Έπειτα από μακροχρόνια αναζήτηση του καζανιού με τα χρυσά νομίσματα στην άκρη του ουράνιου τόξου (όπου χρυσά νομίσματα, βάλτε αγαπημένες μουσικές και παραμύθια), οι νεοσύστατοι Pot Of Gold κατέληξαν στη μουσική παράσταση «Chi minamor-bheanna... I see the great mountains...», στην οποία ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια του κοινού θρύλους από αλλοτινές εποχές. Για αρχή, καταπιάνονται με κέλτικους μύθους, για τους οποίους μας μιλούν και μας τραγουδούν κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο θέατρο Ειλισσός –από μεθαύριο Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου και μετά. Μιλήσαμε λοιπόν ιντερνετικώς με τον έναν εκ των τεσσάρων Pot Of Gold, Δημήτρη Μπάρμπα, για να μας αναλύσει μεταξύ άλλων την προέλευση του ονόματός τους, την επιλογή των συγκεκριμένων παραμυθιών, αλλά και τις ομοιότητες-διαφορές μεταξύ συναυλίας και παράστασης...
Πατώντας στο Google τη φράση «Pot Of Gold» είχα, μεταξύ άλλων, τα εξής αποτελέσματα: α) ιρλανδικός μύθος που θέλει στο τέλος του ουράνιου τόξου να βρίσκεται ένα σακί με χρυσά νομίσματα β) άλμπουμ (συλλογή) των Rainbow γ) ομώνυμη τηλεοπτική σειρά ή ταινία και δ) μάρκα σοκολάτας. Τι από όλα αυτά (ή όχι) ενέπνευσε το όνομα της ομάδας σας;
Η ομάδα Pot Of Gold δημιουργήθηκε από παιδικούς φίλους τους οποίους ενώνει η αγάπη για τη μουσική και για τις χώρες του φανταστικού, από τη στιγμή που γνωρίστηκαν. Έτσι λοιπόν το σακί ή το καζάνι, αυτό με τα χρυσά νομίσματα που βρίσκεται στην άκρη του ουράνιου τόξου, αντιπροσωπεύει για εμάς εκείνες τις ιστορίες που μας ταξίδευαν και μας ταξιδεύουν ακόμα. Ο συμβολισμός πίσω από όλα αυτά έχει να κάνει με το γεγονός ότι το καζάνι κρύβει μέσα του το δικό μας χρυσάφι: όσες μουσικές και παραμύθια αγαπήσαμε και τώρα θέλουμε να τα ενώσουμε με τον πραγματικό κόσμο και να τα παρουσιάσουμε με ένα τρόπο που, στα μάτια μας, έμοιαζε εξαιρετικά ιδιαίτερος. Το γεγονός μάλιστα ότι οι Rainbow έχουν ένα best of άλμπουμ με τον τίτλο Pot Of Gold –αν και δεν ήταν η βασική πηγή έμπνευσης του ονόματός μας– κάνει τον συμβολισμό ακόμα πιο δυνατό, γιατί η μουσική και οι στίχοι των Rainbow ήταν πάντα ένας από τους βασικούς λόγους που συνδυάζουμε στη ζωή μας τα παραμύθια με τη μουσική.
Η ομάδα σας δημιουργήθηκε με σκοπό να πραγματοποιήσει το συγκεκριμένο concept; Ή ενωθήκατε βάσει των κοινών σας ενδιαφερόντων και αυτό οδήγησε στη συνέχεια στην παράσταση «Chi minamor-bheanna... I see the great mountains...»;
Η ομάδα δημιουργήθηκε με ένα πολύ συγκεκριμένο concept: να ενώσει τον πραγματικό με τον φανταστικό κόσμο, με γέφυρα τη μουσική και τον λόγο. Ο βασικός σκοπός ύπαρξης της ομάδας Pot Of Gold είναι λοιπόν η μουσική αφήγηση παραμυθιών και θρύλων από όλον τον κόσμο και απ’ όλες τις εποχές. Γι’ αυτό ακριβώς θα μοιράσουμε τις εμφανίσεις μας σε κύκλους αφηγήσεων, με τον κάθε έναν να έχει ένα κεντρικό θέμα –είτε τοπογραφικό, είτε νοηματικό. Ο πρώτος κύκλος έχει λοιπόν τοπογραφικό χαρακτήρα που αφορά στην κέλτικη παράδοση, η οποία τυγχάνει να είναι και μία από τις αγαπημένες μας, λόγω των αξιών που προβάλλει μα και λόγω της ύπαρξης μέσα της φανταστικών πλασμάτων και ηρώων οι οποίοι μας έχουν εμπνεύσει.
Το αγγλικό κομμάτι του τίτλου της παράστασης το καταλαβαίνουμε, θέλεις να μας πεις τι σημαίνει το πρώτο μέρος;
Chi minamor-bheanna, αγγλιστί I See The Great Mountains! Η φράση αυτή είναι γραμμένη στα Γαελικά, ουσιαστικά την αρχαία γλώσσα των Κελτών. Το όνομα προέκυψε από τον κειμενογράφο μας Γιώργο Παπαγιαννάκη που, λόγω των σπουδών του στη Σκωτία, ήρθε σε μια πιο στενή επαφή με τη γλώσσα και με την παράδοση της χώρας. Η συγκεκριμένη μάλιστα φράση αποτελεί μια έκφραση «κλισέ» για τους κέλτικους θρύλους και είναι και τίτλος τραγουδιού, από τα πιο γνωστά της κέλτικης παράδοσης.
Λαμβάνοντας υπόψη τον (μισό) τίτλο καθώς και τη ρήση που είναι γραμμένη στο τέλος της σελίδας της παράστασης «Όποιος διαβάσει τρεις φορές τα που' ν' εδώ γραμμένα, άνδρας, γυναίκα ή παιδί, χρόνια εκατό θα κοιμηθεί...» αναρωτιέμαι για τη γλώσσα της αφήγησης. Είναι γλώσσα καθημερινή ή πιο ποιητική και προσαρμοσμένη στους μύθους τους οποίους έχετε διαλέξει;
Τα κείμενα της παράστασης αποτελούν μια θεατρική μεταφορά των βασικών κειμένων –του Γιώργου Παπαγιαννάκη, όπως προείπα– προσαρμοσμένη στις ανάγκες της μουσικής αφήγησης και στην ενορχήστρωση και σύνθεση που έκαναν τα άλλα δύο μέλη της ομάδας, ο Μιχάλης Ανδριτσόπουλος και ο Θάνος Μπαλτσαβιάς. Αυτό σημαίνει ότι πολλά πεζά κείμενα μεταμορφώθηκαν σε στίχους τραγουδιών, ενώ πολλοί διάλογοι μεταφέρθηκαν με ποιητική διάθεση, πάντοτε βέβαια με σεβασμό προς το αρχικό κέλτικο κείμενο.
Οι θρύλοι που έχετε συμπεριλάβει στην παράσταση ήταν προαποφασισμένοι; Ή καταλήξατε σε αυτούς όλοι μαζί; Στη δεύτερη περίπτωση με ποια κριτήρια τους επιλέξατε;
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε να κάνουμε με μια πληθώρα μύθων με τους οποίους θα θέλαμε να ασχοληθούμε. Έπρεπε όμως να επιλέξουμε κάποιους, ώστε να περιορίσουμε τον χρόνο της παράστασης. Η επιλογή έγινε μετά από πολλές συζητήσεις της ομάδας και τελικά προκρίθηκαν εκείνοι οι μύθοι που πιστέψαμε ότι μπορούν να αποδοθούν πιο ολοκληρωμένα σε μια μουσικοθεατρική σκηνή. Τα παραμύθια, λοιπόν είναι τα: Ο Κόννλα και η Νεράιδα, Άντριου Κόφφυ, Η Ιστορία της Ντίαντρι και Ο Αρραβώνας της Όλγουεν. Τέσσερα παραμύθια με ισορροπημένες δόσεις επικής παράδοσης, έντονης δράσης, κωμικών στοιχείων, πάθους, συγκίνησης και με πολλά επίπεδα προβληματισμού.
Η ενασχόλησή σας με παραμύθια και με ανθρώπους βγαλμένους από άλλες εποχές, με διαφορετικά ήθη και αξίες, ήταν στοχευμένη, δεδομένης της ανάγκης του κόσμου (ίσως και δικής σας) να πιστέψει σε ήρωες κι ένα αίσιο τέλος;
Η ανάγκη για την ύπαρξη ηρώων είναι δεδομένη σε κάθε εποχή. Άλλωστε στην καθημερινότητά μας συναντάμε πολλούς τέτοιους ανθρώπους και δεν είναι λίγες οι φορές που κι εσύ ο ίδιος γίνεσαι ήρωας για να αντεπεξέλθεις στις ανάγκες που προκύπτουν για εσένα και για τους γύρω σου. Στην εποχή μας η πίστη ότι μπορούμε να γίνουμε ήρωες είναι τόσο επιτακτική όσο ήταν πάντοτε. Η κέλτικη παράδοση μας θυμίζει ότι οφείλεις να παλέψεις για αυτά που πιστεύεις, οφείλεις να προστατέψεις αυτούς που αγαπάς και τίποτα δεν πρέπει να σε φοβίζει όταν ξέρεις να μάχεσαι. Το τέλος μπορεί να σε βρει θεωρητικά ηττημένο, όπως συμβαίνει σε κάποιους από τους ήρωες μας, αλλά ο αγώνας και μόνο που κάνουν αποτελεί παράδειγμα για όλους εμάς.
Εκτός από τη μουσική και την αφήγηση, τι άλλο μπορεί να ταξιδέψει το κοινό στα λιβάδια του Έριν και στα πέτρινα κάστρα της Έγκλα; Υπάρχει στην παράσταση οπτικό υλικό ή σκηνικά τα οποία παραπέμπουν στις ιστορίες σας;
Σταθήκαμε πολύ τυχεροί, καθώς ο χώρος που θα φιλοξενήσει τα παραμύθια μας ήταν ό,τι πιο ιδανικό μπορούσαμε να βρούμε για το συγκεκριμένο concept. Το θέατρο Ειλισσός είναι ένας ζεστός χώρος, έχει δηλαδή ακριβώς το μέγεθος και τη διαρρύθμιση που ευνοεί την αφήγηση παραμυθιών –όπως τότε που τα παραμύθια αποτελούσαν τη βασική πηγή ψυχαγωγίας των παιδιών. Σε αυτό το σημείο πρέπει να ευχαριστήσουμε πολύ τον Βασίλη Κρητικό, ο οποίος εμπιστεύτηκε και υποστήριξε την ιδέα μας και μας παραχώρησε τη σκηνή του Ειλισσού. Στον χώρο ασφαλώς κάναμε μια επέμβαση ώστε να παραπέμπει σε ένα δάσος στο οποίο ο βάρδος διηγείται τις ιστορίες των προγόνων του. Ένα δάσος που μέσα του κρύβει ζώα, φανταστικά πλάσματα, ιππότες, νεράιδες, βασιλιάδες και όλο το κοινό. Άλλωστε η αφίσα της παράστασης –ζωγραφιά του Μιχάλη– είναι ενδεικτική της ατμόσφαιρας που εκπέμπει ο χώρος και τα σκηνικά μας.
Εκτός από τον Μιχάλη Ανδριτσόπουλο και τον Θάνο Μπαλτσαβιά που έχουν ασχοληθεί με παραστάσεις στο παρελθόν, για σένα και για τον Γιώργο Παπαγιαννάκη είναι η πρώτη επαφή με κάτι τέτοιο; Ποιες είναι οι δυσκολίες ή οι εν γένει διαφορές σε αυτές τις πρόβες, σε σύγκριση με τις πρόβες που κάνατε για ένα live με τους Galliard Syndrome;
Εδώ και πολλά χρόνια ο Θάνος συμμετέχει σε θεατρικά δρώμενα με ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ ο Μιχάλης ασχολείται με τη μουσική θεατρικών παραστάσεων και ταινιών μικρού μήκους. Ο Γιώργος τώρα ασχολείται με τη συγγραφή κειμένων και με τη μελέτη θρύλων και παραμυθιών από όλες τις άκρες του κόσμου, ενώ εγώ προσωπικά βιώνω τα τελευταία 13 χρόνια τις εμπειρίες επί σκηνής, όπως μπορεί να τις βιώσει ένας τραγουδιστής που ασχολείται με τη ροκ μουσική. Για μένα και για τον Γιώργο ήταν επομένως μια μεγάλη πρόκληση να ενώσουμε τις δικές μας δυνατότητες με τα παιδιά που είχαν μια μεγαλύτερη θεατρική εμπειρία. Άλλωστε η σύνθεση της ομάδας είναι τέτοια, ώστε ο καθένας μας προσθέτει το δικό του κομμάτι σε ένα παζλ με πάρα πολλά κομμάτια. Το παζλ αυτό μάλιστα συμπληρώνουν στον συγκεκριμένο κύκλο αφηγήσεων η Εύα Αραβαντινού (Νεράιδα) και η Μαρία Κουτέπα (Ντίαντρι), οι οποίες καλύπτουν την τεράστια ανάγκη γυναικείας παρουσίας και γυναικείας φωνής.
Η αίσθηση του να κάνεις πρόβες για μια συναυλία με τους Galliard Syndrome, με την αίσθηση που έχει το να παρουσιάζεις ένα μουσικό παραμύθι έχει κάποια κοινά σημεία, απέχει όμως πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι το βασικό κοινό σημείο –για εμένα προσωπικά– είναι η ύπαρξη του Μιχάλη στην ομάδα, ο οποίος μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν μέλος των Galliard Syndrome και επί 13 χρόνια βρισκόταν στη σκηνή μαζί μου. Με βάση λοιπόν αυτή τη μουσική σχέση, έπρεπε να αντιμετωπίσω πολύ διαφορετικά τις πρόβες της παράστασης καθώς όφειλα να αναπτύξω κάποιες καινούργιες δυνατότητες και να περιορίσω κάποιες άλλες που δεν θα είχαν θέση στο όλο concept. Αυτό που μπορώ να πω όμως είναι ότι, πλέον, καθώς οι συναυλίες και οι πρόβες με τους Galliard Syndrome συνεχίζουν κανονικά και η κούραση είναι επομένως μεγάλη, μετά και τους Pot Of Gold κατάφερα να καλύψω ένα πολύ μεγάλο μέρος από τις μουσικές μου ανάγκες.
Έχετε ήδη στα σκαριά κάτι μελλοντικό, πάνω σε παρόμοια βάση; Ή θέλετε να δείτε πώς θα πάει η πρώτη σας απόπειρα και στη συνέχεια να αποφασίσετε αν θα ασχοληθείτε εκ νέου με κάτι τέτοιο;
Ήδη στο μυαλό μας έχουμε πολλούς κεντρικούς άξονες για το επόμενο στάδιο. Σαφώς και θέλουμε να δούμε την αποδοχή του κόσμου σε αυτή την πρώτη μας απόπειρα και το επόμενο βήμα είμαστε σίγουροι ότι θα μας βρει να δουλεύουμε πάνω σε ιδέες που, προς το παρόν, προσπαθούμε να βάλουμε στο συρτάρι μέχρι το τέλος του πρώτου αυτού κύκλου αφηγήσεων.
