Τάκης Βούης

Με αφορμή τη νέα του δουλειά Θησέας Που Επιστρέφει, το Avopolis μίλησε με τον Ρόδιο συνθέτη που, διακριτικά μα σταθερά, υπάρχει εδώ και σαράντα περίπου χρόνια στο δισκογραφικό σκηνικό, καταθέτοντας προτάσεις με αξιοσημείωτη ευαισθησία...

«Ξεκίνησα από τη Θεσσαλονίκη, όπου το 1968 αποφάσισα ν' ασχοληθώ οριστικά με το τραγούδι. Το 1969 έκανα τον πρώτο μου δίσκο (45 στροφών) με την κιθάρα του Δημήτρη Φαμπά και τη φυσαρμόνικα του Πάνου Γαβαλά. Το 1971 έφυγα στη Σουηδία, όπου συνέχισα το τραγούδι και τη δισκογραφία. Αρχικά ασχολήθηκα με το πολιτικό τραγούδι. Η περίοδος εκείνη έδωσε πέντε δίσκους.
Από το 1982 άρχισα να εκφράζομαι διαφορετικά, με έναν πιο λυρικό τρόπον πάντα με κυρίαρχο είδος τη μπαλάντα. Μέχρι τώρα έχω κάνει άλλους 7 δίσκους και 3 συμμετοχές. Για 10 χρόνια τραγουδούσα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Ρόδο, υποστηρίζοντας την ανεξάρτητη παραγωγή στην περιφέρεια, ενώ παράλληλα έδινα συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το 1993 συνεργάζομαι με τον σημαντικό κιθαριστή Γιάννη Γιακουμάκη, συνεργασία που έδωσε δύο δίσκους και πολλές εμφανίσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Όσο για την πορεία μου, το να μην παίζεις το παιχνίδι της υπακοής απομακρύνει από εσένα τους μηχανισμούς προώθησης και έτσι μένεις σε πιο περιθωριακή θέση. Αν αντέξεις, τότε γίνεσαι μια διακριτική παρουσία!».

«Όντως, αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία. Η συλλογικότητά μου ήταν πάντα απαραίτητη. Το τραγούδι είναι συνάντηση μουσικής, στίχου, ενορχήστρωσης, εκτελεστών και ήχου. Σημασία ιδιαίτερη έχει η προσπάθεια να είναι καλλιτεχνική. Δηλαδή σε καμία στιγμή δεν πρέπει να επικρατήσουν λόγοι εμπορικοί - π.χ. για τη συμμετοχή των τραγουδιστών ή για τον χρόνο στο στούντιο. Τα κριτήρια προσπαθώ να είναι μόνο καλλιτεχνικά. Αυτό έχει πάντα το δικό του τίμημα».

«Ισχύουν και τα δύο. Η Μάρω Βαμβουνάκη γράφει στίχους πάνω στις μελωδίες μου, ο Βασίλης Αναγνώστου και ο Στεργος Παπαποστόλου μου δίνουν τους στίχους τους».

«Όχι όταν το γράφω. Θέλω να νοιώθω ελεύθερος. Αφού ολοκληρωθεί το τραγούδι, αναζητώ τη φωνή, τον ερμηνευτή ανάμεσα στους καλλιτέχνες που εκτιμώ και θαυμάζω. Νοιώθω πολύ τυχερός που τόσο σπουδαίοι καλλιτέχνες μου το ανταπέδωσαν, όπως έκαναν και στην προηγούμενη δουλειά, στον Έρωτα Στην Πόλη, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Βασίλης Καζούλης».

«Τα τραγούδια αυτά προϋπήρχαν σε στίχους Μάρως Βαμβουνάκη και Βασίλη Αναγνώστου. Μεταφράστηκαν από τον πατέρα μου και αποδόθηκαν ελεύθερα από την ίδια την Emilia. Όσο για τη συνεργασία μας, ήταν ιδέα του παραγωγού και ηχολήπτη Γιώργου Κορρέ, αλλά και δική μου επιθυμία, διότι τη γνωρίζω και την εκτιμώ. Με την Εmilia και τον Γιάννη Γιακουμάκη έχουμε δημιουργήσει ένα σχήμα με το οποίο δίνουμε συναυλίες από το 2006».

«Η φύση των δυσκολιών αυτών, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι καλλιτεχνική. Οι δυσκολίες ξεκινούν όταν οι εταιρείες καλούνται να αναλάβουν το κόστος αυτής της παραγωγής. Δηλαδή όταν μια δουλειά καθαρά καλλιτεχνική μετριέται στην Προκρούστειο κλίνη της εμπορικότητας. Ο Θησέας Που Επιστρέφει περιπλανήθηκε σε τρεις εταιρείες, που τον έκριναν αντιεμπορικό, αντιραδιοφωνικό και πάντα όμως εξαιρετική δουλειά!! Με αλλαγές, προσθήκες κλπ. κάτι θα μπορούσε να γίνει, αλλά κυρίως αν σε βάρος της ποιότητας  μειώναμε το κόστος της παραγωγής. Έτσι χρειάστηκαν τρία χρόνια για να συγκεντρωθεί το απαραίτητο κεφάλαιο».

«Ακούγονται ενδιαφέροντα πράγματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ελληνικό τραγούδι περνά την άνοιξή του. Από τις καλές δουλειές η βιομηχανία του τραγουδιού αφήνει να περάσουν μόνο εκείνες που θεωρούνται και εμπορικές. Αυτό λειτουργεί και σαν άλλοθι. Γενικά έχει επικρατήσει η άποψη ότι οι εταιρείες, επειδή δεν είναι παιδαγωγικά ιδρύματα, νομιμοποιούνται να στοχεύουν στο κέρδος, με τον νόμο της αγοράς «το λιγότερο κόστος για το μεγαλύτερο κέρδος». Έτσι το ελληνικό τραγούδι στερείται τον πλουραλισμό του, γιατί αναπαράγουμε το ίδιο πρότυπο που υποτίθεται ότι ζητά το κοινό. Όμως το κοινό εκπαιδεύεται σε αυτά τα κριτήρια. Πρέπει ειλικρινά να παραδεχθούμε όμως ότι π.χ. έχουμε ανάγκη και τις Ανάσες Των Λύκων του Γιάννη Αγγελάκα, καθώς και το Από ’Δω Και Πάνω του ίδιου - με τη σαφώς μεγαλύτερη αποδοχή. Η δημιουργία δεν μπορεί να κάνει οικονομία!».

«Τα μηνύματα είναι πολύ θετικά και πολλές φορές συγκινητικά. Ο κόσμος είναι ευχαριστημένος από αυτό που ακούει, αν και δεν το ακούει πολύ συχνά. Όπως είναι διαμορφωμένα τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολο για μια δουλειά που έχει χαρακτηρισθεί ανεξάρτητη, δύσκολη, χαμηλών τόνων να μπει στα playlists των σταθμών με μεγάλη ακροαματικότητα. Δεν αρκεί να ακούσεις μια φορά ένα καλό τραγούδι για να το αναζητήσεις. Η ποιότητα χρειάζεται και ποσότητα, για να χρησιμοποιήσω το λόγια του Μάνου Χατζιδακι. Είμαι όμως τελικά αισιόδοξος και αυτή την αισιοδοξία την αντλώ από τους ανεξάρτητους παραγωγούς που ευτυχώς ακόμη υπάρχουν, αλλά και το διαδίκτυο, το οποίο αναδεικνύεται ως ένας πλουραλιστικός χώρος ελεύθερης έκφρασης. Η πρώτη και κύρια προβολή του δίσκου μας έγινε μέσα από τα blogs».