Πρόταση για το λεγόμενο «έντεχνο» τραγούδι κατέθεσε με τη δεύτερη δισκογραφική του δουλειά ο Γιάννης Μαθές, δείχνοντας τον δρόμο για μια πιο μοντέρνα προσέγγιση/ανανέωση ενός είδους που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει σοβαρούς κλυδωνισμούς. Ευκαιρία λοιπόν και για το Avopolis Greek να μάθει λίγα πράγματα παραπάνω για τον δημιουργό...
Μοντέρνο έντεχνο, λοιπόν;
Μου αρέσει που το βλέπεις έτσι. Γιατί αυτό θέλω να κάνω. Από τη μια πλευρά νιώθω έντεχνος τραγουδιστής και μελοποιός, καθώς προσπαθώ να μελοποιήσω και να ερμηνεύσω στίχους ανθρώπων που προσεγγίζουν με μια ποιητική διάθεση το λόγο, των οποίων οι δουλειές σου αφήνουν το περιθώριο και μιας δεύτερης ανάγνωσης. Από την άλλη πλευρά ανήκω στην εποχή μου, στη γενιά της ταχύτητας. Με λίγα λόγια μου αρέσει να συνδυάζω τον επιμελημένο στίχο με το γρήγορο ρυθμό και με τη ρομαντική μελωδία.
Ποιοι έγραψαν στίχους για αυτήν τη δουλειά;
Ο Κωνσταντίνος Μάχμος, η Έλλη Δώρου, ο Πέτρος Παράσχης, η Έφη Πασχάλη και εγώ.
Πώς όλοι αυτοί σου έδωσαν στίχους;
Βρίσκομαι 10 χρόνια στον χώρο και πολλοί άνθρωποι με πλησίασαν για να μου δώσουν δείγματα της δουλειάς τους, καθώς επιθυμούσα να μελοποιήσω στίχους και αυτοί να ακούσουν τη δουλειά τους μελοποιημένη. Πρόκειται λοιπόν για αμοιβαία συνεργασία που δεν προέκυψε όμως στα πλαίσια μια μεγάλης δισκογραφικής πρότασης, αλλά από την ίδια τη ζωή.
Ποιοι από τους στίχους του τελευταίου σου cd σε εκφράζουν περισσότερο;
“Στο τεντωμένο μου σκοινί φυλάω ακόμα μια ευχή για να κρατιέμαι/για πάντα να είμαστε μαζί, ζωή να λέμε”, γιατί αποπνέει μια αισιόδοξη διάθεση. Συνήθως στις δυσκολίες έχουμε την τάση να φεύγουμε, ενώ μέσα από τις δυσκολίες σφυρηλατείται η σχέση των ανθρώπων, αποκτά βάθος και διάρκεια.
Σπουδάζεις μουσική;
Θα σπουδάζω μουσική όσο περισσότερο μπορώ. Θέλω να μελετήσω σε βάθος τη σχέση λόγου και μουσικής. Θα ήθελα να υπήρχε ένα ωδείο σπουδής του λόγου. Για την ακρίβεια να μπορούσε κάποιος να σπουδάσει τον λόγο σε σχέση με τη μουσική και την υποκριτική. Π.χ. όπως συμβαίνει στην όπερα, στο μιούζικαλ ή και ακόμα στην τραγωδία. Μια συνάντηση γοητευτική των τεχνών.
Ποιες είναι οι μουσικές σου σπουδές έως τώρα;
Έχω κάνει 5 χρόνια φωνητική, 8 χρόνια πιάνο και τελειώνω του χρόνου το ειδικό αρμονίας. Συγχρόνως έχω μετάσχει σε σεμινάρια υποκριτικής και έχω πάρει μαθήματα χορού».
Μιούζικαλ, λοιπόν, ή τραγούδι;
Με ενδιαφέρει πολύ το ομαδικό άθλημα επί σκηνής. Έχω κάποια μικρά δείγματα παρουσίας στο “Να Μείνουν Τα Τραγούδια” με τη Γαλάνη και τον Μακεδόνα, στο “Μαρίνος Academy” και στη συμμετοχή μου με τη Μαρινέλλα. Σε όλες αυτές τις δουλειές πάντα υπήρχε σκηνοθέτης.
Στο άμεσο μέλλον θα κάνεις κάποιες εμφανίσεις;
Πρωταρχικό μέλημα είναι οι συναυλίες. Έχω ήδη μια μπάντα που με έχει και την έχω δεχτεί. Παρουσιάσαμε ζωντανά το άλμπουμ σε ένα κλαμπ στο Θησείο προσφάτως, ενώ στις 10/8 θα συμμετάσχουμε και στο Φεστιβάλ της Σύμης. Ελπίζω ενδιαμέσως να προκύψουν και άλλες ευκαιρίες, μέσω των οποίων θα μπορέσω να παρουσιάσω έναν διαφορετικό από το συνηθισμένο τρόπο συναυλιακής διασκέδασης.
Πώς και αποφάσισες τα τελευταία χρόνια να αφήσεις τα βόρεια προάστια και να κατοικήσεις στο Αιγάλεω;
Εδώ είναι η ζωή. Δεν στηλιτεύω τα βόρεια προάστια, αλλά εδώ υπάρχει αληθινή κίνηση, ένα δείγμα πραγματικής ζωής. Στα βόρεια υπάρχει μια τάση των ανθρώπων να ζήσουν πιο ήρεμα, μια τάση αποστασιοποίησης, πράγμα που τους απομακρύνει όμως από τη δραστηριότητα. Κάθε επιλογή έχει πάντως το δικό της τίμημα».
Σχεδόν όλα τα τραγούδια της δουλειάς είναι ερωτικά.
Δεν πιστεύω ότι είναι αμιγώς ερωτικά. Μπορούν να υπονοούν μια φιλία, τη σχέση με την εργασία σου. Στο “Βόλτα Στο Όνειρο” υπάρχει ο στίχος «Πέρνα το φανάρι και ας είναι και κόκκινο», ένας τρόπος έκφρασης με πολλαπλές αναγνώσεις. Από την άλλη δεν ξέρω αν το κοινωνικό τραγούδι θα εξέφραζε εμένα που δεν θέλω να είμαι ή να δείχνω επαναστάτης χωρίς αιτία.
