Raining Pleasure

Tα περίμενα λίγο διαφορετικά σήμερα… Στον πρώτο δίσκο (Memory Comes Back) υπήρχε κατά την άποψή μου μια αναφορά στους Cure και στους Smiths, αλλά το πρόγραμμα σας σήμερα δεν περιελάμβανε κάτι από τα δύο…

Vassilikos: Δε θέλαμε να βγει έτσι όπως βγήκε στο πρώτο δίσκο. Αλλά δεν είχαμε τις ώρες που θέλαμε για ηχογράφηση. Κάναμε και το λάθος να βάλουμε πολλά κομμάτια στο δίσκο (15 tracks). Θα μπορούσαμε νά ‘χαμε βάλει 10 και να τά ‘χαμε δουλέψει καλύτερα.

Δηλαδή για σένα ο δεύτερος δίσκος (Nostalgia) είναι μια πιο ολοκληρωμένη δουλειά;

Vassilikos: Ο δεύτερος δίσκος είναι πιο Raining Pleasure για μένα. Ο πρώτος δίσκος ήταν κομμάτια που γράφαμε από το ’86 μέχρι το ’96. Είναι κομμάτια μιας δεκαετίας, και η διαδικασία του να τα εντάξουμε σε ένα cd ήταν πολύ δύσκολη. Γι’ αυτό και θεωρώ τους πρώτους δίσκους αποτυχίες γενικότερα.

Από το Nostalgia είσαι δηλαδή πιο ικανοποιημένος;

Vassilikos: Ναι… αλλά όχι ικανοποιημένος, απλά πιο ικανοποιημένος σε σχέση με τον πρώτο δίσκο. Όταν γράψαμε και βγήκε το Nostalgia είπαμε “Αυτό είναι”… αλλά ξέρεις, περνάει ο καιρός, περνάνε τα χρόνια, μαθαίνεις, αλλάζεις… Αν κάναμε τον ίδιο δίσκο τώρα θα τα κάναμε καλύτερα.

Σε όποιον κι αν έχω δώσει να ακούσει τραγούδια σας δε μπορεί με τίποτα να καταλάβει ότι πρόκειται για ελληνικό συγκρότημα…

Vassilikos: Ξέρεις πoιο είναι το ζήτημα; Έχουμε πάρει το δύσκολο δρόμο. Πρώτον, ξένος στίχος. Δεύτερον, ο τρόπος που παράγουμε μουσική και ο τρόπος που ηχογραφούμε είναι έτσι όπως θέλουμε κι έτσι όπως σκεφτόμαστε εμείς τη μουσική. Τρίτον, δεν είμαστε ιδιαίτερα κοινωνικοί, δεν ξεκινήσαμε να παίζουμε δηλαδή για να κάνουμε δίσκο… Κάναμε δύο δίσκους που δεν τους πολυπροωθήσαμε, κάναμε συναυλίες που είχαν τη δύναμή τους και μετά εξατμίστηκαν… δεν το πολυκυνηγήσαμε. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα ήταν ωραία να είχαν γίνει πιο πολλά πράγματα γύρω από όλα αυτά. Αλλά υπάρχει καιρός, και θα κάνουμε κι άλλους δίσκους.

Από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα όταν άκουσα Raining Pleasure ήταν πως θα πρέπει αυτά τα παιδιά να έχουν θυμώσει με τους γονείς τους που τους γέννησαν στην Πάτρα. Με την έννοια πως αν είχατε γεννηθεί κάπου στην Αγγλία για παράδειγμα, με το συγκεκριμένο στυλάκι μουσικής που παίζετε, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα.

Vassilikos: Αυτά τα “αν” δε τα συμπαθώ ιδιαίτερα. Απ’ την άποψη ότι το “αν” δεν υπάρχει. Σημασία έχει πού βρέθηκες και τι κάνεις μ’ αυτό που κρατάς στα χέρια σου. Εγώ σου λέω πως αν ήμασταν στην Αγγλία δε θά ‘χαμε κάνει τίποτα. Γιατί άλλη ζωή θά ‘χαμε ζήσει, άλλα ερεθίσματα θά ‘χαμε, δε θά ‘μασταν καταπιεσμένοι από κάποιες απόψεις… κι αυτά είναι που κάνουν τη μουσική. Αυτό που βγαίνει στο Nostalgia, αυτό που βγαίνει στο Memory Comes Back, είναι η ζωή μας στην Πάτρα. Και αυτό είναι που έχει σημασία. Μπορεί να μην περνάμε την καλύτερη ζωή, μια πόλη σαν την Πάτρα έχει τα καλά της και τα κακά της.

Σαν συγκρότημα από την Πάτρα όμως δεν είναι πιο δύσκολο να βγεις προς τα έξω, να σε ακούσει κάποιος;

Vassilikos: Αν σου πω ότι δε δυσκολευτήκαμε; Δηλαδή το συμβόλαιο με την εταιρία το ζήτησε η εταιρία, ούτε demo δε στείλαμε. Δεν τρέξαμε, δεν είμαστε τον δημοσίων σχέσεων… Πιστεύω πως αν τρέχαμε θά ‘χαμε κάνει θαύματα σαν μπάντα. Αλλά για κάποιο λόγο δεν το κάνουμε. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας τελείως ανίκανους, τουλάχιστον εγώ τον εαυτό μου τον θεωρώ ανίκανο!

Πάντως παιδιά, πρέπει να “τρέξετε” μέχρι τη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον!

Vassilikos: Ναι, είναι μια συναυλία στη Θεσσαλονίκη στα σκαριά εδώ και τέσσερα χρόνια τουλάχιστον!

Είπες πρωτύτερα πως τα τραγούδια του πρώτου δίσκου χρονολογούνται από το ’86 κι έπειτα…

Vassilikos: Το “Waiting For The Bell To Ring” είναι ένα κομμάτι που έγραψα όταν ήμουν 15 χρονών! Κι είναι ένα κομμάτι που το παίζουμε χαλαρά ακόμα.

Το όνομα και η όλη ιδέα Raining Pleasure πότε ξεκίνησε;

Vassilikos: Αυτό έγινε το ’92. Είχαμε το όνομα Rest In Peace (!!) και δεν έπαιζε ο Jeremy τότε, όπως και κανείς άλλος από αυτούς που είμαστε σήμερα.

Δηλαδή εσύ μαζί με το Jeremy είστε οι παλιότεροι αυτή τη στιγμή…

Vassilikos: Από το ’90 που ξεκινήσαμε με τους Rest In Peace, ήμουν εγώ με κάποιους άλλους. Κάναμε 2-3 συναυλίες, αλλά μετά ο κιθαρίστας που είχαμε σε κάποια φάση αποφάσισε να φύγει γιατί ήθελε να παίζει heavy metal! Κι έτσι με την ευκαιρία του ερχομού του Jeremy, που ήταν και παλιός μου φίλος, είπαμε και να αλλάξουμε το όνομα, σε κάτι πιο ελαφρύ και ευχάριστο. Μας άρεσαν οι Triffids και ιδιαίτερα το κομμάτι τους Raining Pleasure, και προέκυψε αυτό το όνομα.

Σήμερα αυτή η φάση με τις διασκευές πώς προέκυψε;

Vassilikos: Γι’ αυτό ευθύνεται ο manager μας ο Φώτης που ζει και εργάζεται εδώ στην Αθήνα. Το live προέκυψε μετά από συνεννόηση με τη Lazy Dog και την ομάδα Rent, η οποία κανονίζει κάθε Κυριακή να παίζουν groupάκια κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα.

Υπάρχουν για το μέλλον σχέδια για live, ηχογράφηση, κλπ;

Vassilikos: Σχέδιο, με την έννοια πλάνο, δεν υπάρχει. Αλλά υπάρχουν καινούρια κομμάτια. Δηλαδή αύριο αν μπούμε στο studio, γράφουμε δίσκο.

Σήμερα σας ακούσαμε unplugged. Στους δίσκους σας υπάρχουν όμως και κιθάρες με πεταλάκια, υπάρχουν ηλεκτρονικοί ήχοι… Τι σας αρέσει περισσότερο;

Vassilikos: Το αν θα είναι ωραίο το αποτέλεσμα μιας ηχογράφησης, δεν έχει να κάνει ούτε με το τι όργανα θα χρησιμοποιήσεις, ούτε με τι εφφέ θα προσθέσεις… Έχει να κάνει με το πόσο καλά νιώθεις με αυτό που κάνεις… Μου είπες πριν πως το αγαπημένο σου κομμάτι είναι το Rainsong 55. Τι είναι; Μια ακουστική κιθάρα και μια φωνή. Ουσιαστικά δεν είναι τίποτα. Είναι κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο είναι οι Raining Pleasure. Είναι σχεδόν μεταφυσικό. Δε μπορείς να το συλλάβεις, να το πιάσεις, σού ‘ρχεται και σου φεύγει… Ειδικά όταν φτιάχναμε το Nostalgia ήταν λες και υπήρχε από πάνω μας κάποιος και μας έλεγε “τώρα θα κάνετε αυτό, μετά θα κάνετε εκείνο, εκεί θα βάλετε αυτό…” Τελείως μεταφυσική κατάσταση, τελείως! Και δε χρησιμοποιούμε ναρκωτικά!

Μου άρεσε πολύ η συνεργασία σου με το Χρήστο Γαλανόπουλο, καθώς και το όλο project του, τα Fairy Tales…

Vassilikos: Το συγκεκριμένο κομμάτι με το Γαλανόπουλο (The Land Of Nowhere) τό ‘χαμε κάνει το ’93 νομίζω… Πηγαίναμε με το Χρήστο σπίτι, καθόμασταν, παίζαμε, γράφαμε… και δε ξέρω γιατί αποφάσισε να το κυκλοφορήσει τώρα! Ακούγεται σαν καινούριο, αλλά δεν είναι…

Κάπου εδώ άφησα τον Vassiliko να πάρει μιαν ανάσα ο άνθρωπος και αποφάσισα να ταράξω την ηρεμία των υπολοίπων Raining Pleasure… :)

Petran (σσ. πλήκτρα), πότε εντάχθηκες στους Raining Pleasure;

Petran: Πριν περίπου 2,5 χρόνια. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του Nostalgia.

Πώς γνωρίστηκες με τα παιδιά;

Petran: Με το Jeremy και το Budget ήμασταν συμμαθητές, με το Vassiliko στο ίδιο σχολείο… και απλώς κάποια στιγμή ενωθήκαμε.

Ποια είναι τα ακούσματά σου;

Petran: Σε ένα group ο καθένας μπορεί να έχει τα δικά του ακούσματα, αλλά αυτό είναι που στο τέλος δίνει ένα μίγμα. Εγώ ακούω πολλά είδη. Ακούω για παράδειγμα και ηλεκτρονική μουσική, αλλά δε μπορώ να πω πως είμαι ερωτευμένος μ’ αυτή, γιατί απουσιάζει το συναίσθημα κατά τη γνώμη μου.

Στα καινούρια τραγούδια στα οποία κάνετε πρόβες υπάρχει κάποια αλλαγή ύφους σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές σας;

Petran: Ακόμα είναι λίγο πρόωρο γιατί δεν έχουν πάρει την τελική τους μορφή, αλλά γενικώς τα καινούρια κομμάτια πιστεύω πως είναι πάρα πολύ δυνατά. Ακόμα και τα αργά, είναι δυνατά.

Budget the drummer… Πόσο καιρό παίζεις στους Raining Pleasure;

Budget: Εδώ και δύο χρόνια.

Τι σου αρέσει να ακούς σαν ακροατής;

Budget: James, πολύ κλασική μουσική, κάποια indie jazz κομμάτια…

Στα τύμπανα είσαι αυτοδίδακτος, ή έχεις κάνει σπουδές σε κάποια σχολή;

Budget: Έχω κάνει σπουδές στα κλασικά τύμπανα. Συμμετέχω και σε κάποιες κλασικές ορχήστρες.

Ποιοι από τους υπόλοιπους έχουν επίσης κλασικές σπουδές στη μουσική;

Budget: Όλοι έχουν κλασικές σπουδές. Η κλασική μουσική είναι μια πολύ γερή βάση.

Να κι ο Σπύρος, που παίζει κιθάρα, και δεν έχει διαλέξει ακόμα nick! Πότε μπήκες στο group;

Σπύρος: Δε θυμάμαι ακριβώς, νομίζω εδώ και 3 μήνες.

Πρόσφατα δηλαδή. Πώς σου φαίνεται η κατάσταση;

Σπύρος: Η κατάσταση είναι φοβερή, μου αρέσει πάρα πολύ!

Είσαι πέρα από φρέσκος, και ο μικρότερος του group;

Σπύρος: Είμαστε 19 χρονών, εγώ και ο Salvatore.

Εσύ λοιπόν Salvatore παίζεις το μπάσο;

Salvatore: Μπάσο και κιθάρα.

Στους πρώτους δύο δίσκους αναφέρεται πως έπαιζε ο Vassilikos μπάσο. Αυτό πάει να αλλάξει, ή απλά έπαιξες μπάσο για τις ανάγκες του σημερινού live;

Salvatore: Πάει να αλλάξει επειδή όταν παίζεις μπάσο και τραγουδάς ταυτόχρονα δε μπορείς να κάνεις και τα δύο όπως θέλεις να τα κάνεις. Είναι δύσκολο επειδή αποσπάται η προσοχή στο ένα ή στο άλλο, και τελικά κανένα από τα δύο δε το κάνεις όσο καλά μπορείς να το κάνεις.

Σε τι στυλάκι θα κινούνται τα νέα σας κομμάτια;

Salvatore: Θα υπάρχει πιο δυνατός, πιο έντονος ρυθμός, αν το θέλεις, λίγο πιο catchy κομμάτια, αλλά όχι επειδή το επιδιώκουμε, απλά έτσι βγαίνει. Υπάρχει μια συναισθηματική δύναμη, μια εσωτερική δύναμη που μετατρέπεται σε δυναμικές μέσα στα νέα κομμάτια.

Jeremy, παίζεις κιθάρα, και είσαι ο 2ος πιο παλιός Raining Pleasure… Από πού βγαίνει αυτό το nick πάλι; Pearl Jam;

Jeremy: Βασικά το όνομα αυτό μου το δώσανε κάποιοι φίλοι, μου άρεσε και το κράτησα.

Ποια είναι τα δικά σου ακούσματα;

Jeremy: James, Stereolab, και πολλά ενδιάμεσα…

Τι είναι γραφτό να γίνει με τους Raining Pleasure στο προσεχές μέλλον;

Jeremy: Υπήρξαν κάποια προβλήματα με τις στρατολογικές υποχρεώσεις των μελών της μπάντας – εγώ μόλις απολύθηκα. Τώρα πλέον υπάρχει χρόνος, υπάρχει η διάθεση, που μεταφράζεται σε μια φοβερή ενέργεια στις πρόβες. Πιστεύω ότι θα βγει σε κάτι καλό.

Για την ώρα έχουμε μείνει με την όρεξη του εκπληκτικού Six Days And Six Nights, closing track ενός εξίσου καταπληκτικού Nostalgia…

Jeremy: Το Six Days And Six Nights το γράψαμε πριν φύγουμε για στρατό, και υπήρχε ένα κλίμα περίεργο. Είναι ένα πολύ εσωτερικό κομμάτι, για μένα από τα καλύτερα που έχουμε παίξει…

‘Εχει ένα πολύ όμορφο crescendo αυτό το τραγούδι…

Jeremy: Να φανταστείς ότι όλα αυτά είναι αυτοσχεδιασμοί. Είχαμε κλειστά τα μάτια, και απλώς παίζαμε…

Κι εμείς ακούγαμε…