Η περιστροφή ενός άλμπουμ πάνω σε ένα πικάπ με σταθερή ταχύτητα 33 1/3 στροφές το λεπτό, είναι μία κίνηση που σημάδεψε την ποπ κουλτούρα.
Οι εκδόσεις Οξύ, σε συνεργασία με το Avopolis, παρουσιάζουν με μεγάλη χαρά στο ελληνικό κοινό τη διεθνώς αγαπημένη μουσική σειρά βιβλίων ‘’33 ⅓’’, που επικεντρώνεται σε δίσκους-ορόσημα της ροκ –και όχι μόνο– μουσικής, από τους Beatles, τους Rolling Stones, τους Led Zeppelin, τον Elvis Presley, τον Bob Dylan και τον Miles Davis μέχρι τους Joy Division, τους Public Enemy, τους Metallica, τον Tom Waits, τον Brian Eno και πολλούς ακόμη. Μέσα από συνεντεύξεις με δημιουργούς και συντελεστές, προσωπικές αφηγήσεις και διεξοδικές μουσικές αναλύσεις, συγγραφείς και κριτικοί συνεισφέρουν στη σειρά ‘’33 ⅓’’ φωτίζοντας το ιστορικό και καλλιτεχνικό πλαίσιο του κάθε δίσκου, καθώς και άγνωστες πλευρές της σύνθεσης, της ηχογράφησης και της απήχησης των άλμπουμ που σημάδεψαν την παγκόσμια μουσική σκηνή, έδωσαν το έναυσμα για καλλιτεχνικά και κοινωνικά κινήματα, επέδρασαν καταλυτικά στη σύγχρονη μουσική ιστορία και κοσμούν διαχρονικά τις δισκοθήκες βινυλίου εκατομμυρίων μουσικόφιλων σε όλο τον κόσμο.
Συμπληρωματικά στη σειρά «33 1/3» οι εκδόσεις Οξύ συνεχίζουν τη δημιουργία μιας σειράς από μουσικές μονογραφίες ελληνικών άλμπουμ που έγραψαν τη δική τους, σπουδαία ιστορία. Κυκλοφορούν: το βιβλίο του Γιώργου I. Αλλαμανή για το εμβληματικό Φλου του Παύλου Σιδηρόπουλου και του γκρουπ Σπυριδούλα, του Χριστόφορου Κάσδαγλη για Το Βρώμικο Ψωμί του Διονύση Σαββόπουλου και του Αλέξη Βάκη για τον Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου Χατζιδάκι, ενώ από τις 18 Μαρτίου 2024 κυκλοφορεί και το βιβλίο του Θάνου Σαρρή για το Έγινε η απώλεια συνήθειά μας, τον πρώτο δίσκο των Διάφανων Κρίνων (αγορά).
Ακολουθεί, σε αποκλειστική προδημοσίευση, το επίμετρο του βιβλίου, από τον Παντελή Ροδοστόγλου:
Η ιστορία είναι πάνω κάτω γνωστή: ανήσυχοι έφηβοι, παιδιά της εργατικής τάξης, μεγαλωμένοι σε υποβαθμισμένες περιοχές και ασφυκτικά οικογενειακά περιβάλλοντα, απόβλητοι του εκπαιδευτικού συστήματος, βρίσκουν καταφύγιο στα βιβλία, στις ταινίες και στη μουσική, σε μια προσπάθειά τους να δρέψουν το μερτικό τους στην ομορφιά της ζωής και να αντιμετωπίσουν την ασχήμια της.
Αρχίζουν να κάνουν παρέα με άλλους συνομήλικούς τους με τα ίδια ενδιαφέροντα και όλοι μαζί στήνουν μία κοινότητα με τη ζέση που χαρακτηρίζει τις ουτοπίες. Στην κοινότητα μπαινοβγαίνει διάφορος κόσμος και υπάρχει κι ένα ροκ συγκρότημα με σταθερό πυρήνα τρία μέλη. Με τα χρόνια και μετά από πολλές ανακατατάξεις, εμφανίζονται άλλοι τρεις και προσδένονται στο σχήμα: ένας εργένης γκοθάς με καρδιά μάνας, ένας λάτρης της τζαζ και του πειραματισμού, που χαμογελάει διαρκώς με μία βέβηλη ιλαρότητα, κι ένας υποκόμης των ωδείων και των κλασικών σπουδών με το προσωνύμιο «μαέστρος». Ο γκοθάς γράφει και φέρνει στίχους με τους οποίους όλοι απ’ το συγκρότημα αμέσως συνδέονται, αφού όλοι κουβαλάνε το γνωστό απόθεμα μελαγχολίας που σέρνει ο καθένας: το παρελθόν. Αυτή η σύνδεση με τους στίχους, νομίζω, αφυπνίζει στο συγκρότημα άγνωστες δημιουργικές διαστάσεις και του δίνει αμέσως μία ισχυρή αίσθηση κατεύθυνσης.
Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει. Τα πρώιμα τραγούδια με τα οποία πειραματίζονται πετάγονται στον κάλαθο των αχρήστων, καθώς καινούργια κάνουν την εμφάνισή τους με ασύλληπτη ταχύτητα. Και πάνω σε αυτά θα χτίσουν τον πρώτο τους δίσκο. Αν και είναι όλοι γύρω στα τριάντα όταν μπαίνουν να τον ηχογραφήσουν, η μετεφηβική ορμή, ο ηρωικός πεσιμισμός και οι μεταφυσικές αγωνίες μιας πρώιμης νεότητας είναι εμφανή στην ατμόσφαιρα των τραγουδιών.
Βλέπετε, το παρελθόν ήταν ακόμα εκεί, παλουκωμένο σαν φάντασμα σε κάποιο ξεχασμένο σταυροδρόμι, και αλυχτούσε αδικαίωτο. Ήθελε δηλαδή το ξόρκι του. Το ξόρκι λοιπόν ονομάστηκε Έγινε η απώλεια συνήθειά μας. Και αντίθετα με ό,τι πιστεύουν ακόμα και σήμερα κάποιοι, ο τίτλος δεν αφορούσε τη «συνήθεια της απώλειας», αλλά ήταν περισσότερο ένα ειρωνικό και γλυκόπικρο κλείσιμο του ματιού στην «άσπλαχνη ωραιότητα». Και ένας όρκος μνήμης.
Όλα αυτά συνέβαιναν σε μια εποχή έκστασης. Η σχέση των μελών του συγκροτήματος ήταν μία εμπειρία εξωπραγματική που τη ζούσαν στη μέγιστη έντασή της και η αγάπη και ο ενθουσιασμός τους τους είχαν μετατρέψει σε όντα σχεδόν αιθέρια. Μάγευαν διαρκώς και μαγεύονταν απ’ τον κόσμο. Και από τη στιγμή που πυροδότησαν τη δυναμική αυτή του ψυχισμού τους, άρχισαν να προσελκύουν γύρω τους, με τρόπο θαρρείς μεταφυσικό, ανθρώπους τρυφερούς και ευαίσθητους, με κάθε λογής ικανότητες, αποδιωγμένους και κρυμμένους μέχρι τότε στις παρυφές της κοινωνικής συνύπαρξης. Και αυτή η αίσθηση της κοινότητας –το είχαν συζητήσει πολλές φορές μεταξύ τους– ήταν το μεγαλύτερό τους επίτευγμα.
Τα χρόνια πέρασαν (και πέρασαν πολλά, πανάθεμά τα) και τίποτα δεν μοιάζει να είναι πια το ίδιο. Ένας άνθρωπος στη μοναξιά του δωματίου του γράφει ένα κείμενο για έναν δίσκο που κυκλοφόρησε πριν από τριάντα περίπου χρόνια. Και καθώς γράφει, ακούει αυτόν τον δίσκο μετά από καιρό. Η αίσθηση που του αφήνει είναι η ίδια που του άφηνε και τότε: αυτή ενός ανθρώπου που φεύγει για πολύχρονη εξορία και κοιτάει απ’ το κατάστρωμα του πλοίου την αχανή ακτογραμμή της πατρίδας του να βυθίζεται στον ορίζοντα.
Το Διάφανα Κρίνα - Έγινε η απώλεια συνήθειά μας κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οξύ και το Avopolis (αγορά).
[Αγορά]
33 1/3: Μία σειρά βιβλίων για κορυφαίους δίσκους που διαβάζεται δυνατά
