Όσες φορές λοιπόν κι αν άκουσα τον νέο δίσκο των Soulfly, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: συνεχίζει ένα σερί μέτριων δουλειών.
Γράφαμε τον Δεκέμβριο του 2014, με αφορμή το Pandemonium των Cavalera Conspiracy (δες εδώ):
«Δεν έχει περάσει καιρός από τότε που παρουσιάσαμε τους Killer Be Killed του Max Cavalera με τους Troy Sanders (Mastodon), Greg Puciato (Dillinger Escape Plan) & Dave Elitch (Mars Volta), σε ένα project που είχε κάποιο ενδιαφέρον, δίχως όμως να είναι και κάτι το συγκλονιστικό. Με τον ρυθμό δε που δουλεύει ο Βραζιλιάνος κιθαρίστας/τραγουδιστής, σύντομα θα γράψουμε και για το νέο άλμπουμ των Soulfly».
Δεν χρειάζονταν βέβαια μαγικές ικανότητες για να προβλέψουμε ότι σύντομα θα είχαμε καινούριο άλμπουμ από τους Soulfly. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Max Cavalera δεν βάζει κώλο κάτω και συνέχεια, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βγάζει νέες δουλειές –με την ποιότητα όμως αυτών να αποβαίνει αντίστροφη των κιλών του. Οι πρώτες κριτικές για το Archangel έλεγαν ότι πρόκειται για την καλύτερη Soulfly κυκλοφορία από την εποχή του Dark Ages (2005) και ήταν ο κύριος λόγος που αποφάσισα να δώσω ξανά μια ευκαιρία στη συγκεκριμένη μπάντα, την οποία προσωπικά σταμάτησα να παρακολουθώ ύστερα από το Conquer του 2008.
Οι πρώτες ακροάσεις έδειξαν αυτό που περίμενα: τα καλά σημεία του Archangel εντοπίζονται όταν στο μικρόφωνο δεν βρίσκεται ο Max Cavalera. Γιατί, κατά τα λοιπά, φωνάζει, γκαρίζει, κάνει πως τραγουδάει –και ευτυχώς που είναι δίπλα του ο κιθαρίστας Marc Rizzo, ο οποίος προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα, με την καλύτερή του στιγμή να εντοπίζεται στο ανατολίτικων αποχρώσεων σόλο του “Mother Of Dragons”. Το άλλο καλό που έχει το Archangel είναι το εξώφυλλο με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, καθώς όλο το άλμπουμ προκύπτει γεμάτο με αναφορές σε βιβλικά θέματα. Επιπρόσθετα, δεν υπάρχουν εδώ τα tribal στοιχεία που κάποτε αποτελούσαν σήμα κατατεθέν του Cavalera: πια τα έχει εξαντλήσει, με τις προηγούμενες κυκλοφορίες του.
Στον δίσκο συμμετέχουν και διάφοροι καλεσμένοι –π.χ. ο Todd Jones από τους Nails ή ο Matt Young των King Parrot– οι οποίοι δεν δίνουν όμως το κάτι παραπάνω στα τραγούδια. Περνάνε απαρατήρητοι, χαμένοι κι εκείνοι στη γενική αίσθηση μιας δουλειάς μία από τα ίδια, με ελάχιστα καλά σημεία. Δεν νομίζω ας πούμε πως κάνει πλέον εντύπωση ότι καλύτερο κομμάτι εδώ είναι το ...instrumental “Soulfly X”. Που, και πάλι, βρίσκεται στη special edition του Archangel· οπότε, αν μείνουμε στη standard έκδοση, το μόνο που διασώζεται είναι το ομώνυμο του άλμπουμ, έστω και με την παραδοχή ότι ηχεί «λίγο» για τα κυβικά του Max Cavalera.
Όσες φορές λοιπόν κι αν άκουσα τον νέο δίσκο των Soulfly, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: συνεχίζει ένα σερί μέτριων δουλειών, καταδεικνύοντας πως ο Max Cavalera καλό θα είναι να κάνει ένα διάλλειμα από τις ηχογραφήσεις (αμφιβάλλω, βέβαια...). Δεν είναι πάντως τυχαίο, που σε κάθε συνέντευξη τον ρωτάνε για την επανασύνδεση των Sepultura. Στη δεδομένη όμως στιγμή, ποιος άραγε έχει μεγαλύτερη ανάγκη, οι Sepultura τον Cavalera ή εκείνος τους Sepultura; Εσείς τι λέτε;
