Όταν οι πιεστικές εβδομάδες πάνε σερί και ξαφνικά έρχεται μισό Σαββατοκύριακο ηρεμίας, εκεί είναι που «αγχώνομαι» περισσότερο με το πόσα έχω αφήσει πίσω ανάμεσα στο χάος των νέων δίσκων, ταινιών, σειρών και βιβλίων που θέλω να καταναλώσω (αλλά και να αφομοιώσω). Έχω αποδεχτεί χρόνια τώρα (για τη ψυχική μου υγεία) πως δεν θα καταφέρω ποτέ να ακούσω/ παρακολουθήσω/ διαβάσω όλα όσα θα ήθελα, αλλά σαν ένα ελαττωματικό αντανακλαστικό μέσα μου, αυτή η μανία με ηλεκτρίζει κάθε φορά που ο ελεύθερος χρόνος γεννιέται ανάμεσα στις ρωγμές μίας ξέφρενης καθημερινότητας.
Παράλληλο τηλεοπτικό catch - up, λοιπόν: Πέρα από τη νέα σεζόν της αμερικανικής σειράς What We Do In The Shadows που γίνεται όλο και πιο, εχμ, ζουμερό και το αμερικανικό The Office που προβάλλεται στο Netflix και πάντα το σνόμπαρα ως λάτρης του βρετανικού, αλλά, παραδέχομαι, πως έχει τη δικιά του γλύκα, το highlight των τελευταίων εβδομάδων ήταν το Only Murders In The Building. Μετά τη δολοφονία ενός κατοίκου σε ένα μεγάλο οικιστικό συγκρότημα της Νέας Υόρκης, τρεις άλλοι κάτοικοι (Steve Martin, Martin Short, Selena Gomez) συνειδητοποιούν πως ακούν το ίδιο podcast εξιχνίασης φόνων. Η κοινή λατρεία για τις αστυνομικές υποθέσεις τους ενώνει και αποφασίζουν να λύσουν μαζί το μυστήριο της δολοφονίας που έλαβε χώρα στα δικά τους χωράφια. Με κάθε νέα, παλαβό στοιχείο που βρίσκουν να τους οδηγεί σε μυστικά της πολυκατοικίας αλλά και δικά τους, οι τρεις τους καλούνται να αντιμετωπίσουν περισσότερο από μία δολοφονία, τον ίδιο τους τον εαυτό. Μπορεί στην αρχή να ξενίζει κάπως η τόσο κοπιαρισμένη από Woody Allen νεοϋορκέζικη ατμόσφαιρα, αλλά στην πορεία είναι αυτή που αναδεικνύεται σε πρωταγωνίστρια, μαζί με ένα από τα πιο έξυπνα και ολοκληρωμένα τηλεοπτικά σενάρια που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια στο είδος του.
https://www.youtube.com/watch?v=-V1rQdXXXyI
Μία ταινία που βρισκόταν για καιρό στην λίστα προς άμεση παρακολούθηση, αλλά όλο για κάποιο λόγο αναβαλλόταν, ήταν το ντοκιμαντέρ Sisters With Transistors της Lisa Ronver. Αφηγείται την ιστορία γυναικών στην μουσική ιστορία που κοίταζαν επίμονα προς το μέλλον και αγκάλιασαν τις τεχνολογικές εξελίξεις για να δημιουργήσουν νέους, ρηξικέλευθους τρόπους αντίληψης, ακρόασης και παραγωγής της μουσικής. Από τις Βρετανίδες Delia Derbyshire και Daphne Oram που είχαν κατασκευάσει τα δικά τους μηχανήματα παραγωγής πρωτόλειας ηλεκτρονικής μουσικής μέχρι τις Αμερικανίδες Wendy Carlos και Pauline Oliveros που λειτούργησαν ως μητέρες του avant ηλεκτρονικού ήχου στη χώρα τους, η Laurie Anderson αφηγείται αυτήν τη συναρπαστική ιστορία των πνευματικών της επιγόνων, που αν δεν υπήρχαν, δεν θα αντιλαμβανόμασταν τη μουσική με τον ίδιο τρόπο σήμερα.
Θα τους θυμάμαι πάντα ως την μπάντα που έγραψα για πρώτη φορά live ανταπόκριση στο avopolis.gr, αλλά και ως μία με ένα από τα πιο περίεργα ονόματα εκεί έξω. Τα αδέρφια White από το Ορλάντο συνιστούν τους Tonstartssbandht και πριν λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησαν τον 15ο άλμπουμ της δισκογραφίας τους και κατά πάσα πιθανότατα τον καλύτερο τους μετά το σύντομο crossover που είχαν πετύχει με το Hymn το 2011. Το Petunia είναι ένας απολαυστικός, ψυχεδελικός americana λαβύρινθος που στάζει συναίσθημα και μελωδική διαύγεια. Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω πατήσει ασυναίσθητα play από την μέρα που κυκλοφόρησε.
Μεταδίδω απευθείας όσο γράφω το άρθρο: το νέο (μισό) άλμπουμ των Beach House μοιάζει φοβερό σε πρώτη ακρόαση. Το δεύτερο μέρος του Once Twice Melody θα κυκλοφορήσει στις 8 Δεκεμβρίου, ενώ ολόκληρος ο δίσκος στις 18 Φεβρουαρίου του 2022, προκαλώντας κομφούζιο σε όλους τους εμμονικούς με τις λίστες που δεν θα ξέρουν σε ποια χρονιά να το συμπεριλάβουν.
