Ο Οδυσσέας Τσάκαλος επέστρεψε πρόσφατα με νέο δίσκο στα καλλιτεχνικά του «μπαγκάζια», εκπροσωπώντας μέσω αυτού μία ολόκληρη γενιά που άφησε το στίγμα της στο ελληνικό τραγούδι. Στο Εσύ Που Δεν Μιλάς, το ηχητικό περιβάλλον, οι ερμηνείες και οι συνθέσεις είναι οι γνώριμες αγαπημένες ενός ανθρώπου που έμαθε να εκφράζεται απλά, καθαρά και μελωδικά. Γνήσιος απόγονος μιας εποχής στην οποία και μεγάλωσε, χωρίς θόρυβο και κάθε είδους παράσιτα...
Μιλήστε μου για την τελευταία σας δισκογραφική δουλειά, Εσύ Που Δεν Μιλάς. Τι σας έσπρωξε να επενδύσετε σε αυτήν, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η δισκογραφία αλλά και γενικότερα η ελληνική κοινωνία;
Μα δεν είναι επιχειρηματική κίνηση, για να σκεφτείς το οικονομικό περιβάλλον! Κατάθεση ψυχής είναι. Και για την ψυχή χρόνος δεν υπάρχει, όλα συμβαίνουν εδώ και τώρα. Όταν τα τραγούδια ετοιμάστηκαν, απαιτούσαν να βγουν. Οπότε, παρότι καθυστέρησα –γιατί τα πράγματα στη δισκογραφία όντως παραπαίουν– τελικά βρήκα μια φόρμουλα με την εταιρεία μου και κυκλοφόρησαν. Είμαι ευχαριστημένος από το συνολικό αποτέλεσμα, οι συνεργάτες μου έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό κι εγώ νομίζω ότι προχώρησα αισθητά σαν στιχουργός, συνθέτης και ερμηνευτής… Νομίζω ότι βρήκα πια το βήμα μου και σε λίγο, αν η «ζωή» δεν έχει αντίρρηση, με βλέπω να τρέχω.
Θεωρείτε ωστόσο ότι η σημερινή εποχή και οικονομική κατάσταση «σηκώνει» την ενασχόληση με οποιαδήποτε μορφή τέχνης;
Παρότι η ατμόσφαιρα γύρω είναι μουδιασμένη, σκοτεινή κι ακούς πόρτες να κλείνουν, όλοι μας βαθειά ελπίζουμε σε μια ανάταση, να διατηρήσουμε το φως μέσα μας και να το μοιραστούμε. Ένα καλό βιβλίο, έργο η τραγούδι μπορεί να γίνει ο κοινός τόπος για να βρεθείς με τον διπλανό σου, να κάνετε παρέα ένα ψυχοθεραπευτικό ταξίδι δηλαδή. Πρόκειται για ένα αίτημα απολύτως επείγον στους καιρούς που βιώνουμε… Επειδή είναι στιγμή να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να πούμε αλήθειες στον εαυτό μας, κάποιοι δημιουργοί που θα το κάνουν θα έχουν να δώσουν «πράμα που σαλεύει» και θα προχωρήσουν, ενώ άλλοι, δήθεν, θα ξεφουσκώσουν... Επιτέλους ξεσκαρτάρισμα! Και το κοινό όμως έχει τη δική του ευθύνη. Θα πρέπει να μην ξεγελά την πείνα του με τηλεοπτικά φαστ φουντ σκουπίδια και με μαϊντανούς, αλλά να ψάχνει το αληθινό «φαγητό». Πάντα υπάρχει και περιμένει.
Γιατί διαλέξατε τον Νίκο Ζιώγαλα και την Ευτυχία Μητρίτσα για αυτή τη δισκογραφική επιστροφή; Τι αντιπροσωπεύει ο καθένας, για εσάς;
Με τον Νίκο έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν, είτε δισκογραφικά είτε στη σκηνή και ήθελα έτσι να μοιραστούμε τη χαρά να τραγουδήσουμε ένα τραγούδι μου. Ήταν σαν να κάλεσα έναν αγαπημένο μου φίλο στο σπίτι μου. Με την Ευτυχία, από την άλλη, ήταν… ευτυχής συγκυρία!
Επιστροφή με μόλις οκτώ τραγούδια. Να υποθέσω ότι δεν ανήκετε στην κατηγορία των καλλιτεχνών που θέλουν να γεμίζουν ασφυκτικά και τα 70 λεπτά ενός CD;
Τραγούδια υπήρχαν, μα αποφάσισα να επικεντρωθώ σε αυτά και να αφήσω τα άλλα «κάβα». Έτσι θα επανέλθω δισκογραφικά συντομότερα. Όμως πάντα κυκλοφορώ ένα τραγούδι όταν μπορεί και με ταξιδεύει… Αυτές είναι οι εξετάσεις που περνάει: να το παίζω στην κιθάρα και να ρέει.
Στο “Εμένα Θα Κεράσεις” διακρίνω έντονα το στοιχείο του αυτοσαρκασμού και του χιούμορ. Συμφωνείτε ότι πρόκειται για δύο στοιχεία τα οποία λείπουν έντονα από το σύγχρονο έντεχνο και ροκ τραγούδι;
Είναι ένα παιχνιδιάρικο τραγούδι, το οποίο σοβαρολογεί χαμογελώντας. Δυστυχώς γράφονται λίγα τέτοια. Ο Έλληνας βολεύεται με τη σοβαροφάνεια. Είναι και τζάμπα... Θεωρεί ότι είναι πιο ποιοτικός άμα είναι θυμωμένος, κατηφής, δεν δείχνει χαρά, ούτε είναι ευγνώμων για τίποτα. Έτσι έχουμε γεμίσει με βαρετά τραγούδια.
Οι Φατμέ τι υπήρξαν για τον Οδυσσέα Τσάκαλο;
Η αρχή του μουσικου μου ταξιδιού και όχι μόνο… Είμαι ευγνώμων για όσα έζησα με το συγκρότημα.
Έχοντας μετρήσει αρκετά…χιλιόμετρα στη μουσική και στη δισκογραφία, ποια ήταν, κατά τη γνώμη σας, η καλύτερη και ποια η χειρότερη εποχή για τη μουσική στην Ελλάδα;
Κάθε δεκαετία διαθέτει τους δημιουργούς της. Τώρα, αν είναι τυχερός ο τόπος, εμφανίζονται συγχρόνως μερικοί σπουδαίοι και τότε φυσάει ανάλαφρο αεράκι στις καρδιές μας –όπως στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, όταν άνθισε το λαϊκό μας τραγούδι. Αλλά πάντα γράφονται καλά τραγούδια, όποιο και να ’ναι το φόντο. Είμαι περίεργος να δω αν θα μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα καινούργιο ελληνικό τραγούδι, που να μας ενώνει και τι ήχο θα έχει αυτό.
Τι σχέδια υπάρχουν για το 2011, που να μπορείτε να τα μοιραστείτε μαζί μας;
Η πολύ ωραία παράσταση-παρουσίαση που κάναμε στον Σταυρό του Νότου μας άνοιξε την όρεξη. Θα παίξουμε λοιπόν όσο πιο πολύ μπορούμε, θέλω να κερδίσω την εμπιστοσύνη του κοινού και, μετά το τέλος κάθε συναυλίας, να φεύγουμε όλοι πιο πλήρεις.
Έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια στη μουσική έχετε αλήθεια ακόμα ανεκπλήρωτες επιθυμίες;
Ε βέβαια... Θέλω να γίνω αυτό που είμαι! Χαιρετώ σας...
