Μετά από ένα πρώτο EP σε βρετανική εταιρεία, έφτασε η ώρα του πρώτου άλμπουμ για τους Θεσσαλονικείς Killinnosense, αλλά και της «μέτρησης δυνάμεων» στην πατρίδα –κάτι που δηλώνουν άλλωστε ότι το επιθυμούν. Η δουλειά τους αξιοπρόσεχτη, με καλές βάσεις και με ενδιαφέρουσες προοπτικές. Θα αποτελούσε αφορμή δηλαδή για να τα λέγαμε ούτως ή άλλως μαζί τους, ακόμα και αν δεν αναμενόταν συναυλία τους στον κοντινό ορίζοντα (την Κυριακή 23 Οκτωβρίου, στο Spitimou Groundfloor της Θεσσαλονίκης, με είσοδο ελεύθερη)...
Διαφωτίστε λίγο τους αναγνώστες που τυχόν δεν σας έχουν ξανασυναντήσει: πώς συγκροτήθηκε η μπάντα; Πώς φτάσατε στην ονομασία Killinnosense; Ξεκινήσατε εξ’ αρχής ως το κουιντέτο που συναντάμε σήμερα;
Η μπάντα συγκροτήθηκε σε δύο φάσεις. Στην πρώτη, στις αρχές του 2007, εγώ (Εύα Βολογιαννίδου) κι ο Σταύρος Αλεξίου συναντηθήκαμε μουσικά και ξεκινήσαμε ένα καινούργιο project. Είχαμε στο μυαλό μας να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο, να δημιουργήσουμε προσωπικό ηχόχρωμα –πράγμα που πολύ σύντομα άρχισε να φαίνεται στα πρώτα μας τραγούδια. Αφού ανεβάσαμε λοιπόν κάποια κομμάτια στο ίντερνετ, αρκετοί μας ρωτούσαν πότε θα κάνουμε το πρώτο μας live. Έτσι, μετά από μερικούς μήνες, συγκροτήσαμε τη μπάντα ξεκινώντας τη δεύτερη φάση μας, αρχίζοντας να παίζουμε σε μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης. Τη μπάντα συμπληρώνουν πλέον ο Γιάννης Τζιόλας στην κιθάρα, ο Σωκράτης Σαραγιώτης στο μπάσο και ο Χρήστος Μιτζιθράκης στα ντραμς. Το όνομα Killinnosense είναι μοναδικό, καθώς αποτελεί δικό μας ευφυολόγημα. Είναι σύνθεση των λέξεων kill in no sense, θάνατος χωρίς νόημα, ή killin no sense, σκοτώνω το παράλογο.
Παλιά, το να ξεκινάς από τη Θεσσαλονίκη σου έδινε και μια κάποια μυθολογική αίγλη στη συνείδηση μερίδας του ροκ ακροατηρίου. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα για ένα γκρουπ που ξεκινά από εκεί το 2007; Ποια τα συν και πλην;
Η Θεσσαλονίκη είναι ο τόπος μας. Καθημερινά αφομοιώνουμε στοιχεία της, θετικά και αρνητικά. Είναι μια πόλη σχετικά μικρή, με λίγα στέκια, έτσι έχουμε την τύχη να ανταλλάσσουμε συχνά απόψεις με άλλα συγκροτήματα και να σμίγουμε μουσικά για κάποια live. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει υπερπροσφορά, οι μουσικοί είναι πλέον περισσότεροι από το κοινό, αποδεικνύοντας ότι η πόλη αυτή πάλλεται, ασφυκτιά, θέλει να ζήσει έντονα. Τα πράγματα είναι όσο δύσκολα ή όσο εύκολα τα κάνουμε εμείς. Η πραγματικότητα σε ανταμείβει λοιπόν μόνο όταν ξέρεις τι θέλεις και πού πατάς.
Τόσο το φετινό σας άλμπουμ, όσο και το EP σας του 2008, δείχνουν μια πολυσυλλεκτική ηχητική ταυτότητα, όπου όμως ιδιαίτερη θέση κατέχουν τα σκοτεινά στοιχεία –όπως τα δίδαξε η dark wave αισθητική. Αποτελεί πηγή έμπνευσης για εσάς η μελαγχολία;
Η μουσική μας αντικατοπτρίζει τους εαυτούς μας, τις διαθέσεις και τις αναζητήσεις μας. Μουσικά, το πρώτο μας άλμπουμ έχει στοιχεία από την electro και rock underground σκηνή της δεκαετίας του 1980. Δεν ψάξαμε ποτέ να βρούμε εμείς τη μελαγχολία –βρίσκεται πάντα εκεί, χωρίς να είναι και αυτοσκοπός. Με ένα γενικότερο νόημα, στη μουσική μας βρίσκεις συναίσθημα, έντονες εξάρσεις αλλά και κάθαρση, ανάγκη για εξισορρόπηση.
Συγκροτήματα όπως οι Depeche Mode, οι Radiohead (διασκευάζετε άλλωστε και το “Creep”) ή οι Massive Attack αναδεικνύονται εύκολα ως βασικές επιρροές. Ποιοι άλλοι θα λέγατε ότι σας έχουν καθορίσει;
H αισθητική του δίσκου έχει οριστεί από ανάλογες επιρροές, οι οποίες αποτελούν ακούσματα δικά μου και του Σταύρου. Κινηματογραφική μουσική, electronica, ψυχεδέλεια του 1960 είναι μερικά από τα στοιχεία που κουβαλάμε μέσα μας, εξαιτίας των προσωπικών μας επιρροών.
Πώς και αποφασίσατε να τιτλοφορήσετε το πρώτο πλήρες άλμπουμ σας απλά με το όνομά σας; Δεν θα ήταν νομίζετε πιο ιντριγκαδόρικο αν είχατε επιλέξει κάποιον τίτλο;
Δε δώσαμε καμία σημασία στο μάρκετινγκ της υπόθεσης που λέγεται «κυκλοφορία δίσκου». Θεωρήσαμε ότι, στην πρώτη μας κυκλοφορία στην Ελλάδα, ο κόσμος θα πρέπει να μάθει καταρχάς το όνομά μας, ποιοι είμαστε. Κι αυτό γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο με ένα ομότιτλο πρώτο άλμπουμ.
Εκφράζεστε αγγλόφωνα, μετέχοντας έτσι σε μια εγχώρια εναλλακτική τάση που για κάποιους αποτελεί σκηνή. Έχει να κάνει με το ποια γλώσσα λειτουργεί καλύτερα στο πλαίσιο των επιλεγμένων ρυθμών ή δεν ακούτε καθόλου ελληνική μουσική –οπότε δεν σας απασχολούν τέτοια ζητήματα εντοπιότητας;
Πριν 10 χρόνια ήμασταν στιγματισμένοι, όσοι δεν ακούγαμε «ελληνικά» ή δεν χρησιμοποιούσαμε ελληνικό στίχο. Σήμερα συμβαίνει σχεδόν το αντίθετο, υπάρχει η μόδα προς το αγγλόφωνο. Για εμάς δεν υπήρχε ζήτημα επιλογής γλώσσας, γιατί δεν ακούμε ελληνική μουσική.
Το EP Matters Most είχε βγει από μια βρετανική εταιρεία (Summer Rain). Πώς και δεν βγάλατε και το Killinnosense σε κάποια δισκογραφική του εξωτερικού, με δεδομένο αυτό σας το ξεκίνημα;
Η Summer Rain Recordings είναι μια εταιρία η οποία μας φέρθηκε πολύ σωστά από την αρχή μέχρι το τέλος της συνεργασίας μας και έκανε γνωστή τη δουλειά μας στο εξωτερικό, αλλά ελάχιστα στην Ελλάδα. Προτεραιότητά μας λοιπόν, μετά την κυκλοφορία του Matters Most, ήταν να κυκλοφορήσει κάτι εδώ, για να δούμε και την απήχηση της μπάντας στη χώρα μας.
Στο ενεργητικό σας έχετε, μεταξύ άλλων, συμμετοχές σε μουσικούς διαγωνισμούς όπως το Coca Cola Soundwave ή το Band Festival 2010. Θεωρείτε ότι προσφέρουν τέτοιοι διαγωνισμοί σε νέα συγκροτήματα; Τι θα απαντούσατε σε όσους πιστεύουν ότι δεν είναι παρά talent show με εναλλακτικό άλλοθι μα αντίστοιχα χαμηλό πήχη;
Άποψή μου είναι ότι όταν μια μπάντα βρίσκεται στα πρώτα της βήματα δεν είναι κακό να κυνηγάει τέτοιους διαγωνισμούς, οι οποίοι ανέξοδα της κάνουν διαφήμιση. Εμείς εκμεταλλευτήκαμε την προβολή και από το Coca Cola Soundwave και από το Band Festival, όσο κράτησε, κάναμε κάποια πολύ όμορφα live κι αυτό είναι όλο. Το αν θα είναι χαμηλός ο πήχης της οποιαδήποτε διοργάνωσης, το καθορίζει το επίπεδο των διαγωνιζομένων.
Πώς θα κινηθείτε συναυλιακά τον χειμώνα για να υποστηρίξετε το άλμπουμ; Υπάρχει προοπτική να σας δούμε και στην Αθήνα ή θα περιοριστείτε στη Θεσσαλονίκη;
Υπάρχουν συζητήσεις για κάποια live στην Αθήνα, αλλά τίποτα ανακοινώσιμο. Προς το παρόν, θα κάνουμε το πρώτο μεγάλο φθινοπωρινό μας live και την παρουσίαση του άλμπουμ στο Spitimou Groundfloor στη Θεσσαλονίκη, αυτήν την Κυριακή 23 Οκτωβρίου.
