Απίστευτο Σαββατοκύριακο σε όλα τα επίπεδα. Το Up the Hammers Festival σακάτεψε το σώμα μας και οι Εκλογές σακάτεψαν το πνεύμα μας και πρέπει εγώ τώρα να κάτσω να γράψω ένα ψυχαγωγικό κείμενο με μια ανάμεικτη ψυχολογία γλυκόπικρων αναμνήσεων. Γιατί τα πάντα με το που συμβαίνουν, γίνονται ανάμνηση. Θα μπορούσα άνετα να γράψω ένα βιβλίο σαν την Δημουλίδου και να τα κονομήσω, θα μπερδεύω μπλόουτζομπς με σοφιστικέ αοριστίες, ο κόσμος ψοφάει για τέτοιες μλκιες που δεν βγάζουν νόημα. Δεν θα το κάνω όμως γιατί το κοινό μου διαθέτει τρομερή οξυδέρκεια και θα καταλάβει αμέσως ότι τρολάρω.
Αυτό που με γεμίζει είναι να έρχομαι σε επικοινωνία με φίλους της μουσικής, που έχουν τις ιδέες τους και τις γνώμες τους και να συζητώ μαζί τους. Το έκανα πολύ έντονα τις τελευταίες μέρες και αυτό με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα πως πρέπει να συνεχίζω να επιτελώ το έργο μου. Η ανάγκη για επικοινωνία είναι ανάγκη για τέχνη και το Παρατηρητήριο μπορεί να προσφέρει και τα δύο σε ένα, σαν προσφορά στα Σούπερ Μάρκετ. Και μιας που είπα σουπερ-μαρκετ, πληροφορηθήκαμε πως ένα από τα μεγάλα, εγχώρια ψηφιακά μαγαζιά δίσκων, το MusicMegastore.com κλείνει οριστικά και λυπηθήκαμε πολύ. Τις επόμενες μέρες θα κάνει μάλιστα μια μεγάλη εκκαθάριση αποθήκης με πολλές προσφορές και σκότωμα τιμών και όταν σκάσει θα σας ειδοποιήσουμε να πέσετε σαν τα κοράκια. Προχωράμε στις προτάσεις της εβδομάδας.
Σε όσους αρέσουν οι Deftones, οι Tool και οι Linkin Park ταυτόχρονα, ίσως το νέο album των Netherlands θα τους κρατήσει πολύ ζεστούς. Το Severance album είναι μια γλυκόπιοτη συλλογή τραγουδιών του Μπρουκλινέζου δημιουργού Timo Ellis που έφτιαξε το group πριν περίπου 10 χρόνια. Φέτος κυκλοφορεί την σχεδόν 10η δουλειά του, όμως μέσω της Svart Records, που σημαίνει ότι ίσως ξεκολλήσει από το βαθύ underground. Και εμείς τώρα τον πήραμε χαμπάρι άρα κάτι γίνεται. Πελώριος μπασαριστός πάβλα σλατζαριστός ήχος, με λίγο παραπάνω τρέλα στους ρυθμούς (ας μην το πούμε πειραματισμούς, είναι υπερβολή), με εναλλαγές φωνητικών που έχουν αναφορές στις προαναφερθείσες μπάντες και γενικά τα πάντα είναι άκρως εντυπωσιακά και όσο ακούς βρίσκεις και ουσία. Must Hear.
Οι ντόπιοι Chthon έρχονται με φόρα, όχι όπως ο Αλέξης, να μας δώσουν την δική τους εκδοχή στο death/black metal. Ενώ οι κυκλοφορίες εκεί έξω είναι αρκετές στο είδος, τα παλικαράκια είναι έμπειρα (Ixpapalotl (RIP), Plague) και βαράνε τόσο σάπια όσο και οκάλτ με τρομερή ευκολία. Αυτό σημαίνει ότι ο δίσκος Eremite δεν ακούγεται πλαστικούρα σαν τα τελευταία δύο αλμπουμ των Behemoth αλλά ακουμπάει με το ένα χέρι την ατμοσφαιρίλα του Satanist ενώ με το άλλο θωπεύει την Deicide κληρονομιά του US death metal. Όλο αυτό σημαίνει πως η φασούλα τους έχει ενναλαγές ταχύτητας και όλα παίζονται στα transitions. Εκεί θριαμβεύουν οι αγαπούληδες και μετά από ελάχιστες ακροάσεις, θυμάσαι αυτά τα σημεία. Δεν συμβαίνει συχνά. Θέλω να τους δω live.
Χειρόφρενο αλήθειας και στροφή στην jazz. Οι Fire! Orchestra επιστρέφουν με 3πλό album, με διάρκεια περίπου 2 ωρίτσες, 42 άτομα να χτυπιούνται πάνω στα όργανα τους και το καλύτερο δεν είναι η ποσότητα μουσικής που θα βρείτε εδώ μέσα αλλά κυρίως η ποιότητα. Σίγουρα ένας από τους δίσκους που θα πρωταγωνιστήσουν μέσα στην χρονιά, με την contemporary jazz, το prog rock και τον πειραματισμό να ενώνουν δυνάμεις σχεδόν ισότιμα μέσα σε έναν οργανισμό που αναπνέει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αυτό σημαίνει ότι πέρα από μεγάλες συνθέσεις που τις ανακαλύπτεις σαν ζούγκλα του Αμαζονίου, περιλαμβάνονται και πιο “κανονικά” πράγματα, ως ανάσες σε ένα ταξίδι που κάθε φορά που το κάνεις, δεν είναι το ίδιο. Ας μην τα αναλύσουμε παραπάνω, έχεις μπροστά σου το δάσος το αιώνιο, το απάτητο, πάρε ανάσα και περπάτα το. Και να χαθείς, κερδισμένος θα είσαι.
Μια από τις μπάντες του Up the Hammers που έκαναν εντύπωση με την απόδοση τους, ήταν σίγουρα οι Blood Star. Όπως είχα πει και σε προηγούμενο Παρατηρητήριο, δεν είχα προηγούμενη επαφή με την μουσική τους, οπότε λόγω του φεστιβάλ μπήκα στην διαδικασία να τσεκάρω με επιμέλεια το ντεμπούτο τους, First Sighting. Το έξυπνα μελωδικό heavy metal τους συνδυάζεται με την κάργα hard rock φωνή της Madeline Michelle και το party ξεκινά. Κάθε τραγούδι έχει ένα hook για να πας να κρεμαστείς, ενώ και ό,τι σολίδι προσθέτει ο Jamison Palmer είναι στολίδι. Τρελή βιντατζιά με νόημα ύπαρξης που θεωρώ πως θα μας απασχολήσουν φουλ τα επόμενα χρόνια.
Στο ίδιο φεστιβάλ, στο παζάρι του εξώστη του Gagarin205, βρήκα στους πωλητές δίσκων αρκετούς θησαυρούς παλαιοντολογικού metal ενδιαφέροντος και αυτό που καμαρώνω πιο πολύ είναι το demo των Death Dealer, το οποίο επανεκδόθηκε κάπου το 2008 σε CD. Οι Καναδοί από Quebec ήταν μια φοβερή heavy metal/NWOBHM περιπτωσάρα που δυστυχώς δεν έκανε καριέρα (άλλαξαν και όνομα σε Deaf Dealer, χωρίστηκαν και γενικά δεν πήγε καλά αυτή η σεφερλιά). Το demo από το 1983 περιλαμβάνει μόνο ύμνους και είναι ολογράφως 15. Προφανώς και έχει νόημα να τσεκάρετε το πρώτο κανονικό full length, με τίτλο Keeper Of The Flame του 1986, όμως οι επανεκτελέσεις δεν έχουν την ίδια κάβλα, άσε που άλλαξαν και τους στίχοι. Επανενώθηκαν το 2009, αν δεν κάνω λάθος έπαιξαν και σε κάποια Keep It True, το 2014 κυκλοφόρησαν το An Unachieved Act Of God album, το οποίο είναι απαράδεκτο, end of story. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα.
