Το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ (Η Αγάπη Θα Λάμψει) βρίσκεται ήδη στα ράφια των δισκοπωλείων, η αναμενόμενη από πολύ κόσμο επανασύνδεση των Ονειροπαγίδα είναι ήδη σε ισχύ, ενώ ο ίδιος θα ανέβει και στη σκηνή του 6 D.O.G.S. την ερχόμενη Παρασκευή 9 Μαρτίου, για ένα κοινό live με τους Μέντα. Με αφορμή λοιπόν όλα τα παραπάνω, ο Χρήστος Λαϊνάς βρήκε λίγο χρόνο να μας μιλήσει για τις κύριες ασχολίες του αυτή τη περίοδο, για τις επιρροές και τις συνεργασίες του εντός στούντιο (μεταξύ άλλων και με τον Ντέμη Ρούσσο), για μια ενοχλητική τάση στις σύγχρονες γυναικείες φωνές, καθώς και για την αγάπη του για το hip hop...
Τα τραγούδια του άλμπουμ Η Αγάπη Θα Λάμψει πόσο πίσω χρονολογούνται; Είναι όλα τους νέες ιδέες ή υπήρχαν στο συρτάρι για καιρό;
Κάποια τραγούδια όντως με «ταλαιπωρούσαν» για χρόνια, κυρίως επειδή δεν θα μπορούσαν να παιχτούν από την Ονειροπαγίδα, για παράδειγμα. Υπήρξαν όμως κι άλλα, τα οποία προέκυψαν στην πορεία. Πολύ πιο πρόσφατα χρονικά μα κι εκείνα στα οποία δούλεψα με περισσότερη όρεξη.
Το ευρηματικό βιντεοκλίπ για το “Ή Αγάπη Θα Λάμψει” πώς προέκυψε; Είχες ενεργό ρόλο στη σύλληψη της αρχικής ιδέας;
Το βιντεοκλίπ προέκυψε απ’ την ανάγκη να παιχτεί το πιο εμπορικό τραγούδι του δίσκου και στην τηλεόραση. Η (πολύ) αρχική ιδέα ήταν δική μου, δηλαδή ένας τύπος που νομίζει ότι είναι ο θεός της αγάπης ή του έρωτα και έρχεται αντιμέτωπος με τον χλευασμό της πόλης, όμως στο τέλος ανακαλύπτει ότι δεν είναι ακριβώς μόνος του! Ο Γρηγόρης Ρέντης, ο σκηνοθέτης του κλιπ, έβαλε κατόπιν τάξη σε αυτή την πρωτόλεια ιδέα και είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάστηκα μαζί του. Θυμάμαι να τον παίρνω τηλέφωνο κατενθουσιασμένος, λέγοντάς του ότι βρήκα τον τύπο που έχει τον KITT!
Η εποχή και η κληρονομιά των Ονειροπαγίδα τι αναμνήσεις σου έχει αφήσει; Θεωρείς το συγκρότημα υποτιμημένο από την εγχώρια μουσική ιστορία;
Η Ονειροπαγίδα είναι το γκρουπ μέσα απ´ το οποίο ήρθα σε επαφή με την μουσική που μου άρεσε –και με τη δημιουργία γενικότερα. Μόνο όμορφες αναμνήσεις μπορώ λοιπόν να έχω από ένα τέτοιο συγκρότημα. Θυμάμαι να περνάμε άπειρες ώρες με τον Στέλιο στο διαμέρισμά του στα Εξάρχεια και να γράφουμε τα πρώτα μας τραγούδια μην γνωρίζοντας καλά ο ένας τον άλλον. Θυμάμαι επίσης την πρώτη μου μέρα στο στούντιο, την επαφή μου με την ηχογράφηση, τη γνωριμία μου με τον Coti, το Studio II, τον Βλάσση Ερημάκη. Τη μόνη φορά που θυμάμαι ότι ένιωσα απογοητευμένος ήταν όταν η Παυλίνα ανακοίνωσε ότι θα φύγει για Αγγλία και επομένως κι απ´ τη μπάντα... Εκεί ήταν που άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου, είχα πραγματικά ταυτίσει τα τραγούδια που έγραφα με τη φωνή της. Δεν θεωρώ ότι η Ονειροπαγίδα υποτιμήθηκε, εκτός εάν εννοείς το ότι δεν γίναμε ποτέ πολύ mainstream. Για μένα αυτό είναι θέμα προτεραιοτήτων. Και πρώτος στόχος της Ονειροπαγίδας ήταν πάντα τα καλά τραγούδια και οι όμορφοι ήχοι. Ίσως, εάν είχαμε μεγαλύτερη διάρκεια, να ερχόταν και η μεγάλη αναγνώριση –από την άλλη, δεν κάναμε ποτέ μουσική με αυτό ως στόχο.
Μπορείς να μας αποκαλύψεις κάτι για τον επερχόμενο δίσκο-επιστροφή που έχετε προαναγγείλει; Πρέπει να περιμένουμε και ζωντανές εμφανίσεις δεδομένης και της μετανάστευσης κάποιων μελών;
Ο δίσκος θα είναι κιθαριστικός. Θυμίζει περισσότερο τους δύο πρώτους μας δίσκους θα έλεγα, ενώ στα φωνητικά επέστρεψε η Παυλίνα –κάτι που μας κάνει όλους πολύ χαρούμενους! Όσον αφορά στα live, σίγουρα θα γίνει η παρουσίαση του δίσκου κάποια στιγμή μετά την κυκλοφορία.
Με βάση τη μουσική των Ονειροπαγίδα, ένας δίσκος σαν το Η Αγάπη Θα Λάμψει μπορεί να θεωρηθεί ως λογικό βήμα. Αλλά το project των Ως Αιδώ πώς χωράει στην εξίσωση; Μίλησε μας λίγο γι’ αυτό και για το αν υπάρχουν σκέψεις για καινούργιο υλικό στο μέλλον...
Η επαφή μου με το hip hop έχει τις ρίζες της πολλά χρόνια πριν. Πριν ακόμα και από την Ονειροπαγίδα, φαντάσου. Ο ξάδελφός μου, ο Δημήτρης ο Καντάρης –πολύ παλιό μέλος των Νέβμα– όπως και ο Νεκτάριος ο Καραγιάννης ήταν εκείνοι που με έκαναν να αγαπήσω το είδος, μέσα από κασέτες των Run DMC και των Public Enemy. Ακόμα θυμάμαι το δωματιάκι στην Ηλιούπολη όπου μαζεύονταν και χόρευαν break dance και πήγαινα εγώ και ο αδελφός μου για να τους χαζέψουμε. Με τους δύο προηγούμενους μεγαλώσαμε μαζί και κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, δημιουργήσαμε κι ένα συγκρότημα, τους Ως Αιδώ. Ίσως κάποια στιγμή να αξιωθούμε να γράψουμε νέο υλικό, μέχρι στιγμής πάντως δεν είναι κάτι που συζητάμε.
Ποιος έκανε το πρώτο βήμα για τη συνεργασία με την Inner Ear; Πήγες εσύ σε αυτούς ή σε πλησιάσανε πρώτοι εκείνοι;
Ήταν αμοιβαία τα αισθήματα! Ο Περικλής ήθελε να ακούσει μέρος του υλικού κι εγώ δεν είχα στο μυαλό μου άλλη εταιρεία γι’ αυτό. Ήθελα να είμαι μέρος της Inner Ear.
Κρίνοντας από τον ήχο που έχει η μουσική σου, ένας παρατηρητής θα μπορούσε να βγάλει το συμπέρασμα ότι τα ακούσματά σου είναι αρκετά πολυσυλλεκτικά. Ισχύει κάτι τέτοιο; Ανάφερέ μας μερικές από τις βασικές επιρροές σου ή κάποια από τα πρόσφατα ακούσματά σου.
Ισχύει. Μου αρέσει πολύ η μαύρη μουσική και συγκεκριμένα η soul, όπως μου αρέσει και η ηλεκτρονική σκηνή της Γαλλίας. Ακούω αρκετό hip hop κατά καιρούς, πολλές όμως φορές μπορεί να σκαλώσω με τον Ravel. Μου αρέσουν οι Στέρεο Νόβα, ο John Frusciante, o Phil Spector, o Antonio Carlos Jobim, ο Steve Reich... Αυτά που μου αρέσουν με επηρεάζουν κιόλας και ας είναι αρκετά και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.
Ένα μεγάλο κομμάτι της μέχρι στιγμής πορείας σου ήταν (και είναι) οι συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες. Για ποια από αυτές είσαι ιδιαιτέρως υπερήφανος και με ποια πέρασες πιο ευχάριστα στο στούντιο;
Κάποια στιγμή συνεργάστηκα με τον Ντέμη Ρούσσο, αλλά αυτό απλά το αναφέρω γιατί είναι η πιο «κουφή» συνεργασία με έναν τόσο διάσημο καλλιτέχνη. Συνεργασία που δεν περίμενα ποτέ να μου τύχει! Φυσικά δεν με κάνει περισσότερο περήφανο κάτι τέτοιο, ούτε και νομίζω ότι μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Από όλους όσους συνεργαστήκαμε έχω πάρει πάρα πολλά και θέλω να ελπίζω ότι έχω δώσει επίσης. Με τους Film πάντως περνάω πολύ ωραία όταν ηχογραφούμε, ρίχνουμε πολύ γέλιο!
Το “Avec Toi” πώς και δεν συμπεριλήφθηκε στον δίσκο; Ειδικά λόγω της αναγνωρισιμότητας που είχε από τη συμμετοχή του σε γνωστή τηλεοπτική διαφήμιση;
Από κοινού θεωρήσαμε με τον Περικλή, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, ότι θα ταίριαζε να μπει σαν b-side στο single του “Η Αγάπη Θα Λάμψει”. Ίσως γιατί έχει στίχους στα Γαλλικά και θα ήταν κάπως μόνο του μέσα σε ένα ελληνόφωνο άλμπουμ; Σημασία έχει ότι υπάρχει εκεί έξω και ότι ο κόσμος το αγαπάει.
Πες μας μερικές πληροφορίες για τα νέα τραγούδια των ιστορικών Razastarr, των οποίων πλέον αποτελείς μέλος. Σε τι ύφος κυμαίνεται το νέο υλικό;
Οι Razastarr είναι το αγαπημένο μου ελληνικό hip hop group και είμαι πολύ περήφανος που παίζω μαζί τους. Το νέο τους άλμπουμ έχει πολλά φυσικά όργανα, αναλογικά synths, rhodes, πνευστά και φυσικά μαγικούς στοίχους. Θεωρώ ότι o Ανδρέας και ο Νίκος γράφουν πολύ ακομπλεξάριστα και με ειλικρίνεια, έχοντας ένα φυσικό χάρισμα ποιητικής γραφής μακριά από λεκτικούς και χρονικούς εντυπωσιασμούς, οι οποίοι μαστίζουν χρόνια τώρα το ελληνικό hip hop.
Μια φωνή σαν της Παυλίνας Μιχαηλίδη γιατί δεν την ακούμε πιο συχνά στην εγχώρια μουσική παραγωγή;
Για να τραγουδήσει κάποιος πρέπει να έχει συνδέσει την ψυχή του με τη φωνή του και όχι τη φωνή του με το πονηρό μυαλό του... Εννοώ δεν τραγουδάς για να εντυπωσιάσεις κανέναν, δεν συμμετέχεις σε κάποιον διαγωνισμό. Δυστυχώς συναντάμε πολύ συχνά Ελληνίδες τραγουδίστριες οι οποίες πάσχουν απ’ το σύνδρομο της «Big Mama», όπως το λέω εγώ. Μπλουζ γυρίσματα και κορόνες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με το κομμάτι... Για να μην μιλήσουμε για το εάν μπορούνε να το μιμηθούνε κάτι τέτοιο πραγματικά σωστά. Στις μέρες μας η Etten και η Nalyssa Green είναι δύο πολύ καλές φωνές που... παραμένουν λευκές!
Ποια σύνθεσή σου θα έβαζες να ακούσουν τα εγγόνια σου, αρκετά χρόνια από τώρα, ως ένα χαρακτηριστικό δείγμα της μουσικής σου;
Για να έχεις εγγόνια δεν πρέπει να έχεις και παιδιά πρώτα; Χμμμμ...
