Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε το album Μέχρι Το Τέλος, η νέα δισκογραφική κυκλοφορία της Νατάσσας Μποφίλιου, «ταράσσοντας» νερά τα οποία είχαν αρχίσει να λιμνάζουν για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια. Το Avopolis συνάντησε λοιπόν την τραγουδίστρια για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση…
Παρατήρησα ότι έχεις πολύ καλλιεργημένη φωνή. Έχεις κάνει φωνητική;
«Έχω κάνει λίγο, αλλά έχω δουλέψει πολύ μόνη μου και αυτό με βοήθησε».
Τι εννοείς με το ότι έχεις δουλέψει πολύ μόνη σου;
«Προσπάθησα να εξασκήσω τη φωνή μου από πολύ μικρή, από τότε που μελετούσα πιάνο. Ο δάσκαλός μου με έβαζε να παίζω π.χ. τις τρίφωνες inventions και τις γαλλικές σουίτες του Μπαχ, που είναι και ο αγαπημένος μου συνθέτης, τραγουδώντας συγχρόνως μια από τις φωνές, έτσι ώστε να μάθω καλύτερα το κομμάτι. Επομένως είναι σαν να κάνω σολφέζ από μικρή ηλικία».
Για ποιον λόγο τραγουδάς;
«Γιατί έτσι μπορώ να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Μέσα από τα τραγούδια τους μιλώ περιεκτικά και σύντομα, σε αντιδιαστολή με την καθημερινή μου ζωή, όπου δεν μπορώ να μιλήσω ούτε σύντομα ούτε και στοχευμένα στον άλλο. Για αυτό τον λόγο είμαι πολύ κάθετη στο ρεπερτόριο που επιλέγω να τραγουδήσω, γιατί αυτό με βοηθάει να πω συγκεκριμένα αυτό που θέλω σε αυτούς που το θέλω∙ το να τραγουδώ είναι για μένα ψυχοθεραπεία».
Σου αρέσει να συνεργάζεσαι με άλλους στη δουλειά σου;
«Μου αρέσει πολύ να συνεργάζομαι. Το έχω ανάγκη. Θέλω να παίρνω από τους άλλους ό,τι μπορούν να μου δώσουν. Οι συνεργάτες μου ουσιαστικά είναι και η παρέα μου. Ψάχνω μια συνεργασία σε ανθρώπινο πρώτα επίπεδο και μετά σε μουσικό. Για να συνεργαστώ με κάποιον πρέπει πρώτα να τον θαυμάζω. Αν κάποιος δεν έχει αυτά τα στοιχεία, απλά δεν συνεργάζομαι μαζί του. Τόσο ο Καραμουρατίδης και ο Ευαγγελάτοςν όσο και ο Τσίρκας παλιότεραν έχουν υπάρξει φίλοι μου πρώτα και μετά συνεργάτες μου».
Παρατήρησα ότι η τελευταία δουλειά σας αποτελεί έναν κύκλο τραγουδιών με ενιαίο θέμα.
«Τα τραγούδια αυτά είναι η ίδια η ιστορία μας. Είναι οι δικές μας περιπλανήσεις στην πόλη ως παρέα και χαιρόμαστε να βλέπουμε ότι αφορούν και άλλους. Το γεγονός ότι βγαίνουμε μόνο Πέμπτες και Παρασκευές αποφεύγοντας να βγαίνουμε Σάββατο, ότι βρισκόμαστε στα Εξάρχεια, μετά στην Πανεπιστημίου για να δούμε κάποια ταινία και έπειτα, όταν επιστρέφουμε στο σπίτι μας, κλεινόμαστε στον εαυτό μας, είναι καταστάσεις που περιγράφονται σε αυτά τα τραγούδια. Μέσα στα τραγούδια βρίσκονται οι δικοί μας άνθρωποι, ακόμα και τα λόγια τους. Τα τραγούδια είναι η ίδια η ζωή μας».
Θα συνεχίσετε να συνεργάζεστε;
«Θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε. Πιστεύω στις σχέσεις με διάρκεια. Έχω γίνει πολύ αυστηρή στην επιλογή των ανθρώπων. Δεν ξεκινώ να συνεργαστώ με κάποιον, όταν η συνεργασία δεν εμπεριέχει το χαρακτηριστικό της διάρκειας».
Η φωνή σου είναι τόσο rock και pop όσο και λαϊκή.
«Για μένα το τραγούδι είναι ένας ρόλος. Για να είμαι αυτό που θέλει ακριβώς το τραγούδι, πρέπει να βγάλω ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού μου. Έχω υπάρξει και rock, έχω υπάρξει και pop, έχω υπάρξει και λαϊκή».
Πώς ορίζεις το pop, πώς το rock, πώς το λαϊκό;
«Είμαι pop στην καθημερινή ζωή μου, όπου είμαι πιο ανάλαφρη και σύγχρονη, είμαι rock, που είναι και το πιο αγαπημένο μου είδος μουσικής μαζί με την jazz, όταν θέλω να νιώθω ελεύθερη να καταστρέψω, να σφίξω τη γροθιά μου, να εκφράσω κάτι πολύ δυνατό, και είμαι λαϊκή, γιατί αυτό είναι κάτι με το οποίο έχω γεννηθεί, κάτι που είναι γραμμένο στο DNA μου. Αν ακούσω Τσιτσάνη, για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να μη συγκινηθώ. Η εναλλαγή όμως αυτών των στυλ δεν είναι κάτι φτιαχτό, όπως και η τύχη που είχα να συναντήσω αυτούς τους ανθρώπους και να τραγουδήσω τα τραγούδια τους. Δεν μπήκα ποτέ στο τριπάκι να σχεδιάσω την καριέρα μου και να κατασκευάσω την εικόνα μου. Άφησα ελεύθερο το πνεύμα που έχω μέσα μου. Είναι ένα ειλικρινές αποτέλεσμα. Εμείς αυτοί είμαστε, μπορούμε να σου αρέσουμε, μπορούμε να μη σου αρέσουμε. Άλλωστε αυτό είναι και το υγιές. Πάντα κοιτάω καχύποπτα τους ανθρώπους οι οποίοι αρέσουν σε όλους».
Θα υπάρξει νέο CD;
«Θα υπάρξει, εφόσον είμαστε υγιείς. Δεν θέλουμε να κάνουμε πολυσυλλεκτικό δίσκο, δίσκο με τραγούδια διαφόρων δημιουργών. Τώρα με το διαδίκτυο καθένας μπορεί να «κατεβάσει» ό,τι μουσική θέλει, χωρίς να μπει στον κόπο να δώσει 17 ή 20€ για να αγοράσει ένα CD. Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να αγοράσει τη δουλειά σου, πρέπει να του προτείνεις κάτι ολοκληρωμένο. Όταν κάποιος αγοράζει το Μέχρι Το Τέλος βλέπει έναν ζωγράφο να σχεδιάζει στιγμές της πόλης (έργα του Νίκου Μόσχου φιλοτεχνούν το album), έναν στιχουργό να γράφει για αυτήν (Γεράσιμος Ευαγγελάτος), έναν να βάζει μουσική στους στίχους της πόλης (Θέμης Καραμουρατίδης) και μία να ερμηνεύει το τραγούδι της πόλης (Νατάσσα Μποφίλιου). Αποτελεί αυτό μια ολοκληρωμένη πρόταση εικόνας, λόγου, μουσικής και ερμηνείας».
Ποια η σχέση σου με τα γεγονότα της επικαιρότητας και της πολιτικής;
«Πιστεύω ότι η τέχνη διαμορφώνει την πολιτική και η πολιτική την τέχνη, όχι με τη στενή έννοια του όρου, αλλά με τις απόλυτες προεκτάσεις που αυτή έχει στην κοινωνία. Από τη στιγμή που εκτίθεμαι στον κόσμο και θέλω μέσω του τραγουδιού να έχω μια τοποθέτηση απέναντι στην κοινωνία, την ίδια στιγμή σημαίνει ότι ενδιαφέρομαι και για το εγκαταλελειμμένο περιβάλλον και για την αδιαφορία όλων για την Παιδεία και τα παιδιά».
Θα κάνετε κάποιες ζωντανές εμφανίσεις;
«Θα υπάρξουν και θέλω να τονίσω ότι θα πλαισιώνομαι από καταπληκτικούς μουσικούς: τους Φοίβο Κουντουράκη (τύμπανα), Θέμη Καραμουρατίδη (πιάνο, ενορχήστρωση), Άρη Ζέρβα (τσέλο), Ιλάν Μανουάχ (σαξόφωνο), Παναγιώτη Ράπτη (σαξόφωνο), Κώστα Γιώτη (μπάσο) και Γρηγόρη Ντάνη (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα)».
