Ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης δίνει το παρών σε δισκογραφία και μουσικές σκηνές εδώ και περίπου 30 χρόνια. Επιστρέφει δε με καινούργια δουλειά, ενώ παράλληλα συνεχίζει τις ζωντανές του εμφανίσεις στην Αυλαία –με την επόμενη να είναι προγραμματισμένη για μεθαύριο Παρασκευή, 6 Απριλίου. Λίγο πριν βγει στη σκηνή μας χαρίζει δυο κουβέντες για ό,τι μας απασχολεί...
Αυτά τα τριάντα χρόνια παρουσίας δεν σας δημιουργούν ένα αίσθημα ασφάλειας;
Ναι. Η τέχνη είναι ένα καταφύγιο, μια παρηγοριά στις δύσκολες στιγμές. Είναι δώρο να ζεις από αυτό που αγαπάς. Είναι δεδομένο εξάλλου ότι στον αγώνα της επιβίωσης θα ταλαιπωρηθείς. Όμως είναι πολύ διαφορετικό να ταλαιπωρείσαι από κάτι που σιχαίνεσαι, από το να ταλαιπωρείσαι από κάτι που αγαπάς.
Τι κλίμα επικρατεί στις παραστάσεις;
Είναι το αντίθετο του ναι σε όλα. Επιχειρούμε να είμαστε απαξιωτικοί σε αυτή την ξεφτίλα η οποία έχει προκύψει στην ζωή μας. Ποθούμε να είμαστε συνεχώς ερωτευμένοι με τη ζωή, με την τέχνη μας, με τον κόσμο που έρχεται. Συντροφιά μας ήταν, είναι και θα είναι τα τραγούδια.
Τι ήχο θα έχει η καινούργια δουλειά;
Ό,τι έχω κάνει μέσα στα χρόνια. Η ροκ εκφορά με τον τρόπο που εγώ την αντιλαμβάνομαι και η ψυχή του λαϊκού και δημοτικού τραγουδιού, αλλά με μια διαφορετική προσέγγιση. Θα υπάρχει δηλαδή αυτή η βεντάλια που έχω φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν αντιμετωπίζω ρατσιστικά ούτε τα μέσα, ούτε τα όργανα. Αγαπώ το τρίχορδο μπουζούκι όσο με συνεπαίρνει και η ηλεκτρική κιθάρα. Γρατζουνάω και τα δυο. Δεν θα κολλήσω λοιπόν στη φόρμα, θέλω να είναι εντελώς ελεύθερο. Είναι λίγο φιλόδοξη η καινούργια δουλειά. Τη θέλω να είναι σαν χρονογράφημα, σαν φωτογραφικό estantane.
Αφορμή για αυτήν υπήρξε ένα τετράδιο στο οποίο γράφατε σκέψεις και ποιήματα όταν ήσασταν φοιτητής. Δηλαδή, αν δεν είχε βρεθεί αυτό το τετράδιο, δεν θα κάνατε καινούργια δουλειά;
Όχι, θα έκανα κάτι –απλά δεν θα ήταν η συγκεκριμένη δουλειά. Σε αυτήν έχω συνδέσει το τότε με το τώρα. Το παρελθόν προβάλλεται με έναν τρόπο μαγικό στο σήμερα και υπάρχει και το σήμερα με τη δική του ωριμότητα, τη δική του ανάγκη και το δικό του ζόρι. Είναι όλα αυτά που προσπαθούμε να προδώσουμε. Κάποια στιγμή πιστέψαμε ότι τα είχαμε προδώσει και τα είχαμε νικήσει, αλλά δεν ισχύει αυτό. Περνάνε τα χρόνια και βρίσκουν τη δίοδο και το εύκρατο κλίμα για να ξαναζωντανέψουν. Ο στίχος έχει σαφώς κοινωνικό αντίκτυπο, είναι όμως και ερωτικός. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς έρωτα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ή απλά σήμερα τη διαβάζουμε με καθαρή ματιά;
Ισχύουν και τα δύο και λειτουργούν συμπληρωματικά. Αυτό όμως δεν αναιρεί το αυθύπαρκτο της αρχής ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το ότι τη διαβάζουμε ή δεν τη διαβάζουμε καθαρά εξαρτάται από την κοινωνική συγκυρία. Ακόμη κι αυτή η κουβέντα που κάνουμε, όμως, αποτελεί μια εξαιρετική αρχή. Είναι πολύ σημαντικό να μιλήσουμε για αυτά τα πράγματα.
Τι είναι αυτό που δεν διαπραγματεύεστε;
Έχουν περάσει τα χρόνια και υπάρχουν πολλά στοιχεία τα οποία με συναποτελούν. Νομίζω όμως ότι το κυρίαρχο πράγμα στη ζωή μου είναι τα παιδιά μου. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να θεωρήσω διαπραγματεύσιμο σε εκείνο το πεδίο. Απ’ την άλλη, έχω τη δυσκαμψία μου σχετικά με την ιδεολογική μου ταυτότητα: δεν μπορώ εύκολα να αλλάξω τις πεποιθήσεις μου και τις απόψεις μου.
Ακόμη και τώρα που ζορίζουν τα πράγματα;
Ό,τι ήταν να κάνω, το ’χω κάνει. Έκανα αυτή τη βόλτα. Έτσι κι αλλιώς από το σύστημα κανείς δεν βγαίνει νικητής. Ο μόνος τρόπος να το νικήσεις είναι να το γκρεμίσεις. Δεν μπορείς να τα βάλεις με το σύστημα και να βγεις νικητής.
Ξεφύγατε όμως από πολλά κλισέ...
Αυτό είναι άλλο θέμα. Με έχει βοηθήσει κάποιος κόσμος, ο οποίος αντιλαμβάνεται την τέχνη μου και με στηρίζει. Ουσιαστικά η τέχνη μας υπάρχει, ανασαίνει και ανασταίνεται όταν υπάρχει ο κόσμος. Εκείνος σου δίνει το κουράγιο να προχωρήσεις. Δεν μπορώ χωρίς τον άνθρωπο. Δεν μπορώ μόνος μου.
