 |
Βρεθήκαμε με δύο από τα μέλη του τρίο με το όνομα Κρόταλα, ώστε να πάρουμε περισσότερες πληροφορίες για το πολυρυθμικό πανηγύρι που είναι το ντεμπούτο τους άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους. Ο Πέτρος Κούρτης και ο Ανδρέας Παππάς (ο σχήμα συμπληρώνει ο Βαγγέλης Καρίπης) ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να μας μιλήσουν γι' αυτό το νεογέννητο παιδί τους...- Παρότι ασχολείστε χρόνια με τα κρουστά, αυτή είναι η πρώτη προσωπική σας δουλειά, έτσι δεν είναι;
- Το γκρουπ υπάρχει απ' το 1997, τότε έγιναν οι πρώτες προσπάθειες να παίξουμε μαζί μετά από φιλία πολλών χρόνων. Το όνομα μας το έδωσε ο Νίκος Τριβουλίδης, προέρχεται απ' τη μυθολογία και είναι μουσικότατο, παραπέμπει άμεσα σ' αυτό που κάνουμε, είναι ελληνικό και μια λέξη. Με το όνομα αυτό παίξαμε για πρώτη φορά στη Βοστώνη, στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Κρουστών που γίνεται κάθε χρόνο εκεί.
- Απ' ότι καταλαβαίνω, έχει μεγάλη σημασία για σας να τονίσετε την ελληνικότητα του όλου εγχειρήματος.
- Η φιλοσοφία μας είναι ότι πάνω απ' όλα είμαστε Έλληνες που όμως δεν φοράμε παρωπίδες. Δεχόμαστε την Ελλάδα όπως είναι αυτή τη στιγμή, προσεγγίζουμε την παράδοση με τον ανάλογο σεβασμό όπως τη γνωρίσαμε και τη διδαχθήκαμε απ' τους μεγαλύτερούς μας και προχωράμε μπροστά. Δεν στηριζόμαστε σε γνωστές συνταγές του στυλ "τα παιδιά είναι καλοί μουσικοί και παίζουν μόνο κρουστά", προσπαθούμε να χτίσουμε εικόνες και τη μελωδία από απλούς ήχους όπως ένα σφύριγμα ή μια φωνή. Σαν ορχηστρική μουσική πάντα αυτό τονίζει, προκαλεί το συναίσθημα μέσω της εικόνας απ' τη στιγμή που δεν υπάρχει ο λόγος που είναι ο στίχος.
- Πάντως δεν είναι ένας αμιγώς οργανικός δίσκος, υπάρχουν φωνές, όχι όμως στη μορφή τραγουδιού.
- Αυτή ήταν μια κοινή μας απόφαση, δεν επιλέξαμε να βάλουμε στο δίσκο και ένα τραγούδι, αλλά χρησιμοποιήσαμε τα φωνητικά και ως κρουστά και ως ήχο. Ένα κομμάτι που έχει πολλές φωνές, το "Παιδιά Της Γής Συνάντηση Στο Δάσος", μαζεύει διάφορες φυλές, διάφορες φωνές, διάφορες γλώσσες που συναντιούνται σ' ένα δάσος, κι αυτό που θέλαμε να τονίσουμε στην εικόνα είναι ότι όλοι αυτοί οι λαοί, πονεμένοι λαοί, ένας Αφρικάνος από το Ζαίρ, μια γυναίκα από το Μαρόκο, ένας Άραβας, ένας από την Αρμενία, εμείς σαν Έλληνες, φωνές όλες ανθρώπων που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε και που δεν χρειάζεται να εξηγήσουν πάρα πολλά ο ένας στον άλλο. Κάτι τέτοιο καταλάβαμε και απ' τα ταξίδια μας στο εξωτερικό, η ίδια η ζωή και η ίδια η μουσική είναι όσα χρειάζονται οι λαοί για να συνυπάρχουν αρμονικά και να περνούν καλά. Υπάρχει επίσης κι ένα παραδοσιακό κομμάτι, ένα παλιό Ηπειρώτικο, το "Παράπονο", το οποίο ήταν αγαπημένο κομμάτι από τότε που έγινε το συγκρότημα και το έχουμε προσεγγίσει με ένα διαφορετικό τρόπο, πάντα απ' τη σκοπιά των κρουστών.
- Αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι ότι ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μια δόση, ας μου επιτραπεί η έκφραση, σχιζοφρένειας, απ' την άποψη ότι από κομμάτι σε κομμάτι βρίσκεσαι και σε διαφορετική γωνιά του κόσμου. Αυτό φαντάζομαι ότι έγινε για να αντικατοπτρίσει τα δικά σας μουσικά ενδιαφέροντα...
- Εμείς είμαστε όλα αυτά, αυτά έχουμε μελετήσει και αγαπήσει. Και η Ελλάδα είναι όλα αυτά, αν δεις τα πράγματα πιο αποστασιοποιημένα καταλαβαίνεις ότι ζεις σε μια χώρα όπου δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος απ' τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Το ίδιο το χώμα έχει πέτρες από όλους τους τόπους, και ο Έλληνας είναι ένα σφουγγάρι που απορροφά τα πάντα και τα θεωρεί καλοδεχούμενα. Πάρε να δεις τι ακούει ο Έλληνας και πόσο πολυφωνική είναι η ελληνική μουσική, ή πόσο εύκολα προσαρμόζεται στις καταστάσεις μιας ξένης χώρας. Εμείς σαν μουσικοί, όσο απολαμβάνουμε να παίζουμε ένα νταούλι, άλλο τόσο μας αρέσει να ακούμε και να προσπαθούμε να παίζουμε αφρικάνικη μουσική. Οι μουσικοί είναι απ' τη φύση τους αρπακτικά όντα, προσπαθούν να ανακαλύψουν διάφορα πράγματα και να τα κάνουν δικά τους, τουλάχιστον αυτοί που ψάχνονται. Εξάλλου και οι μουσικοί που συμμετείχαν στην ηχογράφηση του δίσκου είναι ανάλογης αντίληψης, ο Zohar Fresco απ' το Ισραήλ είναι ένας ταγμένος στην παράδοση μουσικός που πειραματίζεται πολύ με κρουστά της Ανατολής και ο άλλος, ο Arto Tuncboyaciyan απ' την Αρμενία, ο οποίος παίζει αποκλειστικά χωρίς όργανα, δεν έγραψε στο δίσκο ούτε ένα κρουστό! Έπαιζε πάνω σε τραπέζια, έπαιζε με μπουκάλια, με κουδούνια, πάνω σε βίδες… Αυτό ήταν το μεγαλύτερο σχολείο για εμάς, τα δείγματα της δουλειάς του είναι γνωστά σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο, αλλά ο άνθρωπος μπορεί να βγάλει μουσική απ' το οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Παίζοντας μαζί του, ρουφάς από τη φαντασία που έχει κι απ' την ευρηματικότητά του. Έχει ασφαλώς και μια εμπειρία χρόνων, έχει παίξει με τους πάντες σε Ευρώπη και Αμερική, αν και στη χώρα μας είναι μονάχα γνωστός απ' τους Night Ark και τη συνεργασία του με την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
- Εσείς πιστεύετε ότι ο δίσκος σας, με όλα αυτά τα πολύ διαφορετικά μουσικά στοιχεία, μπορεί να αγγίξει ένα ευρύ κοινό;
- Ο καλός ακροατής ακούει μόνο με τα αυτιά, κλείνει τα μάτια και βάζει τη μουσική και ακούει. Αν κάτσει και μείνει στην επιφάνεια, χάνει το παιχνίδι. Θα μπορούσε να ακούσει δύο διαφορετικά cd, κι αν του άρεσαν και τα δύο ακούσματα, δεν βλέπω το λόγο να μην τα ακούσει σε ένα δίσκο. Τότε σου αρέσει απλά η μουσική και παρακάμπτεις το θέμα του cd και αν είναι ολοκληρωμένο. Εμείς τουλάχιστον σκεφτήκαμε ότι πρέπει να κάνουμε έτσι το cd γιατί είμαστε όλα αυτά, και πρέπει να κάνουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε κι όχι αυτό που θα ήθελαν κάποιοι άλλοι να είμαστε. Προερχόμαστε απ' το Βυζάντιο αλλά ζούμε στο τώρα και επηρεαζόμαστε απ' το αφρικάνικο χρώμα που ζει παγκόσμια αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται απ' αυτό το πράγμα κι ας μην καταλαβαίνουν τα λόγια. Πάντως κάναμε έναν δίσκο που να γίνεται αποδεκτός κι από έναν ακροατή μη μυημένο στα κρουστά, γι' αυτό και δεν κάναμε επίδειξη τεχνικής, που θα ήταν μια εύκολη λύση, "καθήστε κι ακούστε μας τι φοβερά παίζουμε!".
- Μιλήστε μου λίγο για το κομμάτι σας "Προκόπης".
- Αυτό το κομμάτι είναι μια πραγματικότητα. Tαξιδεύοντας στο εξωτερικό είδαμε την πραγματικότητα αυτή και την βγάλαμε εκεί πάνω. Το ότι υπάρχει ένας ράπερ είναι η πραγματικότητα του Προκόπη, η εικόνα ενός Έλληνα που ζει στη Νέα Υόρκη, διχασμένο ανάμεσα σε δύο πατρίδες. Αλλά αυτό δεν τον κάνει δυστυχισμένο, η μοίρα τον έστειλε να ζει εκεί, κουβαλάει μέσα του τα κλαρίνα μα δεν μένει μόνο σ' αυτά.
- Φαντάζομαι ότι η μουσική και τα κομμάτια σας θα ηχούν αρκετά διαφορετικά παιγμένα ζωντανά.
- Το live στην ορχηστρική μουσική διαφέρει πάντα, έχει μέσα του έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού και πολύ συναίσθημα απ' την πλευρά του μουσικού, δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο και ο θεατής - ακροατής έχει μπροστά του την εικόνα, που στην περίπτωση μας έχει να κάνει με εντυπωσιακά και άγνωστα κρουστά. Το Φλεβάρη θα κάνουμε μια περιοδεία στην Ελλάδα με ένα μικρό, ευέλικτο γκρουπ μουσικών, που θα περιλαμβάνει εκτός από εμάς τους τρεις και έναν ακόμη στα πνευστά, αλλά και ένα μεγαλύτερο σχήμα όπου θα συμμετέχουν πολλοί άλλοι φίλοι και θα πρόκειται για ένα event που θα ξεκινάει με σεμινάρια επάνω στα κρουστά, θα συνεχίζεται με τζαμαρίσματα και συναυλία. Είναι κάτι που συνηθίζεται πολύ στο εξωτερικό και είναι καιρός να αρχίσει να γίνεται και στη χώρα μας, μιας και υπάρχουν πολύ που διψούν να μάθουν περισσότερα για τα κρουστά αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο να αντλήσουν γνώση.
Έχετε ως εκ τούτου τα μάτια σας ανοιχτά για εκδηλώσεις σαν κι αυτές στο άμεσο μέλλον, το ίδιο και τα αυτιά σας!
