Με σποραδικές μα προσεκτικές κινήσεις τα τελευταία χρόνια, ο γιος του Κώστα Χατζή διεκδικεί ολοένα και με μεγαλύτερες αξιώσεις μια παρουσία στο καλό ελληνικό τραγούδι, αυτόνομη από την κληρονομιά του πατέρα του. Το Avopolis μίλησε λοιπόν με τον Αλέξανδρο Χατζή, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του album, που τον βρήκε να συνεργάζεται με τον Σταμάτη Μεσημέρη, αλλά και τις επικείμενες απριλιανές εμφανίσεις του στο Τσάι Στη Σαχάρα (κάθε Παρασκευή και Σάββατο).
Τα τελευταία χρόνια, παρόλο που είχες κάποιες δισκογραφικές συμμετοχές, έμοιαζε περισσότερο να ασχολείσαι με το θέατρο, παρά με το τραγούδι. Το καινούργιο σου album σηματοδοτεί κατά κάποιο τρόπο την επιστροφή σου σε μια πιο έντονη ενασχόλησή με το τραγούδι;
«Δεν ασχολήθηκα με το θέατρο ως ηθοποιός, αλλά ως συνθέτης και τραγουδιστής. Η προτεραιότητά μου είναι πάντα το τραγούδι, απλώς οι θεατρικοί χώροι με εκφράζουν περισσότερο και ευνοούν αυτό που θέλω να παρουσιάσω. Παράλληλα με τους θεατρικούς χώρους πάντα έκανα και live εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές, διότι, ως γνωστό, οι θεατρικές παραστάσεις αρχίζουν και τελειώνουν νωρίς».
Σε κάποιους μπορεί να προκαλέσει έκπληξη η συνεργασία σου με τον Σταμάτη Μεσημέρη, έναν αρκετά ιδιαίτερο τραγουδοποιό. Αλήθεια πως προέκυψε;
«Προέκυψε από έναν κοινό γνωστό, ο οποίος έκανε το όλο «προξενιό» της συνεργασίας! Δεν είναι άλλος από τον συνθέτη των επτά τραγουδιών του νέου μου album, τον Σάκη Τσιλίκη. Στη συνέχεια ο καπετάν Σταμάτης, αυτός ο ιδιαίτερος ταξιδευτής και rock τροβαδούρος, δέχτηκε να αναλάβει την επιμέλεια του cd και να το ρίξει απ’ το καρνάγιο στο πέλαγος. Και τώρα ταξιδεύουμε με προορισμό ευήκοα ώτα…».
Σ' ένα κείμενο που υπογράφεις στο βιβλιαράκι του cd, σημειώνεις την πρωταρχική σημασία που παίζουν για σένα οι καλοί στίχοι σ' ένα τραγούδι. Στους στίχους του Μεσημέρη τι είναι αυτό που σε γοητεύει;
«Με γοητεύουν πολλά πράγματα στην πένα του Σταμάτη. Λίγα απ’ αυτά είναι ο ιδιαίτερος ρομαντισμός του, ο οποίος μεταλλάσσεται σε κάθε μορφή του λόγου, είτε σε κοινωνικό, είτε σε ερωτικό στίχο. Επίσης μου αρέσουν οι εικόνες τις οποίες δημιουργεί, σε κάνουν να ταξιδεύεις και να οραματίζεσαι. Μου αρέσει που προτιμά να σε πάει στον προορισμό του όχι από τον εύκολο δρόμο, αλλά μέσα από λημέρια και καλντερίμια του μυαλού που δεν διαβαίνονται συχνά… Και άλλα πολλά! Νέοι, ανακαλύψετε τον!».
Μουσικά φαίνεται να συνυπάρχουν αρκετά είδη στο Ερωτοβρόχι. Εσύ με πιο μουσικό είδος αισθάνεσαι πιο κοντά;
«Με τη μπαλάντα σε κάθε της μορφή… Εννοείται πως οι τσιγγάνικοι ρυθμοί είναι το αγαπημένο μου είδος!»
Το τραγούδι "Δίψα Κόκκινη" μοιάζει να αναφέρεται στον Ολυμπιακό και, απ' όσο γνωρίζω, παίζεται πολύ στ' αθλητικά ραδιόφωνα σαν τέτοιο. Άραγε γράφτηκε εξαρχής με αυτή την πρόθεση ή απλώς ταίριαξαν συμπτωματικά οι στίχοι;
«Δεν ξέρω την απάντηση σε αυτό. Θα πρέπει να ρωτήσετε τον Σάκη Τσιλίκη».
Έχεις συμπληρώσει δεκαέξι χρόνια στη δισκογραφία. Θεωρείς ότι έχεις καταφέρει πλέον να ξεφύγεις οριστικά απ' την, αναπόφευκτη, σύγκριση με τον πατέρα σου Κώστα Χατζή;
«Δεν πρόκειται για κάτι που επιδιώκω να ξεφύγω από αυτό. Γίνεται να αποχωριστείς ένα μέλος του σώματός σου; Για μένα αυτή η κληρονομιά είναι η ζωή μου, το σώμα μου και δεν την αποχωρίζομαι με τίποτα, διότι είναι το δεύτερο πιο πολύτιμο πράγμα που έχω... Απλώς παράλληλα με αυτήν, κάνω και δικά μου πράγματα, καθώς και αφιερώματα σε μεγάλους Έλληνες ποιητές, όπως έχω ήδη κάνει στον Παλαμά και στον Καβάφη. Όσο για τη σύγκριση, δεν με πειράζει καθόλου να με συγκρίνουν με καλλιτέχνες τέτοιας ιστορίας και πάνω απ’ όλα ήθους!»
Στο cd-single που κυκλοφόρησες πριν 2-3 χρόνια υπήρχαν δύο τραγούδια με δική σου μουσική, ενώ έχεις γράψει κατά καιρούς και μουσική για το θέατρο. Να περιμένουμε ίσως στο μέλλον κάποια δουλειά αποκλειστικά με δικά σου τραγούδια;
«Έχω γράψει για παιδικό θέατρο και ελπίζω να επεκταθώ και παραπέρα, ακόμα και στον κινηματογράφο. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ και πιστεύω πως θα αφήσω ένα καλό στίγμα. Περιμένω την ευκαιρία μόνο! Στο επόμενο cd μάλλον θα κάνω το εγχείρημα να έχω αρκετά δικά μου τραγούδια - αλλά όχι μόνο…».
