Στη Μαρία Πανοσιάν αρέσει να πειραματίζεται και να εκφράζεται μέσω ειδών μουσικής τα οποία μοιάζουν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Τη γνωρίσαμε στη δισκογραφία ως τραγουδίστρια των Ελελεύ, αλλά τώρα μας συστήνεται ως συνθέτρια με το πρώτο προσωπικό της βήμα Πατώματα Βρεγμένα –μια λιτή, ιδιοσυγκρασιακή δουλειά με λεπτοδουλεμένες ισορροπίες. Με αφορμή λοιπόν αυτόν τον δίσκο, την αναζητήσαμε προκειμένου να μοιραστεί μαζί μας κάποιες σκέψεις...
Στα περιεχόμενα της πρώτης σου δισκογραφικής δουλειάς υπάρχει ένας συνδυασμός σχεδίου και φωτογραφίας: εσύ, σε μια καρέκλα, πάνω σε ένα δάπεδο που αποτελείται αποκλειστικά από πλήκτρα πιάνου. Είναι η εικόνα αυτή ένα είδος εικονοποιημένου βιογραφικού;
Εικονοποιημένο βιογραφικό; Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι! Το βέβαιο είναι ότι δεν περνάω τον χρόνο μου αραχτή σε μια πολυθρόνα... Κάνω πολλά πράγματα, νιώθω έντονα συναισθήματα, εργάζομαι σκληρά. Η πιο δημιουργική μου πλευρά, βέβαια, είναι το πιάνο, η σχέση μου με τη μουσική όταν παίζω, όταν γράφω μελωδίες. Όσο για το artwork του Πατώματα Βρεγμένα, αυτό είναι μια ιδέα της Άννις Δαμιανού και της Χαριτίνης Κυριάκου, η οποία έχει φιλοτεχνήσει και το εξώφυλλο του άλμπουμ.
Πιάνο, τσέλο, μπάσο και ηλεκτρισμένοι ήχοι σε ήπιους τόνους. Πιστεύεις πως η λιτότητα των μέσων αποτελεί συστατικό της τόνωσης των συναισθημάτων που προκαλεί η μουσική την οποία συνθέτεις;
Γενικά, εκτιμώ τη λιτότητα και την απλότητα. Θεωρώ ότι αν πραγματικά ξέρεις τι θέλεις να πεις –και δεν είσαι δήθεν, δεν παριστάνεις ή αντιγράφεις– τότε βρίσκεις τον τρόπο να εκφραστείς απλά και κατανοητά. Η μουσική σου απευθύνεται κι αγγίζει, χωρίς φλυαρίες. Δεν ξέρω αν το έχω καταφέρει. Αυτό είναι πάντως το ζητούμενο και το ιδανικό μου.
Στον δίσκο ασχολήθηκες εξ’ ολοκλήρου με τη μουσική, την ενορχήστρωση και την παραγωγή, ενώ έπαιξες πιάνο σε όλα τα κομμάτια αλλά και τραγούδησες όπου χρειάστηκε. Είναι τόσο κοπιαστική όσο ακούγεται όλη αυτή η ευθύνη;
Φυσικά και δεν είναι κοπιαστική! Είναι ο τρόπος για να ολοκληρωθεί ένα άλμπουμ. Είναι κάτι που γίνεται με αγάπη. Όπως είπα και προηγουμένως, εκφράζεσαι. Δημιουργείς.
Για τα δύο από τα τρία τραγούδια, επέλεξες αποσπάσματα από βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκη και της Έμιλι Παύλου. Θα ήθελες να μοιραστείς το παρασκήνιο αυτής της επιλογής;
Κάποια στιγμή, διαβάζοντας το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη Το Ταξίδι Που Λέγαμε, ένιωσα πως ό,τι διάβαζα γράφτηκε για μένα. Έτσι, ενώ το άλμπουμ επρόκειτο να είναι ορχηστρικό, με ένα μόλις τραγούδι, πρόσθεσα αποσπάσματα από αυτό. Το ίδιο συνέβη και με τα Μυστικά Του Κόσμου της Έμιλι Παύλου. Θα έλεγα ότι η «συνάντηση» με αυτά τα έργα, πρώτα της Παπαδάκη και μετά της Παύλου, ολοκληρώνει αυτό που ήθελα να πω.
Οι τίτλοι των τραγουδιών θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαρκαστικά χιουμοριστικοί. Τι πιστεύεις ότι προσθέτουν στο ύφος του άλμπουμ;
Οι περισσότεροι τίτλοι είναι απλοί, όπως “Της Σιωπής”, “Λάθος Τρένο”, “Βραχυκύκλωμα”, “Ο Φόβος”, “Εγώ Χωρίς Εσένα”, “Λείπει” κτλ. Είναι τίτλοι που αισθάνθηκα ότι συνοψίζουν, εναρμονίζονται αν θέλεις, με ό,τι αισθάνθηκα. Από ’κει και πέρα, υπήρξαν και κάποια λογοπαίγνια όπως π.χ. η “9η Διαφωνία”, “Σεξ-έρω” και το “αδοπάνΑ” –σημαίνει ανάποδα. Αυτά τα λογοπαίγνια προσωπικά δεν τα βρίσκω ούτε σαρκαστικά, ούτε χιουμοριστικά κι έχουν λόγο ύπαρξης.
Ανάμεσα στην πορεία σου με τους Ελελεύ και τον προσωπικό δρόμο που άρχισες να διαγράφεις υπάρχουν ευδιάκριτα όρια. Πόσο ενδιαφέρον ή δύσκολο είναι να βιώνεις τον κόσμο της μουσικής δισυπόστατα;
Αν αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να τραγουδάω σε ένα συγκρότημα ροκ-ρεμπέτικο και τώρα να συνθέτω έναν δίσκο ακουστικοηλεκτρονικό, θα σου πω ότι μου αρέσει να πειραματίζομαι. Μπορώ να εκφράζομαι σε διαφορετικά είδη μουσικής. Αυτό είναι κάτι που όχι μόνο δεν με διχάζει, αλλά με ολοκληρώνει.
«Πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πώς να ποτιστούν τα όνειρα;» Αν προσάρμοζες τα ερωτήματα από το “Λάθος Τρένο” στην κοινωνική πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδας, τι απάντηση θα έδινες;
Νιώθω ότι αυτό που λείπει από τη σημερινή Ελλάδα είναι καταρχήν οι σωστές ερωτήσεις. Η διάθεση αυτοκριτικής. Οι ερωτήσεις είναι που φέρνουν τις απαντήσεις. Διαφορετικά «κοιμάσαι τον ύπνο του αδίκου» και μπορεί να ξυπνήσεις άσχημα...
Τον Ιούνιο παρουσίασες τα Πατώματα Βρεγμένα στην πατρίδα σου, Κύπρο. Ετοιμάζεις κάτι και για την Ελλάδα; Ίσως κάποιες χειμωνιάτικες εμφανίσεις;
Η επίσημη παρουσίαση του άλμπουμ στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ακόμα. Την έχουμε προγραμματίσει για αργότερα μέσα στο φθινόπωρο. Και θα ακολουθήσει μια σειρά από live σε Ελλάδα και Κύπρο. Σας περιμένω όλους!
