Ο πρώτος σημαντικός ελληνικός δίσκος του 2009 ανήκει στον 2L8, κατά κόσμον Κώστα Βοζίκη, ο οποίος και έρχεται στην Αθήνα μεθαύριο Κυριακή, στο Κύτταρο, για μια μοναδική συναυλία, όπου και θα παρουσιάσει ζωντανά στο κοινό της πρωτεύουσας το He & She, Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages. Ες (μεθ)αύριον τα σπουδαία, λοιπόν, ως τότε να τι είχε να μας απαντήσει ο 2L8 στις απορίες που του εκφράσαμε…
Φωτογραφίες: Πέτρος Νικολτσός
Με το νέο σου άλμπουμ He & She, Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages θεωρώ πως άφησες μίλια πίσω το Armed Angels, Frustrated Youth, The Art Of Self Deceit And Music Industry. Από έναν δίσκο με καλές στιγμές, φτάνεις τώρα σε μια δουλειά η οποία και ως σύνολο λειτουργεί, αλλά και μεγαλύτερη βαρύτητα διαθέτει. Είναι έτσι και για σένα; Το θεωρείς και θέμα ωριμότητας ως έναν βαθμό;
«
Μετά το Armed Angels ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Βασικά ήθελα να κάνω κάτι για το οποίο να είμαι περήφανος κατά μία έννοια. Το Armed Angels νομίζω είναι πολύ σκληρό. Μαύρο όπως όλη η συσκευασία του. Ακόμα και οι pop στιγμές του έχουν μια κρυφή μελαγχολία και τα industrial κομμάτια είναι χμμμ, βίαια; Αυτό είναι μάλλον, ήθελα να κάνω κάτι που να μην έχει καθόλου βία μέσα. Το He & She είναι δραματικό, είναι περίεργο αλλά δεν είναι μηδενιστικό. Αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου φαντάζει τόσο μακριά η εποχή που έγραφα το Armed Angels, σαν μια άλλη ζωή. Το συζητούσα ξέρεις προχθές και έλεγα πόσο καιρό έχω να το ακούσω. Πάνω από χρόνο. Περίεργο, δεν μου λείπει. Το He & She πράγματι είναι άλλος κόσμος. Τώρα για ωριμότητα δεν ξέρω...».Αυτός, Αυτή, Το Στοιχειό και Η Χορωδία Των Απογοητευμένων Ποιητών. Οι τέσσερις πρωταγωνιστές σου «σκηνοθετούνται
» και λειτουργούν στον δίσκο με μια λογική η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε κάποιο θεατρικό έργο του Μπρεχτ ή ακόμα και σε όπερα. Υπήρξαν τέτοιες αναφορές-επιρροές στη δημιουργία αυτού του δίσκου;«
Είναι όντως ένα έργο για όπερα. Εγώ όταν το ’φτιαχνα αυτό είχα στο μυαλό μου. Μια ορχήστρα. Για αυτό το ηχογράφησα και έτσι. Με αυτά τα όργανα και τόσο πολλά take από το καθένα. Για να χτίσω αυτήν την ορχήστρα που είχα στο μυαλό μου. Αφαίρεσα κάποια όργανα και πρόσθεσα κάποια άλλα για να δημιουργήσω τον ήχο που ήθελα. Μουσική για θέατρο γράφω με τον αγαπητό μου σκηνοθέτη τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη. Πέρσι κάναμε τους Ηρακλείδες του Ευριπίδη, τώρα ετοιμάζουμε Σαίξπηρ, Όπως Αγαπάτε, τον Μάιο στην Αθήνα. Οπότε σίγουρα όταν βρίσκεσαι σε τόσο άμεση επαφή με το θέατρο επηρεάζεται και ο τρόπος που σκέφτεσαι τη μουσική. Το αγαπάω το θέατρο, είμαι και τελείως άσχετος, ξέρεις δεν έχω ιδέα από έργα και κείμενα και τη σωστή υποκριτική και σκηνοθετικά τρικ και ένα σωρό τέτοια και έτσι με ενθουσιάζουν πολύ εύκολα οι παραστάσεις».Οι συναυλίες σου στηρίζονται κι αυτές σε μια λογική θεατρική ή και κινηματογραφική, για όποιον έχει κατά νου τον κινηματογράφο της Άπω Ανατολής – όπου κυρίαρχη είναι η παρουσία του κλόουν. Τι σε έχει οδηγήσει σε αυτή την επιλογή;
«
Όπως σου είπα, εδώ και χρόνια ζω κοντά σε ανθρώπους που κάνουν θέατρο. Το 2005 κάναμε και μια θεατρική περφόρμανς ως 2L8 Theatre στο μουσείο κινηματογράφου και ήταν ακριβώς αυτό που περιγράφεις. Εγώ έπαιζα μόνος με την Ελπίδα, την κιθάρα μου, γράφοντας λούπες ζωντανά και παράλληλα υπήρχε προβολή βίντεο και δύο ηθοποιοί-χορεύτριες οι οποίες... παρανοούσαν πάνω στη σκηνή. Πω, πω, χωρίς πλάκα ήταν βάρβαρο! Ή γελοίο, ανάλογα πως το βλέπει κανείς… Από τότε λοιπόν υπάρχει στο μυαλό μου αυτή η σύμπραξη μουσικής, υποκριτικής, εικόνας, χορού. Υπάρχουν σχέδια και άνθρωποι από εκείνη την εποχή ακόμα σε κατάσταση stand by. Θα δούμε...».
Τι σε κάνει να εκφράζεσαι καλύτερα στα Αγγλικά, απ’ ότι στα Ελληνικά; Σκέφτηκες καθόλου κατά τη δημιουργία του
«
Γράφω στα Αγγλικά γιατί είναι μια παγκόσμια γλώσσα. Ή μάλλον Η παγκόσμια γλώσσα. Επιτρέπει στο μεγαλύτερο μέρος του αναπτυγμένου κόσμου να καταλάβει τι λες. Είναι πολύ όμορφο να μπαίνεις σε ένα blog μιας κοπέλας από την Κίνα και να διαβάζεις κάτι για αυτό που έκανες εσύ. Ή να διαβάζεις έναν τύπο από το Βέλγιο που περιγράφει ένα όνειρο του, στο οποίο έπαιζε μουσική 2L8 από τα ηχεία. Επίσης υπάρχει και το θέμα με τους φθόγγους. Η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ «σκληρή» με πολύ μεγάλες λέξεις και δύσκολα τραγουδιέται. Για αυτό δεν ακούς κανέναν να τραγουδάει όπως στα Αγγλικά. Οι περισσότεροι απλά μιλάνε τραβώντας λίγο τις λέξεις. Αλλά κανείς δεν σέρνει φωνήεντα όπως σε αγγλόφωνα τραγουδίσματα. Αν το επιχειρήσει κανείς ακούγεται πολύ περίεργο, πολύ ξένο. Αλλά δυστυχώς δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω Ελληνικά. Η αλήθεια είναι πως έχω Σερραϊκή προφορά και έτσι θα ήταν αδύνατο να κάνω καριέρα τραγουδώντας Ελληνικά. Ένα σίγμα ατελείωτο, ένα λάμδα παχύ. Και από ότι έχω καταλάβει στην Ελλάδα σημασία δεν έχει τι λες, αλλά με τι προφορά το λες. Έτσι δεν είναι;».Σε μια εποχή όπου στη δισκογραφία δεν γίνονται ιδιαίτερες επενδύσεις στην έκδοση των
cd, ο νέος σου δίσκος, παρότι μάλιστα βγαίνει σε μικρή εταιρεία, τυγχάνει μιας καταπληκτικής έκδοσης. Πώς φτάσατε σε αυτή την απόφαση με την Inner Ear;«
Το συζητήσαμε με την Inner Ear και εφόσον εγώ τους έδωσα έτοιμη την παραγωγή θεώρησαν ότι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν μια τόσο πολυτελή έκδοση. Για μήνες ψάχναμε ποιος θα κάνει τη συγκεκριμένη συσκευασία. Ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε τελικά, μετά από μια σειρά από περίεργα γεγονότα, τον Αχιλλέα Γκατσόπουλο. Για μένα είχε πολύ μεγάλη σημασία να τυπωθούν σε ξεχωριστές σελίδες τα κομμάτια μαζί με τη λέξη που συνοδεύει το καθένα, η οποία φαίνεται χειρόγραφη μέσα στο βιβλίο, καθώς και σε ποιον από τους χαρακτήρες αποδίδεται το κάθε κομμάτι. Μόνο έτσι έχει νόημα για μένα. Μόνο με αυτές τις πληροφορίες κάποιος μπορεί να καταλάβει το He & She. Αλλιώς είναι απλά μουσική. Επίσης είχα στο μυαλό μου τις μορφές των πρωταγωνιστών, τις οποίες αποτύπωσε ακόμη καλύτερα από ότι είχα φανταστεί και του είχα περιγράψει ο Αχιλλέας».Σε απασχολεί το θέμα της αποδοχής; Σε φοβίζει καθόλου το ότι βγάζεις έναν διόλου εύπεπτο και πρωτότυπο δίσκο στο δισκογραφικό σκηνικό μιας χώρας όπου μόνο μικρές μειοψηφίες δίνουν την πρέπουσα σημασία σε τέτοιες κινήσεις;
«
Το He & She ξέρεις βγήκε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Πάνω από ένα χρόνο από τη στιγμή που το τελείωσα. Όλο αυτό το διάστημα είχα μοιράσει αρκετές κόπιες. Και τα σχόλια που δεχόμουν ήταν ενθουσιώδη. Ναι, πολύ περίεργο το πόσο πιστεύανε σε αυτό και στην τεράστια, τρομακτική απήχηση την οποία θα έχει. Εγώ γελούσα. Λυπάμαι, αλλά δεν πιστεύω. Έχω ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Και τα δύο άλμπουμ μου βγήκαν με καθυστέρηση μεγαλύτερη από έναν χρόνο. Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις και δικαιολογίες, αλλά ο κύριος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι αδιαφορούσα για το αν θα βγουν ή όχι. Η ηχογράφηση και των δύο ήταν τόσο επίπονη – ειδικά του He & She την οποία θεωρούσα αδύνατη – ώστε, όταν τελείωνε, μου αρκούσε ότι κατάφερα να το κάνω. Έχουν περάσει τόσοι μήνες νεκροί που δεν έκανα απολύτως τίποτα. Δεν ξέρω που διάολο πηγαίνει η ματαιοδοξία μου όταν τη χρειάζομαι. Είναι ερωτηματικό το τι θα γίνει με αυτό το άλμπουμ. Δεν βιάζομαι. Έχω ατελείωτη υπομονή».Υπάρχουν καλλιτέχνες στο εγχώριο σκηνικό με τους οποίους θα έλεγες πως αισθάνεσαι κάποια συγγένεια;
«
Γνωρίζω προσωπικά πάρα πολλά παιδιά που παίζουν μουσική στη χώρα. Σχεδόν όλους όσους δισκογραφούν, ναι, γενικά πολύ κόσμο. Από όλους αυτούς νομίζω με λίγους μπορώ να πω ότι δεν έχω καμία συγγένεια. Αν εννοείς μουσική συγγένεια δεν έχει σημασία. Εγώ κάνω τα δικά μου, αυτοί τα δικά τους, η συγγένεια μας είναι η κοινή αγάπη μας για τη μουσική. Είναι παράλογο να περιμένεις να επικοινωνήσεις με όλους. Εγώ είμαι εγώ, εσύ είσαι εσύ, και αν καταφέρουμε να βρεθούμε είναι κάτι όμορφο. Αν όχι πάλι, εύχομαι να βρεθείς με κάποιον άλλο. Και αυτό ακόμα θα κάνει τον κόσμο μου πιο όμορφο. Αυτό που με βλάπτει δεν είναι το να χάνω, να μη κερδίζω κάποιον, αλλά ένας κόσμος με ανθρώπους μόνους».
