Ένας εμπροσθοβαρής δίσκος, που αποτελεί αξιοπρεπέστατη (και βάλε) απόπειρα συνέχειας και εμβάθυνσης του πιο απτού και ανοιχτού πνεύματος του El Pintor (2014)...

Ανακυκλωμένες ιδέες και αδιάφορες μπαλάντες χαλάνε το εντυπωσιακό σερί των 5 συνεχόμενων νούμερο 1 άλμπουμ στην Αμερική, δείχνοντας ότι η μπάντα έχει βρεθεί σε αδιέξοδο...

Αναμοχλεύουν τη γαλανομάτα soul σε ιστορίες για εξωγήινες αποικίες και τέρατα του διαστήματος, επί της ουσίας όμως δεν προσφέρουν παρά ζυγισμένες αναπαραγωγές αυθεντικών ήχων...

Όσες φορές λοιπόν κι αν άκουσα τον νέο δίσκο των Soulfly, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: συνεχίζει ένα σερί μέτριων δουλειών.

Δεν ξέρω αν ο χρόνος είναι ο «καλύτερος γιατρός» (έχω τις αμφιβολίες μου), πάντως καταλαγιάζει τις παλιές αντιπαλότητες. Δεν ξεχνιούνται μεν, όμως αραιώνουν, ωθώντας σε να ψιλο/χοντρο-συγχωρείς, αν υπάρχουν πράγματα τα οποία σταθερά παραδέχεσαι.

Η τράπουλα δείχνει να ανακατεύθηκε καλά. 

Ένα γυναικείο μπούστο. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ κάτι τέτοιο βλέπω όποτε κοιτάω το εξώφυλλο του πέμπτου στη σειρά (στούντιο) δίσκου των Αρκτικών Μαϊμούδων.

Για κάθε μια υποσχόμενη μπάντα που έβγαλε ένα σούπερ πρώτο άλμπουμ 6 με 8 χρόνια πριν, ακολουθώντας πιστά τον εταιρικό κανόνα του v +2 (όπου v η κυκλοφορία του νέου υλικού ακολουθούμενη από τα δύο τουλάχιστον χρόνια αξιοποίησης αυτού του υλικού), τη στιγμή που θα κυκλοφορούσε το 4ο  θα λέγαμε στην καλύτερη περίπτωση πως «τώρα είναι η στιγμή που η εμπειρία συμβαδίζει με τη δημιουργικότητά τους» ή στη χειρότερη ότι «ακόμα βρίσκονται στη σκιά εκείνου του πρώτου άλμπουμ» και θα βαθμολογούσαμε ανάλογα.

Στο τέταρτο, ομώνυμο, άλμπουμ των Interpol δοκιμάζεται η καλλιτεχνική επάρκεια της μπάντας, το κατά πόσο έχει ακόμα φωνή να εκφράσει τη μελαγχολική θεματική της καθώς και το ποσοστό ωρίμανσής της μετά από τρεις δίσκους σχετικά φθίνουσας πορείας.