 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Προτιμάς την κατά μέτωπο επίθεση ή την προκεκαλυμμένη και πλάγια γροθιά, εκεί που δεν το περιμένεις;
Οι μεγάλες μου επιρροές είναι από την εποχή της μεγάλης λογοκρισίας, από την Επταετία, όπου και οι καλλιτέχνες ή οι ποιητές κατάφερναν να δημιουργήσουν τέχνη και να περάσουν τα αντικαθεστωτικά τους μηνύματα στα μουλωχτά, από κάτω, αλλά με μια αγριάδα πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής. Τις ταινίες του Ken Loach, ας πούμε, τις θεωρώ εξαιρετικά καλές, αλλά δεν με αγγίζουν τόσο όσο μια αντιπροσωπευτική ταινία των τελών του ’60 που θα μιλάει για τα ίδια ακριβώς πράγματα με έναν τρόπο πιο καλυμμένο, όπως λόγου χάρη η «Άγρια Συμμορία» του Sam Peckinpah ή ο «Πρωτάρης» με τον Dustin Hoffman. Οπότε θα σου έλεγα γενικά ότι το κατά μέτωπο λέει κάτι και μένει έτσι. Αλλά το προκεκαλυμμένο μένει για πάντα, επιδέχεται πολλών διαφορετικών ερμηνειών και είναι διαχρονικό τις περισσότερες φορές. Βέβαια δέχομαι ότι υπάρχουν κι εποχές που θέλουν την κατά μέτωπο επίθεση. Εγώ μπορεί να δουλεύω με την προοπτική ότι μπορώ να αλλάξω κάτι εν καιρώ, αλλά υπήρξαν και στιγμές που έπρεπε να πάρω αποφάσεις εδώ και τώρα, με τρόπους δραστικούς.
Σε συγκινεί η σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων πάντως, έτσι;
Ναι, ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Darth Vader (χαχαχα!). Η σκοτεινή πλευρά πάντα είναι πιο κοντά στην πραγματική ζωή σε σχέση με τη φωτεινή πλευρά. Γενικά με ελκύει οτιδήποτε σκοτεινό, είμαι και μεγάλος φαν των ταινιών του David Cronenberg και του David Lynch, από λογοτεχνία με συνάρπαζαν ανέκαθεν οι beatniks και ο William Burroughs. Βέβαια, τώρα δεν είμαι σε θέση να εκφράσω άλλο την σκοτεινή πλευρά της ζωής. Με ενδιαφέρει μονάχα να αναζητήσω λύσεις που θα με βγάλουν από το σκοτεινό τούνελ.
Οπότε τι λύση θα έδινες στα τρέχοντα κοινωνικά ζητήματα, όπως το άρθρο 16;
Δεν έχω άποψη γιατί δεν το έχω ψάξει πολύ βαθιά, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι για κάποιο λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ως εδώ (φέρνει το χέρι του σε οριζόντια θέση παράλληλα με το μέτωπο του). Ο κόσμος έχει φτάσει στα όρια του και χαίρομαι που υπάρχουν αντιδράσεις, ακόμη και πιο έντονες. Ιδανικά θα ήθελα να υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων που να είναι σε θέση να προτείνει και να δώσει λύσεις στα μείζονα προβλήματα. Από τη στιγμή όμως που κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, τότε από τα δυο άλλα άκρα, το καθεστώς απόλυτης ύπνωσης και τις βίαιες αντιδράσεις, τότε προτιμώ σίγουρα το δεύτερο. Το ξέσπασμα είναι πάντα καλύτερο από το άραγμα.
