Το επόμενο επεισόδιο στην best seller σειρά βιβλίων της Shaun Usher, Επιστολές που Έγραψαν Ιστορία, που συστήνεται τους τελευταίους μήνες στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό από τις εκδόσεις Archive, ανήκει δικαιωματικά στη μουσική. Μετά από τις επιτυχημένες εκδόσεις με επιστολές που έγραψαν ιστορία στις θεματικές του έρωτα, του πολέμου ακόμα και των γατών, το επόμενο βιβλίο της σειράς εστιάζει στη μουσική, με επιστολογράφους μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα που σημάδεψαν τη μουσική ιστορία, από τον Tom Waits στον Nick Cave και από τον John Lennon στον Richard Strauss.
Στις μουσικές επιστολές που έγραψαν ιστορία ο Ludwig van Beethoven μοιράζεται τα μυστικά της τέχνης μ’ ένα κοριτσάκι που λατρεύει τη μουσική του. Ο Keith Richards γράφει στη θεία του για τη συνάντηση μ’ έναν παλιό του συμμαθητή που του αρέσουν τα μπλουζ και τον λένε Mick Jagger. Ο Giuseppe Verdi συμπάσχει μ’ έναν δυσαρεστημένο θεατή της πρώτης παράστασης της Αΐντα που ζητάει τα λεφτά του πίσω και ο θρύλος της ρέγκε Lee Scratch Perry συμπαρίσταται με τον δικό του τρόπο στον Paul McCartney όταν ο τελευταίος συλλαμβάνεται για κατοχή μαριχουάνας, σε μια απολαυστική συλλογή επιστολών για όλο το φάσμα και τις πτυχές των συναισθημάτων που μόνο η μουσική μπορεί να μας χαρίσει.
Στην προδημοσίευση που ακολουθεί μπορείτε να πάρετε μια γεύση της δυναμικής αυτών των επιστολών, με τον Tom Waits να γράφει προς το περιοδικό Nation με αφορμή ένα άρθρο του drummer των Doors, John Densmore για το ζήτημα της παραχώρησης του ρεπερτορίου μεγάλων καλλιτεχνών για διαφημιστικούς σκοπούς και τη δυσάρεστη εμπειρία του Tom Waits να δει ένα τραγούδι του, ερμηνευμένο από έναν φωνητικό του σωσία να παίζει σε διαφήμιση των Doritos χωρίς την άδειά του.
Οι Επιστολές που Έγραψαν Ιστορία - Μουσική της Shaun Usher κυκλοφορούν στα ελληνικά, σε μετάφραση Θάνου Καραγιαννόπουλου, στις 16 Μαΐου από τις εκδόσεις Archive.
"ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΙΟΣ
Τομ Γουέιτς προς το περιοδικό Nation
Ιούλιος 2002
Όταν το 1988 ο Τομ Γουέιτς άκουσε μια φωνή που έμοιαζε εκπληκτικά με τη δική του να τραγουδά σε μια παναμερικανική διαφήμιση των Doritos, η πρώτη του σκέψη ήταν να αναρωτηθεί μήπως τρελάθηκε. Αμέσως μετά έγινε έξαλλος. Όπως αποδείχτηκε, η Frito–Lay Inc. είχε προσλάβει για τα γυρίσματα της διαφήμισης έναν σωσία του Τομ Γουέιτς, που μιμήθηκε όσο μπορούσε τον μουσικό με τη βραχνή φωνή για να πουλήσει γαριδάκια – μια κατάσταση που ο Γουέιτς δεν μπορούσε να ανεχτεί. Κατέθεσε μήνυση στην εταιρεία και τελικά του επιδικάστηκε αποζημίωση ύψους 2 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 2002, δεκατέσσερα χρόνια μετά από εκείνη τη διαφήμιση, ο Γουέιτς διάβασε στο Nation ένα άρθρο του Τζον Ντένσμορ των Doors για τη συνήθεια των μουσικών να παραχωρούν τη δουλειά τους σε διαφημίσεις. Ο Τομ Γουέιτς απάντησε μ’ αυτό το γράμμα.
Γούντλαντ Χιλς, Καλιφ
Σας ευχαριστώ για το εύγλωττο «ξέσπασμα» του Τζον Ντένσμορ των Doors πάνω στο θέμα της παραχώρησης τραγουδιών για διαφημιστικούς σκοπούς. Τα τραγούδια κουβαλούν συναισθηματικές πληροφορίες και κάποια μας μεταφέρουν πίσω σε μια έντονη εποχή, σ’ ένα ξεχωριστό μέρος ή γεγονός της ζωής μας. Είναι αναμενόμενο μια εταιρεία να θέλει να οικειοποιηθεί το ξόρκι που ρίχνουν αυτά τα τραγούδια και να σε ενθαρρύνει να αγοράσεις υπό την επήρειά του αναψυκτικά, εσώρουχα και αυτοκίνητα. Οι καλλιτέχνες που παίρνουν λεφτά από διαφημίσεις δηλητηριάζουν και διαστρεβλώνουν τα τραγούδια τους. Ρίχνουν τους εαυτούς τους στο επίπεδο του «τζινγκλ»*, μιας λέξης που περιγράφει τόσο τον ήχο των κερμάτων στην τσέπη σου όσο κι αυτό που καταλήγουν να γίνουν τα τραγούδια σου. Να θυμάσαι πως όταν πουλάς τα τραγούδια σου σε διαφημίσεις πουλάς και το κοινό σου. Όταν ήμουν μικρός, αν έβλεπα έναν καλλιτέχνη που θαύμαζα να παίζει σε διαφήμιση, σκεφτόμουν: «Κρίμα, πρέπει να έχει μεγάλη ανάγκη τα λεφτά». Αλλά σήμερα το βλέπεις παντού. Είναι κάτι σαν ιός. Οι καλλιτέχνες κάνουν ουρές για να παίξουν σε διαφημίσεις. Το χρήμα και η προβολή αποδεικνύονται τελικά πολύ δελεαστικά γι’ αυτούς. Και οι εταιρείες ελπίζουν να σφετεριστούν τις αναμνήσεις μιας κουλτούρας για το προϊόν τους. Θέλουν το κοινό ενός καλλιτέχνη, την αξιοπιστία, την υπεραξία του και όλη την ενέργεια που έχουν μαζέψει αλλά και έχουν δώσει τα τραγούδια του μέσα στα χρόνια. Αφαιρούν τη ζωή και το νόημα από τα τραγούδια και τα εμβολιάζουν με υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή παρέα με τα προϊόντα τους.
Στο τέλος οι καλλιτέχνες θα ανεβαίνουν στη σκηνή σαν οδηγοί αγώνων, φορώντας εκατοντάδες σηματάκια από πάνω ως κάτω. Τζον, μείνε καθαρός. Η αξιοπιστία, η ακεραιότητα και η εντιμότητά σου είναι στοιχεία που καμιά εταιρεία δεν θα ’πρεπε να μπορεί να αγοράσει.
ΤΟΜ ΓΟΥΕΪΤΣ"
