Αγαπητέ κύριε Ρασούλη, είμαι ο Στυλιανός Τζιρίτας και αρθρογραφώ για το Αvopolis. Κατάγομαι από το Ρέθυμνο και για την ακρίβεια από τον Αχλαδέ Μυλοποτάμου και αυτή η συνέντευξη είναι κάτι που πραγματικά με τιμά (έστω και με αυτή την ξερή ιντερνετική εκ μέρους μου παράθεση ερωτήσεων). Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Θα τα πούμε στο αθηναϊκό αστικό τοπίο και, για την ακρίβεια, στη Μύγα το Σάββατο 16 Ιανουαρίου…
Κύριε Ρασούλη το έτος που μόλις έκανε την εμφάνιση του είναι γεμάτο από σχέδια εκ μέρους σας; Ή συνειδητά θα κρατήσετε κάποια απόσταση και θα μας πλαγιοκοπήσετε πιάνοντάς μας με τις πυτζάμες (όπως συνήθως δηλαδή);
Φέτος γίνομαι 65 ετών κύριε Τζιρίτα. Σβουρίζει στο μυαλό μου η σκέψη να βγω στη σύνταξη. Όμως έχω προγραμματίσει τον εαυτό μου ως τα 69 να ’χω τα επιθυμητά αποτελέσματα – ήτοι πλήρη διευθέτηση του Μεσανατολικού κλπ. Οπότε…
Ο χρόνος ποια σημασία έχει για εσάς; Πώς τον αποτιμάτε δηλαδή ως κυρίαρχο στην κοινωνική διάσταση;
Στην κοινωνική διάσταση είναι Ιστορία. Κοσμικά τείνω συνεχώς να συμφωνήσω με τους Προσωκρατικούς, ότι ζούμε στο αιώνιο παρόν. Επιμένω και παραμένω στο: ζην ευζήν γνώθι σ’ αυτόν.
Κύριε Ρασούλη είστε τόσο ράθυμος όσο φημολογείται ή απλά δεν ανέχεστε τους ηλίθιους και τους παραδόπιστους;
Τρία πράγματα σιχαίνομαι: την ανεργία, τη μιζέρια και τους φραγκοφονιάδες. Κατά τα άλλα φροντίζω να ησυχάζω χωρίς να εφησυχάζω…
Η σχέση σας με τον διαδίκτυο πάει και πέρα από την αρμολόγηση ενός πληροφοριακού ιστότοπου, καθώς έχει και εκφάνσεις διάδρασης με το blog σας…
Δεν ξέρω αν αυτό είναι ερώτηση, πάντως δεν είμαι μάνιακ του διαδικτύου παρότι φρονώ ότι πρόκειται ίσως για το ένατο θαύμα. Θέλω να τα πω και διεθνώς και στα αγγλικά. Σ’ αυτό με βοηθά η κόρη μου Ναταλί. Και βέβαια αυτά που γράφουν άλλοι για μένα.
Ποιες είναι οι δυνάμεις της σημερινής ελληνικής κοινωνίας οι οποίες σας κινητοποιούν ώστε να συνθέτετε ακόμη στίχους και μουσική;
Οι δυνάμεις αυτές πνέουν τα λοίσθια. Έως το 2021 κλείνουν 200 χρόνια από την επανάσταση. Δεν ξέρω τι μέλει γενέσθαι. Η πλανητική αναταραχή θολώνει το εγχώριο τοπίο. Γράφω, αλλά με συγκρατημένη αισιοδοξία.
Το κουβάρι της ρύπανσης του σημερινού (κοινωνικού) ελληνικού λόγου έχει τελειωμό;
Το μόνο που διαθέτει το Ελλαδιστάν είναι μηχανισμοί που καταστρέφουν τη δημιουργία. Η ελληνική κοινωνία νοσεί, επομένως μοιάζει με κινούμενη άμμο. Εν τούτοις το αντίδοτο υπάρχει.
Υπάρχει περίπτωση ένας συνθέτης/στιχουργός να μετανιώσει για μία σύνθεσή του;
Εγώ τουλάχιστον δεν μετανιώνω για τα πεπραγμένα μου. Για κάποια άλλα, ίσως. Κάνω κι εγώ χοντρά λάθη ξέρετε. Αν και βαυκαλίζομαι ότι μαθαίνω απ’ αυτά.
Τελικά εκτός από τις κυβερνήσεις πέφτει και η αγάπη;
Κακά τα ψέματα, πέφτει και η αγάπη. Μόνο που επανέρχεται λίαν συντόμως! Ενώ οι πολιτικούρες παν στη χωματερή…
Στις επερχόμενες συναυλιακές παρουσίες σας, με ποιο σχήμα θα ανεβείτε στη σκηνή και με ποιους τραγουδιστικούς πόλους;
Υπάρχει εναλλασσόμενο ρεπερτόριο: μόνος μου με το συγκρότημά μου και τα τραγούδια μου (τα γνωστά), με τον Ορφέα Περίδη και ανάμικτο πρόγραμμα, ενώ τώρα ξεκινώ να παίξω και τα άπαιχτα, όσα τραγούδια μου δεν έπαιξα δηλαδή ποτέ και μου παραπονούνται. Θα δω και τι άλλο θα προκύψει…
