Μερικές φορές ανάμεσα στο χάος της καθημερινότητας και τις ατελείωτες (επαγγελματικές ή μη) υποχρεώσεις φαντάζει πολύ δύσκολο να κρατάω επαφή με ό,τι καινούριο συμβαίνει σε όλο το φάσμα των τεχνών και της pop κουλτούρας που με ενδιαφέρει. Και αν η κατανάλωση είναι το εύκολο μέρος, το δύσκολο είναι ο χρόνος που ακολουθεί: η μελέτη και η επιπλέον έρευνα πάνω σε αυτό που εκτέθηκα, η αφιέρωση νηφάλιας σκέψης και, γενικά, ο πολύτιμος χρόνος που απαιτείται για να επιτρέψω σε ένα προϊόν τέχνης να ζήσει μαζί μου για μέρες, μέχρι να καταλάβω ακριβώς τι μου έκανε, αποτελεί πλέον πολυτέλεια.
Ευτυχώς, υπάρχουν στιγμές που η ίδια η τέχνη υπερνικά αυτήν τη δυσκολία. Το Dune του Denis Villeneuve και το Bad Luck Banging or Loony Porn του Radu Jude είναι δύο ταινίες που σκέφτομαι ακόμη -και για διαφορετικούς λόγους- μέρες μετά την προβολή τους. Έχουν γραφτεί εξαιρετικά κείμενα για το Dune, αλλά αν θα μπορούσα να συνοψίσω τους λόγους για τους οποίους βρήκα τη ταινία αριστουργηματική, είναι γιατί, γεφυρώνοντας αρμονικά blockbuster με καλλιτενχικό κινηματογράφο, σεβάστηκε όλες τις αλληγορικές αναφορές και τον πυκνό συμβολισμό του πρωτότυπου βιβλίου του Frank Herbert, αναδεικνύοντας τη διαχρονικότητα του - καθώς μην ξεχνάμε πως ακόμη και σήμερα ένα από τα θέματα που μας απασχολούν περισσότερο είναι η ενεργειακή και η κλιματική κρίση. Ακόμη, βρήκα βαθιά ανθρώπινη τη ματιά του σκηνοθέτη καθώς προσέδωσε σε όλες τους κεντρικούς χαρακτήρες, τα δραματουργικά στοιχεία μιας αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, ενός σαιξπηρικού δράματος και ενός βιβλικού έπους, τοποθετώντας τους σε αυτό το αρχέγονο μέλλον, όπου, πάλι, τον πρώτο λόγο έχει ο άνθρωπος και οχι οι μηχανές. Μέσα από την επική, σκηνοθετικά μα και σεναριακά, αφήγηση, η ταινία μεγιστοποίησε όλα όσα διακυβεύει η ιστορία του Dune, τα έφερε στο προσκήνιο με ισορροπημένο τρόπο, ανέδειξε τις ερμηνείες των ηθοποιών και επιτέλους έβαλε ένα τέλος σε αυτή την καταραμένη σειρά όσων προσπάθησαν να μεταφέρουν τη σπουδαία αυτή νουβέλα επιστημονικής φαντασίας στην μεγάλη οθόνη και δεν τα κατάφεραν.
Από την άλλη η ρουμάνικη ταινία που κέρδισε τη φετινή χρυσή άρκτο στο Βερολίνο, είναι μία πρωτότυπη ακτινογραφία πάνω στη σύγχρονη κοινωνία της Ρουμανίας και όλα όσα τη διαμόρφωσαν, η οποία όμως βρίσκει εφαρμογή σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Διαιρεμένο σε τρεις διαφορετικές (από πολλές απόψεις) μεταξύ τους πράξεις, διηγείται την ιστορία μιας καθηγήτριας η οποία προσπαθεί να διαχειριστεί τις συνέπειες από την διάρρευση ενός sex tape της στο διαδίκτυο. Η ταινία ξεκινάει ακριβώς με αυτό και τελειώνει με ένα από τα πιο κωμικά φινάλε των τελευταίων ετών. Όλη η ουσία, όμως, που δίνει περιεχόμενο και νοηματοδοτεί το φιλμ, είναι το μεσαίο μέρος, εκεί όπου παραθέτονται αλφαβητικά διάφοροι εναλλακτικοί ορισμοί επιλεγμένων λέξεων, σαν ένα εγχειρίδιο κατανόησης της ρουμάνικης κοινωνίας, αλλά και του σημερινού κόσμου, μέσα σε λιγότερο από 40 λεπτά, όπως λχ η λέξη πίπα: “Η λέξη πίπα είναι η πιο γκουγκλαρισμένη του κόσμου, ενώ μετά ακολουθεί η ενσυναίσθηση”. Μία ανατομία στη σαπίλα, τον οπισθοδρομισμό, την υποκρισία και τον σκοταδισμό της ρουμάνικης, μα και όχι μόνο, κοινωνίας.
Και τώρα, ακολουθεί συνειρμική καταγραφή μουσικών στιγμών των τελευταίων ημερών.
Η τρίτη και πιθανώς καλύτερη σεζόν του Sex Education ολοκληρώνεται με το “The Ballad Of El Goodo” των Big Star και το #1 Record παίζει ξανά, εμμονικά στα ηχεία μου, οι BCNR κυκλοφόρησαν νέο, φοβερό τραγούδι (σαν οι Arcade Fire να παίζουν σε καμπαρέ ένα πράγμα) από τον δεύτερο δίσκο τους που έρχεται τον Φεβρουάριο του 2022, αλλά και μία παρανοϊκή palylist που αποτυπώνει το χάος των αναφορών τους, οι Motortists από τον Καναδά και οι STONE από το Liverpool είναι οι πρωτοεμφανιζόμενες post-punk μπάντες που πρέπει να ακούσεις, η συλλογή Back-Up: Mexican Techno Pop 1980-1989 είναι ακριβώς αυτό που λέει και είναι γεμάτη από κομμάτια που σε ένα παράλληλο σύμπαν είναι τα 1980s χιτάκια που χορεύουμε ακόμη και σήμερα, ο P.Thomas aka Βαγγέλης Μακρής aka το ½ των Victim Of Society έκανε reboot και κυκλοφόρησε ένα φοβερό EP μινιμαλιστικής synth στην Inner Ear.
