Αγαπημένος στο κοινό ήδη από τις δοξασμένες μέρες των Λαθρεπιβατών με τον Παντελή Θαλασσινό, ο Γιάννης Νικολάου επιστρέφει με νέες εκτελέσεις σε παλιότερα κομμάτια του και το Avopolis βρήκε αφορμή για κουβέντα…
Διατρέχοντας ένα υλικό 20 και πλέον χρόνων για τη δημιουργία του νέου σου album Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω, μιας και αποτελείται κυρίως από παλιότερα τραγούδια σου σε νέες εκτελέσεις, ποια κριτήρια χρησιμοποίησες για την επιλογή των τραγουδιών και τι συναισθήματα σου προκάλεσε η διαδικασία του ψαξίματος, αλλά και της ηχογράφησης;
«Τα κριτήριά μου για την επιλογή των τραγουδιών είναι κατά κόρον καλλιτεχνικά και αφορούν τη δική μου ανάγκη να αναδειχτούν τα τραγούδια που αποτελούν την ραχοκοκαλιά των εμφανίσεων μου 20 χρόνια τώρα - αποφεύγοντας την ευκολία των σουξέ όπως το ”Απόψε Λέω Να Μην Κοιμηθούμε”, “Ταξίδι στο όνειρο” και άλλων, που αφορούν μια πιο light πλευρά μου. Την οποία δεν αποκηρύσσω, μα και δεν βρίσκω ιδιαίτερο λόγο ένταξής της στον συγκεκριμένο κύκλο. Η διαδικασία της κυκλοφορίας έγινε με τον Μωυσή Ασέρ και τον Τάσο Ζαφειρίου, μόνιμους συνεργάτες και πολύτιμους φίλους, και καταλήξαμε ομόφωνα στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Όσον αφορά την ηχογράφηση ,για μένα αποτελεί πάντα σπουδαίο γεγονός, όπου οι αισθήσεις μου λειτουργούν υπερβατικά, έχοντας επίγνωση της ευθύνης μου για την αρτιότητα του υλικού. Μιας και είμαι πομποδέκτης και με ενδιαφέρει να ευχαριστήσω τον ακροατή».
Έχοντας υπάρξει μέλος ενός group, αλλά δουλεύοντας και ως σόλο καλλιτέχνης, ποιες διαφορές, θετικές και αρνητικές, θα εντόπιζες στους δύο τρόπους έκφρασης και δημιουργίας;
«Η ομαδική εργασία χρειάζεται αλτρουιστική διάθεση και σίγουρα αγάπη και θαυμασμό για τους συνεργάτες. Ενίοτε όμως αποτελεί τροχοπέδη όταν διαφοροποιούνται οι στόχοι των μελών του συγκροτήματος. Είναι καλό λοιπόν να τραβάει τον δρόμο του ο καθένας, προτού θεριέψει ο κορεσμός. Συγκινήσεις υπάρχουν είτε δουλεύεις μόνος σου, είτε σαν μέλος μιας ομάδας και εγώ είχα την ευκαιρία και την τύχη να ζήσω πολλές και διαφορετικές. Σίγουρα η μοναχική πορεία είναι πολύ πιο δύσκολη, γιατί ο τελικός αποδέκτης καλών και κακών είσαι πάντα εσύ».
Τα τραγούδια σου εντάσσονται σε διάφορα μουσικά είδη από την pop μέχρι τη λαϊκή και παραδοσιακή μουσική. Ποιες είναι οι επιρροές που σε έχουν οδηγήσει σ’ αυτή την ποικιλία ήχων;
«Στην εφηβεία μου με επηρέασε η rock μουσική, η ελληνική pop-rock σκηνή ειδικότερα, παράλληλα με τα λαϊκά ακούσματα, που υποχρεωτικά είχα μεγαλώνοντας στον Πειραιά. Αργότερα έζησα στην Κρήτη και επηρεάστηκα πολύ από την ποίηση και τους μουσικούς της δρόμους. Έτσι λοιπόν, όταν έγραψα δικά μου τραγούδια, όλα μου τα ακούσματα αποτέλεσαν ένα μουσικό παζλ, το οποίο δεν έψαχνε χώρο ένταξης, αλλά είχε σαν γνώμονα την ελεύθερη και ανατρεπτική έκφραση».
Και οι πηγές έμπνευσης για δημιουργία;
«Πηγή έμπνευσης αποτελεί η ίδια η ζωή και οι εμπειρίες της».
Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση τον τελευταίο καιρό στην ελληνική μουσική παραγωγή μιας «φτώχιας» όσον αφορά νέα αξιόλογα ονόματα στον χώρο της έντεχνης και λαϊκής μουσικής, σε αντίθεση με πιο δυτικότροπα είδη, όπως η ηλεκτρονική και η αγγλόφωνη rock σκηνή, που γνωρίζουν μεγάλη άνθηση. Ποια είναι η δική σου άποψη για τις αιτίες αυτής της λεγόμενης «κρίσης»;
«Νομίζω ότι υπάρχουν πολύ καλοί καλλιτέχνες στην έντεχνη λαϊκή μουσική. Δυστυχώς τα media απαξιώνουν αυτό το είδος και προβάλλουν μια ευτελή χαζοπόπ, εφαπτόμενοι της αισθητικής λαίλαπας που αντιπροσωπεύουν τα πρωϊνάδικα και τα κουτσομπολίστικα μεσημεριανά της τηλεόρασης. Ελάχιστες εκπομπές δίνουν βήμα σε αξιοπρεπείς ανθρώπους και καλλιτέχνες. Πώς λοιπόν θα γίνει γνωστό οτιδήποτε καλό;».
Εσύ θα πειραματιζόσουν με διαφορετικά είδη, όπως π.χ. την ηλεκτρονική μουσική;
«Δεν έχω εντρυφήσει στο συγκεκριμένο είδος και προτιμώ να υπηρετώ την μουσική που βασίζεται στα ζωντανά όργανα και στους κλασικούς, ανεξίτηλους δρόμους των μεγάλων δασκάλων μας».
Με αφορμή ένα από τα καινούρια τραγούδια του album, το “Εκείνο Που Φοβόμουνα”, όπου περιγράφονται διάφορα συμπτώματα αστικοποίησης, θα ήθελα να ρωτήσω κατά πόσο υπάρχουν και αυτοβιογραφικά στοιχεία σ’ αυτό, μιας και οι στίχοι δεν είναι δικοί σου αλλά ανήκουν στον Ηλία Κατσούλη. Είναι εν τέλει δυνατό να διατηρήσει κανείς τον ιδεαλισμό, την αθωότητα και την ορμή του ξεκινήματος ή είναι αναπόφευκτη η αστικοποίηση;
«Στο “Εκείνο Που Φοβόμουνα” με συνεπήρε ο τρόπος του σπουδαίου Ηλία Κατσούλη να περιγράψει τον επαναστάτη που έπεσε στην παγίδα της καταναλωτικής πραγματικότητας. Σαφώς και είναι αυτοβιογραφικό τραγούδι. Δεν είναι εύκολο να παραμείνεις ιδεαλιστής σε μία κοινωνία συμβιβασμένων, ούτε να διατηρήσεις στο ακέραιο την νεανική ορμή. Καλό είναι όμως να ελέγχουμε με σοφία και νηφαλιότητα το σύστημα».
Πέρα από τις live εμφανίσεις στις Πλοές κάθε Παρασκευή και Σάββατο, που έχουν ήδη ξεκινήσει από τις 23 Μαΐου, και με αφορμή τα 4 καινούργια τραγούδια του album, τα μελλοντικά σου σχέδια περιλαμβάνουν κάτι πιο ολοκληρωμένο δισκογραφικά;
«Σαφώς και θα γίνουν συναυλίες το καλοκαίρι. Ετοιμάζω καινούργια τραγούδια για μένα, αλλά και για μια νέα γυναικεία φωνή».
