 |
 |
 |
Είχατε μια πολύ ωραία ιστοσελίδα που πλέον είναι ανενεργή. Γιατί έτσι;
Ναι, είμαστε λίγο κάπως με την τεχνολογία, αρκεί να σου πω ότι μερικοί από μας τώρα αποκτήσαμε computer. Την ιστοσελίδα την είχε αναλάβει μια κοπέλα για δική της προσωπική ευχαρίστηση και απλά μας είχε ζητήσει την άδεια να το κάνει. Τώρα δεν ξέρω που βρίσκεται, δεν έχω κάποια επαφή μαζί της. Πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε κάτι και στο myspace, αλλά και μια πιο επίσημη ιστοσελίδα.
Παρακολουθείς τα πράγματα στην παιδεία; Έχεις άποψη;
Τόσα χρόνια που τα παρακολουθώ, εκείνο που σκέφτομαι πάντα είναι ότι στην Ελλάδα τα πράγματα τα οποία έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό είναι υποβαθμισμένα. Εδώ αν θες να υπάρξεις ως μουσικός, ως ζωγράφος, ως γλύπτης, ως δάσκαλος θεωρείται ότι είσαι κάπως σαν ηθικά επιζήμιος. Μια υγιής κοινωνία κρίνεται από τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τον πολιτισμό που παράγει, την κοινωνική ασφάλιση. Σε όλα αυτά τα θέματα ξέρουμε όλοι πώς έχουν τα πράγματα. Στη Σόλωνος έχουμε ένα Χημείο, λέγεται, ένα ερείπιο - και εκεί μέσα κάνουν μάθημα! Εδώ είναι σεβαστό μόνο ό,τι αποφέρει χρήματα. Ό,τι δεν αποφέρει είναι κατακριτέο, περιθωριακό κτλ. Γι’ αυτό και τα πάντα στην Ελλάδα επαφίονται στην τρέλα που έχει κάποιος για να κάνει αυτό που έχει μέσα στο κεφάλι του. Μάλλον έτσι είναι και καλύτερα, στη ζωγραφική π.χ. ή στη μουσική. Αλλά στο θέμα της παιδείας είναι τραγικό. Δεν παραδειγματιζόμαστε, δεν μαθαίνουμε, να πάλι δες τι έγινε με το ποδόσφαιρο, τα βλέπεις και στο πώς οδηγάει ο Έλληνας, όλα αυτά είναι έλλειψη πολιτισμού.
Δέχεστε ότι τα δικά σας τραγούδια αποτελούν μια μορφή αντίστασης, παρότι ακολουθούν πιο προσωπικές διαδρομές και δεν έχουν, ας πούμε, εκείνη τη φανερή κοινωνική διάσταση που έχουν π.χ. οι Τρύπες;
Ακόμα και ο τρόπος που δραστηριοποιείται μια μπάντα είναι μια μορφή κινητοποίησης, παίρνεις όργανα και αρχίζεις να ουρλιάζεις στους τοίχους σου, αντί να κάθεσαι στη νωθρότητα και την απάθεια. Κουβαλάει κι αυτό ένα ιδιαίτερο μήνυμα. Νομίζω ότι εμείς προτείνουμε τελικά μηνύματα αισιοδοξίας, κι ας λένε για τους στίχους, δες π.χ, το “Κάθε Τι Που Ανασαίνει”. Εμένα μου αρέσει να περνάω μηνύματα με τέτοιους τρόπους. Είναι αλήθεια αυτό που είπες, οι στίχοι μας δεν ασχολούνται φανερά με την πολιτική διάσταση των πραγμάτων. Αυτό ξέρεις χρειάζεται μια ικανότητα για να το κάνεις, για να μην ξεπέσεις στη συνθηματολογία, σε έναν στείρο πολιτικό ρεφορμισμό, όπως λέει ένας φίλος - και εννοεί κομμουνιστικό ρεφορμισμό. Εμείς δεν την έχουμε αυτή την ικανότητα, εγώ προσωπικά δεν την έχω. Ο Αγγελάκας ας πούμε έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να μιλάει και να λέει τα πράγματα, επικεντρώνεται στο βίωμα και κατευθύνεται προς τα πάνω του. Εμείς θα εκτεθούμε πιστεύω αν επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο.
Το δικό σου παιδί με τι μουσική το μεγαλώνεις;
Tώρα ακούμε Ζουζούνια, το Ακαντού! Το Ακαντού είναι ένας μεγάλος δίσκος (γέλια)! Και λίγο CocoRosie ακούμε και κάτι γερμανικά παραδοσιακά τραγούδια. Πέρα από την πλάκα, στα παιδάκια δεν πρέπει να δημιουργούμε βάρη, που λένε μερικοί ότι πρέπει να τα βάζουμε να ακούσουνε Μπετόβεν ή να δούνε αρχαία τραγωδία. Joy Division θα βάλω στο παιδάκι; Έλεος... Το παιδάκι πρέπει να είναι παιδάκι. Αυτά τα πράγματα υπάρχουνε στο σπίτι, κάποια στιγμή θα τα ανακαλύψει. Τώρα εντάξει, κάποιες φορές ακούμε μουσική, ακούει κι αυτός...
