πλέον δισκογραφικά. Ελπίζοντας πως οι άνθρωποι της ηλικίας του που έχουν τη δυνατότητα θα μείνουν στην Ελλάδα για να το παλέψουνε μέχρι το τέλος...
Έχεις πει πως η σχέση σου με τη μουσική ξεκινάει από τα 15 σου. Επίσης διάβασα ότι έκανες για χρόνια μαθήματα φωνητικής. Η σύνθεση ήρθε αργότερα;
Στα 16-17 ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας και λίγο αργότερα άρχισα και φωνητική στο Ωδείο Γλυφάδας. Η σύνθεση γενικά δεν υπήρχε στο πλάνο, πουθενά. Και, παρ' όλο που κάνω φωνητική μόνο τα τελευταία 10 χρόνια, είχα πει πως θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά καθαρά με το κομμάτι του τραγουδιού. Ήθελα δηλαδή να γίνω τραγουδιστής και όχι συνθέτης. Στην πορεία όμως είδα ότι δεν υπάρχει λύση και ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον από κανέναν να γράψει τραγούδια για έναν νέο άνθρωπο. Κι έτσι αποφάσισα να πάρω την κιθάρα και να προσπαθήσω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα.
Θυμάσαι τον εαυτό σου να συνειδητοποιεί για πρώτη φορά πως θέλει να γράψει ένα τραγούδι;
Το πρώτο τραγούδι που έγραψα ήταν το "Σαν Έρθεις" και σε αυτό με βοήθησε πολύ ο Κωνσταντίνος Δημαρέσης, ο οποίος –εκτός από συνεργάτης μου– είναι και πολύ καλός μου φίλος. Τον θυμάμαι να μου λέει «έλα, πάρε την κιθάρα και πάμε, να κάνουμε μια αρχή». Εκείνος ήταν ουσιαστικά που με πίεσε, ουσιαστικά έτσι ξεκίνησε όλο αυτό. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συνθέτη σε καμία περίπτωση, το λέω και το εννοώ πραγματικά. Απλά, επειδή έπρεπε κάπως να αρχίσω να κινούμαι, αναγκάστηκα να ξεκινήσω με την πολύτιμη βοήθεια του Κώστα που μου έδωσε τους στίχους του "Σαν Έρθεις", το οποίο μας έδωσε το θάρρος να πάμε παρακάτω. Και νομίζω πως ακόμα εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μας κομμάτι. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μου συνθέτη.
Ενώ όμως έχεις γράψει μουσική για τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου, στίχους έχεις δώσει μόνο σε ένα. Βρίσκεις πως ο γραπτός λόγος είναι πιο δύσκολος για σένα από τον μουσικό;
Και τα δύο νομίζω πως είναι δύσκολα για μένα, άσε, δεν το έχω καθόλου! (γέλια) Απλά, ειδικά για τον στίχο, νιώθω ότι αυτό που έχεις να πεις πρέπει να το πεις με τέτοιον τρόπο ώστε πραγματικά να εκφράζει ένα νόημα και μια ουσία. Για παράδειγμα, στον δίσκο υπάρχουν δύο πολιτικοκοινωνικά τραγούδια. Είναι όμως δοσμένα με τρόπο αλληγορικό κι αυτό είναι που μου αρέσει. Το να πω κάτι εντελώς απλοϊκά δεν μου αρέσει και ούτε με εκφράζει. Η Λίνα Νικολακοπούλου λ.χ. μιλούσε για κάτι πάρα πολύ απλά, τα λόγια όμως που χρησιμοποιούσε ήταν πάρα πολύ όμορφα. Θέλει μεγάλη μαεστρία. Αυτό είναι που σκέφτομαι κι όταν ακούω τους στίχους του Θάνου Ανεστόπουλου. Θεωρώ πως είναι ανεπανάληπτος, τον σέβομαι και τον θαυμάζω πάρα πολύ γι’ αυτό κάνει. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να γράψεις ωραίο στίχο και πολύ εύκολο να γίνεις λαϊκιστής προσπαθώντας.
Σε παλιότερη συνέντευξή σου διάβασα πως έχεις επηρεαστεί πολύ από την ελληνική μουσική την οποία άκουγες στο σπίτι σου, αλλά ότι αργότερα ανακάλυψες το ροκ και πως αυτό ήταν που ολοκλήρωσε τον ήχο σου. Σε ποιο από τα δύο είδη αισθάνεσαι τελικά πιο κοντά;
Θα έλεγα ότι αισθάνομαι εξίσου κοντά και στα δύο. Δηλαδή αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι μια μίξη αυτών ακριβώς των δύο κόσμων και, αν τα καταφέρω, να δημιουργήσω έναν ροκ-παραδοσιακό ήχο.
Kι αν έπρεπε να δώσεις μια απάντηση στο δίλημμα που οι περισσότεροι Έλληνες κουβαλάμε μέσα μας, δηλαδή Ανατολή ή Δύση, τι θα επέλεγες;
Βασικά πιστεύω πως οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα μπορεί και να παρεξηγηθούν αν τους πεις πως είναι Ανατολίτες (γέλια)! Και θεωρώ πως αυτό κάτι δείχνει. Κακώς βέβαια, αλλά κάτι δείχνει. Γενικά νομίζω πως θα ήταν τιμή μας να είμαστε Ανατολίτες και να μην θεωρούμαστε Ευρωπαίοι. Υπάρχουν πραγματικά εξαιρετικοί μουσικοί στην Ανατολή και βλέπεις μια τεράστια μουσική παιδεία στην Τουρκία ή στις αραβικές χώρες. Άλλωστε η Ελλάδα έχει κι εκείνη τη δική της παράδοση –τα Κρητικά, τα Ηπειρώτικα– πράγματα τα οποία κάνουν ακριβώς αυτό: ακροβατούν μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Κι αυτή είναι η ομορφιά τους.
Εσύ θα μπορούσες να εκφραστείς στα Αγγλικά;
(Γέλια) Νομίζω πως αν το πάρω κάποια στιγμή απόφαση, για οποιονδήποτε λόγο, στην καλύτερη περίπτωση θα φάμε μαρούλια... Πρώτα απ’ όλα για θέμα προφοράς. Τίποτα, τίποτα, το μαρούλι το 'χεις σίγουρο!
Η αγγλόφωνη σκηνή σου αρέσει;
Πάρα πολύ. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να ακούσω τη Μόνικα, είχα μείνει και την κοιτούσα με ανοιχτό το στόμα. Είναι φοβερό παιδί και πραγματικά έχει άστρο. Και η Μαριέττα Φαφούτη μου αρέσει πολύ.
Σε μια εποχή που οι δισκογραφικές κλείνουν η μία μετά την άλλη εσύ δημιουργείς τη Phonograph. Επιχειρηματική τόλμη ή ρομαντική τρέλα;
Εδώ ταιριάζει μια κουβέντα που είπε η μάνατζέρ μου, η Κατερίνα Σταματάκη, στην παρουσίαση του δίσκου: είναι λέει «σαν να ανοίγεις λουλουδάδικο στη λωρίδα της Γάζας» (γέλια). Πιστεύω ότι κολλάει ιδανικά, γιατί είναι πραγματικά μια τραγική περίοδος. Όπως όλοι ξέρουμε, τα CD δεν πουλάνε. Πέρα από αυτό, ζούμε και σε μια περίοδο όπου όλες οι μεγάλες δισκογραφικές ούτε καν μπαίνουν στη διαδικασία να στηρίξουν πραγματικά έναν νέο καλλιτέχνη... Και επειδή έκανα και ο ίδιος κάποια ραντεβού πριν πάρω την απόφαση για τη Phonograph, συνειδητοποίησα πράγματα τα οποία με στεναχώρησαν πολύ. Ουσιαστικά είδα πως, αν δεν κάνεις μόνος σου μια προσπάθεια, απλά δεν παίζει τίποτα. Έτσι είπαμε με τον Νίκο Μακράκη να κάνουμε μια εταιρία και να βοηθήσουμε τη νέα γενιά κυρίως να κάνει πραγματικότητα αυτό που αγαπάει. Με άλλα λόγια, έκανα την προσωπική μου διαδρομή, έμαθα κάποια πράγματα και από 'δω και πέρα –εκτός από τον εαυτό μου– θα ήθελα να βοηθήσω και όποιον άλλο θέλει πραγματικά να βγάλει έναν δίσκο. Δεν την αντιμετωπίζω καν σαν δισκογραφική εταιρία τη Phonograph, θα έλεγα πως περισσότερο είναι μια οργάνωση και μακάρι κάτω από την «ομπρέλα» της κάποια στιγμή να μαζευτούν όσοι περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες γίνεται. Ρομαντική τρέλα, λοιπόν.
Έγινες γνωστός σαν τραγουδιστής του Γιάννη Μαρκόπουλου. Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι της ηλικίας σου ζουν αρκετά απομακρυσμένοι από το έργο του, όπως και από το έργο του Χατζιδάκι ή του Θεοδωράκη. Σε στεναχωρεί αυτό, ως τραγουδιστή;
Να σου πω την αλήθεια, δεν με στεναχωρεί καθόλου. Πολλές φορές ακούγονται πολύ γνωστά κομμάτια των συνθετών που ανέφερες, τα οποία όλοι τα ξέρουν, αλλά δεν μπορούν να σου πουν ποιος τα έχει γράψει. Και θεωρώ πως φταίνε οι ίδιοι οι συνθέτες γι’ αυτό. Ξέρεις, λέμε ότι στις πίστες πάει ο κόσμος και διασκεδάζει και χορεύει και η αλήθεια είναι πως τα άτομα του δικού μου χώρου τα χλευάζουν ως ένα βαθμό όλα αυτά. Όμως πολλές φορές πρέπει να βλέπεις τι είναι αυτό που κάνουν σωστά οι άλλοι. Ο κόσμος πάει εκεί και διασκεδάζει ενώ στη δική μας σκηνή έρχεται απλά για να ψυχαγωγηθεί. Το να τον έχεις σε μια καρέκλα και να πρέπει να ακούσει τη μουσική σου και ενδεχομένως τους στίχους μεγάλων Ελλήνων ποιητών, ΟΚ, καλό είναι, όμως ο πολύς κόσμος θα σου πει, «εγώ φίλε θέλω να χορέψω και να τραγουδήσω». Προσωπικά το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Άρα κάτι λάθος κάνουμε κι εμείς...
Έχεις ζήσει κάποια χρόνια στο εξωτερικό. Αν η κατάσταση στη χώρα γινόταν τόσο δύσκολη ώστε δεν μπορούσες πλέον να δημιουργήσεις και να λειτουργήσεις εδώ, θα ήσουν διατεθειμένος να ξαναφύγεις;
Θα σου πω μια ιστορία η οποία συνέβη μια από τις φορές που επέστρεφα από Αγγλία. Ήμουν στο αεροπλάνο και κοιμόμουνα. Κάποια στιγμή ανοίγω τα μάτια μου, κοιτάω από κάτω και βλέπω θάλασσα. Παρατήρησα πως τα χρώματα ήταν κάπως, δηλαδή φαινότανε ότι δεν ήταν Ελλάδα, το κατάλαβα αμέσως –ούτε και ξέρω τώρα να σου πω πού ακριβώς ήμασταν. Οπότε συνεχίζω να κοιμάμαι και ξαφνικά, μετά από λίγη ώρα, ακούω μια Αγγλίδα που καθόταν πίσω μου να φωνάζει, «Αmazing! Amazing!». Ανοίγω τα μάτια μου, κοιτάζω κάτω και βλέπω τη θάλασσα καταγάλανη και φωτεινή και αυτή η εικόνα με ακολουθεί μέχρι σήμερα. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως δεν θα ήθελα να ζω πουθενά αλλού. Από την άλλη, καταλαβαίνω και όσους δεν βλέπουν μέλλον εδώ και σηκώνονται και φεύγουν. Απλά όσοι από μας έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε λίγη περισσότερη υπομονή πρέπει να μείνουμε και να στηρίξουμε σε όλη αυτήν την κατάσταση. Άλλωστε όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης, δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί.
Στον δίσκο σου συναντάμε αρκετά έντονα και το παραδοσιακό στοιχείο. Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να κάνεις έναν δίσκο μόνο με παραδοσιακά όργανα;
Ναι, είναι κάτι που ίσως μελλοντικά το κάνω. Θα μου άρεσε πάρα πολύ και το θέλω. Όπως σου είπα και πριν αγαπάω πολύ την παράδοση και θα ήθελα να γίνει μια τέτοια δουλειά κάποια στιγμή. Δηλαδή θα ήθελα να πάρω κάποια τραγούδια παραδοσιακά και να τους βάλω λίγο πιο σύγχρονη ενορχήστρωση, χωρίς όμως να πειράξω τίποτα άλλο. Απλά να δημιουργήσω μια κάπως πιο μοντέρνα εκδοχή.
Ολοκλήρωσες μόλις τις εμφανίσεις σου στον Σταυρό Του Νότου. Να περιμένουμε να σε δούμε κάπου αλλού μέσα στους επόμενους μήνες;
Ναι, τα live στον Σταυρό τελειώσανε και ευτυχώς πήγαν πάρα πολύ καλά. Τώρα θα φύγω για Νέα Υόρκη για μια συναυλία στις 27 του μήνα με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Μάριο Φραγκούλη. Στα σκαριά προς το παρόν δεν έχουμε κάτι σίγουρο, τώρα συζητάμε και κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει μια εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη και μετά πάλι μια σειρά εμφανίσεων στην Αθήνα. Κάπως έτσι θα κυλήσει η ιστορία και ελπίζω το καλοκαιράκι να πάμε και σε κανένα φεστιβάλ. Τώρα, για την εταιρία, το σίγουρο είναι πως μέσα στον Φλεβάρη θα κυκλοφορήσουν δύο δουλείες –της Μαρίνας Ρίζου και του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Είμαι πολύ χαρούμενος αλλά και πολύ περήφανος γι’ αυτές, ξέρω από τώρα πως θα πάνε καλά. Μέχρι το καλοκαίρι δεν θα υπάρξει κάτι άλλο. Μακάρι να πάει καλά όλο αυτό και λίγο αργότερα να βγουν κι άλλοι δίσκοι νέων καλλιτεχνών ώστε να συνεχίζει να ανακυκλώνεται αυτή η ιστορία που τόσο αγαπάμε όλοι μας.
{youtube}ueE09IjyGoY{/youtube}
