Η τρίτη μέρα του Rockwave έφερε ως τη Μαλακάσα ένα εντυπωσιακό πλήθος κόσμου, ετερόκλητο ηλικιακά, μα με μια κοινή συνισταμένη: όλοι ήθελαν να δούνε τον Manu Chao, ο οποίος με τη σειρά του τους το ανταπόδωσε με μια εξαιρετική εμφάνιση. Πριν από αυτόν η Patti Smith απέδειξε περίτρανα γιατί συγκαταλέγεται στις μεγάλες κυρίες του rock, ενώ στο Vibe stage πρωταγωνίστησαν με αρκετή επιτυχία οι Schooligans, δείχνοντας πόσο λάθος αποτελεί το να αντιμετωπίζονται οι μπάντες του Schoolwave ως απλοί μαθητές οι οποίοι αρέσκονται στο να παίζουν μουσική...
Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος & Olga K.
Vibe stage: Looming Titties
Φτάσαμε στη Μαλακάσα ενώ οι Looming Titties ανέβαιναν στη σκηνή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπόρεσα να δω τίποτα από Sober, Rosebleed, No Profile και Los Mujeros. Οι Looming Titties πάντως ήταν η γνώριμη μπάντα που είχα συναντήσει σε κάμποσα Schoolwave Sundays: με μπόλικη ενέργεια, χιούμορ, και με το γνωστό τους punk-pop attitude, τα «Βυζάκια» κέρδισαν μπόλικα χαμόγελα, παρά τη ζέστη που έκανε όταν βγήκανε στο Vibe Stage. Είχαν μάλιστα και άλλου είδους «κατακτήσεις», αλλά αυτές έπρεπε να είσαι στο κοινό για να τις πάρεις χαμπάρι...
Χάρης Συμβουλίδης
Vibe stage: Ska Bangies
Έχω δει πολλές φορές τους Ska Bangies κι έτσι καθόλου δεν απόρησα, όπως διάφοροι παρευρισκόμενοι, για το πλήθος που μάζεψαν στη σκηνή του Vibe - πλήθος το οποίο συναγωνιζόταν τον κόσμο που είχε την πρώτη μέρα ο Marky Ramone. Διάφορα προβλήματα με τον ήχο, ίσως και η ζέστη, είχαν ως αποτέλεσμα μια αμήχανη και με κάποια λάθη αρχή, όταν όμως φόρτσαραν δημιούργησαν αμέσως κλίμα, και το κοινό ανταποκρίθηκε χορεύοντας και χειροκροτώντας. Είναι μεγάλη υπόθεση να «μαγνητίζεις» έτσι τον κόσμο, ακόμα και αν δεν δίνεις το καλύτερο live σου επί σκηνής...
Χάρης Συμβουλίδης
Terra stage: Locomondo
Παρότι ο ήχος σαφώς τους τα χάλασε στο Terra stage, δεν ήταν δύσκολο για τους Locomondo να κερδίσουν τις εντυπώσεις ενός ήδη μεγάλου σε αριθμό πλήθους. Λίγο με το γνωστό τους κέφι και λίγο βέβαια με τα «χρώματα» της μουσικής τους, τα οποία ταιριάζουν και στην εποχή και στο κλίμα μιας υπαίθριας συναυλίας, οι Locomondo κατάφεραν να κάνουν το κοινό να περάσει καλά, αλλά για λίγο. Μετά το “Πίνω Μπάφους Και Παίζω Pro” τόσο η δική τους ενέργεια, όσο και αυτή του κόσμου άρχισε να πέφτει - πράγμα στο οποίο συνέβαλλαν και οι υποτονικές επιλογές του setlist.
Χάρης Συμβουλίδης
Vibe stage: Musica Ficta
Οι Musica Ficta ανέβηκαν με πλήρη σύνθεση στο Vibe stage, καθώς τον Απόλλωνα και τον Ηλία συνόδευσαν βιολί και drums. Ούτε και σε αυτούς έκανε ο ήχος το χατίρι, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Με τη μουσική τους να είναι εκτός κλίματος σε ένα υπαίθριο φεστιβάλ όπου το φως της μέρας ήταν ακόμα αρκετό, λίγοι έκατσαν να δούνε τι είχαν να πουν, καθώς το μυαλό τους ήταν στο Terra stage. Η ιδιαιτερότητα των Musica Ficta λάμπει, όπως και να το δει κανείς, σε άλλους χώρους - παρότι, αναμφίβολα, μια συμμετοχή σε Rockwave είναι καλό credit για αυτούς, τώρα ειδικά που ετοιμάζονται να βγούνε στη δισκογραφία.
Χάρης Συμβουλίδης
Terra stage: Patti Smith
Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος και νάτη πάλι κοντά μας η Patti Smith, μπροστά σε ένα κοινό το οποίο λίγο πριν ξεσάλωνε με τους Locomondo και περίμενε ανυπόμονα τον Manu Chao. Ενα κοινό που το διαχειρίστηκε άψογα, υψώνοντας γέφυρες ανάμεσα στις γενιές, όπως με τις εκτελέσεις των “Are You Experienced?” και του “Smells Like Teen Spirit”, ένα κοινό που δεν παύει να το προτρέπει για να πάρει τη μοίρα του στα δικά του χέρια, ένα κοινό που ξέρει να της δείχνει την αγάπη του.
Στο “Dancing Barefoot” κατέβηκε για μια σύντομη γνωριμία μαζί του, περπατώντας μέσα στον διάδρομο ο οποίος χώριζε το πλήθος στη μέση, λίγο προτού ξεσηκώσει τους πάντες με το “Because The Night” και να τους φέρει πρώτα σε χαρούμενο παροξυσμό με το “People Have The Power” και κατόπιν σε έκσταση με το “Rock ’n’ Roll Nigger”. Εκεί τελείωσε και το σύντομο (μόνο μιας ώρας) πρόγραμμά της, αλλά είμαστε σίγουροι ότι θα ξαναέρθει, αν λάβουμε υπόψη μας τις εκδηλώσεις λατρείας τις οποίες είδαμε προς την Ιέρεια του Rock ‘n’ Roll.
Παναγιώτης Φουρκιώτης
Terra stage: Manu Chao & Radio Bemba Sound System
Ύστερα από μια σχεδόν μαραθώνια διαδρομή (περισσότερο από δυόμιση ώρες κράτησε το «ταξίδι» ως τη Μαλακάσα) και το απαιτούμενο περπάτημα των δύο χιλιομέτρων, κατάφερα να φτάσω στον χώρο της συναυλίας. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μέσα σε όλο αυτό το κομφούζιο πρόλαβα λίγο από το set της Patti Smith μιας και για τους Locomondo ούτε λόγος, ήδη θα ξεκουράζονταν στα παρασκήνια. Το όλο σκηνικό έμοιαζε με μαζική έξοδο τριημέρου, τόσο γιορταστικό όσο και κουραστικό. Όμως όλα αυτά συνέβησαν πριν την εμφάνιση του Manu Chao και των Radio Bemba του, μιας και - από τις 9:30 και έπειτα - δεν υπήρχε χώρος για τίποτε άλλο εκτός από χορό, τραγούδι, χαμόγελα και πολύ αδρεναλίνη.
Απρόβλεπτος και με τεράστια αποθέματα «καλής» ενέργειας, ο αεικίνητος, με τη χαρακτηριστική ένρινη φωνή Γάλλο-Ισπανός, μας κάλεσε σε ένα ξέφρενο party από αυτά που λίγες φορές έχουμε την τύχη να βρεθούμε. Από την αρχή κιόλας φάνηκε πως η βραδιά θα κυλούσε συναρπαστικά μιας και το εναρκτήριο “El Hoyo” διαδέχτηκε μια υπέροχη εκδοχή του “Peligro” και αμέσως μετά, χωρίς να πάρουμε ανάσα, βρεθήκαμε να χορεύουμε με τις νότες του “Casa Babylon” (και τα δύο από τα χρόνια των Mano Negra). Με αυτόν τον τρόπο μας παρουσίασε χθες βράδυ τη δουλειά του ο Manu Chao. Στις δύο και κάτι ώρες που έμεινε στη σκηνή δεν άφησε κανένα παραπονεμένο. Τραγούδια από τη προσωπική του πορεία στάθηκαν πλάι σε παλιότερα των Mano Negra και περπάτησαν στις καρδιές μας. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα σε μια συναυλία να υπάρχει κυριολεκτικά καθολική ανταπόκριση. Από τις πρώτες ως και τις πίσω σειρές όλοι (περίπου τριάντα χιλιάδες θεατές) χόρευαν σε ξέφρενους ρυθμούς με ένα ομοιογενές και στιβαρό μίγμα από punk, reggae, west African beats, flamenco και λίγο από hip-hop. Στα ελάχιστα διαλείμματα ο Manu Chao μιλά για το μέλλον του πλανήτη, κάνει αναφορές για την εγκληματική πολιτική του George Bush (απίστευτο το γιουχάισμα που έφαγε ο πρόεδρος, θα ’θελα να ήμουν από μια μεριά όταν ο Chao θα παίξει στο Texas και τα «χώσει» στον Bush μπροστά στους συμπατριώτες του), αλλά και δίνει χώρο στη σκηνή ώστε να ακουστεί η φωνή των Zapatistas. Ο κόσμος κρέμεται από τα χείλη του, το party συνεχίζεται… Μας παίζουν όλα όσα θα μπορούσαμε να τους ζητήσουμε: “La Vida Tombola”, “Hamburger Fields”, “Sidi H' Bibi”, “Rainin’ In Paradize”, “Mala Vida”, “A Cosa”, “Clandestino”, “Desaparecido”, “Mentira”, “Mr. Bobby”, “Me Gustas Tù”, “Rumba De Barcelona”, “King Of The Bongo” - πολλά απ’ αυτά παιγμένα σε εντελώς διαφορετικές εκτελέσεις, με αποτέλεσμα να ακούγονται πιο «ζωντανά».
Ο κόσμος δεν χορταίνει, τα συγκρότημα βγαίνει στη σκηνή ξανά και ξανά. Παρόν και παρελθόν, Radio Bembα και Mano Negra, δύο συγκροτήματα τόσο κοντά και τόσο μακριά μεταξύ τους, με τον ίδιο όμως άνθρωπο ως κινητήρια δύναμη, τον Manu Chao. Κάποιοι τον χαρακτήρισαν πολίτη του κόσμου, ο ίδιος έχει καταλήξει πως είναι πολίτης της στιγμής, εμένα μου πάει περισσότερο το «πολίτης της σκηνής» μιας εκεί είναι το πιο σίγουρο μέρος να τον συναντήσεις, εκεί είναι ο χώρος του. Και εκεί πραγματικά κάνει τη διαφορά, έδωσε το απόλυτο live στο Terra Vibe. Θα είναι πάντα ευπρόσδεκτος στις καρδιές μας… όποτε αποφασίσει να ξαναέρθει!
Κωνσταντίνος Α. Πετρόπουλος
