Δημητριάδης Γιώργος

Συνέντευξη: Λ. Αλεξίου
Κείμενο: Α. Βογιατζής - Λ. Αλεξίου

Ο Γιώργος Δημητριάδης ανήκει στους ανθρώπους που δεν θα άφηναν το χρόνο να περάσει αναπολώντας ή αναμασώντας παλιές καλές στιγμές και συνεργασίες που από μόνες τους θα πρόσθεταν αμέτρητα credits σε οποιονδήποτε καλλιτέχνη. Ο τελευταίος του δίσκος, ένας από τους καλύτερους της περυσινής χρονιάς σύμφωνα με τους συντάκτες του Avopolis, αναδεικνύει κλασικές pop ευαισθησίες και σύγχρονη παραγωγή σε ένα συνδυασμό σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα. Αποδεικνύει, επιπρόσθετα, ότι κανείς μπορεί να στέκεται δίπλα στα rock είδωλα με τα οποία μεγάλωσε, χωρίς να τα λιβανίζει, αλλά να εξελίσσεται ο ίδιος παράλληλα με την δική τους μετάλλαξη διαμέσου των δεκαετιών. Δεν είναι ανάγκη κανείς να καταφεύγει σε βαρείς rock κιθαρισμούς για να αποδείξει το rock της στάσης του. Ακόμα και οι καυστικές εξομολογήσεις και τα έμμεσα μηνύματα μπορούν να περάσουν και από πολύχρωμες, καλλιγραμμες και αισθαντικές pop συνθέσεις. Ο ίδιος, όπως αναφέρει στην πορεία της συνέντευξης, δεν αρέσκεται στο να βγάζει τραγούδια καταγγελίας, να περνάει συνθήματα στον κόσμο, να γράφει εμβατήρια για μαζικά ακροατηρια. Προτιμά να προβληματίσει, παρά να δώσει έτοιμες σκέψεις...

Ο Γ.Δημητριάδης έχει εκείνη την κατασταλαγμένη αλλά αθώα παράλληλα φωνή που δεν μπορεί να μην σε συνεπάρει με τις πανέμορφες εικονοπλαστικές της αφηγήσεις. Είναι αυτό που τον διαχωρίζει, αυτό που έφερε - μαζί με την υπόλοιπη παρέα των Μικρών Ηρώων - και την εμπορική αποδοχή, σε συνδυασμό πάντα με την καλή προώθηση του τελευταίου του album. "Είχα γενικά καλά vibes", υποστηρίζει με σιγουριά... Κανείς όμως από πριν δεν μπορεί να γνωρίζει το μέγεθος της αποδοχής του κόσμου, σ'αυτό που έχει δημιουργήσει. "Πιθανολογούσα από πριν ότι κατά 80% θα πάει καλά και άφηνα ένα 20% για ασφάλεια. Η συνταγή είναι μια συγκυρία που φτιάχνει μια κατάσταση για να πάει καλά. Είναι σαν να συννομωτεί το σύμπαν. Οι συνεργάτες να είναι ΟΚ, η μπάντα να είναι σε καλή φόρμα, αυτός που γράφει τα τραγούδια να είναι σε μια δημιουργική περίοδο ώστε το υλικό που θα προκύψει να έχει ενδιαφέρον, να μην υπάρχει πίεση παρα μόνο ενδιαφέρον από την εταιρία για την δουλειά, οι άνθρωποι που θα αναλάβουν να προωθήσουν την δουλειά στην εγχώρια αγορά να ενδιαφέρονται πραγματικά για το δίσκο... Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα".

Είναι πολλά λοιπόν αυτά που συντελούν στην επιτυχία, την καλλιτεχνική, και ακόμα περισσότερο την εμπορική. Σίγουρα όμως χρειάζεται χρόνος διαθέσιμος, για τη δημιουργία, την ηχογράφηση, το τελικό στάδιο. Χρόνος που επιτρέπει στο δημιουργό να εκμεταλλευτεί το 100% της σύνθεσής του, με την πειραματική εφαρμογή νέων ιδεών και το τεστάρισμα του πως λειτουργούν μέσα σ'αυτήν. "Δεν εκβίασα τον χρόνο. Ετσι και αλλιώς εγώ παίζω πάντα στις καθυστερήσεις", λέει χαριτολογώντας, και συνεχίζει εξίσου απολαυστικά: "Σταματάω την μπάλλα, δίνω πάσες αριστερά και δεξιά, κάνω παιχνίδι στο κέντρο, κοιμίζω τον αντίπαλο και τον "χτυπάω" ξαφνικά. Η πλάκα είναι ότι το γκολ μπαίνει τελευταία στιγμή. Και το γκολ στην περίπτωσή μου είναι ο τελευταίος δίσκος. Καλό γκολ!" Από τα καλύτερα της αγωνιστικής περιόδου, θα προσθέταμε...

Ο Γιώργος πάντως θεωρεί σημαντικό και το ρόλο της εταιρίας, η οποία μπορεί να καταστρέψει ή να εκτινάξει εμπορικά μια καλή δουλειά. "Η συγκεκριμένη εταιρία κατάλαβε την δουλειά μου. Πήρε τα κύμματα θετικά. Είχε ένα υλικό στα χέρια της και κατάλαβε ότι αν το προωθούσε σωστά, με λογική, ήθος και αξιοπρέπεια θα κέρδιζε το παιχνίδι. Βοήθησε όμως και μένα. Μου έφτιαξε μια εικόνα που μέχρι τώρα ήταν κάπως μυστηριώδης. Επιπλέον ένα τραγούδι από το δίσκο έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Κακά τα ψέμματα. Σε κάθε δουλειά υπάρχουν τραγούδια που θα την βοηθήσουν ή θα την "ρίξουν". Οι κινήσεις που έγιναν του δώσανε επιπλέον αξία. Το σημαντικότερο όμως είναι να υπάρχει καλό υλικό. Αν δεν υπάρχει η αιτία δεν πρόκειται να δημιουργηθούν οι αφορμές για την επιτυχία".

Εταιρία και χρόνος είναι λοιπόν δύο σημαντικοί και καθοριστικοί παράγοντες, οι οποίοι μπορούν να δημιουργήσουν όλες τις υπόλοιπες προϋποθέσεις για την σωστή προώθηση ενός καλού album, προώθηση η οποία πρωτίστως στις μέρες μας (και από τα 80s θα πρόσθετε κάποιος), περιλαμβάνει και την "οπτική διάσταση" μιας ηχητικής κατάθεσης, ήτοι το video clip. "Οντως έγινε πολύ καλή δουλειά και έδωσε μια άλλη διάσταση στα τραγούδια", λέει ο Γιώργος αναφερόμενος στη δική του περίπτωση, τονίζοντας ότι "αυτό οφείλεται σε αυτό που είπα παραπάνω. Κατάλαβαν το υλικό. Υπάρχει μια τάση τα τελευταία χρόνια να στηρίζονται δουλειές μόνο στις οπτικές εντυπώσεις. Εγώ αποφεύγω την έντονη εικονοποίησή μου. Θέλω το βάρος να πέφτει στη δουλειά, στη μουσική ή έστω να υπάρχει μια ισορροπία. Παρ'όλα αυτά μέχρι στιγμής έχουν βγει 2 video clip και ετοιμάζεται και τρίτο για το "Τραγούδι της ωριμότητας". Κρατήθηκε ένα ενιαίο στυλ και έγινε καλή δουλειά".

Πέρα απ'όλα αυτά όμως εκείνο που έχει σημασία είναι η ίδια η μουσική και ο ψυχικός ή εγκεφαλικός αντίκτυπος που έχει από μόνη της στον καθένα από μας. Περνώντας λοιπόν στην ίδια την ουσία της, θα μπορούσαμε με βεβαιότητα να πούμε ότι η σημερινή εποχή είναι περισσότερο από ποτέ, εποχή κατηγοριών & κατηγοριοποίησης. Οι ταμπέλες, και στο χώρο της μουσικής, είναι ίσως κάτι αναπόφευκτο δεδομένης της ποικιλίας των ερεθισμάτων και των πολλών πραγμάτων που βγαίνουν στην επιφάνεια και τα οποία βλέπουμε ή ακούμε καθημερινά. Συνηθίζουμε όλοι λίγο πολύ να βάζουμε ταμπελάκια με "pop", "rock" κ.ο.κ. επιγραφές. Ο Γιώργος πάντως δεν ενοχλείται από τους διαφορετικούς χαρακτηρισμούς που του αποδίδουν. "Οταν γίνεται γνωστή η δουλειά σου έτσι κι αλλιώς άμεσα ή έμμεσα, εσύ ο ίδιος γίνεσαι ένας μαγνήτης που τραβάει επάνω του ότι του πετάνε οι άλλοι. Γίνεσαι πόλος έλξης πολλών χαρακτηρισμών. Εμένα μ'αρέσει ο κόσμος να βρίσκει αυτό που θέλει μέσα από αυτό που κάνω εγώ. Πέρα από τον πηγαίο rock ήχο θέλω να είμαι εγώ αναγνωρίσιμος μέσα από την δουλειά μου. Να μιλάει η μουσική μου ανοιχτά και πέρα από κάθε λογής ταμπέλες".

Αυτός πρέπει (και είναι) ο στόχος κάθε μουσικού που δεν ενδιαφέρεται για την πρόσκαιρη αποδοχή, αλλά που χτίζει σταδιακά τη μουσική εικόνα του μέσα από εμπειρίες και διαρκή πρόσληψη και αποκωδικοποίηση των γύρω ερεθισμάτων. Ο Γιώργος άλλωστε δεν έχει χθεσινό πιστοποιητικό γεννήσεως στα ελληνικά μουσικά αρχεία. Εχει συνυπάρξει και δημιουργήσει με πολλούς μουσικούς από διάφορα σχήματα στη Θεσσαλονίκη πριν κατέβει στην Αθήνα. Η εμπειρία επίσης με τους Απροσάρμοστους και η συνεργασία με τον Σαββόπουλο αποτελούν, όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή όχι μόνο χρήσιμα εφόδια και πηγή όμορφων αναμνήσεων, αλλά προσθέτουν πόντους στη μουσική βαθμολογία του Γ. Δημητριάδη.

Ο ίδιος θυμάται πάντως την ξενγοιασιά, αλλά και τις δυσκολίες από εκείνες τις εποχές. "Τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, δεν σκεφτόμουνα το αύριο. Ηταν πολύ δύσκολο να δισκογραφήσουμε, να βγάλουμε λεφτά, ήταν δύσκολα χρόνια. Ομως δεν πτοήθηκα ούτε εγώ αλλά ούτε και οι φίλοι που συνεργαστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Απλά δεν κάναμε σχέδια για το αύριο. Είχα όμως μια αγωνία. Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω; Με πίεζαν και οι δικοί μου - από αγάπη και ενδιαφέρον-. Ηταν άλλη εποχή. Η κοινωνία δεν έβλεπε με αγάπη και σοβαρότητα τους καλλιτέχνες. Οσο περνάνε τα χρόνια όμως αυτό αλλάζει. Γιατί καλώς ή κακώς θα αντιλαμβάνονται ότι η μουσική μπορεί να φέρει και την κοινωνική καταξίωση του μουσικού με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Πάντα όμως θα υπάρχει αντίσταση. Η κοινωνία μας έχει περίεργη σχέση με την μουσική. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να είμαστε αρκετά μουσικόφιλη κοινωνία άμα σκεφτείς ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του αγοραστικού κοινού απεθύνεται σε "μουσικές τάσεις" οι οποίες επιπλέουν σαν φελοί στην επιφάνεια της θάλασσας. Διεκπεραιώνουμε φτηνά συναισθήματα και πάθη".

Ο Γιώργος όμως επιμένει στον τελευταίο του δίσκο, ότι "όλα αλλάζουν". Αραγε είναι έκφραση ελπίδας ή ενστικτώδης σιγουριά; Ο ίδιος έχει την ενδιαφέρουσα απάντηση στην απορία μας, μια απορία που θα μπορούσε κανείς να επεκτείνει στο σύνολο των σχέσεων, όχι μόνο κοινωνικών, αλλά και προσωπικών. "Σε ένα κοινωνικό επίπεδο καμμιά φορά όλα αλλάζουν για να παραμείνουν τα ίδια, για να γίνει απλά μια αναδιάταξη. Αυτό μπορεί να συμβαίνει και σε προσωπικό επίπεδο μερικές φορές. Οταν όμως έχεις να κάνεις με τον έρωτα και την αγάπη, τότε περνάμε στην πραγματική αλλαγή ή τουλάχιστον να νομίζεις ότι τα βλέπεις αλλαγμένα. Αυτό λέει και το συγκεκριμένο τραγούδι. Ο καθένας από εκεί και πέρα μπορεί να το μεταφέρει και να το μεταφράσει όπως θέλει. Αλλωστε ο ιστός της κοινωνίας βασίζεται στις σχέσεις, είτε είναι ερωτικές, φιλικές ή επαγγελματικές. Μου αρέσει να γράφω για τις σχέσεις, οχι μόνο επιφανειακά αλλά να βάζω τον εαυτό μου μέσα και να δίνω και την δική μου άποψη, να φτιάχνω το δικό μου σενάριο. Δεν μου αρέσει να βγάζω τραγούδια καταγγελίας. Δεν θέλω να περνάω συνθήματα στον κόσμο. Δεν μου αρέσει να γράφω εμβατήρια για μαζικά ακροατηρια. Απλά μερικά από αυτά που γράφω αποκτούν οικουμενικό χαρακτήρα. Αυτό που ανέφερα και πριν. Δεν θα δώσω έτοιμες απαντήσεις σε κάποιον που θα το ακούσει. Τον βάζω σε σκέψεις".

Σε κάποια από τα κομμάτια του διακρίνει κανείς τον έμμεσο τρόπο εκπομπής μηνυμάτων, διακρίνει όμως και μια τάση φυγής. Ο ίδιος εξηγεί ότι δεν πρόκειται για μια φυγή από μια κατάσταση. Πρόκειται για "μια φυγή από μια κατάσταση που είναι έτσι όπως είναι. Πρέπει να φύγεις για να δεις πως είναι απ'έξω. Οχι μόνο να αποστασιοποιθείς από αυτά που συμβαίνουν αλλά να διατηρήσεις και την ακεραιότητά σου. Αυτή τη φυγή εννοώ εγώ. Είναι δύσκολο για μένα που γράφω στίχους να αποδώσω ακριβώς τον εσωτερικό μου κόσμο. Και γιατί να μη μπορεί να φύγει κάποιος άνθρωπος από μια μαλακία που τον καταπιέζει; Αφού δεν μπορεί να τον αλλάξει σώνει και καλά ας διασώσει την ατομικότητά του και ας αφήσει τον ιεραποστολισμό. Δεν είναι κατάλληλος καιρός για ήρωες"

Για Ηρωες όχι, για Μικρούς Ηρωες όμως κάτι μπορεί να γίνει. Το νέο βήμα του group είναι η ηχογράφηση του επόμενου album. "Εχουν γραφτεί αρκετά νέα τραγούδια. Τον Απρίλιο μπαίνουμε στο στούντιο για να γράψουμε τις βάσεις των νέων τραγουδιών. Εκτιμώ ότι ο δίσκος θα βγει τον Οκτώβριο. Πάντως δεν βιάζομαι αφού η δουλειά "περπατάει" ακόμη. Και το παράξενο είναι ότι εδώ στη Θεσσαλονίκη άργησε να πάρει φωτιά. Μάλλον φταίει το ότι το κοινό το σκέφτηκε περισσότερο πριν πει το OK. Και αυτό είναι καλό. Μάλλον". Aλλωστε τι ποιο κολακευτικό για ενα καλλιτέχνη από την αποδοχή του από ένα δύσκολο κοινό όπως αυτό της Θεσσαλονίκης, ένα κοινό που έχει πολλές εναλλακτικές επιλογές από μια σκηνή που διαρκώς βγάζει νέα ονόματα...