Είναι απίστευτο το τι μπορείς να μάθεις μέσα σε λίγες μέρες. Προσωπικά, από το τέλος των εκλογών και έπειτα έχω κατακτήσει μεγάλο πλήθος νέων εμπειριών και έχω κάνει τικ σε εκατομμύρια κουτάκια γνώσης που έχουν σχέση με τα social media, την πολιτική, την μουσική και την ζωή γενικότερα. Και αυτό είναι υπέροχο, διότι η διαδρομή του καθενός είναι ουσιαστικά μια αμφίδρομη συλλογή εμπειριών. Πάρτε για παράδειγμα τους Έλληνες πολιτικούς και την χρήση του TikTok. Είναι μια σχεδόν τρομακτική εμπειρία να τους παρακολουθείς να γελοιοποιούν την υπόσταση τους καθημερινά και αναπολώ πλέον τις ένδοξες εκείνες μέρες που ο άνθρωπος χτύπαγε πέτρες για να ανάψει φωτιά. Η τεχνολογία και η ανάπτυξη εφαρμογών αυτοπροβολής σας έφερε τον Επίτροπο όμως σας έφερε και τους πολιτικούς στις οθόνες σας. Και αν νομίζετε ότι το influencing που παράγει το cringefest της πολιτικής στα social media είναι ασήμαντο, μπορείτε να δείτε τα εκλογικά αποτελέσματα και να βγάλετε τα συμπεράσματα σας.
Και η μουσική που κολλάει σε όλο αυτό ρε μλκ Επίτροπε, θα με ρωτήσετε και έχετε απόλυτο δίκιο. Όσο η νεολαία προσπαθεί να βγάλει μια άκρη μέσα σε αυτόν το απέραντο ψηφιακό βάλτο, το πολιτικό σύστημα ήδη συνδιαμορφώνει αγκαζέ με άλλες ανίερες δυνάμεις το πλαίσιο επικοινωνίας του μέλλοντος. Σκεφτείτε κάτι απλό: Η μουσική ως ένα τέρμα λαϊκό μέσο ψυχαγωγίας και μεταφοράς ιδεών σε σχέση με μια πανάκριβη παραγωγή του Netflix (που πρέπει να λάβει έγκριση για να γίνει διαθέσιμη σε δισεκατομμύρια accounts ταυτόχρονα), υστερεί αδιανόητα πολύ ως μέσο επιρροής των μαζών, πλέον. Με λίγα λόγια, το "Imagine" του John Lennon ως σύνθεση, για να γίνει πλέον ναυαρχίδα της ειρήνης και της αλληλεγγύης, καλό θα ήταν το 2023 να το τραγουδάει ο Πέντρο Πασκάλ αλλιώς κλάφτα Χαράλαμπε. Ελπίζω να πιάσατε το point, είμαι εκπληκτικός με τους παραλληλισμούς, το ξέρω. Πάμε στην καθαυτή μουσική που αυτό σας ενδιαφέρει και όχι οι σαββατοκύριακοι παραλογισμοί μου.
H Nina Persson των The Cardigans (εντελώς τυχαία η επιλογή του πρώτου video στην αρχή του άρθρου) δίνει φωνητικά στον James Yorkston (Σκωτσέζος φολκ μουσικοποιός από τους καλούς) και μαζί με την The Second Hand Orchestra φτιάχνουν έναν πολύ όμορφο δίσκο. Το The Great White Sea Eagle album είναι το φως που σε τυφλώνει όταν κοιτάς τα νερά μιας καταγάλανης λίμνης. Ήλιος, μελωδίες, ξεκούρδιστα βιολιά, αεράκι, πιανάκι να παίζει κάπου στην γωνία του δωματίου, ένας μπόμπιρας τρώει τις μύξες του, ένα ποντίκι ροκανίζει το σανίδι της σκηνής, πολλές περίεργες μου έρχονται στο μυαλό όταν ακούω αυτήν την τόσο ζεστή μουσικούλα. Ελπίζω και εσείς.
Η επόμενη μπάντα μας είχε πάρει τα μυαλά με το Royal Swan, έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2020. Οι Phoxjaw επιστρέφουν με το notverynicecream album, το οποίο μπορεί να μην μου προκαλεί την ίδια έκπληξη (που είναι εκείνα τα θηριώδη riff/κραυγές που ξέσκιζαν τις σάρκες μου;;;) όμως πάλι θεωρώ πως θα είναι πρωταγωνιστές της χρονιάς λόγω της ασύμβατης λογικής που περιλαμβάνουν οι συνθέσεις του. Οι τύποι παίζουν rock/core με μια πειραματικά ηλεκτρονική αντίληψη επί της μουσικής τους (δλδ χωρίς να μοιάζει με industrial) και αυτό το κολπάκι το κάνει ενδιαφέρον. Σίγουρα από τα πράγματα που θα επιθυμούσα να δω live για να καταλάβω αν λειτουργούν το ίδιο πορωτικά και από κοντά. Πιστεύω πως ΝΑΙ.
Ένας δίσκος που βγήκε πριν κάποιους μήνες αλλά έμεινε στα αζήτητα ήταν το δεύτερο album των Νορβηγών Draken. Το σλατζαριστό heavy rock του Book of Black είναι ενδιαφέρον όχι για την γκρούβα του (αυτήν την ακούμε και στην ημεδαπή αρκετά καλύτερα) αλλά για την ξεδιάντροπη εκτελεστική δεινότητα των μελών που παίζουν στην μπάντα. Τα παιξίματα σε όλα τα όργανα είναι σεμιναριακά και δίνουν την αίσθηση ότι η μπάντα παίζει διπλάσιες νότες από αυτές που πραγματικά απαιτούνται. Βέβαια για να συμβεί αυτό, ανεβαίνουν οι ταχύτητες σε αρκετά σημεία του δίσκου. Δεν είναι βέβαια, τα πάντα αγγελικά πλασμένα. Οι φωνούλες είναι ενοχλητικές και θα μπορούσαν να είναι καλύτερες.
Παραμένουμε στην χώρα με ένα από τα μεγαλύτερα ΑΕΠ στον πλανήτη και μεταφερόμαστε στο πανέμορφο Bergen, με τα γραφικά σπιτάκια και τις πανάκριβες ψαροταβέρνες. Σε αυτήν την πόλη, εκτός από το black metal, έχει ακμάσει και η prog/jazz σκηνή με πολλά σχήματα να το παλεύουν. Οι Seven Impale είναι από τις αγαπημένες μου περιπτώσεις και μετά από 2 αριστουργήματα, είπαν να μας σκάσουν και το τρίτο σερί. Το Summit όσο το ακούω μου αρέσει όλο και περισσότερο, μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο prog rock και την jazz μουσική. Οι φωνές έχουν γίνει λίγο πιο οπερετικές, avant garde ασούμε για τους μεταλλάδες, γενικά δεν υπάρχει τίποτα κακό να πούμε εδώ, απλά ανοίξτε το μυαλό σας και απολαύστε.
Ώρα να γεμίσουμε μελανιές. Οι Incendiary κυκλοφορούν ένα από τα hardcore album της χρονιάς και ερχόμαστε με φόρα. Ο Νεοϋορκέζος αέρας που φυσάει ανάμεσα από τις χορδές της κιθάρας και η εκφορά της “ποίησης” από τον Brendan Garrone αρκούν για να μας δώσουν τις φάπες που απαιτεί η περίοδος που ζούμε. Το Change the Way You Think About Pain περιλαμβάνει 10 μικρές εκρήξεις ενέργειες βαλμένες μέσα σε τραγουδάκια που όμως δεν αρκούνται στα τυπικά (ναι υπάρχουν πολλές μικρές λεπτομέρειες που απογειώνουν το αποτέλεσμα) για να σε κουνήσουν από την θέση σου. Δίσκαρος που αξίζει να απολαύσεις παρέα με τους ΤΡΟΜΕΡΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥΣ στίχους του.
Πέρσι είχαμε τρελαθεί με το ντεμπούτο τους. Το βάλαμε και στα 50 καλύτερα extreme metal album του 2022. Φέτος οι Κροάτες Morkera, επανέρχονται δυναμικοί στο Aggravations με χειρότερο εξώφυλο μεν, με την ίδια λύσσα δε. Black metal για αρχόντους, με τρελές ταχύτητες, τρελά παιξίματα, αχ αυτά τα drums, σίγουρα από τις αγαπημένες μου νέες μπάντες εκεί έξω. Άκουσε τον θρίαμβο του τραγουδιού Scourge και πες μου αν σου λείπουν αυτό το χορευτικό black metal των κάποτε πραγματικά καινοτόμων “Satyricon”. Όπως πάει η χρονιά τους βλέπω πάλι στην λίστα. Τα λέμε επόμενη εβδομάδα.
