Την τελευταία φορά που τους είδα ήταν στη συναυλία των OM στο AN Club, πέρυσι. Και αρχές του 2011 άκουσα την καινούργια τους δουλειά, η οποία σαφώς και τοποθετεί τη μπάντα έμπροσθεν των προηγούμενων βημάτων της –κυρίως γιατί διαθέτουν ομοιογένεια πια οι επιρροές, αλλά και η άποψή τους πάνω στο (οργανωμένο, πλέον) χάος που ηχητικώς παράγουν. Μερικές ερωτήσεις προς τη μπάντα κρίθηκαν λοιπόν απαραίτητες, δοθείσης της ευκαιρίας της εμφάνισής τους στο An, μεθαύριο Πέμπτη, 17 του μήνα…
Στο τελευταίο δελτίο τύπου που ήρθε στα χέρια μου και αφορά live της μπάντας, υπάρχει η φράση «βλοσυρή ατμόσφαιρα». Συμφωνείτε με τον χαρακτηρισμό; Και, αν ναι, ποιος ο ρόλος μιας μπάντας στο σύγχρονο rock ‘n’ roll; Να αποτυπώνει τη φρίκη που βλέπει γύρω της ή να λυτρώνει από αυτήν;
Ηλίας: Η βλοσυρή ατμόσφαιρα που αναφέρεις ήταν ανέκαθεν στοιχείο της μουσικής μας, άλλοτε πιο πολύ, άλλοτε πιο λίγο. Αποτυπώνεις και μετά λυτρώνεις όπως μπορείς. Ο καθένας με τα δικά του όπλα. Εμείς έχουμε τη μουσική προς το παρόν. Πιστεύουμε όμως ότι, ναι, πρέπει να το παλεύεις το θέμα όπως μπορείς.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά σας ως μουσικών (συμπεριλαμβάνεται το λαρύγγι) που κατά τη γνώμη σας βελτιώθηκαν στην τελευταία σας ηχογράφηση, και με ποιον τρόπο;
Γιάννης: Όσο περισσότερο παίζεις μουσική και ασχολείσαι, τόσο περισσότερο έχεις βελτίωση στο παίξιμό σου. Κατά συνέπεια, αυτό θα βγει στη μπάντα σε όλους τους τομείς! Ασχοληθήκαμε πάντως περισσότερο με τη σύνθεση αυτή τη φορά, παρά με το να βελτιώσουμε επιμέρους πράγματα.
Σε παλαιότερη συνέντευξή σας (σε blog) αναφερθήκατε εκτενώς και με άμεσο τρόπο σε αλκοόλ και ναρκωτικά. Το rock ‘n’ roll είναι, τελικά, συνυφασμένο με αυτά τα δύο;
Ηλίας: Είναι και δεν είναι… Δηλαδή υπάρχουν μπάντες που όλο και κάτι παίρνουν, υπάρχουν αντιστρόφως και ολόκληρες ομάδες (straightedge) oι όποιοι δεν παίρνουν. Πάντως από τον Robert Johnson μέχρι τον Cash και τους Beatles υπήρξαν και σαφώς θα υπάρχουν. Οι επιλογές είναι καθαρά προσωπικές.
Σαφώς η φιγούρα η οποία κοσμεί το εξώφυλλο του νέου σας δίσκου The Guilt Of Feeling Alive είναι θλιμμένη. Ποιο σημείο του εσωτερικού σας κόσμου αντιπροσωπεύει;
Ηλίας: Αυτού που θέλει να γελάσει. Αυτού που, τόσα χρόνια, έχει καταλάβει ότι δεν γίνεται να έχει άδικο μόνο αυτός. Αυτού που τα παιχνίδια των άλλων, όσα τον κάνουν να αισθανθεί ενοχές για τη ζωή του, δεν περνάνε πλέον. Αυτού που βασικά θέλει να ζήσει!
Η ενορχήστρωση αποτελεί προβληματισμό για τη μπάντα; Με δεδομένο ότι υπάρχουν, πια, τακτοποιημένες ενορχηστρώσεις στο sludge, εσείς πώς προσπαθείτε να αποφύγετε τις παγίδες της επανάληψης;
Ηλίας: Άμα ακούσεις προσεκτικά το The Guilt Of Feeling Alive θα δεις ότι δεν υπάρχουν sludge καταβολές σχεδόν καθόλου. Τώρα, όσον αφόρα στην επανάληψη: οι Sun Of Nothing, από την αρχή, παίζουν χωρίς περιορισμούς ως προς το τι θα παίζουν. Οπότε πιστεύουμε ότι έχουμε καταφέρει να μην υπάρχουν επαναληπτικά μουσικά μοτίβα από τον έναν δίσκο στον άλλον.
Άσχετα πάντως με τον νέο δίσκο, τελικά σε ποιο σημείο μία sludge/doom μπάντα πρέπει να επικεντρώνει στην παραγωγή; Χρειάζεται μία παραγωγή με lo fi άποψη, ή μια λουστραρισμένη και κομπρεσαρισμένη, η οποία να αποδίδει το «σκίσιμο» σύμφωνα με τα αμερικάνικα πρότυπα;
Ηλίας: O όρος sludge προέρχεται από τη λέξη λάσπη. Μπάντες όπως οι Eyehategod, οι Buzzoven, ακόμα και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Melvins «σλατζάρανε» σε αρκετούς δίσκους τους. Οπότε νομίζω ότι το κύριο χαρακτηριστικό των sludge μπαντών είναι να έχουν αρκετή λάσπη στη ριφολογία τους και μια «λασπωμένη» παραγωγή για να αναδεικνύεται το όλο του πράγματος. Τώρα, επειδή η συνέντευξη αφορά εμάς, δεν θεωρούμε και τόσο sludge την μουσική μας γιατί εμπεριέχονται και άλλες μουσικές στα χαρμάνια τα οποία συνθέτουμε. Μπορούμε βεβαία να πούμε ότι, ναι, στον πρώτο δίσκο μας είχαμε κάποια ψήγματα σε ένα η δυο τραγούδια!
Είναι σαφέστατη η άνοδος της μπάντας και σε εκτελεστικό αλλά και σε συνθετικό επίπεδο στον καινούργιο δίσκο. Εκτός των μουσικών παραγόντων, ποια άλλα είναι τα κομβικά σημεία που, κατά τη γνώμη σας, ώθησαν σε νέες εσωανακαλύψεις –ηχητικές αλλά και όσον αφορά στο γενικότερο προφίλ σας;
Αντρέας: Τα μέλη της μπάντας αλλάζουμε, μεγαλώνουμε και είναι φυσιολογικό για εμάς να βγαίνει κάτι διαφορετικό. Οπότε, εμείς είμαστε τα κομβικά σημεία τα οποία αναφέρεις. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος αλλάζει και σίγουρα δεν ακούμε και αυτά που ακούγαμε πριν εφτά χρόνια, με την ίδια βαρύτητα. Εξέλιξη η λέξη-κλειδί!
