Το album των Elica υπήρξε μία από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις στο εγχώριο σκηνικό. Το Avopolis έψαχνε καιρό μια ευκαιρία για να τα πει μαζί τους και τη βρήκε χάρη στην επικείμενη εμφάνισή τους στο φετινό Synch Festival...
Ο μέσος ακροατής, εκτός από έλλειψη παιδείας, πάσχει και από έλλειψη χρόνου, με αποτέλεσμα να «καταναλώνει» μουσική περιστασιακά και άκριτα, μένοντας συνήθως στον αφρό του mainstream. Τι θέση έχει σε αυτό το σκηνικό ένα συναισθηματικό και συνάμα απαιτητικό album όπως το Asymmetrica;
«Εμείς γενικά αγαπάμε πολύ τη μουσική. Όταν συναντηθήκαμε με τον Φώτη προερχόμασταν από δυο διαφορετικούς κόσμους - εγώ μεγάλωσα με πιο ηλεκτρονικά πράγματα ενώ ο Φώτης ανήκει σε μια πιο rock γενιά. Όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί και όσο δενόμασταν περισσότερο, αυτή η διαφορετικότητα παρήγαγε κάτι που ακόμα και εμείς δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε. Δεν είχαμε ποτέ σκοπό να «βγάλουμε δίσκο», απλά γουστάρουμε να κάνουμε μουσική. Το Asymmetrica δημιουργήθηκε από κομμάτια που γράφτηκαν την τελευταία τετραετία και ποτέ δεν προορίστηκε να «βγει για την αγορά» - απλά ξέραμε ότι θα βρει τον δρόμο του».
Μπορεί ένα ελληνικό συγκρότημα να βιοποριστεί, έστω και επικουρικά, από το προϊόν της τέχνης του; Τι είδους αναχώματα συναντά;
«Στην Ελλάδα, όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, είναι αδύνατο να ζήσεις μόνο από τη μουσική. Παλαιότερα πίστευα ότι το να κάνεις μια δεύτερη δουλειά, η οποία θα σου εξασφαλίζει το προς το ζην, θα έκανε κακό στη μουσική. Τα τελευταία χρόνια διαπίστωσα ότι αυτό τελικά μας απελευθερώνει, καθώς έχοντας λύσει το βιοποριστικό ζήτημα η μουσική μας δεν μπλέκεται με χρήματα. Για εμάς αυτό είναι ευλογία».
Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν πρωτοακούσατε Stereo Nova; Πώς έχετε βιώσει τη σχέση σας με τον Κ.Β. τόσο μέσα από το support της διετίας 2004-2005 όσο και μέσα από το the movement;
«Ο Κ.Β. αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μας, πρώτα ως άνθρωποι και μετά ως μουσικοί. Μεγαλώσαμε με τα αστικά τοπία, τις ταράτσες και με όλο αυτό το όμορφο συναίσθημα που βγάζει η μουσική των Stereo Nova και είναι αλήθεια πως έχουμε επηρεαστεί από αυτούς σε μεγάλο βαθμό. Για εμάς το μεγάλο δώρο που έχουμε πάρει από αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι η μουσική τους επιρροή αλλά η στάση ζωής που κουβαλούν. Ο Κωνσταντίνος ήταν αποκάλυψη ως άνθρωπος, μας έμαθε να επικοινωνούμε την αγάπη. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι οι στίχοι του: «να αγαπάς τη ζωή, η ζωή είναι αγάπη», «να αγαπάς τους ανθρώπους, μη φοβάσαι κανένα». Η προσπάθεια όλων όσων μετέχουν στο movement είναι το δικό μας «ευχαριστώ».
Τη στιγμή που γραφόταν αυτή η ερώτηση άκουγα την υπέροχη “Αγκαλιά”. Δυο λόγια για την ερμηνεύτρια Ειρήνη Ζέι...
«Η “Αγκαλιά” είναι ένα από τα πιο κρίσιμα κομμάτια του album, το οποίο συμπεριλήφθηκε σε αυτό μόλις 3 ημέρες πριν το παραδώσουμε (το album) στην οριστική του μορφή. Ακόμα και εμείς δεν ήμασταν σίγουροι αν θα έπρεπε να το βάλουμε ή όχι, όμως η μελωδία και το συναίσθημα που αναδύει προς τα έξω μας συνεπήρε. Ακόμα και τώρα αισθανόμαστε ελαφρώς περίεργα για αυτή τη «σφήνα». Όσον αφορά την Ειρήνη Ζέι, η οποία τραγουδάει pop μουσική σε κάποιους χώρους, δεν προέρχεται από το χώρο της λεγόμενης alternative ή ηλεκτρονικής μουσικής, ούτε είναι μέλος των Elica. Απλά γνωριστήκαμε, διαπιστώσαμε ότι έχει ωραία φωνή την οποία και χρησιμοποίησε για να αποδώσει με όμορφο τρόπο το εν λόγω κομμάτι».
Ο χαρακτηρισμός που φαίνεται να φέρει ο τίτλος της δουλειάς σας «δικαιώνει» την περιπετειώδη ηχητική του αντίστιξη: από τη μια ευπρόσωπη electronica, synth pop και μια «μπαλάντα», ενώ από την άλλη απαιτητικά ambient και experimental κομμάτια.
«Όπως ανέφερα και στην αρχή, το γεγονός ότι με τον Φώτη ήμαστε δυο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες είναι κάτι που «βγαίνει» και στη μουσική μας. Προερχόμενοι από δυο διαφορετικές «σχολές», η πρόκληση αφορούσε τον ενιαίο τρόπο απόδοσης των ετερόκλητων μουσικών στοιχείων που αναφέρεις στην ερώτησή σου. Όταν επιτέλους δόθηκε ο τίτλος Αsymmetrica στο album, για εμάς αποτέλεσε λύτρωση. Είναι σαν να λέμε έμμεσα στον αποδέκτη της δουλειάς μας ότι αυτό που θα ακούσεις είναι ασύμμετρο σε όλες τις εκφάνσεις του».
Ομολογώ ότι λόγω του “ovomaltine” ήρθα σε μια πολύ επιδερμική επαφή με τη σκέψη και το έργο του αυτόχειρα στοχαστή καθηγητή Λιαντίνη. Τι ήταν αυτό που σας έδωσε το ερέθισμα να χρησιμοποιήσετε δείγμα ηχητικού ντοκουμέντου από ομιλία του στην εισαγωγή του εν λόγω κομματιού;
«Πάντα γοητευόμασταν από ανθρώπους που σκέφτονται διαφορετικά. Ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι με την πράξη του, μέσα από τη σκέψη και το έργο του διείδαμε μια διαφορετική θεώρηση του κόσμου που μας περιβάλλει. Ακόμα και αυτή η αμφιλεγόμενη πράξη της αυτοχειρίας ήταν μια κίνηση αντίδρασης ενάντια σε όλο αυτό που συμβαίνει, σαν να λέει «φεύγω εγώ για να ζήσουν καλύτερα οι επόμενοι», επαναστατώντας με το δικό του τρόπο. Αυτό μας γοήτευσε, θέλαμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε κάποια από τα λόγια του ως ελάχιστο φόρο τιμής σε ένα σπουδαίο Έλληνα. Στο συγκεκριμένο ηχητικό απόσπασμα αναφέρεται στα παιδιά. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί με το μέλλον των παιδιών μας…».
Η συνέργεια μουσικού έργου και κινούμενης εικόνας δεν είναι κάτι καινούργιο, όμως τα νέα media της δίνουν μια άλλη διάσταση. Πώς βλέπετε αυτή την σύμπραξη;
«Η εικόνα πάντα έπαιζε σημαντικό ρόλο ως συνοδεία της μουσικής. Τα δικά μας τραγούδια ως επί το πλείστον δεν έχουν στίχο, άρα η εικόνα βοηθάει τον δέκτη να ταξιδέψει ακούγοντας τη μουσική μας, να πλάσει το δικό του κόσμο. Βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις, η εικόνα καλύπτει τρόπον τινά τα όποια «κενά» της μουσικής, όπως έχει συμβεί με διάφορες παραστάσεις. Μολαταύτα, διαδραματίζει μεγάλο ρόλο όταν δεν υπάρχει στίχος, σε διαφορετική περίπτωση μπερδεύεται λίγο το πράγμα. Στη δική μας περίπτωση, προβάλλουμε την εικόνα που εμείς βλέπουμε μέσα από τη μουσική μας και όχι απλά μια συρραφή από «άσχετα» media. Για παράδειγμα, ο δικός μας «αστικός ύμνος», το “Ubahnboards”, εμπνεύστηκε από τις γκρίζες και βροχερές εικόνες που περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μας στο Βερολίνο με το τρένο. Αυτές οι εικόνες ντύνουν οπτικά το κομμάτι».
Τι περιμένετε από τη συμμετοχή σας στο Synch Festival; Ποια ονόματα ανυπομονείτε να δείτε ζωντανά;
«Όταν πρωτοπήγαμε στο Λαύριο για το Synch ευχόμασταν ενδόμυχα κάποια στιγμή να ήμασταν και εμείς σε κάποια από τις σκηνές. Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι που φέτος υλοποιήθηκε αυτό το όνειρό μας. Στο σημείο αυτό θέλω να ευχαριστήσω, όχι τυπικά, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου: άκουσε το CD μας, μας πήρε τηλέφωνο ο ίδιος λέγοντας μας πως «παίζετε στο Synch γιατί εγώ το θέλω, δεν χρωστάτε χάρη σε κανένα». Έτσι και εμείς θέλουμε στο Synch να παρουσιάσουμε κάτι πολύ ξεχωριστό, δουλεύοντας όλα μας τα κομμάτια ειδικά για εκείνη τη βραδιά, επαναπροσδιορίζοντας τόσο τον ήχο όσο και την εικόνα, την ιστορία που φέρει μαζί του κάθε μας τραγούδι. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, περιμένω με ανυπομονησία την εμφάνιση του Vladislav Delay (Luomo) και του Juan Atkins, ενός εκ των πατεράδων της techno. Από Έλληνες μας αρέσει πολύ ο Chronik και οι Your Hand In Mine».
Ποια φρέσκα ονόματα της εγχώριας electronica ξεχωρίζετε;
«Ως ακροατής είμαι «ταγμένος» σε πιο ambient και ταξιδιάρικα ακούσματα, όπως αυτά που παράγει ο Chronik και οι Naono & Melorman».
Ποια είναι τα σχέδια των Elica στο εγγύς μέλλον, τόσο δισκογραφικά όσο και συναυλιακά;
«Όπως προανέφερα, ασχολούμαστε πολύ με την προετοιμασία για το Synch, «πειράζοντας» τα κομμάτια προς μια διαφορετική κατεύθυνση, χωρίς όμως να χάσουν το θέμα τους. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να πω πως βιαζόμαστε να βγάλουμε νέο δίσκο, όπως ήρθε το Asymmetrica θα έρθει και ο επόμενος. Ήδη δουλεύουμε πάνω σε νέες συνθέσεις, μια εκ των οποίων θα βρίσκεται στο setlist μας για το Synch! Προς το παρόν θέλουμε να υποστηρίξουμε την υπάρχουσα δουλειά μας, να «περάσει» το Asymmetrica σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Για live θα βρεθούμε στο No Budget Festival της Λάρισας προς τα τέλος Αυγούστου καθώς και σε festival του Μεσολογγίου».
