Ελάχιστους ανθρώπους θα βρούμε στην ελληνική μουσική πιάτσα (πέραν του λαϊκού και ελαφρολαϊκου φάσματος) που να έχουν τις περγαμηνές αυτού του κυρίου. Και μόνο η ουσιαστική συμμετοχή του στους διαχρονικούς Socrates αλλά και στους ασφαλώς προωθημένους (δεδομένων των κριτηρίων της εποχής) Shpinx, θα έφτανε. Δεν περιορίστηκε εκεί όμως ο Γιώργος Τρανταλίδης, έχοντας να επιδείξει πάμπολλες συνεργασίες (προσωπικά μου αρέσει εκείνη με τον Βασίλη Λέκκα) αλλά και προσωπικές κυκλοφορίες, με τελευταία το περσινό Global Vision. Με αφορμή την επικείμενη συμμετοχή του στο Ρεματιά Jazz Festival (την επόμενη Τετάρτη, 11 Ιουλίου, στο θέατρο Ρεματιάς, μαζί με τους Γιώργο Κοντραφούρη και Γιώτη Σαμαρά) καταφέραμε να βρούμε τον πολυσχιδή και πολυάσχολο μουσικό και να του απευθύνουμε μερικές ερωτήσεις….
Αν και έχετε υπηρετήσει με ευσυνειδησία το αμερικάνικης κοπής fusion, εντούτοις στο Global Vision κάνατε ένα φανερό άνοιγμα προς πολυρρυθμίες προερχόμενες από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, αλλά και προς ενορχηστρώσεις που περνούν στον χώρο του αυτοσχεδιασμού (όσο οξύμωρο και αν ακούγεται το τελευταίο). Ήταν αποτέλεσμα κάποιου ηχητικού σχεδιασμού σας προτού μπείτε στο στούντιο; Ή ήρθε ως αποτέλεσμα της τριβής σας με την πλειάδα των μουσικών που συμμετέχουν στο άλμπουμ;
Αυτό που προσπαθώ να υπηρετώ τόσα χρόνια, είναι η μουσική. Δεν το βλέπω σαν αμερικάνικη fusion ή σαν ευρωπαϊκή fusion… Δεν θα μπορούσα ποτέ να κατατάξω αυτό που κάνω σε ένα είδος. Ζώντας άλλωστε στη Ελλάδα, μέσα στα ακούσματά μου είναι και η παραδοσιακή ελληνική μουσική την οποία άκουγαν κυρίως οι γονείς μου. Αυτός ο ήχος μπήκε μόνος του μέσα στη μουσική μου.
Όσο για τις πολυρρυθμίες, φυσικά και ο ρυθμός προέρχεται από την Αφρική, αλλά και η ελληνική μουσική βασίζεται στην πολυρρυθμία και κυρίως στους μονούς ρυθμούς, όπως τα ¾ τα 7/8, τα 9/8, 11/8 κλπ. Θαύμαζα από πολύ μικρός τον Elvin Jones τις επιρροές που είχε από την αφρικάνικη κουλτούρα. Σίγουρα λοιπόν με επηρέασε πάρα πολύ. Το Global Vision θα έλεγα ότι έχει κι αυτό το χαρακτηριστικό που εντόπισε ο μεγάλος παραγωγός της Blue Note, Michael Cuscuna, κάνοντας λόγο για ένα «very original blend of the John Coltrane and Elvin Jones school».
Όσον αφορά στην ερώτηση του ηχητικού σχεδιασμού: δεν νομίζω. Πάντοτε στη μουσική μου προσπαθώ να βγάλω όσα συναισθήματα έχω μέσα μου. Άλλωστε στο Global Vision είχα τη χαρά να συνεργαστώ με κορυφαίους Έλληνες και ξένους μουσικούς, όπως τους:
Tony Lakatos
Alex Foster
Barry Finnerty
Ron McClure
Fred Lipsius
Παντελής Μπενετάτος
Παναγιώτης Σαμαράς
Χάρης Λαμπράκης
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος
Αντώνης Ανδρέου
Γιώργος Κοντραφούρης
Νίκος Νεραντζόπουλος
Σοφία Λαμπροπούλου
Manuel Orza
Kiki-Cha
Νίκος Σιδηροκαστρίτης
Όλοι χάρισαν απλόχερα τη ζεστασιά και το ταλέντο τους.
Μάλλον πρέπει να είστε ο μοναδικός ντράμερ στον κόσμο, που, ενώ κάνατε προσωπικό δίσκο, προσκαλέσατε και άλλον ντράμερ να παίξει σ’ αυτόν. Αναφέρομαι φυσικά στην περίπτωση του θαυμάσιου μπατερίστα Νίκου Σιδηροκαστρίτη –θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτή τη συνεργασία;
Το συγκεκριμένο κομμάτι όπου συμμετείχε ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης, το “Josef”, είναι αφιερωμένο στον Joe Zawinul των Weather Report. Όταν έμαθα ότι πέθανε, έφτιαξα αυτό το κομμάτι… Δεν επιθυμούσα καν να μπει στο CD. Το έβαλα μετά από υπόδειξη του Γιώτη Σαμαρά. O ήχος του Νίκου θεωρώ ότι ταίριαζε πολύ περισσότερο, ήταν πολύ καλύτερος από τον δικό μου στο συγκεκριμένο κομμάτι.
Οι ηχογραφήσεις έγιναν με ολόκληρα τα ανά σύνθεση σχήματα ή με overdubs, ένεκα αποστάσεων με αρκετούς από τους προαναφερθέντες μουσικούς;
Ένεκα αποστάσεων, με κάποιους μουσικούς όπως ο Fred Lipsius των Blood Sweat & Tears (το γκρουπ που πάντρεψε την τζαζ με το ροκ), ο Barry Finnerty (κιθαρίστας των Brecker Brothers, του Miles Davis, των Crusaders) και ο Ron MacClure (από το κουαρτέτο με τους Keith Jarrett, Jack de Jonette & Charles Lloyd) η ηχογράφηση έγινε με overdubs. Με πολλούς άλλους γράψαμε όλοι μαζί.
H μίξη του δίσκου ορίστηκε ουσιαστικά από τις ενορχηστρώσεις;
Πάντα η μίξη ενός δίσκου ορίζεται από τις ενορχηστρώσεις. Ο ήχος προκαθορίζεται κυρίως από αυτές. Προσπαθώ, όσο το δυνατόν, ο ήχος μου να είναι φυσικός και να ακουμπάω κυρίως στον αρχέγονο και καθαρό ήχο του κάθε οργάνου.
Ποιο βρήκατε, σε προσωπικό ή πρακτικό επίπεδο, ως δυσκολότερο σημείο στην περάτωση του Global Vision;
Το πρώτο δείγμα που πήρα στα χέρια μου από το εργοστάσιο. Ήταν μια ολόκληρη παρτίδα χιλίων CD, τα οποία δεν έπαιζαν!
Με ποιον τρόπο ενσαρκώνουν τα παιδιά του artwork –το μαύρο κορίτσι στο οπισθόφυλλο και τα δυο μικρά κορίτσια στο εξώφυλλο– τον τίτλο Global Vision;
Το artwork αποτελεί ένα αφιέρωμα που έχει να κάνει με την αθωότητα και με τα παιδιά. Τα παιδιά πιστεύω ότι βιώνουν πολύ περισσότερο –και πολύ πιο άσχημα– από εμάς τους μεγάλους αυτό που γίνεται γύρω μας, αφού εμείς το έχουμε δημιουργήσει. Αλλά, κατά έναν μαγικό τρόπο, τα παιδιά μπορούν να δώσουν και τη λύση, μιας και το μέλλον τους ανήκει.
Τι είναι αυτό που προσφέρει ο χρόνος σε έναν μουσικό, εκτός από την εκτελεστική δεινότητα και τη συνθετική ικανότητα;
Την ψυχή. Αν ο μουσικός δεν περιορίζεται στην τεχνική και δεν είναι αυτό το σημαντικότερο που έχει να επιδείξει, τα χρόνια του προσθέτουν περισσότερη ευαισθησία. Η πείρα τον κάνει να γίνεται καλύτερος και να παίζει με καρδιά και ψυχή. Η ψυχή αναπληρώνει κατά πολύ την τεχνική. Κατά τη γνώμη μου η ψυχή έχει τον κύριο λόγο.
Στις 11 Ιουλίου θα συμμετάσχετε στο Ρεματιά Jazz Festival σε μια “Trilogia”, μαζί με τον Γιώργο Κοντραφούρη (hammond) και Γιώτη Σαμαρά (ηλεκτρική κιθάρα). Πώς κλείστηκε αυτή η συνεύρεση δεξιοτεχνών και σε τι αποσκοπείτε με αυτή την κοινή σας εμφάνιση;
Με τον Γιώτη Σαμαρά είμαστε φίλοι και παίζουμε από το 1976. Τον Γιώργο Κοντραφούρη τον γνώρισα το 1983, ήταν μαθητής ακόμα. Τους θεωρώ από τις μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής τζαζ, τους θαυμάζω. Αλλά, κυρίως, θαυμάζω την ψυχή τους πάνω στο παίξιμο και το ήθος τους. Τους σέβομαι απεριόριστα. Θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα τυχερό που συνεργάζομαι με αυτούς τους δυο μεγάλους Έλληνες μουσικούς.
{youtube}GZM_tjzkE8s{/youtube}
